Είδα μια κυρία με τα πιο όμορφα στρογγυλά καταπράσινα μάτια που έχω δει ποτέ!Βρομούσε τόσο πολύ σκόρδο που τα δικά μου κόντεψαν να δακρύσουν αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να την κοιτάζω.
Eίδα ένα τύπο με αυτό το κεφάλι που είναι σαν να έχει φάει τηγανιά από μπροστά και του λείπει το καρτελάκι που γράφει TEFAL τόσων ιντσών. Στις παλάμες του είχε τρίχες! Από τη μέσα μεριά...ΤΡΙΧΕΣ! Που είμαι πούστη μου σε ζωολογικό κήπο και μπήκε στο λεωφορείο ο Κινγκ -Κονγκ? Ασιχτίρ!
Ξαφνικά κάτι με χτύπησε στο γόνατο και έμεινε εκεί ..
Γύρισα το κεφάλι μου με νεύρα και κοίταξα δίπλα μου. Ήταν ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας του με μια πιπίλα στο στόμα και είχε ακουμπήσει το πόδι του πάνω στο γόνατό μου. Με κοίταξε με ένα βλέμμα που με έκανε να ευχαριστώ το Θεό που φορούσα γυαλιά ηλίου και δε συνάντησε το δικό μου! Είχα τόσα νεύρα και είχε τέτοια καλοσύνη και απορία στα μάτια του...
Σκατά..
Τα παιδιά με φοβίζουν, το έχω πει χίλιες φορές και θα το πω άλλες τόσες.
Δε μπορείς να κρύψεις τίποτα.
Άραγε έχω κάπου αυτό το βλέμμα κι αν ναι πόσο καιρό έχει ο εαυτός μου να το αφήσει να βγει έξω...και γιατί?
Ξαφνικά ένιωσα πιεσμένη ..πολύ!
Ήθελα να ξεράσω στα παπούτσια μου, να εξαφανιστούν όλοι από δίπλα μου και να σταματήσει να μυρίζει σκόρδο επιτέλους!
Δε το' κανα.
Θα ξύπναγε το μωρό που ως τότε το είχε πάρει ο ύπνος και ....δεν ήθελα να το τρομάξω.
Κανέναν δε θέλω να τρομάξω.
Να φύγουν θέλω μόνο.
Έφυγα εγώ...
