Σύννεφα και ουρανοί και μαύρα δαχτυλίδια και όνειρα και θέλω και ένα σωρό αρχίδια...
Καλή αρχή δεν είναι αυτή ?
Όχι?
Κυνηγός μιας γαμημένης τελείας μια ζωή σε όλα..
Στην οικογένεια και στη δουλειά, στο θυμό και στα ξεσπάσματα, στα γέλια και στα δάκρυα.
Μικρή όταν ήμουν μου φάνταζε το μέλλον μακρινό και ήμουν σίγουρη ότι θα το φτιάξω όπως το θέλω. Τώρα που το ταβάνι του αύριο έχει κατέβει στο λαιμό μου δε ξέρω καν αν θα καταφέρω να το φτιάξω όπως μπορώ... όσο μπορώ.
Ξυπνάω και σκέφτομαι πως το επόμενό πρωί μου θα κάνω όσα γουστάρω και μάντεψε....ξυπνάω και σκέφτομαι πως ίσως τα κάνω ένα άλλο πρωί. Μια ηλίθια μέρα της μαρμότας ξεκινάει με εμένα να αθετώ το μόνο όρο που θα την έκανε να πάψει να υπάρχει. Ώσπου...μάντεψε ξανά..θα φτάσει μια στιγμή που θα μπει μια τελεία και δεν θα είναι καν από εμένα. Απλά θα έρθει το επόμενο πρωί αλλά όχι για μένα. Και θα μετράω τα ανάποδα ραδίκια και θα λέω ..."Μανδραγόρα μου η ζωή ήταν μαλακία και εγώ δε πήρα πρέφα πως έπρεπε απλά να τη χορτάσω".
Μου φταίει ο καιρός, η κίνηση, η μαλάκω που μου πετάγεται σαν κότα λες και την περίμενα απ΄το στοπ να παίξουμε, η διπλανή μου στη δουλειά που δε λέει να σκάσει, το φαγητό που δε μπορώ να σκεφτώ να μαγειρέψω, τα ρούχα που πρέπει να διαλέξω για αύριο, το κρεβάτι που είναι παγωμένο, το τζάκι που είναι σε λάθος δωμάτιο και δε μπορώ να το μεταφέρω μέσα μου να το βουλώσω πια μπας και καταλάβω τι σκατά μου φταίει. Μπας και κάτσω στη φωτιά μπροστά και τα κρατήσω όλα ένα ένα να δω ποιο γαμημένο κρύβει το σκουλήκι μέσα του ...ποιο πρέπει να κάψω για να ξυπνήσω το πρωί και να τα σπάσω όλα. Να αλλάξω τα πετρέλαια του σύμπαντος και να χέσω και τις τελείες και τις επαναλήψεις του εγκεφάλου μου. Το σκουλήκι να βρω Μανδραγόρα μου και όλα θα είναι τέλεια..
Ακούς??
Καλή αρχή δεν είναι αυτή ?
Όχι?
Κυνηγός μιας γαμημένης τελείας μια ζωή σε όλα..
Στην οικογένεια και στη δουλειά, στο θυμό και στα ξεσπάσματα, στα γέλια και στα δάκρυα.
Μικρή όταν ήμουν μου φάνταζε το μέλλον μακρινό και ήμουν σίγουρη ότι θα το φτιάξω όπως το θέλω. Τώρα που το ταβάνι του αύριο έχει κατέβει στο λαιμό μου δε ξέρω καν αν θα καταφέρω να το φτιάξω όπως μπορώ... όσο μπορώ.
Ξυπνάω και σκέφτομαι πως το επόμενό πρωί μου θα κάνω όσα γουστάρω και μάντεψε....ξυπνάω και σκέφτομαι πως ίσως τα κάνω ένα άλλο πρωί. Μια ηλίθια μέρα της μαρμότας ξεκινάει με εμένα να αθετώ το μόνο όρο που θα την έκανε να πάψει να υπάρχει. Ώσπου...μάντεψε ξανά..θα φτάσει μια στιγμή που θα μπει μια τελεία και δεν θα είναι καν από εμένα. Απλά θα έρθει το επόμενο πρωί αλλά όχι για μένα. Και θα μετράω τα ανάποδα ραδίκια και θα λέω ..."Μανδραγόρα μου η ζωή ήταν μαλακία και εγώ δε πήρα πρέφα πως έπρεπε απλά να τη χορτάσω".
Μου φταίει ο καιρός, η κίνηση, η μαλάκω που μου πετάγεται σαν κότα λες και την περίμενα απ΄το στοπ να παίξουμε, η διπλανή μου στη δουλειά που δε λέει να σκάσει, το φαγητό που δε μπορώ να σκεφτώ να μαγειρέψω, τα ρούχα που πρέπει να διαλέξω για αύριο, το κρεβάτι που είναι παγωμένο, το τζάκι που είναι σε λάθος δωμάτιο και δε μπορώ να το μεταφέρω μέσα μου να το βουλώσω πια μπας και καταλάβω τι σκατά μου φταίει. Μπας και κάτσω στη φωτιά μπροστά και τα κρατήσω όλα ένα ένα να δω ποιο γαμημένο κρύβει το σκουλήκι μέσα του ...ποιο πρέπει να κάψω για να ξυπνήσω το πρωί και να τα σπάσω όλα. Να αλλάξω τα πετρέλαια του σύμπαντος και να χέσω και τις τελείες και τις επαναλήψεις του εγκεφάλου μου. Το σκουλήκι να βρω Μανδραγόρα μου και όλα θα είναι τέλεια..
Ακούς??
