Χμμμμμ....Τελευταία ευχή του 2009....

Να κάνω μια λίστα θέλω να τη μαζέψω ρολό και όταν έρθει ο κοκκινιάρης να του τη βάλω στον κώλο.
Δεν υπάρχει? ΠΟΙΟΣ? Τι λέτε ρε???
Δεν υπάρχει ο Σάντα? Και εγώ που θα ρίξω το φταίξιμο των πιο μαλακισμένων στιγμών μου τις τελευταίες ημέρες του χρόνου?
Σε εμένα?

.....................

Μάλιστα.....
Ταξίδευα στο Κτελ για πίσω με μια γκόμενα που δούλευε ακριβώς στην ίδια θέση με εμένα ΑΛΛΑ στην Αθήνα και ερχόταν ΣΠΙΤΙ της για πρωτοχρονιά. Εγώ πάλι έτυχε να φεύγω απ΄το σπίτι μου μιας και δε δουλεύω εκεί και μιας και ήταν αδιανόητο να λείπει η πολύτιμη βοήθειά μου από τη δουλειά (χα!) αυτές τις ημέρες. Έπαιρνε όλο τον κόσμο τηλέφωνο να κανονίσει, να πει για το καινούργιο σπίτι που αγόρασε στην Αθήνα, για το μπαμπά της που χάρηκε τόσο πολύ για το κοριτσάκι του και φιλούσε μέχρι και το συμβολαιογράφο...Δε ξέρω τι με πείραξε πιο πολύ απ΄όλα στα λόγια της αλλά ο λαιμός μου κλείδωσε, δε μπορούσα να πάρω ανάσα. Χτύπησε το τηλέφωνο και ήξερα πως αν μιλήσω λίγο παραπάνω θα βάλω τα κλάματα με τόση δύναμη που θα της βρέξω τα κόκκινα λουστρίνια της και θα ψάχνει χρονιάρες μέρες να τα αντικαταστήσει οπότε κρατήθηκα. Έβαλα το mp3 τέρμα και την άφησα να ξεφορτίσει το κινητό της με τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά...
Τεσπα.
Εγώ φταίω...

.............................

Σήμερα ήρθα το πρωί και βρήκα στο γραφείο μου ένα μπουκάλι κρασί, κόκκινα στολίδια και ένα κιβώτιο ακτινίδια.
Ακτινίδια δεν τρώω, το κόκκινο δε με τρελαίνει αλλά το κρασί θα είναι το άλλο μου μισό αύριο το βράδυ.
Ελπίζω να μην ισχύει αυτό το "όπως σε βρει η αλλαγή του χρόνου έτσι θα είναι όλος ο χρόνος"....
Γιατί για όλο το '10 εγώ θα φταίω πάλι ............

Χμμμμμ....Τελευταία ευχή του 2009....
Mια μεγάλη αγκαλιά.
Να έχετε όλοι.

ΥΓ.Να περάσετε τέλεια παίδες και καλή χρονιά!

Να περάσετε τέλεια παίδες μου...!!!!
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ
:)

Me MySeLf & I..

Κρυώνω και μ' αρέσει πολύ.
Γκρινιάζω και δεν αρέσει σε κανέναν.
Έχω διαφορετικό κασκόλ για κάθε μέρα του χειμώνα γιατί λατρεύω τα κασκόλ.
Έχω διαφορετικό μπινελίκι για κάθε συνάδελφο γιατί λατρεύω να τους μπινελικώνω...
Πως είναι το ξημέρωμα στο αγαπημένο μου παγκάκι στο προαύλιο του παλιού μου σχολείου?
Πως είναι να κατεβαίνεις ψιλομεθυσμένη την Ερμού και να νομίζεις πως όλα αυτά τα λαμπάκια στολίστηκαν ξαφνικά στα μαλλιά σου και λάμπουν τόσο κοντά?
Πως είναι να ξυπνάς με ένα φιλί να κρέμεται στον ώμο σου?
Πως είναι να κοιμάσαι πριν έρθει ο ύπνος απλά γιατί είσαι τόσο ήρεμος και γεμάτος?
Πως είναι να ξυπνάει η κολλητή σου με πρησμένα μάγουλα φανερά νυσταγμένη ακόοομα, μόνο για να κάνετε μαζί καφέ και να σε αφήσει να ξεκινήσεις το πρωινό σου παραλήρημα?
Πως είναι να σε ξυπνάνε τα ναζιάρικα γρυλίσματα απ΄το αγαπημένο σου σκυλάκι που κοιμάται όλη νύχτα κολλημένο στην κοιλιά σου και βαρέθηκε να σε περιμένει να σηκωθείς για να παίξετε?
Πως είναι να έχεις παρέα το βράδυ και το επόμενο πρωί?
Μου έλειψαν όλα αυτά...
Και κάτι ακόμα.
Καλημέρες ρε .........................................................

ΥΓ. Παρεπιπτόντως, διαβάστε στην Κωλόγρια αυτό και ΚΑΝΤΕ ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ!!!! ;)

POW

θέλω να τρυπήσω το πάπλωμα στο σημείο που έχω το τηλεκοντρόλ να μπορώ να αλλάζω κανάλια χωρίς να το ξετυλίξω γιατί με ζεσταίνει.

θέλω να βρω ένα τρόπο να μη στάζει αίμα όπου κόβομαι γιατί βαρέθηκα να λιποθυμάω το κέρατό μου!

να μάθω τεχνικές από κάποια μακρινή πολεμική τέχνη για να μην ανακατεύεται το στομάχι μου όταν πίνω. . . είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω χωρίς να σκέφτομαι αλλά με ανακατεύει τόσο όσο και οι σκέψεις μου.

να κάνω μαθήματα ανώδυνου τοκετού ώστε όταν μου έρχεται να ουρλιάξω όλα τα μπινελίκια της κοινωνίας στους αγαπημένους μου τοίχους να παίρνω δυο τρεις ανασούλες και να ηρεμώ.

να βρω ένα μαγικό ημερολόγιο που θα μου αλλάζει τις μέρες που γαμιέται ο κόσμος με εκείνες που είναι απλά καλές. υπάρχουν μέρες απλά καλές. υπάρχουν και γαμάτες κάπου πίσω αλλά αυτές θέλω να τις έχω εκεί και να τις ξαναδώ μόνο αν ξανάρθουν και θέλουν να με δουν κι αυτές.

να βρω τρόπο να ενώσω το χαρτί κουζίνας σε ένα ατελείωτο ρολό που δε θα κόβεται στις μικρές εκείνες τρυπίτσες για να μπορώ να φυσάω τη μύτη μου τις μέρες που γαμιέται ο κόσμος και ρίχνω μπινελίκια στους τοίχους μου τυλιγμένη στο ζεστό μου πάπλωμα.

να δέσω , να φιμώσω και να κρατήσω όμηρο το μεγαλύτερο κομμάτι του μυαλού μου.
να πιω πολύ για να πω όσα θέλω χωρίς να ανακατευτώ και να προσπαθήσω να μη λιποθυμήσω όταν με κάνει να ματώσω.

γαμώ τη μέρα και την ομίχλη λατρεμένε μου χειμώνα
θα πω στον επόμενο που θα με πάρει τηλέφωνο οτι τον αγαπάω
θα πω στο σουβλατζή ότι δε θέλω να τον ξαναδώ
θα πω στο μπαμπά μου ότι έπρεπε να πω σ' αγαπάω πριν καταφέρει να με κάνει να μη τον ξαναδώ

μάλλον θα κάτσω εδώ και δε θα κάνω τίποτα. εκτός αν σκίσω το πάπλωμα που έχω αφήσει να με κρύβει και να ζεσταίνει το μυαλό μου που φοβάται να αλλάξει κανάλι.....

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ...

Δεν είναι που έχω είναι μάλλον που δεν έχω επομένως δεν υπάρχει λόγος και δεν είναι μόνο ο λόγος που δεν υπάρχει αλλά αυτό δε με πείραζε πριν άρα τώρα υπάρχει κάτι άλλο μαζί με την απουσία όλων των άλλων και δεν είναι η πρώτη φορά που δε με καταλαβαίνω η πρώτη φορά που δε με αντέχω η πρώτη φορά που χάνω παραδίνομαι αφήνομαι ξεχνιέμαι άρα ούτε αυτό φταίει και μακάρι να ήξερα δηλαδή τι φταίει

δεν ξέρω

και δεν είμαι απαισιόδοξη αλλά δεν είμαι και αισιόδοξη και είναι λάθος λέει να χρησιμοποιείς το δεν γιατί είναι αρνητικό οπότε καλύτερα να πω νομίζω αλλά και αυτό έχει ένα δεν μέσα του γιατί δεν είμαι σίγουρη άρα προσπαθώντας να αποφύγεις τον αρνητισμό ουσιαστικά χρησιμοποιείς ένα καλυμμένο πλην που δεν ακούγεται αλλά υπάρχει

δε ξέρω

νομίζω ότι όσο και να προσπαθήσω να καλύψω αυτά που υπάρχουν πάλι θα φανούν και είναι ένα κάρο πλην αλλά είναι τέτοιος ο αριθμός τους που στο τέλος κάνουν πάλι πλην άρα δε χρειάζεται να τα μετρήσω ούτε να τα καλύψω ούτε να μιλάω χρειάζεται

δε ξέρω

ξυπνάω κάποιες φορές σίγουρη ότι δεν με πειράζει και μέχρι να ξανακοιμηθώ είμαι σίγουρη πως με πειράζει τόσο πολύ και ξέρω πως πρέπει να μάθω να κοιμάμαι και να ξυπνάω έτσι

απλά

γιατί

κάποια πράγματα δεν αλλάζουν

ποτέ

και μάλλον είμαι ένα από αυτά

Ντριιιιιιιιιιιιιιιιν!!!!

-Νευρασθενικοπούλου, παρακαλώ? (εγώ!)
-Καλημέρα σας..(καθυστερημένη κυρία που έχει καλέσει τρεις φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα για το ΙΔΙΟ θέμα..)
-Καλημέρα (αρχίζει να με γαργαλάει η φλέβα των νεύρων μου στο μέτωπο γιατί αναγνωρίζω την ίδια ενοχλητικά ηλίθια φωνή για τέταρτη ρημαδοφορά!)
-Την κυρία Αδιαφορίδου θα ήθελα...
-Η κυρία Αδιαφορίδου λείπει σε άδεια όλη την εβδομάδα, πως μπορώ να εξυπηρετήσω?(προσπάθεια να λύσω το θεματάκι της το οποίο είναι το ίδιο όλη την εβδομάδα και δε λύνεται γιατί η ίδια είναι παντελώς ηλίθια...)
-Α...μάλιστα...καλά....και πότε θα γυρίσει???(πέρα βρέχει λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεε.....)
- Εφόσον έχει άδεια ΟΟΟΛΗ την εβδομάδα θα επιστρέψει από Δευτέρα(γιατί τότε ξεκινάει η επόμενη εβδομάδα..........ή έτσι συνηθίζεται τουλάχιστον!).Μήπως μπορώ να βοηθήσω σε κάτι εγώ?(τελευταία μου προσπάθεια με τη φλέβα να χτυπάει πιο έντονα τώρα....)
-Τηλεφωνώ απο......................(ξέρουμε...προχώρα....) και μας ζήτησε κάτι δικαιολογητικά..
-Πολύ ωραία! Να τα στείλετε τότε για να μπορέσει να προχωρήσει η διαδικασία πληρωμής.(άραγε με κατάλαβε ΑΥΤΗ τη φορά?????)
-Ναι αλλά σε ποιόν να τα στείλουμε?(παρντόν?????)
-Στη συνάδελφο που σας τα ζήτησε και χειρίζεται το θέμα σας!(ε????..............)
-Ναι αλλά αφού δεν θα είναι εκεί ποιος θα τα πάρει???
(εδώ ακούγεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου η γνωστή φωνή του ανεξέλεγκτα ειρωνικού και αφρισμένου -πλέον- εαυτού μου να ουρλιάζει.."στείλε τα γαμημένα δικαιολογητικά και γάμα το ποιος θα τα πάρει ηλίθια, μαλάκω, καθυστερημένη γαμώτοκέρατοτουκεράτουμουγαμώωωωωωωωωωωωωωωωω")
-(Αλλά ως επαγγελματίας υπομονετικός μαλάκας απαντώ....) Τα εσωτερικά διαδικαστικά ζητήματα δεν θα πρέπει να σας απασχολούν. Στείλτε τα δικαιολογητικά να προχωρήσει το αίτημά σας και αν δεν βρίσκεται η συνάδελφος εδώ θα τα παραλάβει όποιος την αναπληρώνει...(Θεέ μου ας με κατάλαβε , ας με κατάλαβε, ας με κατάλαβεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!)
-Α......καλά τοτε....εντάξει...γειά σας!
-Γεια σας..
ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΕΝΤΟΛΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.
Με τον ίδιο τρόπο κλείσαμε και τις 3 προηγούμενες φορές!!! Άντε να γυρίσει η άλλη απ΄την άδεια γιατί την πέμπτη φορά που θα με πάρει θα βγουν τόσοι αφροί που θα της στάξει η μάσκαρα απ΄το τηλέφωνο...
ΣΤΟ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!
ΥΓ.Αααααααααααααααααααχ.....ηρέμησα τώρα....

ΥΓ.2 Τα τριχωτά χέρια φυσικά και ΔΕΝ είναι δικά μου και η μουσική φυσικά και ΔΕΝ θα αλλάξει!
;pPppPpPPpPpp

Χθες κοιμήθηκα από τις 10....

Βαριέμαι την εβδομάδα και ακόμα δεν άρχισε...

Νομίζω πως η μόνη διαφορά των 33 με τα 63 μου (αν τα φτάσω ποτέ) θα είναι ότι πριν κοιμηθώ στις 10, σκεπτόμενη πόσο βαριέμαι την εβδομάδα που θα αρχίσει, θα βγάζω τη μασέλα μου και θα τη βυθίζω στο ποτηράκι με το νερό που θα στολίζει το κομοδίνο μου.
............
Α! και πιστεύω ως τότε να έχω ξεπεράσει τον ύπνο αγκαλιά με το αρκουδάκι μου..........
;P

Καλημέρεεεεεεεεεεεεεεεεεεες παίδες!

Hug ...on the wall

Σήμερα ....μετά από τέσσερα, μπορεί και πέντε χρόνια, ζωγράφισα.
Ποτέ δε ζωγραφίζω όταν δεν είμαι καλά.

Είναι νόμος.

Γράφω όταν δεν είμαι καλά και ζωγραφίζω όταν είμαι.

Αλλά...

Πήρα τα καρβουνάκια μου και τα χαρτόνια μου και ξεκίνησα.

Στο μυαλό μου είχα ....

Μπα.

Τελειώνοντας είδα πως είχα φτιάξει μια γυναίκα, με δυο τεράστια μαύρα μάτια και ένα πρόσωπο αποστεωμένο...

Μάλλον υπήρχε λόγος που δε ζωγράφιζα τόσο καιρό.

Τώρα κάθομαι και τη κοιτάω και όσο περνάει η ώρα νομίζω πως μου μοιάζει.

Λέω να τη βάλω στο καβαλέτο μου στην κρεβατοκάμαρα να μιλάμε.

Ναι λέω να μιλάμε.

Αλλά....
Ζωγραφιά είναι δε θα μιλάει.

Σε τοίχους θα μιλάει.

Κάρβουνο είναι δε θα μιλάει.
Λες να αγκαλιάζει τότε?

Λες να αγκαλιάζει τοίχους?

Μαλακία...ζωγράφισα μόνο το κεφάλι.....

Τελικά δε μπορώ να σταματήσω τους εφιάλτες.
Με τίποτα.
Ξύπνησα και έβλεπα ακόμα το μπαμπά να στολίζει λέει το δέντρο στο σπίτι μου.
Τα στολίδια ήταν σκονισμένα...και στις φάτσες τους τα χαμόγελα ήταν σβησμένα.
Έπιασε ένα μεγάλο Άγιο Βασίλη που έχω και η κοιλιά του ξεφούσκωσε βγάζοντας άσπρη σκόνη στο πρόσωπό του και έβαλε τα κλάματα.
Μετά εξαφανίστηκε και άκουγα από κάπου τη μάνα μου να λέει..."ο πατέρας σου συγκινήθηκε που κράτησες τα στολίδια που σου είχε πάρει"...
Τα ποια?
Πότε?
Που?
Ποτέ και για κανένα λόγο.
Γαμημένο μυαλό μου πρωί πρωί.
Σηκώθηκα με δάκρυα στο πρόσωπο ρε πούστη.
Δε θα σταματήσει ποτέ όλο αυτό?
Θα μου πει κάποιος?
Θα έρθει ένας γαμημένος κάποιος να μου λύσει το μυστήριο?
Να με πιάσει που πέφτω ρε...
Δε θέλω τίποτα.
Να ξεχάσω θέλω.
Ή όχι...
Να ηρεμήσω ίσως. Να μη φοβάμαι τη νύχτα που ξαπλώνω και να θέλω να ξυπνήσω το πρωί.
Μαύρα μαλλιά και σκούρα μάτια. Αδύνατη με θυμωμένα χαρακτηριστικά. Αν δε με ξέρεις ήδη, έτσι είμαι. Και να σου πω...
Δε ντρέπομαι να σου πω ότι φοβάμαι ρε.
Και γέλα όσο θες. Και σκέψου ότι θες...
Φοβάμαι να ξανακοιμηθώ.
.........................................................
Όλοι μαζί να πέσετε πάνω μου σήμερα δε θα με κάνετε να νιώσω μεγαλύτερο βάρος από αυτό που ήδη νιώθω.

Στο λεωφορείο...

Είδα μια κυρία με τα πιο όμορφα στρογγυλά καταπράσινα μάτια που έχω δει ποτέ!
Βρομούσε τόσο πολύ σκόρδο που τα δικά μου κόντεψαν να δακρύσουν αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω.
Eίδα ένα τύπο με αυτό το κεφάλι που είναι σαν να έχει φάει τηγανιά από μπροστά και του λείπει το καρτελάκι που γράφει TEFAL τόσων ιντσών. Στις παλάμες του είχε τρίχες! Από τη μέσα μεριά...ΤΡΙΧΕΣ! Που είμαι πούστη μου σε ζωολογικό κήπο και μπήκε στο λεωφορείο ο Κινγκ -Κονγκ? Ασιχτίρ!
Ξαφνικά κάτι με χτύπησε στο γόνατο και έμεινε εκεί ..
Γύρισα το κεφάλι μου με νεύρα και κοίταξα δίπλα μου. Ήταν ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του με μια πιπίλα στο στόμα και είχε ακουμπήσει το πόδι του πάνω στο γόνατό μου. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που με έκανε να ευχαριστώ το Θεό που φορούσα γυαλιά ηλίου και δε συνάντησε το δικό μου! Είχα τόσα νεύρα και είχε τέτοια καλοσύνη και απορία στα μάτια του...
Σκατά..
Τα παιδιά με φοβίζουν, το έχω πει χίλιες φορές και θα το πω άλλες τόσες.
Δε μπορείς να κρύψεις τίποτα.
Άραγε έχω κάπου αυτό το βλέμμα κι αν ναι πόσο καιρό έχει ο εαυτός μου να το αφήσει να βγει έξω...και γιατί?
Ξαφνικά ένιωσα πιεσμένη ..πολύ!
Ήθελα να ξεράσω στα παπούτσια μου, να εξαφανιστούν όλοι από δίπλα μου και να σταματήσει να μυρίζει σκόρδο επιτέλους!
Δε το' κανα.
Θα ξύπναγε το μωρό που ως τότε το είχε πάρει ο ύπνος και ....δεν ήθελα να το τρομάξω.
Κανέναν δε θέλω να τρομάξω.
Να φύγουν θέλω μόνο.
Έφυγα εγώ...

Αποποιούμαι...

..τον τίτλο του ανεύθυνου
γιατί καιρό τώρα τις αποφάσεις τις παίρνω μόνο εγώ.
καιρό τώρα τις λύσεις τις ψάχνω μόνο εγώ και ..
καιρό τώρα τις επιπτώσεις τις επωμίζομαι εγώ!
..τον τίτλο του μαλάκα
γιατί για όλους τους παραπάνω λόγους
καιρό τώρα ήμουν ο μεγαλύτερος μαλάκας αλλά δεν είμαι πια!
..τον τίτλο της πατερίτσας
που την έχουν για να στηρίζονται όλοι.
δεν είμαι από πέτρα κι αν συνεχίσω να υπάρχω έτσι ,θα γίνω τόσο σκληρή και παγωμένη όσο η γαμημένη πέτρα
..τον τίτλο του καραγκιόζη
γιατί βαρέθηκα
γιατί σας βαρέθηκα όλους
..τον τίτλο του θύματος
γιατί εγώ φταίω γι' αυτό και είναι ένα ψέμα
..τον τίτλο του υπομονετικού
γιατί πόσα πρέπει να πω για να καταλάβεις οτι δεν είμαι?
και γιατί πρέπει να "πω" για να καταλάβεις?
..τον τίτλο..
τον κάθε τίτλο που θα μου βάζεις από εδώ και πέρα στο μυαλό σου.
δεν έχω τίτλο ρε. έχω όνομα. έχω μάτια και ψάξε μέσα να με βρεις.


δεν αποποιούμαι όμως των ευθυνών μου
γι' αυτό πες μου που υπογράφω να τελειώνουμε και
άντε γαμήδια...................................

Ας πούμε ότι η ζωή είναι ένα τεράστιο γραφείο.
Ένα βαρετό γραφείο που στο δίνουν ξερό και σκονισμένο και το μόνο που έχει πάνω του είναι ένα τηλέφωνο και δύο πλαστικά δισκάκια. Το ένα λέει "Εισερχόμενα" και το άλλο "Εξερχόμενα". Τόσο απλά.
Και εσύ παλεύεις και σκορπίζεις τον καιρό σου διευθετώντας καταστάσεις.
Μμμμμμμμ...4 εισερχόμενα, 2 πολύ απλά τσακ τσουκ...εξερχόμενα!
Ένα δύσκολο...δυο μήνες σκέψης και τσαακ εξερχόμενο.
Το τέταρτο είναι πιο πολύπλοκο. Μμμμμμμμμ ένας χρόνος σκέψης κι ακόμα δε ξέρεις που πρέπει να το βάλεις.
Ντριιιιιιιιιιιιιν..."βρες το τάδε χαρτί που αποδεικνύει πως τότε ήσουν αρκετά θαρραλέος και πάλεψες εκείνη την υπόθεση. Βρες το γιατί πρέπει να την ξαναθυμηθείς και να την ξαναπαλέψεις...χαχαχχαχαχαααα"
Και μένεις λίγο μαλάκας με τη φωνή του "αφεντικού" να γελάει λίγο πριν κοπεί η γραμμή. Λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος πάνω στο γραφείο από την κούραση.
Και έρχονται κι άλλα..κι άλλα...κι άλλα....
Και πάει η FIFO που σου μάθανε στη σχολή. Πάει η οργάνωση και η σειρά σου...
Δε παίζουν πραγματικές διαδικασίες σε αυτό το γραφείο και ήσουν χαζός που τόσο καιρό έτσι αντιμετώπιζες μια ολόκληρη ζωή.
Παίρνεις ένα λευκό χαρτί και γράφεις με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο το μόνο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό..."Θα τα καταφέρω".
Και πόσο σκέτο φαίνεται όλο αυτό. Πόσο μοναχικές οι μαύρες λέξεις που επιπλέουν στη λευκή τεράστια θάλασσα. Τεράστια θάλασσα....
Ντριιιιιιιιιιιιιιιιν....."χαχαχχαχαχαχααααα"
.............................
-Θα τα καταφέρω...
Μιλάς μόνος σου συχνά στο γραφείο, το ίδιο κάνουν όλοι στα γραφεία τους μη σε νοιάζει.
Μη φοβάσαι.
Μη το σκέφτεσαι. Πρέπει να συνεχίσεις.

Εισερχόμενα...Εξερχόμενα....

Και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι....
Δεν αντέχω....
Και τα μαύρα χοντρά γράμματα θολώνουν. Βρέχονται λες από τη θάλασσα που μέχρι πριν ξεχώριζαν ξεκάθαρα.
Και τότε το γραφείο απομακρύνεται λες και είναι όλο ένα όνειρο. Σβήνουν οι γωνίες του σιγά σιγά και λιώνει το ξύλο χαμηλά λες και το καίει το ανύπαρκτο πάτωμα....Ανύπαρκτο κι αυτό όπως και οι τοίχοι και το ταβάνι.
-Μα δεν αντέχω...
Ντριιιιιιιιιιν.....
Το "αφεντικό" είναι πάλι....
"Λοιπόν? Αποφάσισε!
Θα παλέψεις ή θα μείνεις εξόριστος μες στη ζωή σου...

για μια ζωή


...........Χαχαχαχχααααααααααααα"

ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ...ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΟΥ...ΩΩΩΩ ΚΕΡΑΤΟΟΟΟ!!!

Νεύρααααααααααααααα...πολλά νεύρααααααααααααααααα!
Με εμένα! Τα χειρότερα νεύρα είναι αυτά να ξέρεις!
Εδώ δεν ήσουν που είπα οτι πρέπει να μαζέψω λεφτά?
Εδώ δεν ήσουν που είπα ότι σε λίγο καιρό έρχονται μετακομίσεις και εμένα μου έχει μείνει η συλλογή απ΄τα εσώρουχά μου στη ντουλάπα?
Κοινώς ...που πας να κάνεις μετακόμιση με ένα βρακί στον κώλο???
Εδώ ήσουν ε?
Εγώ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΩΡΟΦΟΟΟΟΟΟΟΟΟ???
ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΕΥΡΩ ΚΙΝΗΤΟ ΡΕ????
ΤΙ ΚΑΝΩ ΡΕ???
Γιατί μου έρχεται να πω "γαμιέται ο Δίας" αλλά δεν εξηγεί το φαινόμενο του αστρονομικού ,κατά τα δικά μου δεδομένα, λογαριασμού. Εκτός αν κάνω τηλεφωνικό σεξ με το Δία και δεν το γνωρίζω. Πλερώνω ρε αλλά περνάω καλάααααααααααααααααα....
ΜΠΑ! Ο Χ Ι!!!
Να το τσιγαράκι στο μπαλκόνι με τη κολλητή, να το μαγείρεμα παρέα με τη μαμά γιατί βαριέμαι να μαγειρεύω μόνη μου, να η αδερφή έχει γκομενικά να τη πάρω να την ηρεμήσω...
Γεια τι κάνεις?
120
Πως φτιάχνεται το κοκκινιστό μαμά?
120
Τι λέει με το γκομενάκι ρε?
120 ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!
Αδικία είναι γαμώτο μου...
Ναι είναι αδικία. Κάτσε να σου εξηγήσω.
Βαριέμαι μόνη μου...και μιλάω πολύ. Και μόνη μου το δοκίμασα να μιλάω και είναι πιο βαρετό απ΄τη βαρεμάρα μου. Γιατί μ' αρέσει να τσακώνομαι και με εμένα περιέργως συμφωνώ απόλυτα...Επίσης μου αρέσει να λέω αστείες ιστορίες και να κάνω λογοπαίγνια και ...με εμένα καθόλου δε γελάω. Αφού ξέρω ήδη τι θα πω ρε ....
ΟΥΥΥΥΦ!!!
Ξέρω...θα μου πεις αφού βαριέσαι...ε....120!!!!!!!!!!!!!!!!
Να ναι οι ώρες του ΟΤΕ ρε πούστη μου....
..................................................................
Τέλος.
Σκατά τα έκανα.
Και σου θυμίζω ότι έρχονται Χριστούγεννα και θέλω να πάρω δώρα και να βγω, μη σου πω ότι ήθελα να κάνω και καμιά εκδρομή. Άσε δε θα στο πω αυτό...
Δε μου το λέω ούτε εμένα αυτό...τέτοιες μέρες κυκλοφορούν και πνεύματα. Θα με ακούσει το πνεύμα των προηγούμενων Χριστουγέννων και θα' ρθει να μου ρίξει μια μούντζα ΝΑ(!!) και με τα πέντε δάχτυλα τεντωμένα....
ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!!
Προς το παρόν πάω να κάνω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι μόνη μου και όποιος θέλει ας με πάρει ένα τηλέφωνο γιατί ...............ΒΑΡΙΕΜΑΙ!!!!!!
120 ΦΟΡΕΣ ΒΑΡΙΕΜΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!
Και δε μετανιώνω κανένα τηλεφώνημα αλλά να...
μήπως σου περισσεύει κανα ευρωωωωωωωωωωωωωωωωωω???
Γαμώ την οικονομία μου μέσαααααααααααααααααααααα!!!!

ΥΓ. Δε χάνω το κέφι μου πάντως..................(γιατί μη με ρωτάς ..ιδέαν δεν έχω!!!) Αι αμ στιλ ον τοπ οφ δε προμπλεμ, ιβενδοου δε προμπλεμς φινγκερ ιζ ιν μαι ας!!!!!
;pPPpP
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ
ΥΓ.2 Η μουσική παραμένει ίδια γιατί έτσι γουστάρω....Στο κάτω κάτω έχω νεύρα είπαμε!

Το πρωί.
Πλύνε το πρόσωπο, δεν είναι ανάγκη να το κοιτάς.
Περπάτα.
Δεν είναι ανάγκη να μιλάς.

Το μεσημέρι.
Να έτρωγα ένα ζεστό φαί.
Να μύριζαν οι κουρτίνες μου μαλακτικό και το σεντόνι μου πορτοκάλι.
Κοιμήσου. Δε πεινάς.

Το απόγευμα περνάει.
Έχει τρόπο να χάνεται. Έτσι κι αλλιώς ασήμαντο είναι.
Για κάποια χρόνια ήταν διάβασμα, μετά ήταν δουλειά και ύστερα μετακινήσεις από δουλειά σε δουλειά.
Τώρα είναι ασήμαντο και απλά περνάει.

Το βράδυ.
Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος.
Τσιγάρο και σκέψεις.
Κάπου μεσα στο πριν μου έγινε κάτι λάθος.
Κάπου στο παλιά μου έχασε τη μυρωδιά της η οικογένεια. Ξέχασα τον τρόπο για να φτιάχνω τα "αγκαλιάζω" και να λέω τα "αγαπάω". Να τα λέω και να τα αισθάνομαι μαζί.
Κάπου κόπηκε το σχοινί που ενώνει αυτά τα δύο.

Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος το βράδυ μου και το πρωί μου και όλη τη μέρα μου.
Στις γκριμάτσες του καθρέφτη και τους ήχους που κάνω.
Να μη βλέπω μέσα κάτι απ΄το πριν.
Λάθος το πριν και μου γαμάει το σήμερα.
Όλα τα γαμάει.
Με ξυπνάει με εφιάλτες.
Ποιος είναι ο λόγος που πρέπει να θυμάμαι το πριν?

Θέλω να είμαι κάποιος άλλος.
Να αισθάνομαι και να λέω.
Να μη θυμάμαι κουρτίνες και σεντόνια στο παλιό σπίτι.
Να μη θυμάμαι πορτοκαλάδες το πρωί.
Να μη με τρομάζουν οι φωνές και τα χέρια των ανθρώπων όταν με πλησιάζουν.

Μου αρέσει η μουσική, οι εκπλήξεις και το γέλιο.
Μου αρέσει το σκούρο πράσινο, τα σκυλιά και το ξημέρωμα.
Το βράδυ μου.
Κοιμάμαι.
Ήσυχος.
Κοιμάμαι και αγαπάω και αγκαλιάζω και ζω.
Ολόκληρη τη μέρα ζω ...

Παλιά..απλά ήμουν κάποιος άλλος.

Απόψε....

θα ζωγραφίσω...

Ένα πλάσμα μοναχικό..όχι μόνο.
Ένα πλάσμα τρομαγμένο..όχι τρομακτικό.
Που εξορίστηκε στην κορυφή ενός βουνού.
Που κρύφτηκε στην σκιά των φύλλων.

Σε κάθε ένα απ΄τα πόδια του θα έχει κορδέλες κόκκινες και στα ανασηκωμένα του αυτιά θα έχει τον ήλιο και το φεγγάρι.

Το τρίχωμά του θα είναι κάτασπρο. Μόνο άσπρο..

Θα κατοικεί στον ουρανό και θα υφαίνει ψιθύρους απ΄τη μια άκρη του ως την άλλη.
Θα γρυλίζει κάθε φορά που πλησιάζει σκιά μα δε θα δαγκώνει ποτέ.

Θα ζωγραφίσω ένα πλάσμα που εσύ που με κοιτάς λες πως δεν υπάρχει.
Θα ζωγραφίσω ότι είδα μια φορά.

Κι ας λες εσύ.

Θα είναι μισό και ολόκληρο μαζί.

Ξέρω ανθρώπους τέτοιους.
Που περπατάνε ολόκληροι και μέσα είναι μισοί.
Φαγωμένοι.
Και τα κομμάτια τους που λείπουν δεν αφήνουν κενά. Αφήνουν πληγές που άλλοι τις γλύφουν κι άλλοι τις περιδένουν με ότι έχουν ...Και εσύ περπατάς δίπλα τους και τους μιλάς και είναι ολόκληροι.
Και τους φωνάζεις βοήθεια και στη δίνουν και ορκίζεσαι πως ήταν ολόκληροι θεοί μπροστά σου όταν σταθήκαν δυνατοί και σε βοήθησαν.
Δεν ήταν?
Δεν ήταν.

Κι ας λες εσύ.

Πίσω σου, τα κομμάτια που τους λείπουν τα βαστάνε γερά με χίλια δόντια.
Δένουν τη βρώμικη πραγματικότητά τους με χίλιες μέρες καθαρής. Χίλιες μέρες ονείρων για κάτι καθαρό.

Φταίχτες.
Ναι ρε σκοτεινοί.
Παράξενοι και απόμακροι...
Λίγοι.

Θυμάσαι? Δε μπορεί να μην έχεις ένα τέτοιο αδερφό, πατέρα, μάνα...φίλο.
Ε?
Θυμάσαι τώρα?
Μισοί

Μισό είναι το ποτήρι μου με το νερό γιατί ήπια μισό να ξεδιψάσω.
Κι αυτοί κάποιον ξεδίψασαν. Κάποιον γεννήθηκαν να ξεδιψούν μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά...
Εγώ ξέρω.

Μη μου λες εμένα λοιπόν.
Δες λίγο καλύτερα ρε...
Δες τώρα που θυμήθηκες.
Κοίτα τις κόκκινες κορδέλες και το λευκό τρίχωμα.
Κοίτα τι όμορφα που στέκονται στον ουρανό...
Ούτε μισοί, ούτε ολόκληροι.
Ούτε τρομακτικοί, ούτε μόνοι.
Περήφανοι ρε...


Αυτούς θα ζωγραφίσω απόψε.

Stop the noise !!!!

Σούπα και τσάι...
Χμμμμμμμμμ.......
Ατομικά φακελάκια και βραστό νερό.
Απλά πράγματα.
Βραστήρας κούπα και κουτάλι.
Τίποτα άλλο.
Και τα πόδια μου να με κρατήσουν γιατί ζαλίζομαι.
Πορτοκάλια να πιεις.
Τα σιχαίνομαι...είναι ξινά και βάζω ζάχαρη.
Χάνουν τις βιταμίνες έτσι.
Ε και?
Χάνουν και την ξινίλα όμως.
Μακάρι να άλλαζαν και οι άνθρωποι με λίγες κουταλίτσες ζάχαρη.
Και εγώ...
Που να μην έπινα τόση ζάχαρη, φαντάζεσαι πως θα ήμουν???
Χαχαχαχαχααα
Χαρτομάντιλα παντού...
Ωωωωωωωωω χιονίζει στο σαλόνι μου....και στην κρεβατοκάμαρα στο ένα κομοδίνο μόνο!
Έχω να καπνίσω από χθες και ούτε καν με νοιάζει.
Το μυαλό ρε φίλε...όταν αποφασίζει αυτό όλα κόβονται.
Θέλω εκδρομή.
Να είμαι λέει στο πίσω κάθισμα και να περνάμε δέντρα και ποτάμια και να με νανουρίζει μουσική.
Παραισθήσεις λέγεται αυτό?
Ωραία θα ήταν.
Πάω να ξαπλώσω γιατί κρυώνω τώρα.
Μπορεί να με ξυπνήσει κάποιος με ένα φιλί?
Όχι λάθος!
Όχι κάποιος...
Στο μέτωπο να δει αν έπεσε ο πυρετός.
Θέλω και μια μπλούζα απ΄τα σιδερωμένα. Αυτή έγινε χάλια...
Και λίγο νερό και αγκαλίτσα...
......και..........
Και μετά αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι εδώ κανείς... ;)
Περαστικά μου ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!

Behind closed doors...

Παραμύθια και αλήθειες και μουσικές και όνειρα και οι εφιάλτες μου και η δεξιά μεριά του κρεβατιού μου και το αριστερό μου μαξιλάρι που με κοιτάει κάθε βράδυ το μαλακισμένο.
Κουρτίνες που σιχαίνομαι και σκοτεινό δωμάτιο κι ας είναι μέρα, γιατί μου αρέσει σκοτεινό για να μπορώ να κοιμηθώ και θα το άλλαζα με ένα σεντόνι σε ένα χρωματιστό τζάμι σήμερα κι ας μην κοιμόμουν ποτέ.
Μπαλκόνι μικρό και βαρετό και σαλονάκι ασπρόμαυρο και βαρετό και κουζίνα πολύχρωμη και ....ε ναι...
Πάπλωμα μέχρι το μέτωπο και τα πόδια μου παγωμένα, πονάει το αριστερό μου χέρι, πιάστηκα γαμώ το αρκουδάκι μου γαμώ μεγάλη γυναίκα δε ντρέπομαι.
Να μη ντρέπομαι καθόλου να κάνω τα πάντα θέλω.
Να μη χρειάζεται να σκεφτώ ούτε να μιλήσω. Να μπορώ να γδυθώ και να φιλήσω.
Να με δει το αριστερό μου μαξιλάρι και να το βουλώσει. Να ξεχάσω ανοιχτό το παράθυρο να μπει φως το πρωί να με βρει ακόμα ξύπνια.
Να χάσω το ασπρόμαυρο και βαρετό μου.
Να με χάσουν οι εφιάλτες μου και να με βρεις εσύ.
Ήλιος σήμερα και καφές έξω και μπύρα μετά και ψώνια και μουσική στο αμάξι και ταινία στον καναπέ και θα κοιμηθεί το σήμερα όπως πάντα για να ξυπνήσω στο ίδιο άλλο αύριο.
Να μαζέψω λεφτά πρέπει. Να αποφασίσω που θέλω να πάω πρέπει. Να σταματήσω να αγχώνομαι επίσης ..κι αυτό πρέπει. Να πάνε να γαμηθούν τα πρέπει..πρέπει!
Δε νομίζεις?
Ναι.
Να κοιμηθώ μέσα σε σαπούνι και ζεστό νερό για να μουδιάσω.
Να αφήσω ανοιχτή τη μουσική και την πόρτα ξεκλείδωτη πως και καλά είμαι εντάξει με εμένα μέσα, πως και καλά είμαι γαμώ και κανένα πρόβλημα.
Να ρίξω στο πάτωμα το αριστερό μαξιλάρι και να κοιμηθώ σε εκείνη τη μεριά που σιχαίνομαι. Να κάνω κάτι ρε αδερφέ. Να κάνω κάτι για να γίνει κάτι.
Να γίνει κάτι στην ησυχία που με βρήκε πάλι και τη μισώ θανάσιμα.
Γκρινιάρα κακιασμένη. Ανυπόμονη μαλακισμένη. Μοναχική και μουτρωμένη.
Όλα καλά.
Όλα...
Καληνύχτα!!!

Boxed in..

Σήμερα χάρηκα...
Ναι..μπορώ να το κάνω και αυτό!
Μπορώ να αστειεύομαι για'μενα, με εμένα...όποτε εγώ θέλω.
Περίμενα καιρό για να χαρώ έστω και λίγο.
Χάρηκα λοιπόν και μετά...
Μετά λυπήθηκα που δεν είχα κάποιον να το πω. Να με δει πως χαμογελάω στο τηλέφωνο όταν ακούω καλά νέα. Γιατί καμιά φορά λέει και καλά νέα το γαμημένο το τηλέφωνο.
Βγήκα να καπνίσω αλλά άλλαξα γνώμη.
Δε θέλω τσιγάρο.
Θέλω μουσική.
Δε θέλω νύχτα αλλά απόγευμα.
Δε θέλω Νοέμβρη αλλά Φλεβάρη.
Μπορώ να είμαι ανάποδη με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Δε νομίζω ότι χωράω πια στο κουτί μου.
Έχει αρχίσει να με στενεύει καιρό τώρα.
Κλείνομαι μέσα όταν τα πράγματα σκουραίνουν και βγαίνω αργά και σιωπηλά όταν ακούω ησυχία.
Καιρό...πολύ καιρό.
Που το κάνω...που με στενεύει.
Αν η σιωπή του δωματίου μου ήταν άνθρωπος θα άναβα τσιγάρο τελικά.
Θα το άναβα για να το σβήσω στην παλάμη της και να την ακούσω για μια φορά.
Να ακούσω πως είναι η φωνή της.
Μπορώ να είμαι παρανοϊκή με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Αύριο πρέπει να κάνω κάτι που φοβάμαι λίγο.
Θα το κάνω γιατί πρέπει και θα το φοβάμαι γιατί έκανα όσα δεν έπρεπε.
Έχω εκείνο το μικρό ροζ χαπάκι. Το πολύ πολύ να το χρειαστώ.
Απόψε θα το αποφύγω.
Ρε πούστη μου καμιά φορά το μυαλό μου δένεται κόμπος.
Ένας χοντρός ξεροκέφαλος κόμπος και δεν αφήνει να περάσει η λογική μου μέσα.
Ξέρω ότι μπροστά μου είναι καλύτερα χρώματα απ' όσα έχω δει ως τώρα.
Το ξέρω απλά δε μπορώ να το πιστέψω.
Ξέρω ότι μου αξίζει ότι πιο καλό υπάρχει στο υπόλοιπό μου εκεί έξω.
Μου αξίζει όλο.
Ξέρω πως έχω μέσα μου πολλά που δεν αφήνω να βγουν και πως θα έρθει η στιγμή που δε θα προλάβω καν...
Θα με ξεπεράσουν και θα τα δω να βγαίνουν όλα...όλα.
Το ξέρω, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
Ο κόμπος του μυαλού μου φταίει.
Ο κόμπος μέσα μου φταίει που δεν με πιστεύω, που δεν μου φτάνω, που δε μου αρέσω...
Όλα.
Νομίζω πως πρέπει να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να με χωρέσω στο κουτί για λίγο ακόμα.
Λίγο ακόμα...
Κι ας μη χωράω πια.
Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω νιώσει.
Το να μη χωράω άλλο στο κουτί μου....
Κι ας με κάνει να κλαίω.
Κι ας πονάει.
Δε θα είναι πάντα έτσι.
Δε θα΄μαι εδώ μέσα για πάντα.
Σωστά?
Δε θα μαι εγώ με εμένα πάντα.
Γιατί δε θέλω.
Γιατί εγώ έφτιαξα τον κόμπο και θα τον λύσω.
Γιατί εγώ πέρασα τα πάντα μέσα στο γαμημένο το κουτί μου και κάθε φορά έβγαινα μόλις άκουγα ησυχία.
Θα μαζευτώ μια τελευταία φορά μέσα λοιπόν και μόλις τελειώσουν όλα θα βγώ με τέτοια δύναμη έξω που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά κουτί. Θα το διαλύσω πούστη μου...αλήθεια!
Μπορώ να είμαι τσαμπουκάς όποτε εγώ θέλω.
Και θέλω να βγω και θα βγω.
Και όση ησυχία κι αν έχει εδώ μέσα απόψε...
Θα φύγει...
Θα φύγει...
Ε?
Πες μου κάτι και εσύ.
...Το ξέρω
αλλά για
..να το πιστέψω.

Συζητήσεις.

Όμορφες συζητήσεις από αυτές που τα πολλά ποτά σου λύνουν τη γλώσσα και λες όσα δεν κατεβαίνουν. Ακόμα κι αν δε γνωρίζεστε καιρό.

-Μου λείπει ο πατέρας μου.

-Εγώ τον έχω αλλά δεν υπάρχει.

Κοιταζόμαστε και δε ξέρουμε τι απ΄τα δύο θα έπρεπε να μας πειράζει περισσότερο.

Το "πειράζει¨ και το "συμπαθώ" είναι δύο από εκείνες τις λέξεις που έχουν σύρτη.

Τον τραβάς και κλειδώνεις και δε μπαίνει τίποτα. Ενώ το "πονάω" και το "αγαπάω" .....καμία ασφάλεια, όλα ανοιχτά και άντε να φυλαχτείς.

-Από τη φύση μου είμαι κατηφής. Βγαίνω με μια παρέα και δε μιλάω πολύ. Προσπαθώ αλλά δε μπορώ. Δε με γνωρίζει κανείς έτσι ρε φίλη, αλήθεια σου λέω.

-Εγώ μπορώ να κάνω τους πάντες να γελάσουν. Τους πάντες .... και ξέρεις τι γίνεται κάθε φορά? Φεύγω απ΄το σπίτι με τη βαλίτσα μου και θέλω τόσο πολύ να την ανοίξει κάποιος ...και γυρίζω πίσω με τη βαλίτσα μου ανέγγιχτη και μαζί τις βαλίτσες όλων των άλλων που γελώντας έφυγαν και τις ξεχάσαν σε΄μένα.Νομίζω πως όποιος καταφέρει να με κάνει να αδειάσω αυτή τη βαλίτσα...

-Να γελάσεις?

-Να με γνωρίσει..να με γνωρίσω.

Φοβάμαι να γυρίζω σπίτι με τα πόδια. Φοβάμαι να μπαίνω νύχτα στο ασανσέρ...όταν κοιμούνται όλοι. Θέλω να έχω προλάβει να κοιμηθώ πριν κοιμηθούνε όλοι...

-Ζηλεύω ρε φίλη. Όχι τα λεφτά και τις ταμπέλες..

-Ξέρω...και εγώ.

Ωραίες συζητήσεις που κάνουν το ποτό να μπαίνει στα χείλη ανάμεσα και να βγαίνει σε σταγόνες απ΄τα μάτια σου.

Και κοιταζόμαστε και ξέρουμε πως μια τέτοια συζήτηση δε θα την κάνουμε πολλές φορές γιατί...μας "πειράζει" ακόμα κι αν μιλάμε για ανθρώπους που "συμπαθήσαμε".

-Πεινάω

-Να φάμε σε αυτό στη γωνία.

-Μα είναι το πιο βρώμικο

-Είναι το πιο φτηνό

-Πάμε

Καμιά φορά αισθάνομαι ακριβώς όπως εκείνη η μικρή αράχνη στην αυλή μου....ακριβώς όμως.

Και ξέρω γιατί.

Ξέρω.

Γι' αυτό "συμπαθώ" τις αράχνες...γι' αυτό δε με "πειράζουν".

Άνθρωπος σου λέει.....

Κοιτάζει ψηλά.

Εγώ απόψε γιατί δε μπορώ να κοιτάξω ούτε ως το ύψος των ματιών μου?

Πως γίνεται ένα σπίτι πάντα άδειο να φαίνεται τώρα ακόμα πιο άδειο?

Λες και λείπω και εγώ από μέσα αλλά μόλις μπήκα...

Κοιμήθηκα για λίγο και σώπασαν όλες οι φωνές μου.

Να δεις εκεί με ξέχασα..

Εκεί με βρήκα και με ξέχασα.

Θα βάψω τον ένα τοίχο του δωματίου μου στο χρώμα που παίρνει ο χειμωνιάτικος ουρανός όταν ξημερώνει. Αυτό το μωβ που στο βάθος είναι σκούρο και όμως δε σε φοβίζει.

Θα βάλω στον απέναντι τοίχο μια φωτογραφία μου και θα περιμένω τη μέρα να ξυπνήσει το δωμάτιο. Να δω τα μάτια μου πως είναι όταν βλέπουν μια αρχή.

Αρχή.

Λέξη.

Δε μου έλειψε.

Μου έλειψε η μυρωδιά, η φωνή και το δέρμα των ανθρώπων.Των ανθρώπων μου.

Μου.

Κι άλλη λέξη.

Έχω ...?

Δε νομίζω.

Δε νιώθω να έχω.

Εγώ είμαι οι άνθρωποί μου για απόψε και για το ξημέρωμα.

Εγώ είμαι δέρμα, φωνή και άρωμα.

Και χειμώνας και γαμημένη βροχή και χαμόγελο και ελπίδες χωρίς λόγο και λέξεις, λέξεις, λέξεις πολλές....

Είμαι όλοι οι τοίχοι μου χωρίς χρώμα.

Θέλω να είμαι όλα τα χρώματα χωρίς τοίχους.

Θέλω...

Και?

Αλλάζω χρώματα στο μέσα μου για να μοιάζει σε αυτά που θέλω. Κολλάω φωτογραφίες για να βρω τους ανθρώπους μου και γράφω λέξεις προσπαθώντας να φτιάξω λίγο δέρμα, ένα ψίθυρο και μια μυρωδιά...

Λέξεις πολλές...

Διαφημίσεις

Τρεις γριές στο παραπέντε του τέλους της ζωής κάθονται στο γηροκομείο γύρω από μια τηλεόραση και περιμένουν να αρχίσει η αγαπημένη τους σειρά.

Η μια είναι ψηλή μελαχρινή με γκρίζα μάτια. Η διπλανή αρκετά πιο κοντή καστανή με ωραία πυκνά μαλλιά. Η τρίτη τάβλα στον καναπέ αγκαλιά με την κουβέρτα, μικροκαμωμένη και ασθενική. Μια ηλικία όλες μη φανταστείς...Πατσάς λέμε.

Διαφημίσεις...

Σηκώνεται η ψηλή και πάει στο τζάμι.

Ψηλή: Που πας με αυτό το μαλλί σήμερα ρε πούστη...θα έρθει ο νοσοκόμος και θα του φύγει η πάπια πάλι απ΄το γέλιο....(μονολογεί)

Ασθενική: Απ' αυτό θα γελάει ή απ΄το ηλίθιο κραγιόν σου που είναι λες και έπαθε αιμορραγία η τελευταία σου κλανιά και πασαλείφτηκες?
Ψηλή: Άμα έρθω εκεί καθύστερο και σου αστράψω μία θα κλάνεις και θα αιμορραγείς μαζί!Ακούς εκεί..ειρωνεία σε εμένα..ασιχτήρ κοντοπούτανα όλες σας....(μονολογεί πάλι!)

Κοντή: Κορίτσια αναρωτιέμαι..."υπέρ το δέον" είναι το σωστό ή "υπέρ του δέοντος" ? Νομίζω κάποτε είχα καταλήξει σε αυτό απλά τώρα δεν το θυμάμαι.

Ασθενική: Σε πολλά είχαμε καταλήξει αλλά δε τα θυμόμαστε. Και τώρα που το μόνο που έχουμε είναι να θυμόμαστε κάθε ώρα και στιγμή που περνάει...κοίτα που καταλήξαμε!

Κοντή: Δεν είναι άσχημα βρε κορίτσια...φαΐ έτοιμο, ρούχα καθαρά και όλα τα σίριαλ στην ώρα τους.

Ψηλή: Σαν τον παλιό καλό καιρό. Η μάνα μαγείρευε και έπλενε και εμείς γυρίζαμε ως το πρωί...

Ασθενική: ...και γυρίζαμε στο σίριαλ. Τι είχαμε τι χάσαμε δηλαδή...

Ψηλή: Εμένα πάντως κάποιος μου πειράζει τα καλλυντικά μου... Σας το λέω όλο και κάτι λείπει...Τα 'χω μετρημένα όλα εγώ...

Κοντή: Και εμένα κάποιος μου πειράζει τα φρούτα. Μου τα δίνετε εσείς το μεσημέρι και το βράδυ πάντα λείπει ένα. Μα πάντα η μπανάνα ρε γαμώτο...ανεξήγητο!

Ασθενική: χμμμμμ....μμμάλιστα......

Ψηλή: Ποιος τα χέζει ρε τα φρούτα σου. Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Κοίτα να βαφτείς και εσύ λιγάκι μπας και ρίξεις κανένα νοσοκόμο και δεις προκοπή.

Ασθενική: Γιατί ρε ..εμάς που μας έπεσε εκείνο το βράδυ το γκομενάκι ντυμένο στα άσπρα σαν άγγελος ,ήτανε για την ομορφιά μας? Ας μην είχα βάλει πριν εγώ τρικλοποδιά στην καθαρίστρια να αμολήσει σαπουνάδα και θα σου' λεγα αν θα βλέπαμε ποτέ γκόμενο κάτω απ΄τα πόδια!

Κοντή: Χυδαίες! Κόμπος να μου δεθεί η γλώσσα καλύτερα απ΄το να μιλήσω έτσι. Κόμπος είπα???? Απαπαππαπαπαπαα.......τι θυμήθηκα. Ρε παιδιά που να χάθηκε αυτό το μανάρι θυμάστε?

Ψηλή: Εγώ όσο και να προσπαθώ δυο μάτια και δυο ποτήρια βότκα θυμάμαι....αααααααααααααχ!

Ασθενική: Εγώ πάλι τι να πρωτοθυμηθώ....ανεμελιά ρε πούστη. Τώρα όπου και να γυρίσεις σε ακολουθεί ο καθετήρας. Και έλεγα πάντα ότι ήθελα ένα κατοικίδιο. Δε το βούλωνα το κέρατό μου μέσα..είναι και χιουμορίστας ο από πάνω μάλλον ...πάρε σου λέει λουρί και τράβα το τώρα...ουυυυυυυυυυφ!

Ψηλή: Τόσοι άντρες ρε κορίτσια που πήγανε?

Κοντή: ...Κόμπος...κόμπος...

Ασθενική: Μωρέ καλά τα' λεγα τότε εγώωωωωωω....εμείς δεν είμαστε γυναίκες το τρίγωνο των βερμούδων είμαστε. Για κολύμπι πάνε και εξαφανίζονται οι καημένοι....

Ψηλή: Κορίτσια να σας πω την αλήθεια ...κάθε βράδυ μου λείπει απ΄τα καλλυντικά μου ένα προφυλακτικό..

Ασθενική: Μόνο απ΄τα καλλυντικά σου θα λείψει ούτως η άλλως....

Ψηλή: Μη μου μιλάς έτσι εμένα γιατί ξέρω να σου απαντήσω...

Κοντή: Και εμένα μια μπανάνα...

Ψηλή: Προφυλακτικό....μπανάνα....χμμμμ...

Ασθενική:..............

Ψηλή: μπα....πάω να φρεσκάρω το κραγιόν μου...

Κοντή: Τελικά νομίζω πως είναι "υπέρ το δέον"...σαν πολύ δεν άργησε αυτό το σίριαλ?

Ασθενική: Εγώ ένα έχω να πω κορίτσια...στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Και επίσης.....................οι μπανάνες μετά το κολύμπι δεν εξαφανίζονται!.................

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΥΓ....να πούμε καμιά μαλακία μπας και φτιάξει η διάθεση..

A και όσο για τη μουσική, ας μην κολλάει...εμένα μου αρέσει! :P

Άνοιξε το παράθυρο ξαφνικά. Μπήκε αέρας και ανακατεύτηκαν πολλά.Μπήκαν μαλλιά στα μάτια και δάκρυσε. Μπήκε σκόνη στη φωνή και βράχνιασε.Μπήκαν σκιές στο μυαλό και σκοτείνιασε.Δύσκολο.Όχι μόνο τώρα. Πάντα. Κι αυτό το γαμημένο το παράθυρο ανοίγει και μετακινείται. Ψάχνει να το κλείσει και δε το βρίσκει πουθενά. Ξανά και ξανά...πουθενά. Μόνο τον αέρα και τη σκόνη βρίσκει. Ούτε μια φορά δε κατάφερε να βγάλει το πρόσωπο στο φως, στα αρώματα χίλιων εποχών που περνάνε από εκεί έξω και ποτέ δεν τις κατάλαβε. Αδικία ρε και ποιος φταίει και γιατί και αν γινόταν αλλιώς και θα και σίγουρα και πολύ και τώρα και όχι τότε και πάντα. Δύσκολο. Κωλοπαράθυρα και κωλοτείχη...και κωλοτύχη επίσης!
Περπατάει πάνω κάτω στο ίδιο δωμάτιο. Αν ζωγράφιζες με μπογιά τα βήματά της θα έβλεπες πως πατάει πάνω στα ίδια της τα ίχνη. Στα παλιά της φορεμένα βήματα. Παλιά και τώρα και συνεχώς. Πάνω κάτω...ξανά και ξανά. Μουρμουρίζει τα ίδια λόγια για τον αέρα που φταίει, για τα μαλλιά της που έπρεπε να'ναι πιο κοντά, για το παράθυρο που έπρεπε να έχει ήδη βρει τρόπο να το κλειδώσει....για χίλια φταίω και για τίποτα. Τίποτα.

Στέκεται.

Κοίτα να δεις...Έκλεισε το παράθυρο. Να λύθηκαν όλα ...πάλι.

Για μια στιγμή, τόσο δα μικρή, δεν υπάρχει χρόνος. Σβήνει μαζί με τον αέρα που έφυγε.
Και εκείνη μένει ακίνητη μες στη σιωπή της.

Τίποτα. Τίποτα για χίλια φταίω. Πρέπει να βρει το παράθυρο και να το κλειδώσει, να κόψει τα μαλλιά της και να μην αφήσει ξανά αέρα μέσα. Πάνω κάτω...έτσι όπως ξέρει..έτσι όπως πρέπει. Φως και μαλακίες και τύχη και τείχη και παράθυρα.
Δεν υπάρχει παράθυρο.
Δεν υπάρχει φταίω.

Εγώ είμαι που κλείνω.
Ψάχνω ακόμα.
Σε εμένα είναι δύσκολο.
Φοβάμαι ακόμα τον αέρα.
Εγώ φταίω.
Δεν άνοιξα ποτέ το παράθυρο που πρέπει.

Άσε με τώρα περπατάω. Άσε με τώρα ψάχνω το παράθυρο και τον αέρα. Άσε με τώρα χάνομαι μέσα μου και με ακούω καθώς φεύγω να παραπονιέμαι πάλι. Εγώ για 'μενα. Για το σκοτάδι και τη βραχνή φωνή μου, για τις σκιές και τα ανακατεμένα μου μαλλιά.
Για το παράθυρο που κλείνει και έρχεται πάντα η στιγμή που δεν υπάρχει χρόνος.
Η στιγμή που μόνο εγώ είμαι εκεί.

Και όλος ο χρόνος μου σιωπή.

ΥΓ. Τη μουσική τη συνάντησα σε μια εκπομπή του συνέταιρου και την ερωτεύτηκα!...

Έλα να παίξουμε.

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.

( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.

Τώρα δεν έχω πιά αγαπημένη )

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

( Τώρα πιά δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

( Τραβάνε μπρός, τυφλοί,

χωρίς καν όνειρα )

Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.

Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη

Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου

Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μ.Αναγνωστάκης- Το σκάκι

Ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια.
Συνεχώς.
Βαρέθηκα να βλέπω τσιμέντο κάτω απ΄τα πόδια μου.
Βαρέθηκα να μη ξέρω που πάω.
Εσείς που πάτε ρε?
Μπα..
Πολύς κόσμος, δε μπορώ.
Έχω ένα τηλέφωνο που μπορώ να πάρω όταν φτάσω στο πλατύσκαλο.
Έχω το κρεβάτι μου όλο για 'μενα όταν κατέβω στο υπόγειο.
Πως τα κατάφερα έτσι....
Πόσα χρόνια ακόμα θα ανεβοκατεβαίνω?
Κάποια στιγμή θα λιώσει η υπομονή μου, θα φαγωθεί η επιμονή μου, το μυαλό μου και το σώμα...
Θα γίνουν γκρίζο παλιοκαιρισμένο ύφασμα πάνω σε χιλιο πατημένα σκαλοπάτια.
Και τι να λέει ε?
Ταξίδι ρε..
Αξίζει...και μαλακίες!
Δεν έχω άποψη.
Την πάτησα κάτω δυο σκαλοπάτια πίσω.
Γκρίζα κέφια.
Γκρίζα μάτια και μαλλιά.
Τσιμέντο έχω.
Μέσα.
Με βλέπετε ρε?
Ψάχνω την πραγματικότητα.
Δε θέλω παρέα.
Τίποτα δε θέλω.

Ίσως μάθω τι θέλω αν ποτέ τη βρω...

Ρήματα

Ξέρω

Έχω

Θέλω

Θα προσλάβω κάποιον να μου μιλάει το βράδυ πριν κοιμηθώ.Θα τον πληρώνω για να μου λέει καλημέρα και να βλέπουμε μαζί τη βροχή που με κλειδώνει.

Χρειάζομαι

Αξίζω

Ο καιρός με τον εαυτό μου ...πήρε ένα μαύρο μαρκαδόρο και έγραψε μπροστά από κάθε ρήμα μου ένα τεράστιο ΔΕΝ.

Και καλά έκανε.

Θα προσλάβω κάποιον να τρίψει με οινόπνευμα το μαρκαδόρο. Να του λιώσουν τα χέρια ρε, δε με νοιάζει...Πληρώνω εγώ σου λέω.

Κι αν μου τελειώσουν τα λεφτά θα του πώ όλα μου τα αστεία και όσες ιστορίες κρύβει το μυαλό μου.

Ότι χρειαστεί θα πω για να μείνει.

Και καμία αλήθεια μου για να μη τρομάξει.

Να μου κάνει παρέα κι ας κρύβομαι.

Γιατί ο καιρός μου μ'εμαθε πως ΔΕΝ γίνεται αλλιώς.

Κοιμάμαι

Τρώω

Γελάω

Θα του πω να μιλάει πίσω απ΄την πόρτα πριν την ανοίξω.

Να κάθεται μαζί μου στο τραπέζι.

Να με μαλώνει όταν σκοντάφτω και να με πιάνει όταν πέφτω.

Θα του πω να με παίρνει που και που τηλέφωνο να με ρωτάει αν έφαγα, αν πονάω κάπου κι αν προσέχω μη κρυώσω τώρα που είναι χειμώνας.

Μιλάω

Αισθάνομαι

Θα με σκεπάζει τη νύχτα και θα με αφήνει να ακουμπάω τα πόδια μου στα δικά του για να ζεσταίνονται.

...............

Θα προσλάβω κάποιον να με κάνει να πιστέψω πως δεν υπάρχουν ΔΕΝ.

Γιατί ο καιρός με ζωγραφίζει με το μαύρο μαρκαδόρο του και νομίζω πως σε λίγο

απλά...

ΔΕΝ θα Υπάρχω

In ruins ...λοιπόν

Δικοί μου άνθρωποι, στενοί...ξύσαν την επιφάνεια.
Έτσι έγινε η αρχή.
Θες που τα θεμέλια ήταν σαθρά, θες που χτίστηκαν πολλά με τον καιρό από πάνω και δεν άντεξαν...
Δε ξέρω.
Έπεσαν. Έπεσα.
Όχι ολόκληρη όμως..
Κάποια κομμάτια έστεκαν στη θέση τους πεισματικά για καιρό...
Αυτά τα έριξα μόνη μου.
Εγώ.
Τα λίγα που απέμειναν. Τα όσα..
Εγώ και ο εαυτός μου.
Καλό?
Ε και?
Αφού ξέρεις την ιστορία..
Κοιτάς για λίγο τα ερείπια και πνίγεσαι απ΄τη σκόνη που μπαίνει σε μάτια και ρουθούνια..
Έτσι πρέπει. Αυτό είναι το σωστό.
Να πνιγείς να καταλάβεις σου λέει ...
Αρκεί να'ναι για λίγο όμως.
Αν είναι και μείνει η σκόνη παραπάνω συνηθίζεις.
Όπου πηγαίνεις παίρνεις και λίγη απ΄τη σκόνη σου μαζί για ασφάλεια. Να κρύβει ότι μελάνιασε όταν γκρεμίστηκες.
Και περιφέρεσαι σκονισμένος και κρυμμένος και δε πας πουθενά.
Ναι, την ξέρεις την ιστορία.
Αυτό που δε ξέρεις είναι πόσο καλά με έκανε ο ήχος απ΄το διπλανό δωμάτιο.
Καλά.
Κι ας είμαι μες στις σκόνες μου ακόμα..
Χτίζεις ε?
Αν είχα ένα καθρέφτη τώρα καθαρό είμαι σίγουρη πως θα'βλεπα το χαμόγελό μου.
Το νιώθω να σχηματίζεται ρε.
Πρώτη φορά κοιτάω τα κομμάτια μου και χαμογελάω...

Και εγώ χτίζω...αμέ.
Τώρα που σε ακούω δίπλα νομίζω θα προσπαθήσω ακόμα πιο πολύ.
Γιατί ξέρω οτι γκρεμίστηκες και έπεσες στον ουρανό.
Τσακίστηκα στην άμμο αλλά... κυρία!

Μη νομίζεις ...ένας τοίχος μας χωρίζει όλα τα ακούω από εδώ κι ας μη μιλάω ποτέ.

...μόνο να μωρέ...

θυμήσου,


να πιούμε και έναν καφέ σαν άνθρωποι.
Όταν θα είμαστε άνθρωποι.

Ο χορός της σιωπής...

Μια ταινία θυμάμαι.
Να πρέπει να σκεφτώ για να απαντήσω...
Κουλουριασμένη σε ένα καναπέ με μια κουβέρτα.

Έκανα ότι μπορούσα για να χαμογελάσω
...Σε ονειρεύτηκα ή με ονειρεύτηκες εσύ?
...Μη με αγγίζεις. Έλα αύριο.

Με φθείρει, με λυγίζει.
Που είσαι όταν σε χρειάζομαι?

Μια φορά στη ζωή βρίσκεις κάποιον που αλλάζει τον κόσμο σου. ...Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να πω. Απλά κράτα με.

Ατέλειωτες νύχτες μ' αφήνουν να νιώσω.
Τα φώτα σβήνουν άσε με να νιώσω...
............
Δε θα καταλάβεις ποτέ τι κρύβει το σκοτάδι μέσα του.
Τι κρύβεται μες στο μυαλό μου.

Τρομακτικά πλάσματα σέρνονται, γεμίζουν το κρεβάτι σου.
Σύντομα θα τον νοιώσεις να σέρνεται στο μυαλό σου.

Αυτό είναι το χρώμα μου, αν το θες.
Αυτή είναι η προσφορά μου, πάρτη αν τη θες.
Μακάρι να΄ξερα που ανήκω.
Πες μου αλήθεια...πως με βρήκες?

Πάρε ανάσα... Μη φοβάσαι να νοιαστείς. Φύγε μα μη με αφήσεις.

Μίλα μου

Σιωπή

Είναι εύκολη η σιωπή.

Δε θα αφήσω κάτι που χρειάζομαι. Θα περιμένω δίπλα σου ώσπου να κοιμηθείς.

Όλα όσα κάνω καμιά φορά...δεν είμαι εγώ μα κάποιος άλλος.
.
.
.
.
.
Τελείωσε ο χορός.
.
.
.
Είμαι εδώ.
Εσύ?

Θολά όλα...
και αυτά που κάποτε ήταν ξεκάθαρα.
Κι αυτά ακόμα...έγιναν κισσός οι αμφιβολίες και τα έπνιξαν.
Μουσική μόνο για 'μενα, τσιγάρο στο αυτοκίνητο...και όλα γύρω νύχτα.
Κλειδωμένα καλά.
Πως περνάς?
Αντέχεις?
Τις φορές που είσαι μόνη...προσέχεις?
Καρτελάκια με ερωτήσεις κρέμονται απ΄το τιμόνι μου...χάρτινα καρτελάκια από αυτά που λιώνουν στη βροχή.
Και μετά μουντζούρες να μη θυμάμαι τι ρώτησα, τι με ρώτησαν...
Μόνο το πρόσωπό σου δε μουντζουρώθηκε ποτέ, μόνο αυτό δεν έλιωσε καμιά βροχή μες στο μυαλό μου.
Δεν έχει σημασία....
Καρτελάκι και αυτό και έξω απ΄το παράθυρο...γιατί έτσι πρέπει.
Πόσα πρέπει .....
Κάθε πρωί πλένω το πρόσωπο και βάφομαι με χίλια από αυτά, να σβήσει η μέρα μου όσα χρειαστεί να μείνει η νύχτα μου με όσα πρέπει!
Να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου να ονειρευτώ μια άκρη.
Μια άκρη που να μην είναι χάρτινη, που να μη λιώνει στη βροχή και να μην είναι
αυτή που πρέπει....
Καληνύχτα λοιπόν και μικρά χαρτονένια φιλιά.
Ελπίζω να μη βρέξει......

17 του μήνα πάλι και κεράκι σε μια φωτογραφία και γράφω στο μπαλκόνι με κρασί και τσιγάρο και ζακέτα...

Ήσυχα είναι εδώ...για απόψε είναι φοβιστικά ήσυχα και το τραγούδι είναι το βράδυ μου ή το βράδυ μου είναι το τραγούδι και όλα έγιναν ένα και δε ξέρω πια...

Άι χάσου μυρμηγκάκι και άι χάσου ανθρωπάκι και άντε γαμήσου φόβε και έλλειψη και θλίψη και μοναξιά και άντε γαμήσου σύμπαν απόψε για να ολοκληρωθεί η ησυχία..

Έτσι απλά.

Απλά όλα.

Όλες οι μέρες γίναν ίδιες πια, στα 33 μου...μεγάλη κουβέντα.

Δε θέλω να την αποδεχθώ γιατί για να το κάνω πρέπει να μου την αποδείξω και ξέρω ότι μπορώ...και δε θέλω. Δε θέλω να το ακούσω από μενα αυτό γιατί τότε θα' μαι σίγουρη πια.

Καλύτερα να πιω κι άλλο κρασί μέχρι να προλάβουν να κρυφτούν όλα στη θολούρα του μυαλού μου και να μη με νοιάζει καμία απόδειξη, κανένα τέλος.

Ρε μαμά....με ξέρεις καθόλου?

Ρε πες μ' ακούς στον ύπνο σου τα βράδια ή σου μιλάω άδικα?

Θα ρθείς λίγο να μου κάνεις παρέα? Δεν είμαι μακριά...Ένα τηλέφωνο δρόμος είμαι και εκείνο το τηλέφωνο δεν το'κανες ποτέ. Όλος ο κόσμος να το κάνει δεν είναι το ίδιο ...δεν είναι εσύ.

Θα κλείσω όλες τις γραμμές μου απόψε....δε θα σε αφήσω να τις περάσεις ποτέ ξανά...

Ακούς?

Όχι ε?

Καλά...

Απλά καλά...

Όμορφα που ήρθε ο χειμώνας μου...τον αγαπάω. Είναι ένας άνθρωπος με μαύρα ρούχα και κασκόλ, με τα χέρια στις τσέπες και χιόνια στα μαλλιά του και τον αγαπάω.

Δε με νοιάζει αν είναι και δικός σου...

Για μένα είναι...για μένα ήταν πάντα.

Κρασί....?

Βλέπω και ένα κομμάτι ουρανό από εδώ και αν τύχει στο κομμάτι μου να πέσει το φεγγάρι τότε ξενυχτάω...κάθομαι με τις ώρες μαζί του. Είναι που δε ξέρω πότε θα ξανάρθει από εδώ.

Κρυώνω τώρα ρε...θα την κάνω.

Ποιος νοιάζεται για όλα ρε.....

Ποιός ψάχνει...

17 πάλι.....

Οι άνθρωποι δε χωράν σε χαραμάδες....
Μη κοιτάς.
.
.
.
.

Να το γράψω 100 φορές, να το μάθω...να το θυμάμαι.
Να μάθω να το θυμάμαι.

Ο τρελός

Σκοτάδι πάλι....μαλακία όνειρο γαμώτο.

Ξυπόλητος πάλι....άσε ξέρω που θα πάει το έργο το΄χω ξαναδεί.

Περπατούσε πάνω στο.... κάτσε...στον ουρανό?

Πάνω σε αμέτρητα αστέρια που έκαναν τις άκρες των δαχτύλων του να φωτίζουν σαν πυγολαμπίδες.

Μπροστά... το φεγγάρι, λεπτό σαν ένα της βλέφαρο, σαν τα χείλη της λίγο πριν χαμογελάσουν.

Το ήξερε αυτό το χαμόγελο απ΄τη πρώτη στιγμή που το είδε, το αναγνώρισε ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δικό του ήταν.

Γι' αυτόν και μόνο.

Κοίταξε πάνω και είδε ...εικόνες μισές. Τον πατέρα του να τρώει μεσημεριανό θυμωμένος, τη μάνα του να κλαίει μπροστά σε ένα σπίτι, την αδερφή του να απομακρύνεται ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς πρόσωπο. Το φίλο του τον Α. που χάθηκε μέσα στις μέρες της ωριμότητας και την οικογενειακή ζωή.

Αυτός? Κάπου θα είναι και αυτός.

Μοναχικός, δυσπρόσιτος, παράξενος τύπος...

Αυτός.

Μαλακίες θα λέμε απόψε....θεωρίες της νύχτας και του ζαλισμένου απ΄το ποτό μυαλού?

Που και που τα πόδια βυθίζονταν σε κρύο μαύρο πηχτό τίποτα. Αυτό που κάλυπτε τα πάντα κάτω απ΄τα αστέρια. Για εκείνες τις στιγμές έπιασε τον εαυτό του να φοβάται, μη πέσει.

Μια ζωή αυτό φοβάται...μη πέσει.

Και εσύ τον νομίζεις παράξενο...

Τον έριξαν κάτω πολλά και τώρα πια δε ξέρει, δε μπορεί να σκεφτεί με τι θα μοιάζει το επόμενο. Κι έτσι διάλεξε να μη μιλάει. Να αφήνει τους πάντες να νομίζουν πως τον ξέρουν, πως έχουν βρει τα κουμπιά και τα χούγια του, το μυστικό χαμόγελο και το αληθινό δάκρυ.

Τίποτα δε ξέρουν. Είναι ένας παράξενος..που έπεσε κάποτε και δε το θέλει ξανά.

Προχωράει αλλά το φεγγάρι φαίνεται να μην έρχεται με τίποτα κοντά.

Όπως εκείνη.

Δεν τη κατάφερε ποτέ να' ρθει κοντά. Πιο μακρυά την έστειλε, τόσο μακριά που δε τη φτάνει ούτε η σκέψη του. Παράξενη κι αυτή.

Γι 'αυτό έγιναν όλα.

Σιγά σιγά τα μάτια συνηθίζουν και διακρίνει περισσότερα γύρω απ΄τις γάμπες του.

Μικροσκοπικοί σκοτεινοί καθρέφτες είναι στημένοι παντού.

Τι λέμε ρε τώρα? Πάλι εφιάλτη ρε....

Μα πάνω τους έχουν σταθερές εικόνες. Κοίτα ...Αυτήν έχουν παντού.

Να τους κλοτσήσει θέλει όλους να γίνουν κομμάτια πιο πολλά κι απ΄τα αστέρια. Να μη τη βλέπει.

Κι ας τελειώσει εδώ ο εφιάλτης..

Μα θέλει και να τη δει λίγο ακόμα. Μια φορά ακόμα. Χίλιες φορές ακόμα, χίλιες φορές για χίλιες νύχτες. Νύχτες που δεν υπήρχε και δεν την έβλεπε.

Ο τρελός..

Από μικρός είχε μάθει το κόλπο...να κοιτάζει ψηλά όταν βουρκώνουν τα μάτια για να μη δακρύσει. Γιατί ήταν άντρας και οι άντρες δε δακρύζουν. Μόνο πέφτουν...ξανά και ξανά.

Μόνοι τους..

Κάποιες φάτσες άλλαξαν εκεί πάνω. Χάθηκαν μερικές και άλλες ξεθώριασαν.

Μα πως? Αυτές δε θα' πρεπε να ξεθωριάζουν..

Να το φεγγάρι. Να το ρε. Ένα βήμα είναι μόνο...

Θα το πιάσει...

Θα το πιάσει?

.................

Μη τον κοιτάς που σπάει καθρέφτες στο σκοτάδι. Ένας παράξενος είναι που έπεσε και δε το θέλει ξανά.....

Κάποια πράγματα δεν τα δέχομαι αμέσως...τα αναλύω.

Κάποια δεν τα δέχθηκα ποτέ.

Καιρός είναι μάλλον...

Να ξεκινήσει ο χειμώνας μου καθαρός. Λευκός και καθαρός.

Όπως εγώ.

Ξέρω εσύ δε με βλέπεις έτσι.

Παράξενο γιατί όσο κι αν προσπαθώ να ντυθώ μαύρη ....η γλώσσα μου βγάζει μόνο λευκό.

Πες μου πότε θα μου δώσει κάποιος λευκό?

Πότε θα πάψει να με νοιάζει...

Μπορώ να γίνω μητέρα μου? Αυτή τη στιγμή ....

Μια μητέρα δική μου..

Είναι το πιο βαθύ μυστικό μου και η πιο μαύρη σελίδα μου.

Να κάτι που ποτέ δε θα γίνει λευκό.

Κι ας μη το δέχομαι.....

Κι ας μαζεύω όλη τη σκόνη απ' όλες τις κιμωλίες του κόσμου για να το βάψω δικό μου!

Θυμώνω.

Κι όσο θυμώνω γι' αυτό τόσο μικραίνω......σε μια γωνία με φόρεμα πράσινο και γόνατα μελανιασμένα.

Μπορώ να γίνω μητέρα μου?

Θα με πάρω αγκαλιά και θα φύγουν όλες οι μελανιές και το φόρεμα θα γίνει λευκό...όλα θα γίνουν λευκά...

Να ....πάλι μελάνιασαν τα γόνατα....

Awake

Βροχή..πολύ βροχή...
Νομίζω πως οι μαλακίες είναι μικρούτσικα εντομάκια με μικρούτσικα φτεράκια και περιφέρονται γύρω σου χωρίς να τις καταλάβεις. Που και που κάποια σε διαλέγει και τσουυυυπ έρχεται με τα φτεράκια της η πόρνη και κολλάει στο πετσί σου. Περνάει τα πάντα σου!
Και σε ρουφάει όσο τη θυμάσαι και μεγαλώνει και σε πνίγει, σε θολώνει, σε μικραίνει...στο μυαλό και στην ψυχή. Και μετά ακολουθούν κι άλλες ...κι άλλες...
Ξαπλώνω λίγο ακούγοντας τη μανία του νερού....να αδειάσω το κεφάλι μου.
Γύρισα απ΄τις διακοπές και έπεσα πάνω σε έδαφος ανώμαλο. Με ενημέρωσαν αυθόρμητα και με μεγάλο θράσος πως έχασα κάτι δικό μου. Ολόδικό μου. Από αυτά που σου φορτώνει η ζωή με το που ανασαίνεις χωρίς καν να σε ρωτήσει. Από αυτά που δε χρειάζεται να αποδείξεις ή να σου αποδείξουν πως στην ούγια τους έχουν τα δικά σου αρχικά. Από αυτά που για να πάψουν να' ναι δικά σου πρέπει να φύγει η ζωή από μέσα τους ή από 'σένα Κι όμως....
Όχι πια σου λέει....Έξω...λέει... Ένα λιγότερο. Δύο? Έχει σημασία?
Άντε γαμήσου λέω εγώ...
Μου' ρχεται στο μυαλό εκείνο το τραγούδι,"δεν είναι ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός.."
Κι αν τρέφονται απ΄τη μνήμη σου..καλό είναι να ξεχνάς. Για να πεθαίνουν.
Να σταματάνε να κουνάνε τα φτεράκια τους και να ξεκολλάνε μια μια οι γαμημένες από όπου κάθονταν και σε ρουφούσαν. Θα μείνουν μικροσκοπικά σημάδια αλλά δεν έχει σημασία. Τι έχει σημασία?
Φοβάμαι τους κεραυνούς. Τουλάχιστον αυτοί ξέρω γιατί με φοβίζουν. Έτσι πρέπει...Οι άλλοι όμως? ..
Αναρωτιέμαι. Μακάρι να μπορούσα να σου εξηγήσω τι...
Στην Κρήτη ήμουν μόνη σε ένα καφέ και έγραφα, ήρθε ένα σκυλί και κάθισε κάτω απ΄τα πόδια μου. Κοιτούσε απέναντι τη θάλασσα τόσο μα τόσο θλιμμένο...
Προσωρινή παρέα εγώ. Ίσως όσο ήσυχη έπρεπε για να' ναι ασφαλές. Προσωρινή παρέα κι αυτό, όσο έπρεπε για να νιώσω πως προστατεύω κάποιον.
Θα' θελες να ήμασταν πολύχρωμα γυαλιστερά ψαράκια για να βουτήξουμε και να χαθούμε εκεί μέσα φίλε....Κι εγώ θα΄θελα. Έλα κοντά να δω τα μάτια σου και να σου πω...
Δε θα γίνουμε ποτέ!

Το πολύ πολύ να συναντηθούμε για στιγμές....για ένα τσιγάρο και λίγη παρέα.


Δεν έχω εγώ μικρή ψυχή να μη γαμήσω....
Ξύπνα να τους ξεχάσουμε ρεεεεεεεεεεεεεε!

.................Μαλακίες!

Λοιπόν.......

Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Καρατσεκαρισμένο!
Αν τα όριά μου είναι στο 1,63 που είμαι ξυπόλυτη, τότε τα νεύρα μου είναι 1,84 τουλάχιστον και αυτό είναι μια φιλική τιμή!!!!!
Δεν αντέχω άλλη εξορία, δεν αντέχω άλλη δουλειά, δεν αντέχω άλλη βαρεμάρα και μονοτονία.
Δεν αντέχω άλλη γκρίνια (εγώ γκρινιάζω????) και δεν έχω ούτε ψίχουλο ψυχραιμίας να το κρατήσω για το δρόμο.
Ευτυχώς....φεύγω!
Πάω να χαλαρώσω με ναργιλέδες, να πιω ρακόμελο στην γωνιά των Αγγέλων, να πλατσουρίσω μακριά από όλους και αν προλάβω να πεταχτώ ως το αγαπημένο μου καφέ.
Φίλοι και φίλες... αν γνωρίσω τον Κρητικό των ονείρων μου θα μείνω για πάντα στο νησί. Τέλος!
Να γλιτώσετε και εσείς ..να το βουλώσω και εγώ! (ποτέ ε?...καλά!)
Καλή συνέχεια σε όσους μένουν (αν υπάρχει κανείς εδώ μέσα πια), καλή επιστροφή σε όσους γυρίζουν, καλά μπάνια μου και "wake me up when September .... comes!"
bb παίδεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες!!!!!!
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ

Όχι λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!

Πάλι τσιγάρο..
Μα φταίω?
Κάθομαι στο μπαλκόνι και οι σκέψεις γίνονται μια τεράστια άγρια περικοκλάδα που γαντζώνεται στην ηρεμία μου και την πνίγει. Και όλο βγάζει νέα φύλλα και δε βλέπω τη τύφλα μου. Ούτε την κάφτρα απ΄το τσιγάρο μου δε βλέπω να ξέρω που πατάω.
Γαμιέται το τηλέφωνο και τον παίρνει...Αμέ!
Γαμιέται και η ευγένεια και η ψυχραιμία, η άνεση, ο αυθορμητισμός και το ανοιχτό μου το μυαλό.
Χααααααααχαχχαχαχχαχαααααααα
Δεν έχω νεύρα, μάλλον κέφια έχω....
Είναι αστείο να ξυπνάς για την καινούργια μέρα και να μη ξέρεις τι θα σου' ρθει και από που.
Εκεί κατέληξα!
Πήγα να πατήσω μια γάτα που αποφάσισε να πεταχτεί κάτω απ' τη ρόδα μου τελευταία στιγμή.
Θα μου πεις δεν έχει δικαίωμα η γάτα να αυτοκτονήσει?
Έχει και να πάει να γαμηθεί άμα θέλει αλλά όχι να μου χαλάσει εμένα τη μέρα. Όχι αγάπη μου!!!
Πήγα να πέσω πάνω σε ένα παρκαρισμένο γιατί ο κυριούλης που πετούσε στον κάδο τα σκουπίδια αποφάσισε να σκοντάψει παίρνοντας και τον κάδο αγκαλιά και εμένα!
Θα μου πεις δεν έχει ο κυριούλης δικαίωμα να παραπατήσει?
Έχει να πάρει παραμάζωμα και το μισό σύμπαν αλλά όχι εμένα ρε!
Εμένα δε με ακουμπάει κανείς λέμε!
Γιατί έτσι θέλω!
Δε θα μου πας κόντρα εσύ από πάνω να μου χαλάσεις τη μέρα!
Όχι σου λέω αγάπη μου!

Τι κάνουν εδώ ρε όλοι Αυγουστιάτικο ε? ε?

Βάλε λεφτά εδώ, πλήρωσε τους απο'κεί, μετέφερε στον παραπέρα...

Δε θέλω να ακούω άλλα νούμερα λέμε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Που να γινόμουνα μοδίστρα να έπαιρνα τα στριφώματα και τα φερμουάρ στην ξαπλώστρα με το φραπεδάκι μου να έραβα μέχρι να πέσει ο ήλιος.

Θα μου πείς τώρα στα γεράματα το θυμήθηκες που για να δεις το teletext βάζεις ζουμ X 3 ??

Ή που τη νύχτα που είναι άσπρο το χαρτάκι και διάφανη η κόλλα φτύνω και λίγο δάχτυλο (ειδικά άμα έχω πιει...) για να μη καπνίζω τον καπνό απ΄τα πεζοδρόμια...

Τι έλεγα?

Α...στην παραλία πήγα που λες το ΣΚ με τα κορίτσια.

Καλά κορίτσια φίλε αλλά..........ήμαρτον!

Ένα πράγμα θέλω να ρωτήσω...ο θεός όταν μοίραζε ....ΜΠΟΥΣΤΟ....εμένα ποιος πούστης δε με φώναξε ε?ε?

Βγάλανε τα μαγιό και μου κόπηκε η ανάσα.

Λέω κορίτσια...σε περίπτωση που περάσετε από πάνω μου και παραπατήσετε...να θυμάστε :

H πλάτη ΔΕΝ έχει αφαλό!

Καταλαβαίνεις..μη με ξεράνουνε.

Άλλο να πατήσεις πλάτη κι άλλο ότι έχει απομείνει από όσα μοίραζε ο θεός!

Ααααααααααααααααα όχι αγάπη μου σιγά μη σκάσω! Δε μασάμε ρεεεεεεεεεεεε!
Κανείς δε θα μου χαλάσει τη μέρα εμένα ...

Δυο βδομαδούλες μείνανε και τραβάω γραμμές στον τοίχο, στη λίστα για το super market, στο χαλάκι της εξώπορτας (έχει σκόνη...σιγά μη καθαρίσω εγώ και έξω απ΄την πόρτα...παλιά αυτά αγάπη μουυυυυυυυυυ).

Που θα πάει...θα΄ρθει η θαλασσίτσα, το μπαράκι, το ποτάκι...όλα θα έρθουν!

Γιατί..........

ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΕΜΕΝΑ...

ΚΑΝΕΙΣ!

ΥΓ. Ακούς καν??

χιχιχιχιιχι

Μ'αρέσει τις Κυριακές γυρίζοντας απ΄τη θάλασσα να ξεχνιέμαι έξω και να με ψάχνεις εσύ.
Μ'αρέσει να κοιτάω τα χρώματα στα φύλλα των δέντρων καθώς ο απογευματινός ήλιος κρύβεται πίσω τους.
Μ'αρέσει να οδηγώ ξημερώματα αφήνοντας τις σκέψεις στο κάθισμα του συνοδηγού να τις ανακατεύει ο αέρας απ΄το ανοιχτό παράθυρο.
Μ'αρέσει να μου ψυθιρίζεις στο αυτί.
Μ'αρέσει να ακούω τον ουρανό να θυμώνει λίγο πριν τη βροχή.
Μ΄αρέσει να με φιλάς μόλις με έχει πάρει ο ύπνος και να ξεκινάς όλα τα όνειρά μου εσύ.
Μ'αρέσει να σε ξυπνάω το πρωί γιατί σε θέλω.
Μ'αρέσει η στιγμή που μπερδεύεται η αλήθεια και το όνειρο, που με κλειστά μάτια μπορώ να σου πω ότι θες. Τότε που όλα μοιάζουν με θολή γραμμή και εγώ ξαπλώνω πάνω της.
Βαραίνουν τα μάτια μου και ξεχνάω το χαμόγελο στα σεντόνια μου, σκεπασμένη με το άρωμα μου. Την πλάτη μου χαιδεύει η ανάσα που ζει στο διπλανό μαξιλάρι και...
Αυτή.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάμαι, τίποτα που να λείπει.
Κι όλα γίνονται ένα.
Ανάσες και σιωπή μες στη θολή μου γραμμή.
Ανάμεσα σε εσένα και εμένα.
Και έχουν τόσες λέξεις αυτές οι ανάσες....τόση ένταση αυτή η σιωπή.

Μ'αρέσει η ελαφριά πραγματικότητα της θολής μου γραμμής..... όλα υπάρχουν μέσα της χωρίς καν να τα αγγίζω, όλα με έχουν χωρίς καν να το πω.
Όλη μου τη ζωή σου λέω θα άλλαζα με αυτή τη θολή μου γραμμή.

3 + 3

Γεράσαμε ρε.......
Μαλακίες σου λέω δε νιώθω καθόλου γερασμένη.
Χαρούμενη νιώθω, ερωτευμένη νιώθω, μόνη μου νιώθω, δυνατή, παράξενη, θυμωμένη, κυκλοθυμική...πολλά νιώθω αλλά όχι κουρασμένη!
Άλλαξα τα μαλλιά μου πάλι, έχασα τρία κιλά, φοράω χρωματιστά ρούχα και φεύγω με το αυτοκίνητό μου ως τη θάλασσα.
Πέρασαν 2 ολόκληρα χρόνια από μια απώλεια που πάλι θυμάμαι λόγω γενεθλίων.
Πέρασε ένας χρόνος από το τέλος μιας σχέσης που είχε σχηματίσει τη μισή μου ζωή.
Πέρασε πολύς καιρός και δε σε έχω δει.
Μου φαίνεται περισσότερος από όλα τα άλλα.
Τελικά η μνήμη ξεθωριάζει όσα γουστάρει αυτή και άλλα τα φυλάει καλά κρυμμένα και στα πετάει μπροστά σου τη στιγμή που βρίσκεσαι πίσω απ΄το πιο ασήμαντο οχυρό σου. Όταν είσαι γυμνός σε μια υποτυπώδη λακκουβίτσα που έχεις σκάψει με δυο λέξεις και μια "και καλά" σίγουρη απόφαση.
Δεν υπάρχει λέμε!
Δε ξαναμιλάμε!
Δε θα τον ξαναδώ!
Σε μια κωλοπλατεία είσαι και περπατάς με αναμμένο τσιγάρο.
Περνάει κάποιος από δίπλα σου και έχει τα χέρια στις τσέπες.
Γυρίζεις και βλέπεις φευγαλέα τα μαλλιά του.
Σαπούνι μυρίζουν.
Σαπούνι και νερό.
Και σκατά.
Πάει η λακκούβα, και βρίσκεσαι να περπατάς ανάμεσα σε σκιές που φιλιούνται και λαχανιάζουν και βρέχουν σεντόνια και ξυπνάνε κάθε κομμάτι αίσθησης που είχε μείνει ξεχασμένο και στεγνό.
Και δε ντρέπεσαι να κοιτάς ξένες σκιές ρε?
Ξένες?
Και προλαβαίνει η λέξη να σκάψει στο μυαλό νέο οχυρό και να σε χώσει μέσα. Και καίγεσαι με το τσιγάρο και το πετάς και ανάβεις άλλο..
Κι όλα καλά...
Και χρόνια μου πολλά.
Και θέλω.
Αλλά ξέρω.
Και σκάβω.

Αν ήσουν εδώ θα σε φιλούσα με ένα φιλί ως το πρωί, με μία ανάσα.
Θυμάμαι και μένω ανάμεσα.


Θυμάμαι και με κρύβω.

Και τσιγάρο και χαμόγελο.
Γιατί είμαι καλά.
Για να θυμάμαι, να αγαπάω, να κρύβομαι και να μένω εδώ.
Είμαι καλά.
Χρόνια μου πολλά.........

Να με χαίρεστε, να με αντέχετε, να σας πρήζω, να βρίζω, να γελάω, να σας έχω και να με έχετε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε....και σε λίγο στην Αθήνα λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!

ΥΓ. Για ένα ολόκληρο χρόνο η ηλικία μου θα κάνει έξι? Πφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!!!
;p
Mπορείτε να λέτε οτι έιμαι 30, μια χαρά θα το δεχθώ!
Μαααααααααααατς

Σσσσσσσστ........εγώ μιλάω!

Έφυγα το ΣΚ για βουτιές.
Σήμερα έχει συννεφιά. Δεν έχω μαγειρέψει τίποτα και προβλέπεται μεσημεριανός ύπνος για να ξεχαστεί η πείνα.
Βαριέμαι αφάνταστα αυτή την περίοδο πρινφύγωγιαδιακοπέςλείπουνόλοιοιάλλοι.
Σε λίγες ημέρες ....άσε θα θυμηθώ να το πω ανήμερα για να μη στραβώσω από σήμερα τσάμπα.
Τι κάνεις?
Αγόρασα κάτι παπούτσια που όποιος φίλος μου με δει να στέκομαι πάνω τους δε θα με αναγνωρίσει.
Δεκάποντο λουστρίνι σε μαύρο-άσπρο-κόκκινο!
Αγόρασα και ένα μαύρο κοντό στράπλες φόρεμα.
Μου έδωσε και μια φίλη ντομάτες και πιπεριές.
Έχω ένα αυγό στο ψυγείο άρα το βράδυ θα φάω ομελέτα.
Ποτέ δεν έτρωγα ομελέτα.
Ποτέ δε φορούσα φορέματα.
Ποτέ δε φορούσα τακούνια.
Λουστρίνι φόρεσα στη βάπτισή μου...
Εσύ θα πας διακοπές?
Γνώρισα έναν στη θάλασσα.
Μικρός πάλι ρε φίλε.
Μήπως σου βρίσκεται κάτι άνω των 32..3 σε λίγο είπαμε...
Πφφφφφφφφφφφφφφφφφ.......
Όχι δεν είμαι 25, όχι δεν είμαι 28...
ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΡΕ...ΚΑΙ 15 ΝΑ ΗΜΟΥΝΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
Μη μου μιλάτε αυτή τη βδομάδα ρε...από Δευτέρα θα τα ξαναπούμε.
Κλειστόν.
Πάω για ύπνο και ομελέτα και πάω να καταπιώ το μυαλό μου που μου γαμάει τα πάντα αυτό τον καιρό.
Με κέτσαπ.
Θέλεις να κάνεις κάτι για' μενα?
Μόνο για' μενα?
Παντού βάζω κέτσαπ.
Θα σβήσω όλες τις ημέρες ξεκινώντας από αύριο και θα αφήσω μόνο το επόμενο Σαββατοκύριακο .
Σαν να μην πέρασε ποτέ ο γαμημένος μήνας.
Γιατί να μην είναι έστω και ένας σας εδώ?
Ένας.
Για'μενα.
Έχω και μαύρο ψωμί , δυο φέτες.
Όρεξη δεν έχω.
Για όλα τα άλλα μου εκτός από την σκούρα πόρτα.
Τρως εσυ?
Να τρως.
Όταν έχει συννεφιά καπνίζω πολύ.
Τη νύχτα καπνίζω συνήθως.
Θα ανάψω δύο μαζί παραμευθαύριο και θα κοιτάω το δεύτερο ώσπου να καεί.
Να αυτό θα κάνεις για' μενα.
Θα είσαι εκεί.
Με το δικό μου τρόπο.
Δε τρώω...
Θα κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ.
Όλα θα τα κάνω όσο περισσότερο μπορώ.
Θα ονομάσω και την ηρεμία μου έτσι.
Χα
Και την ηλικία μου.
Είμαι όσο αντέχω φίλε.
Είμαι όσο περισσότερο μπορώ.
Είμαι όσα λιγότερα έχω και όσα θέλω πιο πολλά.
Να σου ζωγραφίσω λίγο το σπίτι στην Αθήνα?
Έχω σκεφτεί που θα είναι και περιμένω.
Έχω κάτι να περιμένω.
Με περιμένει κάτι?
Ναι αμέ.
Το αβγό στο ψυγείο.
Με κέτσαπ.
Πάντα ...
Για 'μενα.
Εσύ τρως ομελέτα?
Να τρως...χάλια είναι!


ΥΓ. Για να μην ανησυχεί ο προφητεστ!
Δε θέλει και πολύ να σε βαρέσει η ζέστη...
ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!
; )

10 Ιστορίες...

....είπα απόψε στα δέκα μου δάχτυλα.

Δε κράτησα κανένα μυστικό.

...

Κι όταν διαλέξουν το πρόσωπο που θα αγγίξουν, όταν θελήσουν να χαϊδέψουν σώμα, θα τα αφήσω να μιλήσουν για ΄μένα

Να με ξετυλίξουν απαλά και να χαθούν χαμόγελα σε μπερδεμένα μαλλιά, δάκρυα σε απαλό δέρμα και όλα τα χρόνια μου σε μια αγκαλιά.

...

Αποφάσεις που δεν τήρησα γιατί ποτέ δεν ήταν θέλω.

Πρέπει που συμφώνησα και ακόμα με βαραίνουν.

Θα...να...ίσως...

Απ΄τις παλάμες ως τα ακροδάχτυλα ...μέρες πολλές.

Όλα μου σε δέκα ιστορίες.

....

Έσφιξα τις γροθιές μου.

Ιστορίες.

Ευκαιρίες?...

Κανέναν δε θα αγγίξω με τα δάχτυλα μου αν δε σε βρω.

Κανένα δε θα αγγίξουν οι ιστορίες μου αν δε με βρεις

Έχω να σου πω πολλά...
Φωνές δεν ακούω,
δε στενοχωριέμαι πια.
Μ'αρέσω όπως είμαι ...
κι ας είμαι μικρή
Κι ας είμαι μακριά...

Άσε με να καθίσω στη μύτη απ΄το παπούτσι σου να σε κοιτάζω
Άσε με να έρθω στα βήματά σου, όπου κι αν σε πάνε.
Άσε με λίγο να περάσω μια μέρα σου σαν να΄ναι δική μου.

Σαν να σαι δικός μου

Νύσταξα ρε...Να ξαπλώσω στο παπούτσι σου?
Μη μου μιλάς...εγώ θα το κάνω!
Θα κλείσω τα μάτια μου και θα ονειρευτώ όλο τον κόσμο πιο μικρό
και εμένα αρκετή για να τον φτάνω.
Κι εσένα αρκετό για να χωράς εκεί μαζί μου.

Που πας νυχτιάτικα μωρε...
Ποιος έχει όρεξη για βόλτα τώρα?
Κι άντε να πάμε βόλτα, δε με παίρνεις μες στην παλάμη σου
τότε να μη κρυώνω?
Για λίγο ρε...
Κι ας ξαπλώσεις μόνος σου.
Θα σου ψιθυρίσω στο αυτί τα πάντα.

Να δεις..κάποια νύχτα θα ανοίξεις τα μάτια.
Θα είναι όλα μικρά σαν εμένα...ακόμα και εσύ.
Θα σε πάρω αγκαλιά και θα γελάμε
Που ήμασταν άλλοι
..................και τόσο μακρια.