Για την Αμαλία, το μπαμπά μου και όλους όσους χάνονται κάθε μέρα από την αδιαφορία και τον εγωισμό όσων δεν θα έπρε πε όχι μόνο να ασκούν το επάγγελμά τους αλλά ούτε καν να υπάρχουν...ένα αντίο..
Γιατί ο θυμός που έχω για εκείνους που άφησαν τον δικό μου άνθρωπο να φύγει από ασφυξία σε ένα κρεβάτι μόνος ενώ κοιμόταν όλο το νοσοκομείο ως το πρωί που τον βρήκαν...δε θα φύγει..
Κλέινω τα μάτια και τα ξανανοίγω να δω πιο καθαρά..κι όμως το λόγο που κάνει κάποιος κάτι τέτοιο δεν τον βλέπω..
Βλέπω μοναξιά,φόβο,απογοήτευση και ένα γιατί..
Αντίο..
