Μακριά μαλλιά..αδύνατη..με κατάμαυρα λυπημένα μάτια.
Δεν μπορώ να τη βγάλω απ'το μυαλό μου απο τότε που την είδα...
Δεν πρέπει να τη σκέφτομαι,δεν πρέπει να μπερδεύομαι..
Καπνίζω κάτω απ΄το φεγγάρι και μες στη ζάλη μου χορεύει η μορφή της..
τα μάτια,το χαμόγελο...
Πως έγινε αυτό..εγώ..πως άφησα να γίνει κάτι τέτοιο..
Ξαπλώνω και στα όνειρά μου περπατώ και την ψάχνω..
Υπάρχει? Υπήρξε κάποτε ?
Είναι έρωτας? είναι εμμονή ? είναι λάθος?
Στο πρώτο φως σηκώνομαι και νιώθω τη μυρωδιά της..μια μυρωδιά απόκοσμη αλλά σαγηνευτική..μια μυρωδιά που μπαίνει μέσα σου και απλώνει τη μορφή της..
Είναι σαν να την ξέρω..σαν να με νιώθει χωρίς ο ήχος να μεταφέρει την ανάγκη μου σ'αυτήν..σαν να είμαι εγώ..και εγώ αυτή..
Γυμνή και αληθινή..βουβή και ματωμένη..σαν την ψυχή μου..
Είναι αργά πια και πρέπει να φύγω..δε σε άγγιξα ποτέ..μα σε αφήνω τώρα
Θα ξαναδώ τα μάτια σου στη νύχτα, θα σε νιώσω ξανά στον άέρα..
Αντίο..ψυχή μου
