17 του μήνα πάλι και κεράκι σε μια φωτογραφία και γράφω στο μπαλκόνι με κρασί και τσιγάρο και ζακέτα...

Ήσυχα είναι εδώ...για απόψε είναι φοβιστικά ήσυχα και το τραγούδι είναι το βράδυ μου ή το βράδυ μου είναι το τραγούδι και όλα έγιναν ένα και δε ξέρω πια...

Άι χάσου μυρμηγκάκι και άι χάσου ανθρωπάκι και άντε γαμήσου φόβε και έλλειψη και θλίψη και μοναξιά και άντε γαμήσου σύμπαν απόψε για να ολοκληρωθεί η ησυχία..

Έτσι απλά.

Απλά όλα.

Όλες οι μέρες γίναν ίδιες πια, στα 33 μου...μεγάλη κουβέντα.

Δε θέλω να την αποδεχθώ γιατί για να το κάνω πρέπει να μου την αποδείξω και ξέρω ότι μπορώ...και δε θέλω. Δε θέλω να το ακούσω από μενα αυτό γιατί τότε θα' μαι σίγουρη πια.

Καλύτερα να πιω κι άλλο κρασί μέχρι να προλάβουν να κρυφτούν όλα στη θολούρα του μυαλού μου και να μη με νοιάζει καμία απόδειξη, κανένα τέλος.

Ρε μαμά....με ξέρεις καθόλου?

Ρε πες μ' ακούς στον ύπνο σου τα βράδια ή σου μιλάω άδικα?

Θα ρθείς λίγο να μου κάνεις παρέα? Δεν είμαι μακριά...Ένα τηλέφωνο δρόμος είμαι και εκείνο το τηλέφωνο δεν το'κανες ποτέ. Όλος ο κόσμος να το κάνει δεν είναι το ίδιο ...δεν είναι εσύ.

Θα κλείσω όλες τις γραμμές μου απόψε....δε θα σε αφήσω να τις περάσεις ποτέ ξανά...

Ακούς?

Όχι ε?

Καλά...

Απλά καλά...

Όμορφα που ήρθε ο χειμώνας μου...τον αγαπάω. Είναι ένας άνθρωπος με μαύρα ρούχα και κασκόλ, με τα χέρια στις τσέπες και χιόνια στα μαλλιά του και τον αγαπάω.

Δε με νοιάζει αν είναι και δικός σου...

Για μένα είναι...για μένα ήταν πάντα.

Κρασί....?

Βλέπω και ένα κομμάτι ουρανό από εδώ και αν τύχει στο κομμάτι μου να πέσει το φεγγάρι τότε ξενυχτάω...κάθομαι με τις ώρες μαζί του. Είναι που δε ξέρω πότε θα ξανάρθει από εδώ.

Κρυώνω τώρα ρε...θα την κάνω.

Ποιος νοιάζεται για όλα ρε.....

Ποιός ψάχνει...

17 πάλι.....