24.11.09



Το πρωί.
Πλύνε το πρόσωπο, δεν είναι ανάγκη να το κοιτάς.
Περπάτα.
Δεν είναι ανάγκη να μιλάς.

Το μεσημέρι.
Να έτρωγα ένα ζεστό φαί.
Να μύριζαν οι κουρτίνες μου μαλακτικό και το σεντόνι μου πορτοκάλι.
Κοιμήσου. Δε πεινάς.

Το απόγευμα περνάει.
Έχει τρόπο να χάνεται. Έτσι κι αλλιώς ασήμαντο είναι.
Για κάποια χρόνια ήταν διάβασμα, μετά ήταν δουλειά και ύστερα μετακινήσεις από δουλειά σε δουλειά.
Τώρα είναι ασήμαντο και απλά περνάει.

Το βράδυ.
Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος.
Τσιγάρο και σκέψεις.
Κάπου μεσα στο πριν μου έγινε κάτι λάθος.
Κάπου στο παλιά μου έχασε τη μυρωδιά της η οικογένεια. Ξέχασα τον τρόπο για να φτιάχνω τα "αγκαλιάζω" και να λέω τα "αγαπάω". Να τα λέω και να τα αισθάνομαι μαζί.
Κάπου κόπηκε το σχοινί που ενώνει αυτά τα δύο.

Μακάρι να ήμουν κάποιος άλλος το βράδυ μου και το πρωί μου και όλη τη μέρα μου.
Στις γκριμάτσες του καθρέφτη και τους ήχους που κάνω.
Να μη βλέπω μέσα κάτι απ΄το πριν.
Λάθος το πριν και μου γαμάει το σήμερα.
Όλα τα γαμάει.
Με ξυπνάει με εφιάλτες.
Ποιος είναι ο λόγος που πρέπει να θυμάμαι το πριν?

Θέλω να είμαι κάποιος άλλος.
Να αισθάνομαι και να λέω.
Να μη θυμάμαι κουρτίνες και σεντόνια στο παλιό σπίτι.
Να μη θυμάμαι πορτοκαλάδες το πρωί.
Να μη με τρομάζουν οι φωνές και τα χέρια των ανθρώπων όταν με πλησιάζουν.

Μου αρέσει η μουσική, οι εκπλήξεις και το γέλιο.
Μου αρέσει το σκούρο πράσινο, τα σκυλιά και το ξημέρωμα.
Το βράδυ μου.
Κοιμάμαι.
Ήσυχος.
Κοιμάμαι και αγαπάω και αγκαλιάζω και ζω.
Ολόκληρη τη μέρα ζω ...

Παλιά..απλά ήμουν κάποιος άλλος.