26.5.09


Κάνε χώρο στη φαντασία σου λίγο και άκου...


Εικόνα...


Μικρό δωμάτιο, στενό και άδειο. Στον τοίχο ένα ρολόι που δείχνει 33. Τι σκατά μετράει ?
Στη μέση ένα παγκάκι ξύλινο, άβολο και πάνω κάθεται ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα.
Στα πόδια του λιωμένα παπούτσια και δίπλα τους μια βαλίτσα ταλαιπωρημένη και βρώμικη.
Στο ένα άκρο του δωματίου μια πόρτα και στο άλλο άκρο ακόμα μία.


Μάλιστα...................


Ο τύπος κοιτάζει τον τοίχο απέναντι. Τον μοναδικό δείκτη του ρολογιού.
Δε δείχνει να θέλει να μετακινηθεί απ΄το παγκάκι του. Γιατί?


Κάνε κι άλλο χώρο...


Ο τύπος είναι ήρωας ενός βιβλίου.
Το βιβλίο το γράφει ένας μαλάκας και τον βάζει να πηγαίνει βόλτες πότε στη μια και πότε στην άλλη πόρτα. Τον βάζει να γνωρίζει κόσμο, τον αφήνει αρκετά για να βολευτεί, να ερωτευθεί, να δεθεί και μετά τον βάζει να τρέχει πίσω στο δωμάτιο. Τον ακουμπάει στο παγκάκι και μετακινεί το δείκτη του ρολογιού.
Μετά από λίγο, πριν ο τύπος αποκοιμηθεί...τον στέλνει πάλι βόλτα, σε γεγονότα όμοια, σε ανθρώπους περαστικούς, σε σελίδες που γεμίζουν και γυρίζουν απλά για να τον φέρουν και πάλι στο δωμάτιο.

Και πάλι στο παγκάκι.

Μία ακόμα κίνηση του δείκτη.

.

.

.


Σκιά σε γραμμές ο τύπος.
Μαλάκας απύθμενος ο συγγραφέας.

.

.

.

Απόψε κάθεται στο παγκάκι του και περιμένει...τι θα του γράψει ο ρόλος του, ποια απ΄τις δυο γαμημένες πόρτες θα πρέπει να ανοίξει πάλι. Και είμαι σίγουρη πως δε θέλει να ανοίξει καμία, πως δε θέλει να ξανασηκώσει τη βαλίτσα, δε θέλει να ξαναπερπατήσει.

Να ξεριζώσει το ρολόι θέλει, να σπάσει το γαμημένο το παγκάκι και να βαρέσει το κεφάλι του στον τοίχο.

Να είναι χάρτινος ο τοίχος λέει και να βγει το κεφάλι του απ΄την άλλη μεριά, μπροστά στη μούρη του παπάρα που γράφει τις διαδρομές.

Να του δαγκώσει τα μάτια να μη βλέπει πια, να του κόψει και τη γλώσσα να μη δώσει εντολή να γράψει κανείς για αυτόν το τέλος.

Να τον αφήσει αιμόφυρτο να στάζει πάνω στα μαύρα ρούχα και τα παπούτσια που για χάρη του έλιωσαν. Να γδυθεί. Να του αφήσει τη βαλίτσα για παρέα και να φύγει...

Να φύγει..................


ΤΕΛΟΣ



20.5.09

#@$$$%!@@##>>>>??>#$@%^....



Χρόνος...Χθες.
Χώρος...Σπίτι στην κωλόπολη.
Πρόβλημα..
Αϋπνία.
Αϋπνία του κερατά!
Μέσα σε όλα τα άλλα …
Ώρα 1.30 μμ
Πονόδοντος.
Δεν τη παλεύω με την καμία.
Σηκώνομαι να πιω χάπι μπας και με πάρει ο ύπνος επιτέλους.
Πάω κουζίνα, ανοίγω ντουλάπι, πιάνω κουτί με χάπια, πέφτει το κουτί γιατί παραντουρίζω απ΄τη νύστα…
Σκύβω να πιάσω το κουτί (δε θέλω σκέψεις άσχετες με το κείμενο!..).
Αντιλαμβάνομαι κίνηση στο χαλάκι της κουζίνας αριστερά απ΄το αριστερό μου πόδι.
Τέρμα αριστερά μαύρη γκουμούτσα κινείται!
Σκέψη…
ΤΟ ΧΑΛΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΙΝΕΙΤΑΙ!
Επόμενη σκέψη…
ΤΗ ΓΑΜΗΣΑΜΕ!
Καπάκι κι άλλη σκέψη..
ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ, ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ, ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!
(Εδώ θα σου κάνω μια παρένθεση για να εξηγήσω οτι γενικά με τις κατσαρίδες το΄χω..Αυτό όμως δεν ήταν κατσαρίδα ρε φίλε. Εκτός αν 'εχουν βγει εξελιγμένα πολυμορφικά μοντέλα με κεραίες που ανοιγοκλείνουν και σώμα που ξεχειλώνει για περισσότερο χώρο στο πορτ μπαγκαζ! Δε ξέρω αν φταίει που έχω καιρό να δω κατσαρίδα αν και αμφιβάλλω γιατί κι άλλλα είχα να τα δω καιρό-καποτε- αλλά δεν τα σύγκρινα με τον Κινγκ Κονγκ!Τέσπα.. Κλείνω παρένθεση !)
Με κοιτάει και κουνάει κεραίες με το κεφάλι όρθιο και τον κώλο στο πάτωμα. Έτοιμη για εκτόξευση η κάργια.
Την κοιτάω και έχω χεστεί.
Μονόλογος (απ'έξω μου εννοείται!).
Γαμώ την τύχη που δεν σηκώθηκα με τις παντόφλες.
Γαμώ το καλοκαίρι μέσα γαμώ, που δεν έχει χιόνι!
Γαμώ τις κωλοπολυκατοικίες, γαμώ τις γυναίκες που φοβούνται τις κατσαρίδες.
Γαμώ τις κατσαρίδες!
Συνεχίζει να με κοιτάει.
Πρέπει να κινηθώ άμεσα λέμε!
Αριστερά απ΄τα αριστερά της είναι μια μπάμπουσκα ξύλινη που μου είχε φέρει ο μπαμπάς κάποτε απ΄τη Ρωσία.Αρχίζω να βγάζω τη μια κούκλα μέσα απ΄την άλλη. Η πουτάνα τη ψυλλιάζεται και κρύβεται στη γωνία κάτω απ΄το κουζινάκι. Παίρνω τη μικρή κούκλα και αρχίζω να κοπανάω όπου βρω.
Φυσικά και δεν τη πετυχαίνω…
Φυσικά και μας άκουσαν 10 πολυκατοικίες και όχι μόνο η δική μου!
Παραμένει στη γωνία της και εγώ μαλάκας στο κέντρο της κουζίνας.
Παίρνουμε λίγο χρόνο να ανασυνταχθούμε και οι δύο και να καταστρώσουμε σχέδιο για τις μελλοντικές κινήσεις!
Τρέχω σαλόνι, παίρνω πέδιλο ωραιότατο λέμε από Μοναστηράκι, δερμάτινο, καφέ με δέσιμο γαμάτο κτλ κτλ…
Γυρίζω κουζίνα.
Η πόρνη ακόμα στη γωνία της και κουνάει κεραίες ξανά.
Αρχίζουμε δεύτερη δόση κυνηγητού!

Την πετυχαίνω!

Σκέψη..

ΟΛΕ ΟΛΕ …

Επόμενη σκέψη…

ΣΚΑΤΑ…ΑΥΓΑ..ΣΙΧΑΜΑ…

ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΝΥΧΤΙΑΤΙΚΟ!

Πάω τουαλέτα, παίρνω χλωρίνη, καθαρίζω παπούτσι και πάτωμα.
Ώρα 2.45
ΣΙΓΑ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΕΔΩ!
Τραβάω καναπέδες, πλυντήρια, ψυγεία, κρεβάτια…
Ότι υπάρχει και δεν υπάρχει λέμε!
Γιατί ?
Τι γιατί ρε?
Αν υπάρχει κι άλλη τι θα κάνω?
Ε?
Ε?
Δε βρίσκω ούτε τρίχα...
Ξαπλώνω κομμάτια και κάθε μισάωρο ξαναξυπνάω γιατί με τρώει το χέρι, το μαλλί, το μάγουλο, ο κώλος…Όλα το κέρατό μου μέσα!
ΌΛΑ!
Η ώρα έχει πάει 5 παρα δέκα πια και παραδίδω πνεύμα.
7 παρά τέταρτο, το μάτι κάγκελο και ξαναρχίζω να τρώγομαι και να ψάχνομαι παντού!
Εννοείται οτι γύρισα το σπίτι το μέσα έξω...
Καθάρισα ντουλάπια, σκούπισα κάτω απ' οτι υπάρχει, σφουγγάρισα με χλωρίνη- και εδώ να σημειώσω πως έχω αλλεργία στη χλωρίνη και έγινα τούμπανο γιατί ξόδεψα όλη την άοσμη χθες στο παπούτσι και το πάτωμα-μετακίνησα τα άπαντα και τώρα έρχομαι και λέω τα εξής:
1.Ο πονόδοντος σταματάει με μια κρίση πανικού. Άνετα!
2.Οι κατσαρίδες είναι και αρσενικές ? Δηλαδή υπάρχει κατσαρίδος και κατσαρίδα?
3.Μπορείτε να έρθετε σπίτι για καφέ και να τον πιούμε στο πάτωμα! ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΛΕΜΕ!
4.ΓΙΑΤΙ-και εδώ επειδή είμαι δημοκρατική ζητώ τη γνώμη σου φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, ζητώ ακόμα και τη γνώμη της πουτάνας της υπερκατσαρίδας- ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΥΝΑΙΚΑ?
Πάω για ύπνο φίλε...ξεθεώθηκα!
ΥΓ. Αν τυχόν ξυπνήσω και βρω πάλι κατσαρίδα...μη με ψάξεις!
Καπνίζω drum λευκό και προτιμώ το Δαφνί απ΄τον Κορυδαλλό!
Έλα να με βρεις και φέρε και κανα μωβ αναπτήρα.
Έτσι για την ατμόσφαιρα . -

9.5.09

mE iN My MiNd


mE AnD mY monKEY............
Καλημέρα, καληνύχτα και αύριο θα...
Πότε γίναμε τόσα κομμάτια?
Πότε σπάσαμε?
Θα μου πεις, ποιός είπε πως δεν ήταν έτσι πάντα?
Δε μου αρέσει καθόλου...ποτέ δε μου άρεσα.
Αλήθεια σου λέω. Ποτέ.
Την ώρα που κοιμάμαι μαζεύομαι στο πλάι, δεξιά.
Τότε νομίζω όλα τα κομμάτια γίνονται ένα.
Κι έτσι καταφέρνω να με κοιμίσω.
Όχι.
Έτσι καταφέρνω να μη ξυπνήσω.
Κάπως έτσι!
Me and my monkey
Drove in search of the sun
Πόσες κουρτίνες να αλλάξω για να καταφέρω τον ήλιο να με κάνει να γελάω?
Πόσες για να πάψει να μου κλείνει τα μάτια?
Και έτσι να'ταν πάντα...δε μου αρέσει.
Δε το είδες ποτέ?
Σήκω λίγο και ψάξε το πρόσωπό σου..
Άγγιξες ποτέ το πιο δυνατό σου γέλιο?
Το δικό μου ..ναι.
Σήκω.
Εδώ θα είμαι εγώ.
Θα συνεχίσω να ψάχνω κουρτίνες...
When the monkey is high
You do not stare
Κύκλους.
Θα κάνω. Αμέ.
Το ξέρεις και εσύ.
Όλοι έχουμε γραμμένους στα πόδια μας τους κύκλους που πρέπει να κάνουμε.
Για να κοιμηθούμε χωρίς φόβο.
Για να μη σπάμε πια.
Για να μη με ενοχλεί όταν με κοιτάνε, να μη σε ενοχλεί όταν προχωράνε.
Δεν έβαλα δεν ανάμεσα. Κι όμως τα κομμάτια μου λένε πως δεν με κοιτάξανε εκείνοι.
Τα δικά σου.. λένε πως δεν προχώρησαν ποτέ μαζί σου? Οι δικοί σου " εκείνοι".
And I ain’t about to run
Καλημέρα, καληνύχτα και αύριο ίσως θα...
Ίσως. Εκεί είμαι ακόμα. Που να γράψω το σκέτο θα?
Πως? Πότε?
Θα μείνω πάντως.
Ξέρω να μένω εγώ. Ξέρω να μη τρέχω κι ας κινούνται τα πάντα γύρω μου.
Ε πως αλλιώς θα γινόμουν κομμάτια?
Πως αλλιώς θα κοιμόμουν αγκαλιάζοντας τα πόδια μου. Κρύβοντας την ανάσα μου?
How did I get mixed up with this fucking monkey anyhow?
Ξέρω και εγώ...Μπορεί να ήταν στις λέξεις που έπρεπε να πω, ραμμένο...
Είδες που είναι μαλακία να φοβάσαι τις γραμμές?
Κι είσαι ένας κύκλος και ραμμένα γράμματα.
Είσαι σε αυτά που θέλω να πω...να κάνω.
Μαζεύεσαι μες στο μυαλό σου τα βράδυα?
Και εσύ κρατιέσαι από κομμάτια ε?
Μα πες μου ...πως σπάσαμε?
.........................................................................



Μη μου μιλάς άλλο.
Καλημέρα, καληνύχτα και αύριο ίσως να...
Να βρεθεί το κλειδί.



2.5.09


Να στρίψει τσιγάρο, άστον.

Όλα μου τα καλά σε ένα χαρτί, γράψε εσύ τα χειρότερα στο δικό σου.

Να στρίψει και τα δύο άστον.

Να τα καπνίσουμε μαζί από ένα.

Να δω τι θα καταλάβουμε...

Να μου πεις πως νιώθεις με τον καπνό απ΄τα χειρότερά μου μέσα σου.

Να καταλάβω και εγώ πως είναι.

Μείνε για να συγκρίνεις με το επόμενο τσιγάρο. Μείνε για να μου πεις.

Καμιά φορά γίνονται όλα ένα.

Τα καλά και τα άσχημα.

Ένα.

Σαν εκείνα τα χρώματα που σιχαίνομαι. Σιέλ και Ροζ...

Παλ.

Πάλι.

Αδιάφορα χρώματα που δεν ανήκουν σε κανένα παρελθόν, σε κανένα όνειρο μελλοντικό.

Γελοίες δικαιολογίες ανάμεσα σε ότι είναι αληθινό.

Καμιά φορά ο καθρέφτης σου είναι σιωπηλός και όταν ρωτάς ακούς αυτά που θες.

Από τον εαυτό σου.

Καμιά φορά το νερό δε φτάνει στο τέλος του και γυρίζει πάλι πίσω..

Κοιμάσαι στα θολά και ο καθρέφτης ψιθυρίζει μόνος του τα πάντα.

Καμιά φορά έχεις ένα και είναι άλλο από αυτό που χωράς.

Είναι εκείνο το λίγο που δε σε χωράει.

Και θυμάσαι το πολύ που δε μπόρεσες.

Αστεία γράμματα στο χαρτί μου που καίγεται.

Αστείος ο καπνός ..

Πες μου, ποιο απ΄τα δύο κάπνισα εγώ?

Γλυκό μου φάνηκε ότι κι αν ήταν.

Ίσως γιατί το κάναμε μαζί...


Ίσως γιατί μου αρέσει το νερό που δακρύζει ο καθρέφτης μου κάθε που καπνίζουμε μαζί.
Ας ήταν όλα από καπνό.