Σήμερα χάρηκα...
Ναι..μπορώ να το κάνω και αυτό!
Μπορώ να αστειεύομαι για'μενα, με εμένα...όποτε εγώ θέλω.
Περίμενα καιρό για να χαρώ έστω και λίγο.
Χάρηκα λοιπόν και μετά...
Μετά λυπήθηκα που δεν είχα κάποιον να το πω. Να με δει πως χαμογελάω στο τηλέφωνο όταν ακούω καλά νέα. Γιατί καμιά φορά λέει και καλά νέα το γαμημένο το τηλέφωνο.
Βγήκα να καπνίσω αλλά άλλαξα γνώμη.
Δε θέλω τσιγάρο.
Θέλω μουσική.
Δε θέλω νύχτα αλλά απόγευμα.
Δε θέλω Νοέμβρη αλλά Φλεβάρη.
Μπορώ να είμαι ανάποδη με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Δε νομίζω ότι χωράω πια στο κουτί μου.
Έχει αρχίσει να με στενεύει καιρό τώρα.
Κλείνομαι μέσα όταν τα πράγματα σκουραίνουν και βγαίνω αργά και σιωπηλά όταν ακούω ησυχία.
Καιρό...πολύ καιρό.
Που το κάνω...που με στενεύει.
Αν η σιωπή του δωματίου μου ήταν άνθρωπος θα άναβα τσιγάρο τελικά.
Θα το άναβα για να το σβήσω στην παλάμη της και να την ακούσω για μια φορά.
Να ακούσω πως είναι η φωνή της.
Μπορώ να είμαι παρανοϊκή με εμένα όποτε εγώ θέλω.
Αύριο πρέπει να κάνω κάτι που φοβάμαι λίγο.
Θα το κάνω γιατί πρέπει και θα το φοβάμαι γιατί έκανα όσα δεν έπρεπε.
Έχω εκείνο το μικρό ροζ χαπάκι. Το πολύ πολύ να το χρειαστώ.
Απόψε θα το αποφύγω.
Ρε πούστη μου καμιά φορά το μυαλό μου δένεται κόμπος.
Ένας χοντρός ξεροκέφαλος κόμπος και δεν αφήνει να περάσει η λογική μου μέσα.
Ξέρω ότι μπροστά μου είναι καλύτερα χρώματα απ' όσα έχω δει ως τώρα.
Το ξέρω απλά δε μπορώ να το πιστέψω.
Ξέρω ότι μου αξίζει ότι πιο καλό υπάρχει στο υπόλοιπό μου εκεί έξω.
Μου αξίζει όλο.
Ξέρω πως έχω μέσα μου πολλά που δεν αφήνω να βγουν και πως θα έρθει η στιγμή που δε θα προλάβω καν...
Θα με ξεπεράσουν και θα τα δω να βγαίνουν όλα...όλα.
Το ξέρω, απλά δεν μπορώ να το πιστέψω.
Ο κόμπος του μυαλού μου φταίει.
Ο κόμπος μέσα μου φταίει που δεν με πιστεύω, που δεν μου φτάνω, που δε μου αρέσω...
Όλα.
Νομίζω πως πρέπει να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να με χωρέσω στο κουτί για λίγο ακόμα.
Λίγο ακόμα...
Κι ας μη χωράω πια.
Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω νιώσει.
Το να μη χωράω άλλο στο κουτί μου....
Κι ας με κάνει να κλαίω.
Κι ας πονάει.
Δε θα είναι πάντα έτσι.
Δε θα΄μαι εδώ μέσα για πάντα.
Σωστά?
Δε θα μαι εγώ με εμένα πάντα.
Γιατί δε θέλω.
Γιατί εγώ έφτιαξα τον κόμπο και θα τον λύσω.
Γιατί εγώ πέρασα τα πάντα μέσα στο γαμημένο το κουτί μου και κάθε φορά έβγαινα μόλις άκουγα ησυχία.
Θα μαζευτώ μια τελευταία φορά μέσα λοιπόν και μόλις τελειώσουν όλα θα βγώ με τέτοια δύναμη έξω που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά κουτί. Θα το διαλύσω πούστη μου...αλήθεια!
Μπορώ να είμαι τσαμπουκάς όποτε εγώ θέλω.
Και θέλω να βγω και θα βγω.
Και όση ησυχία κι αν έχει εδώ μέσα απόψε...
Θα φύγει...
Θα φύγει...
Ε?
Πες μου κάτι και εσύ.
...Το ξέρω
αλλά για
..να το πιστέψω.
