26.2.07

ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ...


Άνοιξε το παράθυρο και πήδηξε έξω...ήθελε να πετάξει πάλι όπως παλιά πάνω απ΄τα φώτα της πόλης και τους ανυποψίαστους ανθρώπους..ήθελε να μυρίσει τη ζωή των άλλων τώρα που ένιωθε οτι η δική του γλιστρούσε απο μέσα του..
Αντί να πετάξει όμως αυτή τη φορά άρχισε να πέφτει..ο άνεμος τον χτυπούσε στο πρόσωπο καθώς έχανε ύψος και άρχισε να σκοτεινιάζει το μυαλό του..φοβήθηκε τόσο πολύ..
Η απότομη κάθοδος σταμάτησε με ένα δυνατό κρότο...χώθηκε σε εναν υπόνομο και άρχισε να σέρνεται μέσα στη βρώμα...
Πώς βρέθηκε εκεί..είχε άλλο σκοπό για απόψε..ήθελε να δει τη ζωή των άλλων ..να κρυφακούσει τις χαρές τους ..να γευτεί το χάδι τους..να κλέψει τις στιγμές τους..τώρα εδώ τι να κάνει?
Τι βρώμα είναι αυτή γύρω?Σιχαίνεται τα πάντα ..και σέρνεται μέσα τους..
Βλέπει μπροστά του ένα φως..και σέρνεται με όλη του τη δύναμη για εκεί..βγάζει το κεφάλι στο φώς...και βρίσκεται σε ένα δάσος καταπράσινο...

Όνειρο θάναι δε μπορεί...πάει να συρθεί και νιώθει να σηκώνεται...ψηλά...είναι μικρός μικρός ένας κόκκος γύρης που στριφογυρίζει μέσα στο χάδι του ήλιου μέχρι να προσγειωθεί στο αγαπημένο του λουλούδι ...


Μπήκε ήλιος απ΄το παράθυρο και έτσουξαν τα μάτια του..τι όνειρο κι αυτό...
Κοίταξε το ισχνό σώμα του..το σεντόνι λερώθηκε πάλι με αίμα...
Κρίμα ..κρίμα που δεν μπορώ να πετάξω πια..κρίμα που ξόδεψα τόσο χρόνο να σέρνομαι στις βρωμιές μου..κρίμα που δε θα βρω ποτέ το αγαπημένο μου λουλούδι

ΥΓ για ένα δικό μου άνθρωπο

23.2.07

Σκέψεις..


Σήμερα διάβασα κάτι πολύ ωραίο..και αληθινό.Όπως όλα αυτά που τα ξέρουμε αλλά τα θεωρούμε δεδομένα και τα σκεφτόμαστε σοβαρά μόνο όταν τα διαβάσουμε κάπου ή μας τα πεί κάποιος..
Διάβασα λοιπόν το εξής:
Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορείς να ανακτήσεις σε αυτή τη ζωή
1)Η πέτρα..αφού ριχθεί
2)Η λέξη...αφού ειπωθεί
3)Η ευκαιρία... αφού χαθεί
4)Ο χρόνος ....αφού περάσει
και πολλά ακόμα πιστεύω ...

22.2.07

Αν...



Αν είχα σχέσεις με καμιά νεράιδα..θα της ζητούσα το μαγικό της ραβδάκι και...

Θα έκανα καλά αυτούς που είναι άρρωστοι...

Θα έπαιρνα τον αγαπημένο μου και θα έφευγα μακριά από όλα και όλους..ώσπου να χορτάσω γαλήνη και ευτυχία..

Θα έφτανε ένα ραβδάκι για να δώσω σε όλους ευτυχία?

Εσείς αν έιχατε το ραβδάκι της..τί θα κάνατε?

Υ.Γ.πρωτού με μεταμορφώσετε σε βάτραχο ..να πω οτι μιας και δε μαρέσει το πράσινο..κάντε με κάρβουνο..θα ζωγραφίζω κιόλας....

21.2.07

ΤΑ 5 ΜΑΥΡΑ...

ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΜΗ ΤΗ ΓΛΙΤΩΝΑ...

Αφού μου έσκασε το μπαλάκι και εμένα και αφού δε φοβάμαι να πω πράγματα για τον εαυτό μου(σπόντα .. for u know who)
..έχουμε και λέμε
1)Είμαι όπως έχετε καταλάβει πολύ νευρική,τσακώνομαι πολύ εύκολα και πέφτει τρελλό μπινελίκι αμα με βρεί κάποιος στα άσχημα και με πατήσει.
2)Αγαπάω πολύ τους φίλους μου και μ'αρέσει να λέω μαλακίες και να γελάνε..
3)Δεν μου αρέσω εξωτερικά ..αλλά με πάω εσωτερικά(σας βρίσκεται κανένας διακοσμητής..μπογιατζής ..κάτι?)
4)Ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος είναι ο άλλος μου μισός , ο άσπρος του μαύρου μου..ο Γ.
5)Αν κάποιος θέλει να με κάνει να νιώσω καλά στη χειρότερή μου φάση...δεν πρέπει να μου μιλήσει..φτάνει μια αγκαλιά

...πολύ μελιστάλαχτα όλα ε?Δεν τρέχει όμως...να βάλω τα κλάμματα..είμαι σκληρό αγγούρι..χιχι

Λοιπόν μιας και δεν ξέρω και πολλούς απο εδω μέσα..το στέλνω το μπαλάκι μου σε:
-crazy chef
-Mικρό πρίγκιπα
-Miss sunshine
-spyros

...it is και eggod θα σας το έστελνα αλλά μιας και θα με στέλνατε και εσείς για βρούβες το αφήνω να τα πούμε από κοντά..

ΑΚΟΥΩ ΛΟΙΠΟΝ...

15.2.07

Σσστ!!


Ακούστηκε ένας δυνατός ήχος..σαν τον καθρέφτη που πέφτει στο πάτωμα και γίνεται χίλια κομμάτια..

Ποιός μπήκε?απο πού..αφού είχα κλείσει τα πάντα..δεν είχα αφήσει ούτε χαραμάδα ανοιχτή...

Κρύος ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό της..πανικός την κυρίευσε..θα δεί..όποιος μπήκε θα τη δεί..

Κουλουριάστηκε σε μια γωνιά όπως όταν ήταν παιδί..έκλεισε τα μάτια και περίμενε σκουπίζοντας τα δάκρυά της..


Μες στο σκοτάδι,τη σκόνη και την πνιγηρή ατμόσφαιρα αυτού του ανήλιαγου κουτιού που είχε κρύψει τη λευκή ψυχή της..κάποιος μπήκε απόψε


14.2.07

TOY ΑΓΙΟΥ Π...ΑΝΗΜΕΡΑ

Λόγω της ημέρααας,λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου..υπομονή.

Δε θα πώ τα κλισέ..''δε με ενδιαφέρει εμένα αυτή η μέρα, είναι παράδειγμα εμπορευματοποίησης και κραυγαλέα περίπτωση δημιουργίας πλαστών αναγκών..''

Θα πω οτι αυτή η μέρα κάποτε με στενοχωρούσε..Θες που έβλεπα αγκαλιά τους πάντες γύρω μου, θες που οι καρδιές τίγκαραν τις βιτρίνες, θες το κόκκινο που δεν πάω..Δεν ξέρω.

Ή μάλλον ξέρω..ήταν που αισθανόμουν οτι λείπει κάτι από μέσα μου,από δίπλα μου,από μένα...

Δε λέω αγκαλιασμένοι άνθρωποι υπάρχουν πάντα και παντού..αλλά εκείνη τη μέρα τα πάντα το φωνάζουν ...
Πως είναι τα Χριστούγεννα που θυμάσαι να στολίσεις το Χριστουγεννιάτικο δέντρο την ώρα που όλες οι βιτρίνες χαίρονται στολισμένες μέχρι σκασμού..ή το Πάσχα που όλες οι αυλές μυρίζουν φαγητό και θάθελες ναχεις τη μαμά εκεί να μαγειρέψει...

Έτσι και αυτή τη μέρα..την προσπερνούσα πάντα όπως κάτι που με ενοχλεί και δεν μπορώ να λύσω..

Ευτυχώς όμως στην περίπτωση αυτή το θεματάκι δεν έμεινε άλυτο.Βρήκα αυτό που μου έλειπε και μπορούν να χαίρονται σήμερα οοοόλοι οόσο θέλουν.Μπορούν να τρέχουν σαν τρελλοί να αγοράσουν ότι κόκκινη λούτρινη παπαριά υπάρχει ...να μαδήσουν όλα τα ανθοπωλεία και να σκιστούν στη σπατάλη για το''έτερον ήμισυ''..

Χέστηκα φίλοι μου καλοί,καλοί μου φίλοι..παίρνω αποστάσεις και χαμογελώ ,γυρίζω σπίτι και βρίσκω την αγκαλιά μου...

Λόγω της ημέρας λοιπόν..υπομονή..αυτά που νιώθει κάποιος τα χαίρεται κάθε μέρα και όχι μόνο του αγίου π...ανήμερα

μααατς

12.2.07

30φεύγα....

...Σήμερα καθώς περπατούσα για να έρθω στη δουλειά μου μύρισε βροχή και όπως μια μυρωδιά μπορεί να φέρει στο μυαλό χίλιες εικόνες...εμένα μου έφερε τη γειτονιά μου.
Τότε που ήμουνα μικρή και έπαιζα κρυφτό,αμπάριζα και αγαλματάκια ακίνητα...Τότε που δεν μπαίναμε μέσα αν δε νύχτωνε..που δεν είχαμε ανάγκη το τσιγάρο,τα ναρκωτικά,το κραυγαλέο ντύσιμο και το βάψιμο για να τραβήξουμε την προσοχή ή για να αλλάξουμε την πραγματικότητα.
'Οταν με πονούσε κάτι το έλεγα στην κολλητή μου..γιατί τότε οι φίλοι ήταν αληθινοί..ή έτσι μας φαινόταν.

Θυμάστε τη μυρωδιά που είχε τότε το ψωμί..η φέτα..το καρπούζι.
Θυμάστε τα τραγούδια που ακούγαμε..Βoy George, Aλέξια..χαχα
Θυμάστε τη Βαβούρα,το Μπλέκ...
Την Κάντυ-Κάντυ,τον Νιλς Χόλγκερσον, τη Χάιντι, τους Θάντερκατς...τον Αλφ,το Φρου-Φρου...τον παραμυθά και τη φρουτοπία..

Τι ατελείωτες ώρες πέρναγα με την αδερφή μου να δούμε τον Τέρρυ..ή τον Τάιγκρα

Θυμάστε τη γεύση που είχε το κουλούρι στο δημοτικό..τη μυρωδιά απ΄το τσαντάκι με το φαγητό μας στο νηπιαγωγείο?

Αν τα θυμάστε όλα αυτά είστε καβατζαρισμένα 30..και δεν πειράζει γιατί όσο και αν το θέλουμε να φύγουμε απτην ηληκία αυτή και να ανταλλάξουμε μερικά χρόνια ...ήταν ωραία όσα περάσαμε..

Όσοι είστε σαφώς μικρότεροι και όλα αυτά ακούγονται τουλάχιστον αστεία..sorry αλλά η παιδική μας ηλικία ήταν τόσο απλοική και αστεία...

Δεν είχαμε κινητά...δεν γνωρίζαμε το σεξ από τα 14 και κοκκινίζαμε όταν μας κόιταζε αυτός που θέλαμε...

Άλλαξαν πολλά αλλά θα ήθελα για λίγο να γυρίσω πίσω ...

στη γειτονιά μου τότε...

Εσείς θα γυρίζατε πίσω?και αν ναι τι θα θέλατε να ξαναβρείτε?

7.2.07

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ


Αυτά είναι τα δύο αγαπημένα μου σκυλάκια που άφησα πίσω στην Αθήνα....
Ο τριχωτός ήρεμος γίγαντας αριστερά είναι ο Λέων...μόνο στο όνομα είναι λέων ο κακομοίρης..κατά τα άλλα μόιάζει με το γκαζόν...χύνεται κάτω απ΄τα πόδια σου και κινείται πάλι μόνο όταν φύγεις...
Τον βρήκαμε χτυπημένο απο αυτοκίνητο πριν 5 χρόνια..κάποιος έκανε όπισθεν, δεν τον είδε και τον πέρασε από πάνω.
Κουτσαίνει και μπορεί να φάει μόνο αλεσμένο φαγητό αλλά είναι έξυπνος και καλόκαρδος.Έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους και τους εμπιστεύτηκε ξανά...
Ο πινέζας δεξιά είναι ο Ερμής...από που το όνομα?Τι να πω ..ιδέα της μικρότερης αδερφούλας.
Είναι δύο ετών και τον αγοράσαμε αρκετά ακριβά όταν ο προκάτοχος της θέσης που έχει αυτός στον καναπέ...έφυγε μετά απο 15 χρόνια που περάσαμε μαζί του.
Μπορεί σε κάποιους να φανεί γελοίο αλλά ένιωσα τότε οτί έχασα κάποιον πολύ κοντινό μου.Κάναμε παρέα απ'τα 13 μου ως τα 28...ήξερε τα πάντα...είχε δεί πολλά..και μας υπερασπίστηκε και εμένα και την αδερφή μου σε δύσκολες στιγμές.
Το πρώτο πρωί που ξύπνησα και δεν ήταν εκέι..πήγα στο κρεβάτι του να τον πάρω για να έρθει να κοιμηθούμε μαζί αλλά ήταν άδειο..
Έξης..η δευτέρα φύσις ε?
Για πολύ καιρό..βάζαμε νερό όταν διψούσαμε και πρίν πιούμε πηγαίναμε να γεμίσουμε το δικό του...
Κανείς δεν πήρε τη θέση του...ο πινέζας ήρθε ως παρέα στη μαμά για να μη μένει μόνη τώρα που δεν είμαστε εκεί.
Τρέχει όλη την ώρα και έχει αφήσει αναμνηστικές δαγκωνιές σε παπούτσια, καρέκλες, κομμένα καλώδια, μπρίζες και ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς με το δικό του μυαλουδάκι..
Μου έχουν λείψει πολύ πολύ και σας τα παρουσίασα για να ακούσω γνώμες...
Άλλωστε πάντα με στενοχωρεί η αντιμετώπιση που έχουν κάποιοι στα αδέσποτα..που κάποτε ήταν παιχνίδια των παιδιών τους και όταν έπαψαν να είναι'' βολικού μεγέθους'' αφέθηκαν στην τύχη τους σε νησιά, βουνά αλλά και ανάμεσά μας...

6.2.07

BLUE..TUESDAY!

ΠΡΩΙ...

Ξυπνάς με μια γαλάζια διάθεση..γαλήνια ακόμα..
Παραπατάς στο μπάνιο..βρέχεις τα μούτρα..κάνεις τις πρώτες μηχανικές κινήσεις και κοιτάς στον καθρέφτη..
Μμμμ...μαλάκα πάλι χάλια φαίνεσαι..πολύ γκρίζος είσαι φίλε μου..
Πασπαλίζεσαι με δυό χρωματάκια ,χτενίζεσαι ντύνεσαι και φεύγεις.
Στο δρόμο τραγουδάς μες στο μυαλό σου..Κοιτάς τον ουρανό και σκέφτεσαι πως θα εξελιχθεί η μέρα...τι χρώμα θα έχει άραγε?
Μπαίνεις στο γραφείο..καλημέρες που δεν εννοείς και χαμόγελα που προσποιείσαι..
Κάνεις καφεδάκι και ανάβεις τσιγαράκι ...μμμ ακόμα γαλάζια διάθεση..συγχαρητήρια.
Έρχονται εκείνοι οι δύο με τους οποίους χαλαρώνεις κάθε πρωί..
Γελάτε,γελάτε με όλη τη δύναμή σας..Πώ πώ φίλε..να'ναι καλά τα παιδιά..Νιώθεις ζωντανός ..
μετά από αυτό το γέλιο θα την παλέψουμε και τη σημερινή μέρα..τι να λέει.
Κρίμα να μη μπορούν και οι άλλοι να δώσουν λίγο χρόνο για κέφι το πρωί.Το γέλιο είναι καλό ρεεεε..άσε που κάνει τους άλλους να ανησυχούν.
Κάποτε διάβασες "..είναι καλό να χαμογελάς.. θα υπάρξει η στιγμή που κάποιος θα ερωτευθεί το χαμόγελό σου..και μπορεί για όλο τον κόσμο να μην είσαι τίποτα..αλλά για αυτόν θα είσαι ο κόσμος όλος"
Να και κάτι που βγήκε αληθινό..ευτυχώς.
Καλά τα πήγαμε ώς τώρα μικρέ...
Ανοίγεις τα χαρτιά σου...μπάαααα..σε λίγο ρε..προηγούνται οι ψυχές που γουστάρεις..οι φίλοι σου.
Διαβάζεις τα νέα τους..ωραία που είναι να νιώθεις κοντά..

....ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΩΒ(ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΩ ΛΕΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ) ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΓΑΜΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΤΑ ΑΣΠΡΙΣΕΙ ΟΛΑ(ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΟΟ)..ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΟΟΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΚΕΙ...ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ ΘΑ ΤΟΧΕΙΣ ΦΙΛΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!!

ΥΓ.Δεν πρόλαβα απτο πρωί να το στείλω..να με συγχωρνάτε που λένε και εδώ..
χαχαχαααα

5.2.07

ΧΘΕΣ..

Σχόλασε...ήταν απόγευμα και ήξερε τι τον περίμενε...
Δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι.. .δεν ήθελε να ακούσει φωνές, είχε κουραστεί.
Δεκάξι χρονών και κουρασμένος ; Δύσκολο ε ; Κι όμως., πνιγόταν και ένιωθε πολύ κουρασμένος.
Έκανε δύο βόλτες το τετράγωνο..έφτασε πάλι στον ίδιο δρόμο απέναντι από το σπίτι. Πήδηξε τα κάγκελα του δημοτικού και έκατσε σε μια γωνιά. Άναψε τσιγάρο..πνίγηκε.. «τι σκατά τους αρέσει απο αυτό» ..Άναψε κι άλλο κι άλλο..τέλειωσε ένα πακέτο.
Του ερχόταν εμετός και γύριζε το κεφάλι του. Έφερε στο μυαλό του την εικόνα του..τον έβλεπε να κλαίει σε μια γωνιά μετά από το «μάθημά του» που πήρε απ΄τον πατέρα...Ένιωθε να καίει το δέρμα του..έτσουζε.
Κοίταξε μα είδε μόνο ένα σημάδι έτοιμο να χαθεί...περίεργο ,τα σημάδια φεύγουν απ΄το σημείο που τα πρωτοείδες..από μέσα σου όμως δε φεύγουν ποτέ.
Σηκώθηκε ,προσπέρασε το δρόμο του σπιτιού, περπάτησε αργά αλλά σίγουρα, πέρασε τη λεωφόρο..
Στάθηκε λίγο απέναντι και σκέφτηκε..πόσες φορές γύριζε απ΄το σχολείο και παρακαλούσε να βρεί τη δύναμη να τελειώσει την ανάσα του σε αυτή τη λεωφόρο..αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο δυνατός.
Άραγε αν χανόταν ξαφνικά θα έλειπε σε κανέναν ; Όλοι αυτοί που χωρίς ενδοιασμό τον τιμωρούσαν, τον έβριζαν και του είχαν μάθει να κάνει πάντα όσα του λένε και να μην αντιμιλάει ποτέ...θα έκλαιγαν αν έφευγε, θα ένιωθαν το κενό του...αυτό με το οποίο τον γέμισαν όλα αυτά τα χρόνια και που σχεδόν τον έχει καταπιεί ;
Σκέφτηκε τη μητέρα..πως θα ‘αντεχε πίσω μόνη..ήταν αδύναμη πιά..μετά από τόσα..

Ένιωσε το πρόσωπό του υγρό..βρέχει..κοίτα να δείς ρε φίλε τώρα κανείς δεν θα δεί τα δάκρυά σου..κλάψε όσο θες..αρκεί να προχωρήσεις.
Μπήκε στο δασάκι..έφτασε στην αγαπημένη του πλατεία..συνέχισε στην άκρη του λόφου..Τι ωραία που είναι όλα από εδώ...
Σε πόσα από αυτά τα αναμμένα φωτάκια να κρύβεται μια ψυχή σαν τη δική του, σε πόσα απo αυτά ακούγονται ουρλιαχτά...σε πόσα όταν σβήσει το φώς το μαξιλάρι θα πνίγει τους λυγμούς ενός παιδιού ;
«Όχι πιά»
.................................................................................................................................
όταν το σώμα του άγγιξε το χώμα ξεκόλλησε από μέσα του ένα μικρό κομμάτι ,
ήταν τα όνειρα που φύλαγε κρυφά,οι ελπίδες του πως κάποτε θα αλλάξουν όλα,
πως θα τα καταφέρει να κάνει μια οικογένεια ευτυχισμένη, θα’ναι όλοι μια αγκαλιά..χωρίς φωνές, χωρίς πόνο..με πολλά χαμόγελα και αγάπη..τόση όση ποτέ δεν ένιωσε...δεν πρόλαβε
...............................................................................................................................

...εγώ όμως θα προλάβω..θα τα καταφέρω να χαμογελάω πάντα,
να μην πονέσω αυτόν που αγαπάω, θα πάψω να κάνω ότι μου λένε, θα αντιμιλάω...

ΑΚΟΥΣ ;
ME ΦΟΒΙΣΕΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΣ ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΑΩ,
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΩ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ..
ΑΚΟΥΣ;
ΕΧΩ ΖΩΗ...ΚΑΙ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΩ
ΥΓ.ΓΙΑ ΤΗ LEE

ΠΩΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟΝ ΤΡΩΣ…ΤΙ ΜΙΚΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΣΘΟΣ..

Όπως λέει και το γνωστό άσμα, ο μισθός είναι πολύ μικρός πια.
Πως?..’Οόχι όχι αριθμητικά, ηχητικά τέλος πάντων ακούγεται καλός..αλλά από αγοραστική αξία? Σκατά
Ναι,ναι σκατά. Όταν με το καλημέρα σας θέλεις 5 ευρώ τη μέρα για τα βασικά, δλδ γάλα ,ψωμί και τσιγάρα ..(γιατί δε γουστάρω να το κόψω πολύ απλά…) ήτοι 1704 δραχμούλες τη μέρα., 51.113 δρχ το μήνα και εσύ ως μέσος αστός βγάζεις 300.000 το μήνα., με τις οποίες πληρώνεις ενοίκιο, κοινόχρηστα, λογαριασμούς και super market…ε χέστα..είναι πολύ μικρός.
Τώρα αν εσείς ανήκετε σε άλλη κατηγορία μισθωτών, σεβαστό και καλά να περνάτε παίδες…οι λοιποί όμως που είμαστε κατηγορία φτερού τι να κάνουμε?
Και λέω τώρα εγώ..στο γαμοπανεπιστήμιο τι μαθαίναμε για το καλάθι της νοικοκυράς, για τον πληθωρισμό, τα βασικά αγαθά, τα δημόσια αγαθά και λοιπές παπαριές αφού η ουσία είναι μία:
-To πετρέλαιο πέφτει ,αλλά οι ταρίφες ανεβάζουν ..
-Τα βασικά αγαθά ακριβαίνουν ,αλλά οι μισθοί μένουν στάσιμοι
-Οι ανάγκες μας αυξάνονται αλλά τα μέσα ικανοποίησής τους έχουν γίνει σχεδόν απρόσιτα...Πόσες φορές το μήνα πάτε θέατρο? Σινεμά? Συναυλίες? …Τσίρκο? Αλλού fun park? Τσιπς, σάμαλι, κόκ…οτιδήποτε ρε παιδί μου..Πόσες?
Τίποτα ε?...με σκουπίδια στη γαμοτηλεόραση τη βγάζουμε όλοι ..και ας αρνιόμαστε σε όλους ότι γνωρίζουμε την ύπαρξη της Μαρίας και του Παρά πέντε…εγώ τα βλέπω..ναι αμέ….γιατί θέλω να ξεχάσω και να ξεχαστώ..να γελάσω λίγο με κάτι που χρειάζεται ελάχιστο έως καθόλου κόπο για να το κατανοήσω…γιατί όλη την υπόλοιπη ημέρα κοπιάζω…όσο αντέχω, τρέχω για τη δουλειά, για τα προβλήματα της οικογένειας, για τις ‘’αρρώστιες’’ όλων που με κατακλύζουν και όσο και αν θέλω να είμαι έξω κάθε μέρα μακριά από όλα….δε γίνεται γιατί οι ανάγκες μου δε χωράνε στο budget του μήνα…
…..Μα πως κατέληξα εδώ..εγώ άλλο ήθελα να πώ. Ήθελα να πω πως ο μισθός είναι τελικά σαν τη περίοδο…Έρχεται μια φορά το μήνα….κρατάει λίγο και μετά …ξεσκίζεσαι στο γαμήσι ώσπου να ξανάρθει…..
….. : )
ΥΓ1. αφιερωμένο σε όλους μου τους φίλους που μου λείπουν πολύ...
ΥΓ2.ΓΕΛΑΜΕ ΠΑΝΤΑ....αλλιώς θα αρρωστήσουμε