Κάποια πράγματα δεν τα δέχομαι αμέσως...τα αναλύω.

Κάποια δεν τα δέχθηκα ποτέ.

Καιρός είναι μάλλον...

Να ξεκινήσει ο χειμώνας μου καθαρός. Λευκός και καθαρός.

Όπως εγώ.

Ξέρω εσύ δε με βλέπεις έτσι.

Παράξενο γιατί όσο κι αν προσπαθώ να ντυθώ μαύρη ....η γλώσσα μου βγάζει μόνο λευκό.

Πες μου πότε θα μου δώσει κάποιος λευκό?

Πότε θα πάψει να με νοιάζει...

Μπορώ να γίνω μητέρα μου? Αυτή τη στιγμή ....

Μια μητέρα δική μου..

Είναι το πιο βαθύ μυστικό μου και η πιο μαύρη σελίδα μου.

Να κάτι που ποτέ δε θα γίνει λευκό.

Κι ας μη το δέχομαι.....

Κι ας μαζεύω όλη τη σκόνη απ' όλες τις κιμωλίες του κόσμου για να το βάψω δικό μου!

Θυμώνω.

Κι όσο θυμώνω γι' αυτό τόσο μικραίνω......σε μια γωνία με φόρεμα πράσινο και γόνατα μελανιασμένα.

Μπορώ να γίνω μητέρα μου?

Θα με πάρω αγκαλιά και θα φύγουν όλες οι μελανιές και το φόρεμα θα γίνει λευκό...όλα θα γίνουν λευκά...

Να ....πάλι μελάνιασαν τα γόνατα....