θυμώνω..συνήθως πολύ εύκολα αλλά όχι για πολύ..
Κάποιες στιγμές όμως θυμώνω τόσο που νιώθω πως το μυαλό μου θα σκάσει..
πως αν δεν πιάσω τα κεφάλια όσων έχω μπροστά μου να τα βαράω μεταξύ τους θα ουρλιάξω..
Τέτοιες στιγμές όλα όσα υπάρχουν μέσα μου μαζεύονται σε μια τεράστια μπάλλα που θολώνει τη ματιά μου ..με αλλάζει σε κάτι που θα φοβόμουν αν το έβλεπα..σε κάτι που δεν μπορώ να αποτρέψω..
Κι ύστερα όλο αυτό με πνίγει και αφού ανέβει ώς πάνω στη φωνή μου..ξαναγυρίζει μέσα μου και κρύβεται ως την επόμενη φορά που θα του δωθεί η ευκαιρία να εμφανιστεί..
Ανάβω τσιγάρο για να μη δακρύσω και σκέφτομαι μια φωνή..δυο γραμμές ..ένα τηλέφωνο..πράγματα που θα με κάνουν να νιώσω καλά και να ξεχάσω ..
ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!
