Σκοτάδι πάλι....μαλακία όνειρο γαμώτο.
Ξυπόλητος πάλι....άσε ξέρω που θα πάει το έργο το΄χω ξαναδεί.
Περπατούσε πάνω στο.... κάτσε...στον ουρανό?
Πάνω σε αμέτρητα αστέρια που έκαναν τις άκρες των δαχτύλων του να φωτίζουν σαν πυγολαμπίδες.
Μπροστά... το φεγγάρι, λεπτό σαν ένα της βλέφαρο, σαν τα χείλη της λίγο πριν χαμογελάσουν.
Το ήξερε αυτό το χαμόγελο απ΄τη πρώτη στιγμή που το είδε, το αναγνώρισε ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δικό του ήταν.
Γι' αυτόν και μόνο.
Κοίταξε πάνω και είδε ...εικόνες μισές. Τον πατέρα του να τρώει μεσημεριανό θυμωμένος, τη μάνα του να κλαίει μπροστά σε ένα σπίτι, την αδερφή του να απομακρύνεται ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς πρόσωπο. Το φίλο του τον Α. που χάθηκε μέσα στις μέρες της ωριμότητας και την οικογενειακή ζωή.
Αυτός? Κάπου θα είναι και αυτός.
Μοναχικός, δυσπρόσιτος, παράξενος τύπος...
Αυτός.
Μαλακίες θα λέμε απόψε....θεωρίες της νύχτας και του ζαλισμένου απ΄το ποτό μυαλού?
Που και που τα πόδια βυθίζονταν σε κρύο μαύρο πηχτό τίποτα. Αυτό που κάλυπτε τα πάντα κάτω απ΄τα αστέρια. Για εκείνες τις στιγμές έπιασε τον εαυτό του να φοβάται, μη πέσει.
Μια ζωή αυτό φοβάται...μη πέσει.
Και εσύ τον νομίζεις παράξενο...
Τον έριξαν κάτω πολλά και τώρα πια δε ξέρει, δε μπορεί να σκεφτεί με τι θα μοιάζει το επόμενο. Κι έτσι διάλεξε να μη μιλάει. Να αφήνει τους πάντες να νομίζουν πως τον ξέρουν, πως έχουν βρει τα κουμπιά και τα χούγια του, το μυστικό χαμόγελο και το αληθινό δάκρυ.
Τίποτα δε ξέρουν. Είναι ένας παράξενος..που έπεσε κάποτε και δε το θέλει ξανά.
Προχωράει αλλά το φεγγάρι φαίνεται να μην έρχεται με τίποτα κοντά.
Όπως εκείνη.
Δεν τη κατάφερε ποτέ να' ρθει κοντά. Πιο μακρυά την έστειλε, τόσο μακριά που δε τη φτάνει ούτε η σκέψη του. Παράξενη κι αυτή.
Γι 'αυτό έγιναν όλα.
Σιγά σιγά τα μάτια συνηθίζουν και διακρίνει περισσότερα γύρω απ΄τις γάμπες του.
Μικροσκοπικοί σκοτεινοί καθρέφτες είναι στημένοι παντού.
Τι λέμε ρε τώρα? Πάλι εφιάλτη ρε....
Μα πάνω τους έχουν σταθερές εικόνες. Κοίτα ...Αυτήν έχουν παντού.
Να τους κλοτσήσει θέλει όλους να γίνουν κομμάτια πιο πολλά κι απ΄τα αστέρια. Να μη τη βλέπει.
Κι ας τελειώσει εδώ ο εφιάλτης..
Μα θέλει και να τη δει λίγο ακόμα. Μια φορά ακόμα. Χίλιες φορές ακόμα, χίλιες φορές για χίλιες νύχτες. Νύχτες που δεν υπήρχε και δεν την έβλεπε.
Ο τρελός..
Από μικρός είχε μάθει το κόλπο...να κοιτάζει ψηλά όταν βουρκώνουν τα μάτια για να μη δακρύσει. Γιατί ήταν άντρας και οι άντρες δε δακρύζουν. Μόνο πέφτουν...ξανά και ξανά.
Μόνοι τους..
Κάποιες φάτσες άλλαξαν εκεί πάνω. Χάθηκαν μερικές και άλλες ξεθώριασαν.
Μα πως? Αυτές δε θα' πρεπε να ξεθωριάζουν..
Να το φεγγάρι. Να το ρε. Ένα βήμα είναι μόνο...
Θα το πιάσει...
Θα το πιάσει?
.................
Μη τον κοιτάς που σπάει καθρέφτες στο σκοτάδι. Ένας παράξενος είναι που έπεσε και δε το θέλει ξανά.....
