29.6.07

Mια σκιά..


Μακριά μαλλιά..αδύνατη..με κατάμαυρα λυπημένα μάτια.
Δεν μπορώ να τη βγάλω απ'το μυαλό μου απο τότε που την είδα...
Δεν πρέπει να τη σκέφτομαι,δεν πρέπει να μπερδεύομαι..

Καπνίζω κάτω απ΄το φεγγάρι και μες στη ζάλη μου χορεύει η μορφή της..
τα μάτια,το χαμόγελο...
Πως έγινε αυτό..εγώ..πως άφησα να γίνει κάτι τέτοιο..

Ξαπλώνω και στα όνειρά μου περπατώ και την ψάχνω..
Υπάρχει? Υπήρξε κάποτε ?
Είναι έρωτας? είναι εμμονή ? είναι λάθος?

Στο πρώτο φως σηκώνομαι και νιώθω τη μυρωδιά της..μια μυρωδιά απόκοσμη αλλά σαγηνευτική..μια μυρωδιά που μπαίνει μέσα σου και απλώνει τη μορφή της..

Είναι σαν να την ξέρω..σαν να με νιώθει χωρίς ο ήχος να μεταφέρει την ανάγκη μου σ'αυτήν..σαν να είμαι εγώ..και εγώ αυτή..

Γυμνή και αληθινή..βουβή και ματωμένη..σαν την ψυχή μου..

Είναι αργά πια και πρέπει να φύγω..δε σε άγγιξα ποτέ..μα σε αφήνω τώρα
Θα ξαναδώ τα μάτια σου στη νύχτα, θα σε νιώσω ξανά στον άέρα..

Αντίο..ψυχή μου

Αν θα μπορούσα ...




ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΩ ΤΙΠΟΤΑ..ΠΩΣ ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ..ΤΙΠΟΤΑ

28.6.07

'Ετσι απλά..








-Τι νούμερο φοράτε?
-39
-Δεν έχουμε σε αυτό..θέλετε άλλο σχέδιο?
-Όχι ευχαριστώ..
........................
-Τι θέλετε μέσα ?
-Μπέικον,τυρί,ντομάτα..
-Τελείωσε το μπέικον..θέλετε ζαμπόν?
-Όχι δεν πειράζει..
.........................


-Πως θέλετε τη ζωή σας?
-Ήσυχη,ευτυχισμένη και γεμάτη αγάπη..
-Λυπάμαι η ησυχία μας τελείωσε...θέλετε..??

Ε ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ..38 ΝΑ ΦΟΡΕΣΩ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ..ΑΝΤΕ ΝΑ ΦΑΩ ΚΑΙ ΖΑΜΠΟΝ..ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΗΣΥΧΙΑ ΤΩΡΑΑΑΑΑ

Μια βόλτα...


Βγαίνω έξω για μια βόλτα στο σκοτάδι...
Λίγο πιο κάτω βλέπω μια φωτιά..

Το χρώμα της είναι τόσο ζεστό..
έχει κάτι διαφορετικό..
με κάνει να θέλω να τρέξω μέσα της και να χαθώ στα κόκκινα
ακροδάχτυλα..

Στέκομαι στη γωνιά του δρόμου και ανασαίνω..
κοιτάζω πίσω και ξανά μπροστά..
Αφήνομαι για λίγο στο ζεστό χάδι και χαμογελώ..

Φτάνοντας στο σπίτι..ξέρω πως θα κοιτάζω τη φωτιά από
μακριά..όταν θέλω να τη νιώσω ..μα θα γυρίζω πάντα εδώ..
ώσπου όλα να τελειώσουν..

25.6.07

Ανακυκλώστε...


Ανακυκλώστε μπαταρίες..χαρτιά..πλαστικά..

-Εδώ είναι?
-Ναι..τι θα δώσετε εσείς?
-Να..σκέφτηκα να δώσω δυο όνειρα,γι'αυτούς που δεν μπορούν να βγούν απ΄την πραγματικότητα..
-Α!Εσείς?
-Εγώ έφερα δάκρυα για εκείνους που δεν ένιωσαν ποτέ τον πόνο..ξέρετε μήπως καταλάβουν έτσι..
-Καλά..καλά εσείς?
-Εγώ έφερα δυο ρυτίδες και τα άσπρα μου μαλιά ..για εκείνους που δεν πρόλαβαν να νιώσουν τη ζωή..
-Και εσύ? Εσύ τι στέκεσαι εκεί..δεν σε έχω ξαναδεί εδώ..

Ένα μικρό αγόρι με βουρκωμένα μάτια..εκεί ανάμεσα στα φτερά των κατάλευκων σκιών..πλησίασε..
-Έφερα μια μέρα μου..εκείνη την τελευταία με το πιο όμορφο χαμόγελό μου..για όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν χαμογελώντας

20.6.07

Άντρες και προορισμοί....!


Χμμμμ...μετά από πρόσκληση της gogo θα γράψω για τον άντρα τον τέλειο,τον άντρα τον σωστό..και έτσι για να γουστάρουμε ..τα μέρη που έχω πάει ή θα ήθελα να δω..

Οπότε..ανάψτε τσιγαράκι(αν..ρε παιδί μου καπνίζετε λέμε..)αράξτε καρεκλόπουλου και πάμε..
Ο άντρας ο τέλειος λοιπόν..κατ'αρχάς ΔΕΝ θα τύχαινε σε εμένα..γιατί για να μου καθόταν θα έπρεπε να με γουστάρει..άρα να βλέπει..άρα θα με έβλεπε..μέρα..άρα παπάρια...
Ε?? άαααα υποθετικά μιλάμε..
Ε τότε εντάξει..αλλάζει ..άστον να με δει..
Θα ήθελα να έχει χιούμορ..πολύ λέμε..αυτό δεν παζαρεύεται με την καμία..
Να είναι ρομαντικός(ε κοριτσάκι είμαι παρά τα ..άντα μου..)
Να έχει τη μεγαλύτερη αγκαλιά του κόσμου μόνο για 'μενα..
Να με καταλαβαίνει χωρίς καν να του μιλήσω..(τι θέτε..υποθετικά δεν είπαμε?)
Να υπάρχει πάντα εκεί στα δύσκολα και όχι μόνο..(γιατι υπάρχουν και τα πολύ δύσκολα)
Να μπορεί να ακούει το μυαλό μου..να μου απαντάει για 'μένα κιας μην τον καταλαβαίνει άλλος κανείς..

..ξέρω ζητάω την Άρτα και τα Γιάννενα ε? κι όμως αν υπολογίσει κανείς το οτι ούτε εγώ είμαι τέλεια..(εκτός αν με δείς με σβηστό φως όπου είμαι και γαμώωω)..τότε μπορώ να πω πως έχω όσα θέλω αυτή τη στιγμή..
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Από προορισμούς τώρα..το πιο αγαπημένο μου μέρος είναι η παραλία της Σούγιας στην Κρήτη..με υπνόσακο και χύμα..
Ως δεύτερη επιλογή θα πρότεινα Κουφονήσια..σε μια σπηλιά για πάρτη σου να κολυμπάς στην πιο γλυκιά και όμορφη θάλασσα..
Αμοργό..για χαλαρές καταστάσεις
Αντίπαρο για φοιτητικές διακοπές
Ικαρία..και ο χρόνος δεν υπάρχει..
γενικότερα..όπου ΔΕΝ υπάρχει άνθρωπός..εκεί..

Άλλωστε με τη σωστή καλή παρέα όλα είναι ωραία(...χμμμ ποιήτρια έπρεπε να γίνω..)

Φιλιά στη GOGO και προσκαλώ τη lee,τη Ζefi,..τον it is και τον egggod.. για να μου αρνηθούν οεοοοο και όποιον άλλο γουστάρει..παρεπιπτόντως που είναι ο Σπάιρους γαμώτη?

φιλιά...

ΘΥΜΩΝΩ..


θυμώνω..συνήθως πολύ εύκολα αλλά όχι για πολύ..
Κάποιες στιγμές όμως θυμώνω τόσο που νιώθω πως το μυαλό μου θα σκάσει..
πως αν δεν πιάσω τα κεφάλια όσων έχω μπροστά μου να τα βαράω μεταξύ τους θα ουρλιάξω..
Τέτοιες στιγμές όλα όσα υπάρχουν μέσα μου μαζεύονται σε μια τεράστια μπάλλα που θολώνει τη ματιά μου ..με αλλάζει σε κάτι που θα φοβόμουν αν το έβλεπα..σε κάτι που δεν μπορώ να αποτρέψω..
Κι ύστερα όλο αυτό με πνίγει και αφού ανέβει ώς πάνω στη φωνή μου..ξαναγυρίζει μέσα μου και κρύβεται ως την επόμενη φορά που θα του δωθεί η ευκαιρία να εμφανιστεί..

Ανάβω τσιγάρο για να μη δακρύσω και σκέφτομαι μια φωνή..δυο γραμμές ..ένα τηλέφωνο..πράγματα που θα με κάνουν να νιώσω καλά και να ξεχάσω ..
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!

18.6.07

Μια στιγμή...


Buried at PhotoCasket.com

Πετάει..μάλλον αιωρείται και είναι όλα τόσο ήσυχα..
Ο ήλιος ζωγραφίζει χίλια χρώματα και οι μυρωδιές των λουλουδιών ζαλίζουν το μυαλό της.
Χίλια χρόνια αν ζούσε θα ήθελε να τα ζούσε εδω μέσα..
Κοιτούσε τα σύννεφα ψηλά,τα καταπράσινα φύλλα των δέντρων,άκουγε μακριά τα τιτιβίσματα των πουλιών..
Ούτε για ένα λεπτό δεν ένιωσε το δέρμα της να συσπάται για να αλλάξει το χαμόγελο που είχε..θαρρείς αιώνια..στο πρόσωπό της.
Ήταν ερωτευμένη,με τη ζωή της,με τα χρώματα,με τους ήχους,με την αίσθηση του μουδιάσματος που σου δίνει η αναπάντεχη και απέραντη χαρά..
Κάποτε η γυαλιστερή της φούσκα άγγιξε ένα γλυκό κόκκινο τριαντάφυλλο..το μικρό του αγκάθι την έκανε να σκάσει και εκείνη άρχισε να πέφτει..προς το έδαφος.
Όσο τα πάντα γύρω της μεγάλωναν και μέχρι η ράχη της να αγγίξει το χώμα συνέχισε να χαμογελά με μια γαλήνη..γιατί αξίζει η ζωή

..κι ας είναι η αιώρηση στη φούσκα σου να κρατήσει μόνο μια στιγμή..

Σκιές..


Γυρίζει γύρω γύρω σαν φυλακισμένη..
Κλαίει και φωνάζει για τους τοίχους που την περικυκλώνουν..δεν μπορεί να ανασάνει πιά..
Δεν βλέπει,δεν ανοίγει τα μάτια της για τίποτα..μόνο σκιές.
Τα πόδια της διαγράφουν κύκλους γύρω απ'τον εαυτό της..σαν το σκυλί που είναι δεμένο σ'ένα πάσαλο και κάνει γύρους για να λυθεί μα το μόνο που καταφέρνει είναι να κονταίνει το σχοινί του ..να βαθαίνει κι άλλο στο χώμα.
Όλοι βρήκαμε τοίχους γύρω μας κάποια στιγμή..και όλοι παγιδευτήκαμε σ'αυτούς και με τον πανικό μας τους κάναμε ολοένα και πιο ψηλούς..ήρθε η ώρα όμως που κοιτάξαμε στον ουρανό και τότε φάνηκαν πιο εύκολα όλα..Ακούς?
Εγώ θα έρθω για σένα ..θα σκάψω με τα χέρια να ανοίξω να μπει φώς..αλλά δε φτάνει αυτό
..μόνο αν σηκώσεις το κεφάλι θα βρείς αυτό που αναζητάς..
Τον ουρανό δεν μπορεί κανείς να στον στερήσει..

ΥΓ.για μια φίλη που πολεμάει τις σκιές..

13.6.07

Παραμύθι...


Buried at PhotoCasket.com


Μια φορά και έναν καιρό..
σε ένα απλό σπιτάκι ζούσε μια καρδιά..
Κάθε μέρα που περνούσε χτυπούσε μόνο για το άυριο..
Το σπιτάκι της παραπονιόταν συνεχώς για όλα..
για τον άνεμο που ήταν δυνατός..για τη βροχή που δε σταματούσε να το δέρνει..
για τον ήλιο που ερχόταν μόνο για λίγο..Μόνο το βράδυ σταματούσε τα παράπονα και τότε η
καρδιά έβρισκε χρόνο να ονειρευτεί..να χτυπήσει δυνατά για έναν έρωτα..μια βαθιά αγάπη ,που θα αγκάλιαζε το σπιτάκι της και θα το προστάτευε απο όσα το είχαν ταλαιπωρήσει τόσο καιρό...



Μια μέρα χτύπησε την πόρτα μια άγνωστη φωνή και η καρδιά κρύφτηκε απ'το φόβο της..
Φωνές ήρθαν και ξαναήρθαν..και η καρδιά κρυβόταν πάντα και η πόρτα δεν άνοιγε ..
Κάποια στιγμή ..ένα βραδάκι εντελώς ξαφνικά..χτύπησε την πόρτα ένα χαμόγελο..
ήταν τόσο γλυκό, αθώο...
Η πόρτα αυτή τη φορά άνοιξε αργά και σταθερά..και όλα έλαμψαν..
Ήταν μια γνώριμη ζέστη αυτή που απλώθηκε..ήταν η αγάπη που περίμεναν..



Τα χρόνια που ακολούθησαν..ούτε οι βροχές σταμάτησαν...ούτε ο μανιασμένος άνεμος
που κάποιες στιγμές πάλευε να ξεριζώσει το σπιτάκι..
τώρα όμως ήταν σαν να μίκραινε ο φόβος της καρδιάς όταν χανόταν σε εκείνο το χαμόγελο...


ΥΓ.κι αν μεγαλώσαμε ποτέ δεν είναι αργά να χαθούμε στο παραμύθι μας...

12.6.07

Δυο όψεις..


Ανοίγεις το στόμα και βγάζεις ποτάμια μαύρα που καίνε..κοιτάς και τα μάτια σου είναι σκοτεινά, μ'αγριεύουν..

Κλείνω πόρτες και παράθυρα..να φύγεις..

Μπαίνεις απ΄τις χαραμάδες, απ'τις αχτίδες του φωτός που γίνονται γκρίζες και γεμίζουν τα πάντα...

Βγαίνω έξω και εξαφανίζεσαι στα γέλια ,τις παρέες..όμως ακούω τα βήματά σου πίσω μου και δεν γυρίζω να κοιτάξω..


-------------------------------------------------------------------


Σου μιλάω και μόλις ανοίγω το στόμα μου τρέμμεις..τα μάτια σου γεμίζουν φόβο όταν σε κοιτάω...

Είμαι εδώ για να σου κάνω παρέα και εσύ κρύβεσαι..περιμένω να βγείς και σε ακολουθώ ..μα δε γυρίζεις να με δείς..



..τελικά τα πράγματα αλλάζουν μορφή όταν η ματιά που τα κοιτάζεις είναι διαφορετική..


Εσύ από ποιά μεριά κοιτάς τη ζωή σου?

8.6.07

Καληνύχτα..


Τρείς φωνές για μια ζωή..
Τρείς χορδές σε μια κραυγή..

Ένα πρόσωπο χλωμό..
τοπίο ανέκφραστο,θολό..

Δύο μάτια δακρυσμένα..
δύο χείλια ξεραμένα..

Μια ζωή τρομακτικά σιωπηλή..
μια εικόνα για πάντα βουβή..

και ύστερα..

Ένας ψίθυρος στ'αυτιά μου..
ένας χτύπος στην καρδιά μου..

κλείνω το παράθυρο μου για να πάψει αυτό το κρύο..
σβήνω το φως για να μη βλέπω αυτή τη μορφή στο τζάμι..

Απόψε θα ονειρευτώ όλα τα χρώματα του ουρανού..
θα ονειρευτώ το πιο φωτεινό χαμόγελο του κόσμου αυτού..

θα φύγω απ'τα μαύρα που ντύνουν το σώμα
θα βρώ να φιλήσω το πιό γλυκό μου στόμα..

Απόψε θα ονειρευτώ τρείς χρωματιστές χορδές σε μια γλυκιά κραυγή ..
τρείς φωνές για μια ζωή..

Καληνύχτα...

4.6.07

Ένα βήμα μπροστά..

Nύχτωσε...ήταν τόσα πολλά τα αστέρια στον ουρανό..απόψε έμοιαζαν περισσότερα απο χθές κατά έναν ανεξήγητο λόγο..



Καθόταν εκεί πάνω σε ένα και κοιτούσε γύρω..ένοιωθε μια παράξενη μα γλυκιά ηρεμία..

''Περίεργο αλλά δεν θυμάμαι να ένιωθα έτσι και χθες''..σκέφτηκε..έχω μια πικρή γεύση στο στόμα..αλλά δεν ξέρω γιατί.



Κούνησε λίγο τα πόδια του μαζί με τον άνεμο και χαμογέλασε...κοίταξε κάτω..τα σύννεφα άρχισαν να παραμερίζουν και μια εικόνα ξεκαθάριζε σιγά σιγά...


Ήταν δυο παιδιά..σαν να τα είχε ξαναδεί κάπου αυτά τα δακρυσμένα μάτια..που

όμως?

Πόνεσε μέσα του κάτι ξαφνικά ..''κρίμα'',σκέφτηκε..''θα έπρεπε να είναι εδώ μαζί μου αυτά τα δυό για λίγο..να νιώσουν την ελευθερία και τη γαλήνη που απλώνεται πάνω απ'τα κεφάλια τους..''Δεν ήθελε να κοιτάξει άλλο..η εικόνα του δημιούργησε ένα αίσθημα κενού βαθιά μέσα του και δεν του άρεσε..''δε μπορεί''μονολόγησε..''κάποτε θα τα βρω αυτά τα δυό παιδιά..θα κάθονται και εκείνα σε κάποιο αστέρι εδώ ψηλά ..άλλωστε δεν είναι μακριά...μια ανάσα μόνο..''



Εκείνη τη στιγμή στα αυτιά του άκουσε τη γνώριμη φωνή της μιας από τις δυο δακρυσμένες φιγούρες να λέει στην άλλη..''μη κλαίς..θα τον βρούμε και θα είναι χαμογελαστός όπως πάντα..στο υπόσχομαι..δεν είναι μακριά..μια ανάσα μόνο..''



Χαμογέλασε ξανά..αφέθηκε για λίγο στο χάδι του ανέμου και χάθηκε στη λάμψη του αστεριού που τον κρατούσε..

______________________ _ _

''Κοίτα ..κοίτα πως λάμπει εκείνο το αστέρι..θυμάσαι να το έχεις ξαναδεί?''

''Όχι..μα είναι όμορφο..πάμε για ύπνο?''

''Ναι..κι ίσως το ονειρευτούμε απόψε..Καληνύχτα..''

''Καληνύχτα ...''




...ευχαριστώ έναν φίλο για την ιδέα

1.6.07

Aντίο Αμαλία..


Για την Αμαλία, το μπαμπά μου και όλους όσους χάνονται κάθε μέρα από την αδιαφορία και τον εγωισμό όσων δεν θα έπρε πε όχι μόνο να ασκούν το επάγγελμά τους αλλά ούτε καν να υπάρχουν...ένα αντίο..


Γιατί ο θυμός που έχω για εκείνους που άφησαν τον δικό μου άνθρωπο να φύγει από ασφυξία σε ένα κρεβάτι μόνος ενώ κοιμόταν όλο το νοσοκομείο ως το πρωί που τον βρήκαν...δε θα φύγει..


Κλέινω τα μάτια και τα ξανανοίγω να δω πιο καθαρά..κι όμως το λόγο που κάνει κάποιος κάτι τέτοιο δεν τον βλέπω..


Βλέπω μοναξιά,φόβο,απογοήτευση και ένα γιατί..


Αντίο..