Ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια.
Συνεχώς.
Βαρέθηκα να βλέπω τσιμέντο κάτω απ΄τα πόδια μου.
Βαρέθηκα να μη ξέρω που πάω.
Εσείς που πάτε ρε?
Μπα..
Πολύς κόσμος, δε μπορώ.
Έχω ένα τηλέφωνο που μπορώ να πάρω όταν φτάσω στο πλατύσκαλο.
Έχω το κρεβάτι μου όλο για 'μενα όταν κατέβω στο υπόγειο.
Πως τα κατάφερα έτσι....
Πόσα χρόνια ακόμα θα ανεβοκατεβαίνω?
Κάποια στιγμή θα λιώσει η υπομονή μου, θα φαγωθεί η επιμονή μου, το μυαλό μου και το σώμα...
Θα γίνουν γκρίζο παλιοκαιρισμένο ύφασμα πάνω σε χιλιο πατημένα σκαλοπάτια.
Και τι να λέει ε?
Ταξίδι ρε..
Αξίζει...και μαλακίες!
Δεν έχω άποψη.
Την πάτησα κάτω δυο σκαλοπάτια πίσω.
Γκρίζα κέφια.
Γκρίζα μάτια και μαλλιά.
Τσιμέντο έχω.
Μέσα.
Με βλέπετε ρε?
Ψάχνω την πραγματικότητα.
Δε θέλω παρέα.
Τίποτα δε θέλω.

Ίσως μάθω τι θέλω αν ποτέ τη βρω...