Άνοιξε το παράθυρο ξαφνικά. Μπήκε αέρας και ανακατεύτηκαν πολλά.Μπήκαν μαλλιά στα μάτια και δάκρυσε. Μπήκε σκόνη στη φωνή και βράχνιασε.Μπήκαν σκιές στο μυαλό και σκοτείνιασε.Δύσκολο.Όχι μόνο τώρα. Πάντα. Κι αυτό το γαμημένο το παράθυρο ανοίγει και μετακινείται. Ψάχνει να το κλείσει και δε το βρίσκει πουθενά. Ξανά και ξανά...πουθενά. Μόνο τον αέρα και τη σκόνη βρίσκει. Ούτε μια φορά δε κατάφερε να βγάλει το πρόσωπο στο φως, στα αρώματα χίλιων εποχών που περνάνε από εκεί έξω και ποτέ δεν τις κατάλαβε. Αδικία ρε και ποιος φταίει και γιατί και αν γινόταν αλλιώς και θα και σίγουρα και πολύ και τώρα και όχι τότε και πάντα. Δύσκολο. Κωλοπαράθυρα και κωλοτείχη...και κωλοτύχη επίσης!
Περπατάει πάνω κάτω στο ίδιο δωμάτιο. Αν ζωγράφιζες με μπογιά τα βήματά της θα έβλεπες πως πατάει πάνω στα ίδια της τα ίχνη. Στα παλιά της φορεμένα βήματα. Παλιά και τώρα και συνεχώς. Πάνω κάτω...ξανά και ξανά. Μουρμουρίζει τα ίδια λόγια για τον αέρα που φταίει, για τα μαλλιά της που έπρεπε να'ναι πιο κοντά, για το παράθυρο που έπρεπε να έχει ήδη βρει τρόπο να το κλειδώσει....για χίλια φταίω και για τίποτα. Τίποτα.

Στέκεται.

Κοίτα να δεις...Έκλεισε το παράθυρο. Να λύθηκαν όλα ...πάλι.

Για μια στιγμή, τόσο δα μικρή, δεν υπάρχει χρόνος. Σβήνει μαζί με τον αέρα που έφυγε.
Και εκείνη μένει ακίνητη μες στη σιωπή της.

Τίποτα. Τίποτα για χίλια φταίω. Πρέπει να βρει το παράθυρο και να το κλειδώσει, να κόψει τα μαλλιά της και να μην αφήσει ξανά αέρα μέσα. Πάνω κάτω...έτσι όπως ξέρει..έτσι όπως πρέπει. Φως και μαλακίες και τύχη και τείχη και παράθυρα.
Δεν υπάρχει παράθυρο.
Δεν υπάρχει φταίω.

Εγώ είμαι που κλείνω.
Ψάχνω ακόμα.
Σε εμένα είναι δύσκολο.
Φοβάμαι ακόμα τον αέρα.
Εγώ φταίω.
Δεν άνοιξα ποτέ το παράθυρο που πρέπει.

Άσε με τώρα περπατάω. Άσε με τώρα ψάχνω το παράθυρο και τον αέρα. Άσε με τώρα χάνομαι μέσα μου και με ακούω καθώς φεύγω να παραπονιέμαι πάλι. Εγώ για 'μενα. Για το σκοτάδι και τη βραχνή φωνή μου, για τις σκιές και τα ανακατεμένα μου μαλλιά.
Για το παράθυρο που κλείνει και έρχεται πάντα η στιγμή που δεν υπάρχει χρόνος.
Η στιγμή που μόνο εγώ είμαι εκεί.

Και όλος ο χρόνος μου σιωπή.

ΥΓ. Τη μουσική τη συνάντησα σε μια εκπομπή του συνέταιρου και την ερωτεύτηκα!...