21.9.09



Θολά όλα...
και αυτά που κάποτε ήταν ξεκάθαρα.
Κι αυτά ακόμα...έγιναν κισσός οι αμφιβολίες και τα έπνιξαν.
Μουσική μόνο για 'μενα, τσιγάρο στο αυτοκίνητο...και όλα γύρω νύχτα.
Κλειδωμένα καλά.
Πως περνάς?
Αντέχεις?
Τις φορές που είσαι μόνη...προσέχεις?
Καρτελάκια με ερωτήσεις κρέμονται απ΄το τιμόνι μου...χάρτινα καρτελάκια από αυτά που λιώνουν στη βροχή.
Και μετά μουντζούρες να μη θυμάμαι τι ρώτησα, τι με ρώτησαν...
Μόνο το πρόσωπό σου δε μουντζουρώθηκε ποτέ, μόνο αυτό δεν έλιωσε καμιά βροχή μες στο μυαλό μου.
Δεν έχει σημασία....
Καρτελάκι και αυτό και έξω απ΄το παράθυρο...γιατί έτσι πρέπει.
Πόσα πρέπει .....
Κάθε πρωί πλένω το πρόσωπο και βάφομαι με χίλια από αυτά, να σβήσει η μέρα μου όσα χρειαστεί να μείνει η νύχτα μου με όσα πρέπει!
Να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου να ονειρευτώ μια άκρη.
Μια άκρη που να μην είναι χάρτινη, που να μη λιώνει στη βροχή και να μην είναι
αυτή που πρέπει....
Καληνύχτα λοιπόν και μικρά χαρτονένια φιλιά.
Ελπίζω να μη βρέξει......