Συζητήσεις.

Όμορφες συζητήσεις από αυτές που τα πολλά ποτά σου λύνουν τη γλώσσα και λες όσα δεν κατεβαίνουν. Ακόμα κι αν δε γνωρίζεστε καιρό.

-Μου λείπει ο πατέρας μου.

-Εγώ τον έχω αλλά δεν υπάρχει.

Κοιταζόμαστε και δε ξέρουμε τι απ΄τα δύο θα έπρεπε να μας πειράζει περισσότερο.

Το "πειράζει¨ και το "συμπαθώ" είναι δύο από εκείνες τις λέξεις που έχουν σύρτη.

Τον τραβάς και κλειδώνεις και δε μπαίνει τίποτα. Ενώ το "πονάω" και το "αγαπάω" .....καμία ασφάλεια, όλα ανοιχτά και άντε να φυλαχτείς.

-Από τη φύση μου είμαι κατηφής. Βγαίνω με μια παρέα και δε μιλάω πολύ. Προσπαθώ αλλά δε μπορώ. Δε με γνωρίζει κανείς έτσι ρε φίλη, αλήθεια σου λέω.

-Εγώ μπορώ να κάνω τους πάντες να γελάσουν. Τους πάντες .... και ξέρεις τι γίνεται κάθε φορά? Φεύγω απ΄το σπίτι με τη βαλίτσα μου και θέλω τόσο πολύ να την ανοίξει κάποιος ...και γυρίζω πίσω με τη βαλίτσα μου ανέγγιχτη και μαζί τις βαλίτσες όλων των άλλων που γελώντας έφυγαν και τις ξεχάσαν σε΄μένα.Νομίζω πως όποιος καταφέρει να με κάνει να αδειάσω αυτή τη βαλίτσα...

-Να γελάσεις?

-Να με γνωρίσει..να με γνωρίσω.

Φοβάμαι να γυρίζω σπίτι με τα πόδια. Φοβάμαι να μπαίνω νύχτα στο ασανσέρ...όταν κοιμούνται όλοι. Θέλω να έχω προλάβει να κοιμηθώ πριν κοιμηθούνε όλοι...

-Ζηλεύω ρε φίλη. Όχι τα λεφτά και τις ταμπέλες..

-Ξέρω...και εγώ.

Ωραίες συζητήσεις που κάνουν το ποτό να μπαίνει στα χείλη ανάμεσα και να βγαίνει σε σταγόνες απ΄τα μάτια σου.

Και κοιταζόμαστε και ξέρουμε πως μια τέτοια συζήτηση δε θα την κάνουμε πολλές φορές γιατί...μας "πειράζει" ακόμα κι αν μιλάμε για ανθρώπους που "συμπαθήσαμε".

-Πεινάω

-Να φάμε σε αυτό στη γωνία.

-Μα είναι το πιο βρώμικο

-Είναι το πιο φτηνό

-Πάμε

Καμιά φορά αισθάνομαι ακριβώς όπως εκείνη η μικρή αράχνη στην αυλή μου....ακριβώς όμως.

Και ξέρω γιατί.

Ξέρω.

Γι' αυτό "συμπαθώ" τις αράχνες...γι' αυτό δε με "πειράζουν".

Άνθρωπος σου λέει.....

Κοιτάζει ψηλά.

Εγώ απόψε γιατί δε μπορώ να κοιτάξω ούτε ως το ύψος των ματιών μου?