25.9.09

In ruins ...λοιπόν


Δικοί μου άνθρωποι, στενοί...ξύσαν την επιφάνεια.
Έτσι έγινε η αρχή.
Θες που τα θεμέλια ήταν σαθρά, θες που χτίστηκαν πολλά με τον καιρό από πάνω και δεν άντεξαν...
Δε ξέρω.
Έπεσαν. Έπεσα.
Όχι ολόκληρη όμως..
Κάποια κομμάτια έστεκαν στη θέση τους πεισματικά για καιρό...
Αυτά τα έριξα μόνη μου.
Εγώ.
Τα λίγα που απέμειναν. Τα όσα..
Εγώ και ο εαυτός μου.
Καλό?
Ε και?
Αφού ξέρεις την ιστορία..
Κοιτάς για λίγο τα ερείπια και πνίγεσαι απ΄τη σκόνη που μπαίνει σε μάτια και ρουθούνια..
Έτσι πρέπει. Αυτό είναι το σωστό.
Να πνιγείς να καταλάβεις σου λέει ...
Αρκεί να'ναι για λίγο όμως.
Αν είναι και μείνει η σκόνη παραπάνω συνηθίζεις.
Όπου πηγαίνεις παίρνεις και λίγη απ΄τη σκόνη σου μαζί για ασφάλεια. Να κρύβει ότι μελάνιασε όταν γκρεμίστηκες.
Και περιφέρεσαι σκονισμένος και κρυμμένος και δε πας πουθενά.
Ναι, την ξέρεις την ιστορία.
Αυτό που δε ξέρεις είναι πόσο καλά με έκανε ο ήχος απ΄το διπλανό δωμάτιο.
Καλά.
Κι ας είμαι μες στις σκόνες μου ακόμα..
Χτίζεις ε?
Αν είχα ένα καθρέφτη τώρα καθαρό είμαι σίγουρη πως θα'βλεπα το χαμόγελό μου.
Το νιώθω να σχηματίζεται ρε.
Πρώτη φορά κοιτάω τα κομμάτια μου και χαμογελάω...

Και εγώ χτίζω...αμέ.
Τώρα που σε ακούω δίπλα νομίζω θα προσπαθήσω ακόμα πιο πολύ.
Γιατί ξέρω οτι γκρεμίστηκες και έπεσες στον ουρανό.
Τσακίστηκα στην άμμο αλλά... κυρία!

Μη νομίζεις ...ένας τοίχος μας χωρίζει όλα τα ακούω από εδώ κι ας μη μιλάω ποτέ.

...μόνο να μωρέ...

θυμήσου,


να πιούμε και έναν καφέ σαν άνθρωποι.
Όταν θα είμαστε άνθρωποι.