Θα βάψω τον ένα τοίχο του δωματίου μου στο χρώμα που παίρνει ο χειμωνιάτικος ουρανός όταν ξημερώνει. Αυτό το μωβ που στο βάθος είναι σκούρο και όμως δε σε φοβίζει.

Θα βάλω στον απέναντι τοίχο μια φωτογραφία μου και θα περιμένω τη μέρα να ξυπνήσει το δωμάτιο. Να δω τα μάτια μου πως είναι όταν βλέπουν μια αρχή.

Αρχή.

Λέξη.

Δε μου έλειψε.

Μου έλειψε η μυρωδιά, η φωνή και το δέρμα των ανθρώπων.Των ανθρώπων μου.

Μου.

Κι άλλη λέξη.

Έχω ...?

Δε νομίζω.

Δε νιώθω να έχω.

Εγώ είμαι οι άνθρωποί μου για απόψε και για το ξημέρωμα.

Εγώ είμαι δέρμα, φωνή και άρωμα.

Και χειμώνας και γαμημένη βροχή και χαμόγελο και ελπίδες χωρίς λόγο και λέξεις, λέξεις, λέξεις πολλές....

Είμαι όλοι οι τοίχοι μου χωρίς χρώμα.

Θέλω να είμαι όλα τα χρώματα χωρίς τοίχους.

Θέλω...

Και?

Αλλάζω χρώματα στο μέσα μου για να μοιάζει σε αυτά που θέλω. Κολλάω φωτογραφίες για να βρω τους ανθρώπους μου και γράφω λέξεις προσπαθώντας να φτιάξω λίγο δέρμα, ένα ψίθυρο και μια μυρωδιά...

Λέξεις πολλές...