21.1.11


Θυμάμαι οτι κάποτε με φόβιζαν οι άνθρωποι και νόμιζα πως με φαντάσματα θα είμαι ασφαλής.
Με βάφτισα με ένα τέτοιο όνομα σκοτεινό και με έντυσα έτσι που να μη φαίνομαι ποτέ.
Με έκρυψα καλά και με έμαθα να κοιτάζω γύρω μου πριν μιλήσω, πριν γδυθώ, πριν αφεθώ.
Μισή ζωή θα μου πείς.
Ασφάλεια, θα σου πω.
Αφέλεια ...ίσως.

Ξεχάστηκα πάντως...
Και μια μέρα ήρθες λίγο πιο κοντά.
Δε ξέρω αν ήταν η μυρωδιά σου, η φωνή, οι λέξεις σου ή απλά η παρέα που με τρόμαξε.
Μαζεύτηκα στα σκοτάδια μου να μελετήσω κινδύνους, πιθανότητες, μάχες και απώλειες.
Και ...
Την επόμενη μέρα σε άφησα ακόμα πιο κοντά μου.
Και την επόμενη ακόμα πιο πολύ.
Ώσπου περίμενα τις μέρες να έρθουν για να σε νιώσω και ξέχναγα τους υπολογισμούς και τις προφυλάξεις.
Και την ασφάλεια...
Αφέλεια πάλι...

Και έμαθα για ένα θηρίο που τρώει σκοτάδι και μεγαλώνει. Που καταπίνει φόβους και ταίζει θολές λέξεις.
Έμαθα για ένα μυαλό που ζει σε σώμα άνδρα και δεν ονειρεύεται με χάδια και υποσχέσεις.
Δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί και δε φοβάται να παλέψει.
Έμαθα για έναν άνδρα που τολμάει να αγκαλιάζει το θηρίο και είδα μέσα μου πόσο μπορώ να τον ερωτευθώ για αυτό.

Και προσπαθώ μέσα σε όλα αυτά να νικήσω την ανάγκη μου για ασφάλεια, να σβήσω τα φαντάσματα, να διώξω το θηρίο, να ζήσω όσα έχω ερωτευθεί ...
Να βρω το θάρρος να μην είμαι αφελής...και να σου πω τι είσαι αλήθεια.