Σήμερα ....μετά από τέσσερα, μπορεί και πέντε χρόνια, ζωγράφισα.Ποτέ δε ζωγραφίζω όταν δεν είμαι καλά.
Είναι νόμος.
Γράφω όταν δεν είμαι καλά και ζωγραφίζω όταν είμαι.
Αλλά...
Πήρα τα καρβουνάκια μου και τα χαρτόνια μου και ξεκίνησα.
Στο μυαλό μου είχα ....
Μπα.
Τελειώνοντας είδα πως είχα φτιάξει μια γυναίκα, με δυο τεράστια μαύρα μάτια και ένα πρόσωπο αποστεωμένο...
Μάλλον υπήρχε λόγος που δε ζωγράφιζα τόσο καιρό.
Τώρα κάθομαι και τη κοιτάω και όσο περνάει η ώρα νομίζω πως μου μοιάζει.
Λέω να τη βάλω στο καβαλέτο μου στην κρεβατοκάμαρα να μιλάμε.
Ναι λέω να μιλάμε.
Αλλά....
Ζωγραφιά είναι δε θα μιλάει.
Ζωγραφιά είναι δε θα μιλάει.
Σε τοίχους θα μιλάει.
Κάρβουνο είναι δε θα μιλάει.
Λες να αγκαλιάζει τότε?
Λες να αγκαλιάζει τότε?
Λες να αγκαλιάζει τοίχους?
Μαλακία...ζωγράφισα μόνο το κεφάλι.....
