Buried at PhotoCasket.com
Μια φορά και έναν καιρό..
σε ένα απλό σπιτάκι ζούσε μια καρδιά..
Κάθε μέρα που περνούσε χτυπούσε μόνο για το άυριο..
Το σπιτάκι της παραπονιόταν συνεχώς για όλα..
για τον άνεμο που ήταν δυνατός..για τη βροχή που δε σταματούσε να το δέρνει..
για τον ήλιο που ερχόταν μόνο για λίγο..Μόνο το βράδυ σταματούσε τα παράπονα και τότε η
καρδιά έβρισκε χρόνο να ονειρευτεί..να χτυπήσει δυνατά για έναν έρωτα..μια βαθιά αγάπη ,που θα αγκάλιαζε το σπιτάκι της και θα το προστάτευε απο όσα το είχαν ταλαιπωρήσει τόσο καιρό...
Μια μέρα χτύπησε την πόρτα μια άγνωστη φωνή και η καρδιά κρύφτηκε απ'το φόβο της..
Φωνές ήρθαν και ξαναήρθαν..και η καρδιά κρυβόταν πάντα και η πόρτα δεν άνοιγε ..
Κάποια στιγμή ..ένα βραδάκι εντελώς ξαφνικά..χτύπησε την πόρτα ένα χαμόγελο..
ήταν τόσο γλυκό, αθώο...
Η πόρτα αυτή τη φορά άνοιξε αργά και σταθερά..και όλα έλαμψαν..
Ήταν μια γνώριμη ζέστη αυτή που απλώθηκε..ήταν η αγάπη που περίμεναν..
Τα χρόνια που ακολούθησαν..ούτε οι βροχές σταμάτησαν...ούτε ο μανιασμένος άνεμος
που κάποιες στιγμές πάλευε να ξεριζώσει το σπιτάκι..
τώρα όμως ήταν σαν να μίκραινε ο φόβος της καρδιάς όταν χανόταν σε εκείνο το χαμόγελο...
ΥΓ.κι αν μεγαλώσαμε ποτέ δεν είναι αργά να χαθούμε στο παραμύθι μας...
