θα ζωγραφίσω...
Ένα πλάσμα μοναχικό..όχι μόνο.
Ένα πλάσμα τρομαγμένο..όχι τρομακτικό.
Που εξορίστηκε στην κορυφή ενός βουνού.
Που κρύφτηκε στην σκιά των φύλλων.
Σε κάθε ένα απ΄τα πόδια του θα έχει κορδέλες κόκκινες και στα ανασηκωμένα του αυτιά θα έχει τον ήλιο και το φεγγάρι.
Το τρίχωμά του θα είναι κάτασπρο. Μόνο άσπρο..
Θα κατοικεί στον ουρανό και θα υφαίνει ψιθύρους απ΄τη μια άκρη του ως την άλλη.
Θα γρυλίζει κάθε φορά που πλησιάζει σκιά μα δε θα δαγκώνει ποτέ.
Θα ζωγραφίσω ένα πλάσμα που εσύ που με κοιτάς λες πως δεν υπάρχει.
Θα ζωγραφίσω ότι είδα μια φορά.
Κι ας λες εσύ.
Θα είναι μισό και ολόκληρο μαζί.
Ξέρω ανθρώπους τέτοιους.
Που περπατάνε ολόκληροι και μέσα είναι μισοί.
Φαγωμένοι.
Και τα κομμάτια τους που λείπουν δεν αφήνουν κενά. Αφήνουν πληγές που άλλοι τις γλύφουν κι άλλοι τις περιδένουν με ότι έχουν ...Και εσύ περπατάς δίπλα τους και τους μιλάς και είναι ολόκληροι.
Και τους φωνάζεις βοήθεια και στη δίνουν και ορκίζεσαι πως ήταν ολόκληροι θεοί μπροστά σου όταν σταθήκαν δυνατοί και σε βοήθησαν.
Δεν ήταν?
Δεν ήταν.
Κι ας λες εσύ.
Πίσω σου, τα κομμάτια που τους λείπουν τα βαστάνε γερά με χίλια δόντια.
Δένουν τη βρώμικη πραγματικότητά τους με χίλιες μέρες καθαρής. Χίλιες μέρες ονείρων για κάτι καθαρό.
Φταίχτες.
Ναι ρε σκοτεινοί.
Παράξενοι και απόμακροι...
Λίγοι.
Θυμάσαι? Δε μπορεί να μην έχεις ένα τέτοιο αδερφό, πατέρα, μάνα...φίλο.
Ε?
Θυμάσαι τώρα?
Μισοί
Μισό είναι το ποτήρι μου με το νερό γιατί ήπια μισό να ξεδιψάσω.
Κι αυτοί κάποιον ξεδίψασαν. Κάποιον γεννήθηκαν να ξεδιψούν μια ολόκληρη ζωή.
Αλλά...
Εγώ ξέρω.
Μη μου λες εμένα λοιπόν.
Δες λίγο καλύτερα ρε...
Δες τώρα που θυμήθηκες.
Κοίτα τις κόκκινες κορδέλες και το λευκό τρίχωμα.
Κοίτα τι όμορφα που στέκονται στον ουρανό...
Ούτε μισοί, ούτε ολόκληροι.
Ούτε τρομακτικοί, ούτε μόνοι.
Περήφανοι ρε...
Αυτούς θα ζωγραφίσω απόψε.
