Μ'αρέσει τις Κυριακές γυρίζοντας απ΄τη θάλασσα να ξεχνιέμαι έξω και να με ψάχνεις εσύ.
Μ'αρέσει να κοιτάω τα χρώματα στα φύλλα των δέντρων καθώς ο απογευματινός ήλιος κρύβεται πίσω τους.
Μ'αρέσει να οδηγώ ξημερώματα αφήνοντας τις σκέψεις στο κάθισμα του συνοδηγού να τις ανακατεύει ο αέρας απ΄το ανοιχτό παράθυρο.
Μ'αρέσει να μου ψυθιρίζεις στο αυτί.
Μ'αρέσει να ακούω τον ουρανό να θυμώνει λίγο πριν τη βροχή.
Μ΄αρέσει να με φιλάς μόλις με έχει πάρει ο ύπνος και να ξεκινάς όλα τα όνειρά μου εσύ.
Μ'αρέσει να σε ξυπνάω το πρωί γιατί σε θέλω.
Μ'αρέσει η στιγμή που μπερδεύεται η αλήθεια και το όνειρο, που με κλειστά μάτια μπορώ να σου πω ότι θες. Τότε που όλα μοιάζουν με θολή γραμμή και εγώ ξαπλώνω πάνω της.
Βαραίνουν τα μάτια μου και ξεχνάω το χαμόγελο στα σεντόνια μου, σκεπασμένη με το άρωμα μου. Την πλάτη μου χαιδεύει η ανάσα που ζει στο διπλανό μαξιλάρι και...
Αυτή.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάμαι, τίποτα που να λείπει.
Κι όλα γίνονται ένα.
Ανάσες και σιωπή μες στη θολή μου γραμμή.
Ανάμεσα σε εσένα και εμένα.
Και έχουν τόσες λέξεις αυτές οι ανάσες....τόση ένταση αυτή η σιωπή.

Μ'αρέσει η ελαφριά πραγματικότητα της θολής μου γραμμής..... όλα υπάρχουν μέσα της χωρίς καν να τα αγγίζω, όλα με έχουν χωρίς καν να το πω.
Όλη μου τη ζωή σου λέω θα άλλαζα με αυτή τη θολή μου γραμμή.