Χο..Χο..Χα!

Λοιπόν, σου γράφω πριν απ΄τα Χριστούγεννα μπας και με θυμηθείς αυτή τη φορά..
Γράψε με κι εσύ εκεί που ξέρεις, δε τρέχει..
Στο σήμα μου εγώ..
Άκου τι θέλω…
Θα φτιάξω ένα σφηνάκι φέτος και θα το πιω τη μέρα μιας γιορτής, κάποιου που δεν είναι εδώ πια, να γίνω λιώμα για ένα χρόνο να μη καταλαβαίνω τα σκατά αν έρθουν πάλι..
Χρειάζομαι υλικά όμως γι’αυτό σου γράφω.
Ακούς?
Μάζευε…
Θέλω …
Ένα ποτηράκι του κονιάκ υπομονή,
Ένα ποτηράκι της υπομονής γεμάτο επιμονή,
Μια κουταλιά της σούπας γέλιο,
Τρείς σταγόνες ευτυχία,
Μια κουταλιά του γλυκού (κοφτή) αγκαλιά,
Και τέσσερις φλοίδες από ξύσμα αγάπης.
Φτάνουν αυτά να μη ξοδεύεσαι κι εσύ, να μη συνηθίζω και εγώ ε?
Θα τα πιω μονορούφι και θα τα βλέπω διπλά οπότε …
Ναι φτάνουν!
Και τώρα που είπα διπλά και μου το θύμισες..
«Ρίξε και καναδυό πρίγκιπες να΄χουμε…», από αυτούς που σου ζητήσαν κι άλλοι.
Θα την ακούσω που θα την ακούσω…τι διάολο να μη τη δω κιόλας?
Να τη ζήσω τη γαμημένη είναι δύσκολο αλλά για να σου γράφω και να χαμογελάω ακόμα…ε μάλλον έχω κάνει τα κουμάντα μου χωρίς εσένα!
Τα λέμε ρε και …
Εις υγείαν!

ΥΓ1. Χρόνια πολλά παίδες και καλά να περάσουμε..

ΥΓ2.Τρελαίνομαι γιαυτό το παιδάκι που σφυρίζει ...δεν είναι υπέροχο λέμε?
Τι ζητάει? Δυο δοντάκια!!!! Θα τα βάλω στο γράμμα μου γιατί το πήγα το πιτσιρίκι.
Ααααααχ έκανα και την καλή μου πράξη και φεύγω ελαφριά και χαμογελαστή!
ΌΛΕ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!!!



Πάω να τα πιω ;p

Εσένα

Κοίτα...

Ελεύθερος πάνω απ’όλα. Αυτό φωνάζεις για να κρυφτείς. Και μέσα σου προσεύχεσαι να μην ακούσει κανείς πίσω απ΄τη φωνή σου.
Μοναχός σκορπίζεις τη μαγική σου σκόνη σε κορμιά. Καλύπτεις το μέσα σου στη μυρωδιά τους.
Ενώνεις τα δάχτυλά σου με άλλα κάθε φορά. Βυθίζεσαι στη ζέστη του παρελθόντος για ασφάλεια.
Ντρέπεσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη και γλείφεις ξένες πληγές τα βράδυα.Τις δικές σου τις αρνιέσαι ξανά και ξανά.
Ανοίγεις πόρτες και πριν φύγεις κλειδώνεις καλά. Ορκίζεσαι με κραυγές χίλιες αλήθειες.
Θανάτους ποτίζεις τα χώματα που πατάς…κι όμως σηκώνεσαι και περπατάς.
Είναι που πάντα σου θα είσαι ελεύθερος. Είναι που διάλεξες λάθος λέξη για να σε βαφτίσεις και με αυτό το λάθος όνομα συστήνεσαι παντού. Και περπατάς μια πλάνη και σέρνεις μέσα της όσους τρέχουν κοντά να σε μυρίσουν.
Λέξεις μου καταστρέφουν τα δάχτυλα και θέλω να μείνω όμορφη απόψε. Θέλω να αγγίξω τα δικά σου στον καθρέφτη μου. Τα δικά μου που βάφτισα δικά σου. Γιατί πάνω απ’όλα είμαι ελεύθερη και η σκόνη μου θέλει να σκορπιστεί.Ουρλιάζοντας θα βυθιστώ σε ξένες πληγές, θα τις νεκρώσω με τη γλώσσα μου και ύστερα θα κλειδώσω..... Είναι που πάντα μου θα είμαι ελεύθερη, είναι που ο καθρέφτης μέσα μου δε θα ξεχάσει πως με λένε. Όσα ονόματα κι αν του δώσω, όσο κιαν ντρέπομαι να τον δω...είναι εγώ και είναι εδώ. Και με κοιτάζει μες στα μάτια κάθε που γυρίζω πίσω. Κάθε φορά..σε κάθε εσένα.

Ως το τέλος της μαγικής μου σκόνης. Ως την άκρη μου που κανείς δεν έφτασε ποτέ.

Εμένα κοιτάω...

Κι άλλες ερωτήσεις..(!)

Μετά από πρόσκληση του dreamcatcher και του προφητεστ (νομίζω!!) πάμε άλλη μία ζαριά για παιχνίδι..

1.Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις?
Το γιατί δε με βρίσκω..

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά?
Δύο (εκτός οικογένειας..)

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Ποιο όνομα θα διάλεγες;
Βαγγέλης..(μόνο γι'αυτό το λόγο θα το άλλαζα ;p)

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου?
Πφφφφφφφφφφφφφφφφφ...;p

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα.
"Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο"..ακριβώς έτσι λέμε!

6. Διάλεξε καινούριους γονείς!
Οι γονείς ...δυστυχώς χάνονται, αλλά δεν αλλάζονται ΠΟΤΕ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο!

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου.
Τα χάραξα στην ταφόπλακα...!!!

8. Αν ήσουν συγγραφέας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος?
Της μαλακίας το ανάγνωσμα ή εναλλακτικά..παπάρια μέντολες! (λές να το έκοβαν??..)

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν?
Cooperακι μικρό ...μόνο στο μάτι ;p

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν?
Χμμμμ...όχι άγριο ρε φίλε.

Δε θέλω αγριάδα, ηρεμία θέλω (κιας περίμενες να σου σκάσει η αράχνη τώρα! χα!).

Αυτό το ψάρι που φουσκώνει όταν φοβάται για να το αφήσουν ήσυχο..απλά αυτό.

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο?

Για τη βιασύνη μου, προδίδει πολλά.

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται.
Ας μη με θυμούνται.

Πονάει να φεύγει κάποιος και εσύ να τον θυμάσαι.

Απ΄την άλλη ίσως να πονάει πιο πολύ όταν προσπαθείς να τον θυμηθείς και δεν μπορείς...

Άλλη ερώτηση ρεεεεε...

13. Θα θυσίαζες την ζωή σου για κάποιον?
Αν αυτός ο κάποιος το κέρδιζε, μπορεί.

Με χαλάνε τα "αν" όμως...προτιμώ τα "να"...

Αναποδογυρίζοντας δυο γράμματα ξεκινάς αντί να αναρωτιέσαι..

"If I don't make it, someone else will"

Παίδες ας παίξει όποιος θέλει...την ιστορία ακόμα μου τη χρωστάτε.

Άντε μη τα πάρω τώρα ..Άντε!

;p

'Οσο βαθιά..

Βουτιά.

Στα βαθιά τους.
Παράλογο όλο.
Αναίτιο.
Ανούσιο έγινε ξαφνικά.
Γέμισε με καυτό νερό το μυαλό μου και ξέπλυνε ότι είχε γράψει η λογική μου τόσα χρόνια.
Λευκό πανί έμεινε το μέσα μου.
Βρεγμένο λευκό πανί.
Το έσκισα και το έδεσα στα δάχτυλά μου να στεγνώσει.

Κι έτσι όπως το είδαν λευκό να ανεμίζει ..νόμιζαν πως παραδόθηκα.

Και χαμογέλασαν.

Μα τώρα με όσα λύθηκαν θα κόψω ανάσες με τα δόντια μου.

Τόσες όσες χρειάζεται για να χαμογελάσω εγώ.

Στεγνή.

Ντυμένη με κομμάτια ..απ΄τα βαθιά τους.

Απορίες..

Που λες..

Χθες άκουσα το πιο ψαγμένο μπινελίκι ever!..
Aτάκα άντρα μετά από άκυρη προσπέραση (από γκόμενα..)
«Που πας ρε υποπλασμένο πέος?»
Παρακαλώ?
Είδες ρε φίλε άμα έχεις σπουδάσει βιολόγος?
Ως και το μπινελίκι είναι βιολογικό.
Ενώ εγώ …τι να πω εγώ?
«Που πας μωρή υποδιαστολή?»
Δε λέει..
Που λες όλοι- μου είπε ο βιολόγος- γεννιούνται αρχικά γυναίκες και κάποια δεδομένη στιγμή δίνει εντολή η κάνουλα της τεστοστερόνης στο y που υπάρχει μέσα στον « γυναίκα που θα γίνει άντρας» να γίνει του σύστριγγλου!!!
Ωραίο?
Ενώ στις γυναίκες «που θα μείνουν γυναίκες» δε παίζει y, δε παίζει εντολή και συνεχίζεις ακριβώς όπως ξεκίνησες!
Τι σου είναι η ζωή…
Από ένα y κρεμόμαστε και γινόμαστε πέη, υποπλασμένα ή μη..
Τώρα βέβαια εμένα άλλο είναι το θέμα μου..
Το πέος στον εγκέφαλο που φυτρώνει και παραμένει μια ζωή σε κάποιους πως δημιουργείται??
Από τη γέννηση?
Κατά τη φάση «πατάω επί πτωμάτων»?
Στη διαδρομή προς «θα γαμήσω έχω καριέρα..»..?
Μήπως αρχίζει να ζορίζει τον εγκέφαλο μόλις ο κώλος τους ακουμπάει καρέκλα προϊσταμένου, διευθυντή, whatever???

Πότε?

Δηλαδή για να σου δώσω να καταλάβεις τη φύση του ερωτήματός μου..
Όλοι αυτοί που μας πρήζουν το «ότι είδους πέος έχει ο καθένας μας» day in – day out..γεννήθηκαν ή έγιναν ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ?
…………
Ποιος ξέρει…
Να θυμηθώ να ρωτήσω κανένα φίλο ψυχολόγο…

ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ…..


ΥΓ. ΝΑΙ πάλι νεύρα έχω..τα παράπονά σας στην κάνουλα που δεν άνοιξε και στο y που δεν υπήρχε..εγώ ένα μικρό μωράκι ήμουνα ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΚΑΙ..

Η μουσική ΔΕΝ κολλάει στο όλο μουντ αλλά θα μείνει ΕΚΕΙ γιατί μ'αρέσει λέμε!

;PppPp

-Πολύ κοντά…Δεν έπρεπε.
-Δεν έπρεπε?

-Έτσι λέω.

-Δεν υπάρχουν όρια.

-Αν δεν υπήρχαν θα μου το΄δειχνες.
-Μα δε ξέρω πως.

-Γιατί δεν είσαι.

-Eσύ είσαι?

-Έτσι λέω
-Μα κλείδωσες

-Ναι

-Τότε?
-Δεν ξέρω ρε, μη με ρωτάς για όλα.
Δεν έχω απαντήσεις τελικά.
Κάνω πως έχω για να νομίζεις πως με χρειάζεσαι.
Κάνω πως έχω για να νομίζεις πως εγώ δε σε χρειάζομαι.
Και καμιά φορά το μόνο που χρειάζομαι είναι να έρθεις πολύ κοντά…
Κι ας μη πρέπει.
Κι ας κλειδώνω.

7:17

«Καλημέρα»

Ζορίστηκε το δέρμα του για να καταφέρει ένα χαμόγελο πρωί πρωί..

«Γεια σας..»

Κλότσησε το χαλάκι της εξώπορτας όπως κάθε μέρα και την έκλεισε πίσω του.

Σήμερα θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα μα δεν το είχε υποψιαστεί καν..

Δυο γωνίες πιο κάτω στη γνωστή καφετέρια θα ζητούσε τον ελληνικό του, 3 ζάχαρη δύο καφέ και λίγο γάλα…

θα διάβαζε δυο σελίδες απ΄την εφημερίδα του …και κάτι ακόμα και θα έφευγε για τη δουλειά.

...................................

Καθισμένος στο πάσο του καφέ ήταν ήδη στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας του, πιστός στις καθημερινές του συνήθειες, τσάκισε την άκρη και κρυφοκοίταξε πίσω απ΄το γκρίζο χαρτί ψάχνοντας την ίδια κοπέλα που βλέπει ένα χρόνο τώρα απέναντί του.

Κάθε πρωί.

Πουθενά!

Κατέβασε την εφημερίδα του αποκαλύπτοντας ένα μαρμαρωμένο προσωπείο απογοήτευσης. Έβραζε…

Ο εαυτός του άρχισε να μονολογεί ασταμάτητα..

Να μαλάκα και σου έλεγα να της μιλήσεις, να την αγγίξεις και καλά κατά λάθος, να της ζητήσεις αναπτήρα ρε αδερφέ…Επέμενα να της πιάσεις την κουβέντα να δείς αν αξίζει τη φασαρία φίλε μου, αν σου κάνει, αν σε φτιάχνει όταν μιλάει…

Τίποτα εσύ …μαλάκας!

Μαλάκας!

Μαλάκας?

Πάει …χάθηκε…

Τώρα θα πρέπει να αλλάξει συνήθειες, θα πρέπει να βρεί να κάνει κάτι άλλο μετά τη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας του και λίγο πριν να φύγει..

Ένιωσε να σφυροκοπάει το κεφάλι του ένας τρομερός πονοκέφαλος, αυτό ήταν..σήμερα δε θα πάει στη δουλειά! Σηκώθηκε ρίχνοντας κατά λάθος τον καφέ στο τραπεζάκι..έσκυψε το κεφάλι και ξεκίνησε για το σπίτι. Στα μισά της διαδρομής είδε ένα κομμάτι τσιμέντο που είχε ξεκολλήσει απ΄το πεζοδρόμιο και στεκόταν προκλητικά στη μέση του δρόμου. Ένιωσε ξαφνικά σαν δεκάχρονο και έτρεξε καταπάνω του, το κλότσησε πριν καν να το σκεφτεί και μετά από ένα δευτερόλεπτο… μια γκρίζα κοπέλα τον κοιτούσε κατάματα σε απόσταση αναπνοής.

«Δεν το περίμενα..»είπε.

«Δεν θα ήταν ωραίο να το περιμένεις», της απάντησε.

Τι μαλάκας…τι είπε? Τι σκατά εννοούσε? Τι να κατάλαβε αυτή?

Ήταν αυτή…η κοπέλα των γκρίζων πρωινών του!!!

«Μετά τη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας σου, αφού την τσαλακώσεις και με κοιτάξεις, γυρίζεις στο δρόμο και κλοτσάς πέτρες?», του χαμογέλασε…

Τον είχε καταλάβει, τον «διάβασε» απ΄την αρχή, τόσο καιρό που περίμενε να της μιλήσει αυτή ήξερε και δεν έκανε καμία κίνηση…καμία.

Γαμώτο …ένα χαμόγελο δικό του μετά από τόσο ..

Να χαμογελάσει κι αυτός? Μπα θα φανεί πως γουστάρει, να στραβώσει, χμμ ναι θα την κάνει να τον προκαλέσει ξανά, θα την κάνει να αποκαλυφθεί. Να δείξει πόσο και αν τον θέλει… Μα καμία κίνηση τόσο καιρό, τώρα θα δει…

«Γειά..» , του είπε και γύρισε την πλάτη..

Έμεινε στη μέση του δρόμου να κοιτάζει το σώμα της να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση..

Ήθελε μόνο να σιγουρευτεί…ήθελε να μη δείξει..

Πότε θα τη δει ξανά? Να την ακολουθούσε μήπως? Όχι …

Προλαβαίνει να πάρει το μετρό για τη δουλειά, θα πεί ότι τον καθυστέρησε η…κάτι θα βρεί. Αύριο θα διαβάσει μόνο δυο σελίδες…

Τίποτα άλλο.

Από αύριο αυτό.

Είναι κακό να έχεις συνήθειες…

Βρίσκουν χώρο και σε διαβάζουν…

Ή μήπως είναι κακό να συνηθίζεις…

..Just lost control

Λάσκαρε η βίδα..
Λάσκαρε μαλάκα μου και έπεσε στο πάτωμα χθες βράδυ και την άκουσα.
Ο θόρυβος μου’κοψε την ανάσα.
Δεν είμαι μόνη μου.
Όλος ο κόσμος ψάχνει βίδες που λασκάρανε, όλος ο κόσμος έχει κομμένη την ανάσα….
Κάθε ένας με τους λόγους του, κάθε ένας με το πρόβλημά του.
Υπομονή και επιμονή και σιωπή και σκάσαμε!
Ξεπεράσαμε όρια ανεπιστρεπτί.
Και είναι άλλα τα όρια του καθενός, κι είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάει ο διπλανός σου.
Είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάω εγώ.
Κρατάω τη βίδα μου στο χέρι και παλεύω ακόμα να τη παραχώσω κάπου να μη φαίνεται.
Να μη τη βλέπω..
Εσύ τι λές?
Να αρχίσω να τη βιδώνω στο τραπέζι?
Να τη κρύψω πίσω απ΄το κάδρο μου να στέκεται σε δύο βίδες?
Τώρα που εγώ δε μπορώ ούτε να μιλήσω ας στέκεται τουλάχιστον αυτό…
Ας αφήσω μια χούφτα χρώματα να στέκονται στον τοίχο μου γιατί εγώ κομμάτια χωρίς βίδες έγινα.
Ασυνάρτητη σκέψη και λόγος χωρίς ουσία είμαι..
Παράπονα και φωνές χωρίς αντίκρισμα.
Έτσι είμαι.

Ανοίξτε μου να φύγω..είμαι.

Πάρε με αγκαλιά γιατί φοβάμαι..είμαι.

Ποιος πούστης μου έκρυψε την πόρτα?

Ποιός την έκανε να μοιάζει με τους τοίχους μου?

Ο κόσμος καίγεται ..ναι!

Ο κόσμος μου καίγεται..ναι!

Κι εγώ προσπαθώ να βρω τη δική μου πόρτα να βγω απ΄τη δική μου φωτιά που τώρα βρήκε να ξεσπάσει.

Και θέλω..

Πειράζει?

Και φοβάμαι..

Πειράζει που φοβάμαι τη φωτιά μου?
Χάνομαι νομίζω και δε γαμιέται…
Με ρουφάει κάθε μέρα που περνάει περισσότερο και πόσο από εμένα έχει μείνει?
Τριάντα δύο φορές περπάτησα από ένα ολόκληρο χρόνο και νομίζω πως κύκλους έκανα…
Κύκλους στο γαμημένο μου σχοινί.
Αλλά με πνίγει πια μαλάκα μου.
Όπως πνίγει και εσένα και όλους.
Το θέμα είναι ποιος αντέχει και πόσο.
Να την καρφώσω στον τοίχο?
Να την καταπιώ τη γαμημένη.
Να τη βιδώσω στη γλώσσα μου να σταματήσω να μιλάω?
Δε θα βολεύει καλύτερα έτσι?
Κάποιον θα βολέψει έτσι.
Όχι εμένα.
Θα την αφήσω στο τασάκι μου μέχρι να τις μαζέψω όλες και όταν διαλυθώ δε θα έχει πια σημασία τι τις έκανα τις πουτάνες τις βίδες.
Δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.

Μπορώ για απόψε να είμαι η σημασία σου και να είσαι εσύ η αγκαλιά μου?

Μπορώ ?

Και το πρωί μου θα διαλυθώ στο υπόσχομαι..

Και δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.

Στόλισα απόψε.
Συνήθεια, εγωισμός, απαιτήσεις, θυμός, αδυναμίες, φόβοι..
Πολύχρωμα λαμπιόνια πάνω σε ξερά κλαδιά στο βάζο που έχω στο σαλόνι μου.
Έβαλα την πρίζα και ο χρόνος άρχισε να κυλάει στα καλώδια.
Πήραν ν’αναβοσβήνουν όλα σαν τρελά κι ύστερα με απόφαση του χρόνου που ξαναγυρνούσε πάνω τους, έσβησαν ένα ένα.
Σε λίγα λεπτά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο απ΄τον εγωισμό μου και τα θέλω μου και πέρναγε η ώρα..
Κοίταξα τη σκιά μου στο πάτωμα και ήθελα να της μιλήσω.
Μα δεν έβγαλα άχνα..από εγωισμό.
Κι έμεινε μόνο ένα άσπρο φως να γυαλίζει στα μάτια μου.
Ο χρόνος άφησε μόνο τα θέλω μου αναμμένα..εκεί στα ξερόκλαδα στην άκρη του σαλονιού μου.
Παλεύοντας το άσπρο φως μου ψιθύρισε τα πάντα..
Κατάλαβα γιατί διάλεξα αυτά τα φώτα, κατάλαβα γιατί στολίζω μόνη μου..
Και ένα μου θέλω φώτισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο..
Κι ο χρόνος τέλειωσε και έμεινα στο σκοτάδι.

Παραγγελιά..

Ο Προφητέστ μου σούταρε ένα κλήρο για παιχνιδάκι και να΄μαι!
Πέντε λέξεις -σκορδαλιά, ποζιτρόνιο, γκαργκόυλ, οδοστρωτήρας, πίπα- μια ιστορία.
Να με συγχωρείτε για τα γαλλικά μου αλλά ξέρετε πως τους έχω αδυναμία..πάμε?
..............................

Μαλάκα Μήτσο…τι πουτσόκρυο είναι αυτό?
Φίλε, τον έχω κόψει φέτες λέμε!
Να την πέσουμε για κανα ύπνο λέω εγώ, να ξεγελάσουμε και το κρύο και την πείνα και όλα.
Ααααααααααααααχ που φτάσαμε..να κοιμόμαστε στα πεζοδρόμια και στα πάρκα..
Εμεις.
Ποιοι ..εμείς!
Εγώ δηλαδή γιατί για’σένα χέστηκα, με στο συμπάθειο!
Μου κόλλησες από κείνη τη μέρα και δε λες να ξεκολλήσεις.
Θυμάσαι ρε τη μέρα που σε γνώρισα ?
Τι τα’θελα τα γκομενιλίκια μου λες?
Γνώρισα εκείνο το τρελό γκομενάκι…
Ακόμα τη θυμάμαι, κοντή μεν αλλά με υπέροχο οπίσθιο σύστημα, κουνιστό και λυγιστό..και ένα τρίχωμα ρε Μήτσε.. άλλο να στο λέω και άλλο να σου τύχει!
Ααααααααααααααααχ!
Άρχισα να κουνάω αυτιά, ουρές..ότι είχα που μου περίσευε και εκείνη μάσαγε φίλε, μα την αλήθεια!
Λέω και εγώ (και εκεί σκίστηκε όλο το σχέδιο..) θα κάνω το ρομαντικό.
Τα γουστάρουν αυτά οι γκόμενες…να ξες.
Και αρχινάω που λες να κυλιέμαι στα γκαζόνια.
Και πάρτον από εδώ και δώστου από κει και τα πόδια πάνω και κωλοτούμπες και χάρη και…κλαααααατς !
Μου κολλάει ρε φίλε ΑΚΡΙΒΩΣ μέσα στο μάτι μια τσίχλα ΝΑ!
Γαμώ το σίστο μου..και σαν να μην έφτανε αυτό τρίβομαι κι άλλο ο άμοιρος μπας και φύγει και κλαααααατς (ξανά) μου κολλάει ένα γαμημένο φύλλο πάνω στην τσίχλα.
Αυτό ήταν!
Πίπα έγινα μεγάλεεεεεε!!!!
Δε με πάταγε καλύτερα οδοστρωτήρας!
Μου’γινε η μούρη κρέας!
Έχασα το φως μου, έχασα και τη γκόμενα που με πέρασε για μαλάκα.
Όχι πως δε θα έμοιαζα με τραγικό μαλάκα εκείνη την ώρα αλλά τεσπα.
Τι τα θές?
Μέχρι το βράδυ ξυνόμουν για να βγει το σκατόφυλλο και η τσίχλα.
Ε..μετά μου έμεινες μόνο εσύ….
Με την κουβέντα πείνασα ρε Μήτσακλα, να’χαμε τώρα από κείνα τα φαγιά της κυρα Ευτυχίας ε?
Κανα μπριζολάκι, κανα κοτοπουλάκι..
Μμμμμμ
Μωρε με τη πείνα που’χω τώρα εγώ και σκορδαλιά να μου’δινε θα την έτρωγα!
Α ρε κυρα Ευτυχία να΄σουνα τώρα εδώ..
Θυμάσαι ρε?
Θυμάσαι την κυρα Ευτυχία?
Σε πήγα εκεί τη μέρα που σε γνώρισα.
Μεγάλο σπίτι είχε και καλούσε και κόσμο πολύ..αλλά το χαλάκι αποκλειστικότητα!
«Για το σκλιμ!!»
Θυμάσαι ?
Έτσι έλεγε και κάνανε πέρα όλοι.
Πόσα δίποδα έμπαιναν εκεί μεσα έ?
Πηδώντας μπένανε, σέρνοντας βγαίνανε..
Το λεγε η περδικούλα της ..
Πάντα αναμμένο το φως και ανοιχτή η πόρτα..μεγάλη καρδιά παιδί μου!!!
Αλήθεια ρε Μήτσακλα εκείνο το μπασμένο με τη χωρίστρα και τα πατομπούκαλα το θυμάσαι?
Κάθε μέρα ρε παιδί μου, κάθε μέρα εκεί.
Επιστήμονα τον έλεγε η κυρα Ευτυχία..
Σα στραβοχυμένος λουκουμάς αδερφέ μου.
Τραγική επιτυχία όλος!
Τον κοιτούσες και δε χόρταινες φίλε.
Ο αποτυχίας αυτοπροσώπως..
Με γούσταρε όμως.
Με χάιδευε πάντα και ένα βράδυ γυρίζει και μου λέει..
«Τι κοιτάς ρε ποζιτρόνιο? Θα βρεις και εσύ κάποτε το ηλεκρόνιό σου!»
Ακούς τι είπε Μήτσε?
Επιστήμονας παιδί μου σου λέει.
Το ΄ξερε πως θα σε βρω κάποτε.
Και σε βρήκα.
Έστω εσένα…
Αλλά δε μ’αρεσε το «ηλεκτρόνιος» και έτσι σ’εβγαλα Μήτσο.
Δε σε χάλασε ε?
Καλό παιδί ο επιστήμονας αλλά κάποια στιγμή έκοψε.
Μπορεί να βρήκε και αυτός τον δικό του ηλεκτρόνιο..
Εγώ πάντως τη κυρα Ευτυχία δε θα την άλλαζα με τίποτα.
«Γλυκομ’ τι θα γινς συ αμα κλεις τα ματούλιαμ’ ?»
Να τι έγινα..
Να.
Πεινάω Μήτσε, κρυώνω κιόλας..
Άκου γουργουρίζει η κοιλιά μου..
Γκαργκουλ, γκαααααρρρργκουυυλ..
Ζζζ…
Νύσταξα Μήτσε…
Πείνασα για παρέα..
Ζζζζζ…να΄ταν εδώ η κυρα Ευτυχία..ζζζζ…να δεί πως ο ηλεκτρόνιός μου είναι…ζζζζζ…
ένα τσιμπούρι…πεινάω…ζζζζζζζζπφφφφφχχχχγκαργκ….ζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

ΥΓ1.για να χαμογελάσουν όσοι πεινάνε για παρέα..
ΥΓ2.εεχμμμμ...το ρημάδι το γκαργκουλ δεν έμπαινε πουθενά ;p!!

update: Ξέχασααα...καλώ τους Karyatida, Luthienaki, Tuco, Lee, Deadend, Vou και Naritako(αν και θα φάω πίτα!) να γράψουν ένα αριστούργημα με τις λέξεις..
παρτούζα, λογάριθμος, σιρόπι, ντιστεγκές, παρθενορραφή...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑ
Παρεπιπτόντως ντιστεγκές είναι ο μάγκας (γιατί εγώ βοηθάω..άκου γκαργκουλ! πφφφφφφφφ...)

Προχθές..

Έλαβα ένα mail..
Είχε μια συμβουλή, είχε ειλικρίνεια, χιούμορ και δε ξέρω τι άλλο είχε ρε φίλε..
Μόνο μια πρόταση θυμάμαι.
Υπάρχουν φορές που μια πρόταση φτάνει για να μένεις ξύπνιος όλη νύχτα χαμογελώντας, άλλες φορές φτάνει απλά για να κοιμάσαι δακρυσμένος.
Αυτή η συγκεκριμένη πρόταση γέμισε το δωμάτιο, μου έκανε παρέα για να κοιμηθώ και νομίζω πως αν κοιτάξω πίσω μου τώρα που γράφω θα τη δω να περιμένει ακόμα εκεί.
Νομίζω πως είναι από εκείνες.
Ναι.
Είναι απ΄τις προτάσεις εκείνες που δε σβήνουν ποτέ.
Είναι τόσο αστείο το πώς κάποιος άγνωστος κάπου στο πουθενά.. μπορεί να γίνει παρέα, βόλτα, έννοια.
Πως μπορείς να χαίρεσαι που χαίρεται και να λυπάσαι όταν λυπάται.
Αστείο?
Δε ξέρω.
Εμένα μου φαινόταν χαζό.
Μέχρι που ήρθε κάποιο προχθές...και ένα ακόμα μετά από αυτό!
Και έχω στον υπολογιστή μου την απόδειξη πως μια πρόταση δε σημαίνει απολύτως τίποτα.
Και..
Έχω στον υπολογιστή μου την απόδειξη πως αυτός ..«ο όποιος» σκέφτηκε να στείλει την όποια γαμημένη πρόταση και την έγραψε τόσο προσεκτικά ώστε να μη φορτώσει, να σε κρατήσει μόνο..αυτός λοιπόν «ο όποιος» είναι φίλος σου.
Ψάξε μπας και έχεις και εσύ καμιά τέτοια απόδειξη στη ζωή σου, έστω στον υπολογιστή σου.
Ψάξε γιατί αν δε πιστεύεις αυτά που λέω εγώ να ξέρεις πως θα χάσεις και εγώ νομίζω έχω χάσει αρκετά και είναι καιρός να κάνω όσα θέλω.
Δε θέλω να κερδίσω..να ρεφάρω θέλω.
Να πω εδώ είμαστε, πατσίσαμε και προχωράμε..
Και για να το κάνω αυτό εγώ χρειάζομαι και τέτοιους φίλους.
Εγώ .
Χαζό?
Ε δε γαμιέται πες με χαζή.
Ο φίλος μου θα σου έλεγε. ..«όλοι οι χαζοί χωράνε!»


ΥΓ.Αυτό για όλους σας εδώ μέσα και για τον φίλο του προχθές μου που είναι καλά.
Κι αυτό είναι πάααντα καλό παίδες!
;p
Mααατς

Το κρατάς?

Κρατάς μυστικό?
Τότε..
Τότε με άφησε το Λεωφορείο κάτω και η βαλίτσα μου ήταν για πρώτη φορά άδεια.
Έχω μια μαύρη βαλίτσα και είναι άδεια.
Ανέβηκα με το ασανσέρ και δε με κοίταξα καν στο καθρέφτη.
Μου φάνηκε τεράστιος ξαφνικά και εγώ τόσο μικρή που μάλλον δε θα έφτανα να με κοιτάξω στα μάτια.
Άνοιξα την πόρτα και βούλιαξα μέσα σε κενό.
Εκεί στην πόρτα είχα ξεχάσει ένα μικρό κενό και μέχρι να γυρίσω πίσω μεγάλωσε.
Στο σαλόνι μου ..ένα κενό με πήρε μέσα του.
Γλιστρούσα πάνω σε τοίχους από ζεστό νερό και κόκκινο κρασί .
Μάτωσα με λίγο σαπούνι και ένα τραγούδι .
Νερό και σαπούνι με έπνιξαν.

Κρατάς μυστικό?
Πνίγηκα..
Πάλι.

Αφέθηκα να βρω νύχτες μες στο κενό μου που θα φωτίσουν όλη τη διαδρομή, τις έψαξα αλλά η γαμημένη μαύρη μου βαλίτσα τις τρόμαξε και χάθηκαν.
Και δε μου το΄πε ο καθρέφτης στο ασανσέρ να τη πετάξω..
Δε μου το’πε το νερό να τη βουλιάξω.
Και την κρατούσα σε όλη τη διαδρομή.
Ήταν ελαφριά βλέπεις.
Λίγη ήταν και νόμιζα πως δε θα κάνει τη διαφορά.
Νόμισα πως εγώ μπορώ να κάνω τα πάντα να διαφέρουν.
Καίει η μύτη μου ακόμα από ένα γκρι πουκάμισο και το φόρεμά μου γυαλίζει από καστανές ανάσες.
Σύννεφα σε έναν ουρανό που σκέπαζε ένα πάρκο, άδειοι δρόμοι και εγώ περπατούσα ελαφριά.

Πιο ελαφριά από ποτέ.
Εγώ περπατούσα άδεια σε συννεφιασμένους δρόμους.
Ψιχάλιζε και άνοιξα το στόμα να βραχούν οι λέξεις που στέγνωσαν.
Βγήκαν κάποια στιγμή στο κρύο και στέγνωσαν, ανάμεσα σε δυο ουρανούς.
Κι ένιωσα τόσο όμορφα που τις άφησα κι ας κρύωσα κι εγώ..εκεί ανάμεσα.
Γδύθηκα το δέρμα μου και ξεκρέμασα τα μάτια μου για αυτό το ανάμεσα.
Για να μπορέσω να το δω.
Είδα και δε κράτησα τίποτα για τη βαλίτσα.
Δεν έβαλα τίποτα πάνω μου.
Τα μάτια μου φόρεσα ξανά και τα άφησα να τρέξουν για να κολλήσουν πάλι πίσω.
Θα φτιάξουν μου είπαν όπως ήταν παλιά.
‘Ετσι φτιάχνουν όλα.
Κάποια γυρίζουν πίσω στα παλιά κι αμέσως φτιάχνουν.
Τα δικά μου μάτια λέει ανήκουν στο αύριο.
Μόνα, εκεί.
Θα περιμένω να βρουν τη θέση τους αύριο.

Με φώναξε ο καπνός μου στο μπαλκόνι.
Τρία τσιγάρα έσβησα, για ένα μόνο βγήκα.
Πάγωσαν τα δάχτυλά μου.
Μούδιασαν απ΄το πολύ κρύο.
Ότι είναι πολύ μουδιάζει..
‘Η ότι μουδιάζει γίνεται ξαφνικά πολύ..
Να μπω μέσα.
Θα μπω στο υπόσχομαι.
Θα σβήσω.
Συνέχισε εσύ το τσιγάρο μου.
Χωράς ..
Εγώ..
Φίλα με στο μέτωπο και θα φύγω.
Γιατί στο στόμα δεν έχω φιλί.
Το έκοψα χθες βράδυ και το κατάπια.
Και..

Κρατάς μυστικό?
Και εγώ…

'Ασχετο..

Σήμερα έγραψα στο τεστ δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ.
Τι?
Δεν έχω εγώ δεξιότητες?
Πλέξιμο, σιδέρωμα, βελονάκι, ξεσκόνισμα, φοδράρισμα ..
Δεν τα κάνω εγώ όλα αυτά?
Βασικά όχι δεν τα κάνω οπότε το προσπερνάω και διηγούμαι τη μέρα μου..
Κατανοείτε..
Ξεκίνησα 8.30 απ΄το σπίτι μου και γύρισα στις 16.00!
Ελλαδάρα ρε..
Απαγορεύεται η προσέλευση μετά τις 9.30 σου λέει και έρχονται τα θέματα στις 11.30 πάνω που βρισκόμαστε όλοι στο τέταρτο όνειρο και μας τρέχουν τα σάλια στα θρανία.
Άντε σκέψου μετά, πόσο τις εκατό του πληθυσμού είναι ξανθιές γαλανομάτες άμα το τόσο είναι άντρες και το άλλο τόσο είναι ξανθοί κτλ..κτλ..
Κάνε πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, εμβαδά και πυθαγόρειο..
Βρες αν πρέπει στην πρόταση να βάλεις συνίσταται ή συνιστάται και ποιος αρχηγός ξένου κράτους ήρθε στην Ελλάδα την προηγούμενη εβδομάδα και…..
Ε ρεεεεεεεεεεεεεεεε…
Βασικά μπορούσα να γράψω πως η Μπεζεντάκου (που έγινε ξανθιά και μπορεί να γίνει και γαλανομάτα) πήρε δώρο απ΄τον αγαπημένο της ένα Χάμερ και πως η Θώδη κυκλοφορεί τη φάτσα της σε κρασί αλλά δεν τα ρωτούσαν οι γελοίοι…
Τι να κάνω ρε, τηλεόραση βλέπω μόνο όταν τρώω και πέφτω πάνω στα καλύτερα του Σταρ ή στις νταντάδες αμέσου δράσης του Σκάι.
Δε βοήθησε και πολύ η συνήθειά μου..τώρα το ξέρω.
Δε με χάλασε πάντως, πήγα για το χαβαλέ.
Έτσι απλά.
Λέω αφού τα τελευταία χρόνια έχω πάρει εργολαβία τους διαγωνισμούς και κάθε φορά τρέμω σαν το ψάρι και κλαψουρίζω σα χαζογκόμενα, ας πάω και μια φορά στο ξεκάρφωτο να δω αν δουλεύει ακόμα το κεφάλι μου ή αν έχει μείνει στη θέση του απλά ως διακοσμητικό.
Τελικά παίδες δούλεψε μια χαρά..και εγώ εξεπλάγην μη νομίζετε.
Μια φορά δε χρησιμεύει το έργο και το μάσησα όλο ρε πούστη.
Ποτέ δε ξέρεις θα μου πεις ..
Ένα είναι το συμπέρασμα της σημερινής μέρας πάντως..
(εκτός του ότι έπρεπε να έχω μαγειρέψει γιατί σκέτος πουρές που είχε μείνει ..πέρασε και δεν ακούμπησε γαμώτη!)

ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΤΕ …ΝΑ ΧΩΝΕΣΤΕ!

Μααααααατς

Οbsidian eyes..

Ντύθηκε γρήγορα και έκλεισε την πόρτα πίσω της.
Η κατάλληλη στιγμή της νύχτας για κυνήγι.
Η πιο λάθος στιγμή για μια βόλτα.
Αδύναμο φεγγάρι και αέρας παγωμένος.
Μαύρα ρούχα και κασκόλ, τα όπλα της για να μη φαίνεται στο σκοτάδι.
Γλίστρησε ανάμεσα στους περαστικούς, διέσχισε το πάρκο της γειτονιάς και ανηφόρισε το λόφο.
Μουσική τα φύλλα των δέντρων και το ψιλόβροχο στο στενό δρομάκι.
Τυλιγμένη ως τα μάγουλα με το κασκόλ και με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες σκέπαζε κάθε φωτεινό σημείο που θα την πρόδιδε κάτω απ΄τον αχνό ουρανό.
Τα μάτια το δικό της φως για να ψάξει.
Λιωμένο κερί έσταζαν απόψε κι έπρεπε να τα ανάψει ξανά.
Να βρει τη φωτιά.
Στην κορφή του λόφου, στην άκρη του, στάθηκε για να αποφασίσει.
Ποιος θα κυνηγήσει απόψε?
Ένα κάψιμο δεξιά στο λαιμό από ένα παλιό δάγκωμα της θύμισε πως είναι η σειρά της.
Έσυρε το χέρι της στο σημείο που την πονούσε και με τα παγωμένα δάχτυλα αποκοίμισε το πόνο για λίγο.
Έσφιξε πάνω στο σημάδι το κασκόλ και ξεκίνησε.
Στο αμήχανο πρώτο βήμα για κυνήγι, στο τελευταίο ξέπνοο βήμα μιας βόλτας.

Μια σκιά με μόνο σύμμαχο το σκοτάδι.
Μια πληγή με μόνο εχθρό τα παγωμένα της δάχτυλα.

Μισή κυνηγημένη και μισή κυνηγός.

4 Εποχές

Κάτσε. Θα σου πω ένα αστείο να γελάσεις.
ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΑΜΕΣΑ.
Αλήθεια ρε, είμαι ο ανάμεσα…
Παρακάτω γίνεται πιο αστείο..Άκου..
Είμαι ο ανάμεσα στον Johnie Walker και τον Famous Grouse!
Χαχα!
Περπατάω συνέχεια και γύρω μου οι εποχές αλλάζουν.
Περπατάω τόσο γρήγορα ή αλλάζουν γρήγορα οι γαμημένες και δεν προλαβαίνω.
Δε ξέρω τι από τα δύο..
Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω καλοκαίρι, το πρόσωπό μου καίγεται και ιδρώνει..
Γυρίζω μπροστά και ο ιδρώτας μου παγώνει, γίνεται νιφάδες χιονιού που στέκονται στα μαλλιά μου μέσα σε ένα κρύο χειμώνα.
Και εγώ συνεχίζω να περπατάω…
Μόνο οι άσπρες νιφάδες στα μαύρα μου μαλλιά θυμίζουν πως πέρασα μέσα από τέσσερις εποχές ..
Και όταν ασπρίσουν τα μαλλιά μου θα μαυρίσει το χιόνι για μένα?
Θα μπορέσει να στέκεται ακόμα πάνω μου στη θέση ενός παγωμένου ιδρώτα?
Και εγώ ακόμα θα περπατάω?
Δε ξέρω ..
Δε ξέρω σε ποιο μπουκάλι ανήκω, δεν ξέρω αν ανήκω κάπου γενικά..
Τόσο καιρό που προσπερνάω πράγματα σκέφτομαι..
Κι αν δεν ανήκω σε μπουκάλια?
Κι αν είμαι σκέτο διάφανο νερό?
Αν είμαι εγώ οι δροσοσταλίδες στα φύλλα, ο ιδρώτας στο πρόσωπο, η πάχνη στα τζάμια και οι νιφάδες του χιονιού?
Αν εγώ κουβαλάω τις τέσσερις εποχές μέσα μου και απλά περπατάω γιατί δεν έχω βρει κάπου να σταματήσω?
Να δεις που έτσι είναι..
Θα έρθει μια μέρα που θα ξαπλώσω στα πόδια ενός βουνού και πίσω θα βλέπω την κορφή του χιονισμένη…μπροστά θα με περιμένει η θάλασσα.
Έτσι θα΄ναι.
Και τότε θα θυμηθώ όσα είδα όταν περπατούσα, θα τα κοιμίσω ένα ένα στα κρεβάτια τους μέσα στο χρόνο που θα σβήνει πίσω μου και θα αποκοιμηθώ και εγώ.

Να δεις που έτσι θα'ναι...

Στο οχυρό μέσα του... (2)

Πέρασε καιρός και ξέχασε το βράδυ εκείνο…
Πέρασαν αποφάσεις πολλές και ξέχασε τον επισκέπτη στο «απόρθητο οχυρό» του..
Αφέθηκε να βουλιάζει απλά στις νύχτες του.
Κι ήταν τόσες πολλές και τόσο βασανιστικά μοναχικές.
Οι νύχτες του.
Όλες δικές του.
Σταγόνες που έσταζαν από κάποια πληγή του κορμιού του και τον αποδυνάμωναν με τον καιρό.
Μία μία ρουφούσαν τη δύναμή του, το μυαλό και την υπομονή του.
Ήταν φορές που τα ουρλιαχτά του ακούγονταν σε κάθε χαραμάδα της πέτρινης εξορίας του..κι άλλες που η σιωπή ντυνόταν τον εαυτό του και σερνόταν σε σκάλες και σκοτεινές γωνίες. Ψαχούλευε πίσω από κουρτίνες και πόρτες και σφάλιζε κάθε κλειδαριά.
Μια τέτοια νύχτα διάλεξε η σιωπή του να ξεχάσει μια και μόνη πόρτα ανοιχτή…
Εκείνη της ψυχής του.
Ο «βασιλιάς» ξάπλωσε στα μαρμάρινα σεντόνια του και έκλεισε τα βλέφαρα για να ξεγελάσει τους εφιάλτες, να τον δουν ακίνητο και να πιστέψουν πως είναι αργά για να έρθουν πια.
Δε πίστευε στα όμορφα όνειρα ...
Είχε κουραστεί να περιμένει τους εφιάλτες να τελειώσουν…

Δε πίστευε σε πολλά πια.
Άφησε τους ήχους που ταξίδευαν έξω απ΄το παράθυρο να τον αποκοιμήσουν.
Ξαφνικά στη γυμνή του πλάτη ένιωσε να σέρνεται κάτι ζεστό, σαν..σαν ..
Μπήκε μες στα μαλλιά του και τα ανακάτεψε απαλά, κατέβηκε απ΄το λαιμό στα πλάγια ανάμεσα στα χέρια του και τον αγκάλιασε.
Θυμήθηκε…
Χρώματα, ήλιο και χαμόγελα.
Σώματα ιδρωμένα, ανάσες που γεννιούνταν από φιλιά και έρωτα, νύχτες που παρακαλούσε να μη τελειώσουν.
Θυμήθηκε και.. το πρώτο βράδυ που έμεινε μόνος στο κάστρο του.
Το ίδιο εκείνο βράδυ που σκότωσε μέσα του την τελευταία αγκαλιά.
Σκότωσε τα πάντα…νόμιζε.
Την ανάγκη όμως?
Την έκρυψε και τώρα…
Τι παιχνίδια του έπαιζε το μυαλό του?
Λες και κάτι θαμμένο βαθιά ανάμεσα στις παγωμένες πέτρες του οχυρού του αναζητούσε πάντα μια ανάσα να το ξυπνάει το πρωί και να το συνοδεύει στα μοναχικά του δωμάτια κάθε μια από τις ατελείωτες νύχτες.
Δεν άνοιξε τα μάτια…
Φοβήθηκε.
Έμεινε μόνο να αισθάνεται τη ζέστη από το άγγιγμα στο δέρμα του.
Το ξύπνημα των αισθήσεών του…
Τα σεντόνια του ζωντάνεψαν και ήχοι που είχαν παγώσει από καιρό βγήκαν από το στόμα του καθώς φιλούσε μια φωτιά.
'Αφησε τις άκρες των δαχτύλων του να εξερευνήσουν σημεία που όμοιά τους δεν είχε πουθενά στις πεθαμένες μνήμες του.
Ένωσε τα χείλη του και τα έσυρε πάνω σε ένα σώμα που έτρεμε. Βύθισε το πρόσωπό του σε μέρη που ούρλιαζαν από ηδονή.
Έκανε έρωτα, όσο παράλογο κι αν ήταν αυτό, με κάτι που δεν ήθελε να αντικρίσει.
Δεν ήθελε να το τρομάξει και να χαθεί.

Δεν ήθελε να τρομάξει τον εαυτό του....μήπως χαθεί.

'Αφησε να ξεχυθεί ότι είχε κρυμμένο και η νύχτα έσβησε με ένα χαμόγελο πίσω απ΄τα σφαλιστά του βλέφαρα.
Το πρώτο φως χώθηκε ανάμεσα στις βαριές κουρτίνες και φώτισε το πρόσωπό του.
Σηκώθηκε και έριξε πάνω στο γυμνό του σώμα το μανδύα του.
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα για όσα έζησε τη νύχτα που δεν ήρθαν οι εφιάλτες.
Τη νύχτα που γκρεμίστηκε το οχυρό του από μια ανάσα.
Που κάηκε...
Σύρθηκε έξω απ΄το δωμάτιο.
Έπρεπε να ξαναφτιάξει τα πάντα απ΄την αρχή.
Πιο ασφαλή, πιο σκοτεινά από ποτέ .
Δε κοίταξε πίσω...
Έκλεισε την πόρτα και κλείδωσε το δωμάτιο των ονείρων του για πάντα.

Λένε πως ακόμα κρέμεται στο στήθος του ένα κλειδί.

Σήμερα ξύπνησα και ανοίγοντας το παράθυρό μου είδα έξω…τίποτα.
Ομίχλη και το τζάμι μου.
Ομίχλη στο τζάμι μου.
Οδηγούσα για τη δουλειά και ήταν λες και γέμισε ο κόσμος σύννεφα.
Λες και οδηγούσα πάνω στα σύννεφα… και ήθελα τόσο πολύ να μη με πάνε εκεί που πρέπει.
Ξέρω, πάντα πάμε εκεί που πρέπει.
Τουλάχιστον να είναι ωραία η διαδρομή.
Γιατί αυτό μένει στο τέλος της μέρας.
Κρύο και μια όμορφη ομίχλη.
Όταν τελειώνουν όσα πρέπει να γίνουν.
Μη μου πεις πως κάνεις αυτό που δε πρέπει.
Μη πεις καν πως θα το έκανες αν…
Αφού κανείς δεν έχει τόσο μεγάλο θέλω.
Ένα θέλω αρκετό για να καλύψει το τέλος της διαδρομής να μη το βρίσκω μέσα στην ομίχλη.
Να το αισθάνομαι πάνω απ΄το κρύο και απ΄το δικό μου θέλω που είδε την ομίχλη και κρύφτηκε.
Θα βάλω μουσική …
Τουλάχιστον να είναι ωραία η διαδρομή.

"Κλείσε τα μάτια, άνοιξε και θα δεις τον ουρανό"
Προσπάθησα πολύ να φτάσω μέσα του..
Έκλεισα και όσα μάτια είχα.
Άνοιξα.
Κι όμως..
Άκουσα μόνο για τον ουρανό, αλλά δεν τον είδα.
Πες μου, ο ουρανός προσπάθησε να με δει?

Είδες κάτι εσύ?

Me vs Me

"ΕΓΩ" λέγεται ο γρίφος σου κι αν δε γδυθείς δε θα λυθεί ΠΟΤΕ και από ΚΑΝΕΝΑΝ.
Έτσι μου είπε και εγώ άκουσα.
Και έφυγα για να μπορέσει να γδυθεί.
Και τώρα θα με λύσω.

Ιστορίες της θείας Τσαντίλως Νο 3 (ΤΡΑΛΑΛΑ!)

Καλώς τα παιδιά!!!
Τι λέει?
Πάγωσε το κωλαράκι σας από τα κρύουλα ή όχι ακόμα??
Βασικά δεν θέλω να σας απογοητεύσω και να σας κόψω πάνω που θα μου τα εξομολογηθείτε όλα αλλά…εγώ πέρασα να σας πω μια ιστορία.
Τα δικά σας μου τα λέτε μια άλλη φορά που θα έχω χρόνο και κέφι (ΠΟΤΕ!...)
Βολευτείτε το λοιπόν και ξεκινάμε…
Μια φορά σε κάποιο μακρινό ταξίδι μου σε μία πόλη (που δεν μπορώ να αποκαλύψω), γνώρισα μια τρισχαριτωμένη κοπέλα (το όνομα της οποίας δεν μπορώ να αποκαλύψω...ναι χέστε με ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΩ ΛΕΜΕ!).
Έπινε καφέ που λέτε μόνη της σε ένα ψωροκαφενείο και επειδή ήμουν στο απέναντι τραπέζι (και κανένας καλός γκόμενος δεν έπαιζε τριγύρω…) αρχίσαμε την κουβεντούλα.
Δύο γυναίκες μόνες ε…καταλαβαίνετε γιατί μιλάνε συνήθως.
Γκόμενους, σεξ και καμιά φορά γκόμενους και σεξ ταυτοχρόνως σε υπέροχους και ευφυέστατους συνδυασμούς.
Αααααααααααααχ ανεξάντλητη κουβέντα το σεξογκομενικόν!
Τι τα θες, τα θυμάμαι και εγώ και σκανδαλίζομαι γριά γυναίκα…
ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ….
Τι λέγαμε..??
Ναι!
Σήμερα λοιπόν θα αποκαλύψω το κομμάτι της ιστορίας με το γκόμενο και το υποδέλοιπο με το σεξ θα το αφήσω για την άλλη φορά να κάνετε όρεξη!
Σκασμός ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ!
Λοιπόοοοον….
Τα είχε που λέτε η κοπελίτσα με ένα ωραίο τεκνάκι πλην παντελώς ηλίθιο όπως η ιστορία απέδειξε.
Μέσα στο διάστημα που τα είχαν (το οποίο θα ήταν σύντομο αλλά μετά από τις κοπιαστικές προσπάθειες του νέου στο σημερινό επεισόδιο συντομεύθηκε ακόμα περισσότερο…) συνέπεσε να γιορτάζει η μικρή και ο ερωτοχτυπημένος νέος αποφάσισε να της αγοράσει ένα δωράκι με το οποίο να δηλώνει τον ατυχέστατο (όπως θα καταλάβετε) έρωτά του.
Η γλυκύτατη κοπέλα της ιστορίας εντελώς τυχαία (!) είχε ένα κόλλημα με τα μουσικά κουτάκια,κάτι το οποίο ο γκόμενος ΔΕΝ γνώριζε.
Ο ανυποψίαστος νέος λοιπόν, αποφάσισε να της αγοράσει ένα ΤΕΤΟΙΟ κουτάκι!!!
Ω ΝΑΙ!
Με μια πρώτη ματιά θα φανταζόταν κανείς πως η υπόλοιπη ιστορία θα μας πήγαινε σε μέρη τρελού έρωτα και ακατανόμαστων στάσεων σεξ, αφού η κοπέλα μας θα ανακάλυπτε το μοναδικό άλλο μισό της στο μυαλό αυτού του νέου που βρήκε τον μυστικό πόθο της χωρίς καν να χρειαστεί να τον εκφράσει…
Έτσι θα γινόταν παίδες αν …ΑΝ ΛΕΩ ο νέος δεν ήταν ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ και ΑΝ επίσης με παρακολουθούσατε όταν σας το επισήμανα!
ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΩ και συνεχίζω…
Έρχεται ο έρωτας παρφουμαρισμένος και έτοιμος για ένα πολλά υποσχόμενο βράδυ, χτυπάει το κουδούνι ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΝ (βασικό στοιχείο της ιστορίας οι ήχοι…ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ!)
ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΝ ΝΤΡΙΝ και τρέχει η κοπέλα ( επίσης παρφουμαρισμένη, στοκαρισμένη, καλοντυμένη, σενιαρισμένη μέχρι την τελευταία δαντέλα του εσώρουχου κτλ κτλ ..)να ανοίξει.
Πριν φτάσει στην πόρτα ακούει ένα δυνατό και συγκεχυμένο κρότο.
ΜΠΑΑΑΜ, ΜΠΟΟΟΥΜ, ΚΡΑΑΤΣ, ΓΚΛΑΑΝ, ΧΡΙΙΙΤΣ!!!
Το αντιπαρέρχεται για να μη χαλάσει το μουντ της στιγμής και ανοίγει.
Έξω ακριβώς από την πόρτα βρίσκεται ο νέος ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς με το δώρο στραπατσαρισμένο στο δεύτερο σκαλοπάτι δεξιά του ασανσέρ…
Τι έγινε?
ΕΠΕΣΕ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ!
Το δώρο?
ΤΟ ΕΡΙΞΕ Ο ΠΑΠΑΡΑΣ..Ο ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΣ, Ο ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΣ!
(Στο σημείο αυτό κατά την εξιστόρηση της ιστορίας απ΄την κοπέλα πίνω το νερό μου ολόκληρο και το δικό της μαζί και λέω «Συγνώμη πάω να κατουρήσω». Παίδες πήγα στην τουαλέτα, τράβηξα το καζανάκι να κάνει θόρυβο και έριξα ένα γέλιο..μα ΕΝΑ ΓΕΛΙΟ ..που πρέπει να με άκουσαν στα σύνορα. ΣΤΑΝΤΑΡ! Αφού με πήρε η αδερφή μου στο κινητό και μου είπε ότι χαίρεται που περνάω καλά…ΣΚΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕ, ΕΚΛΑΨΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ!...)
Και συνεχίζω απερίσπαστη την ιστορία..
Πέσανε τα φιλιά, τα χρόνια πολλά να ζήσουμε μαζί μία ζωή και άλλες τέτοιες πίπες και ήρθε η ώρα να ανοιχτεί το- ήδη σκισμένο και καταταλαιπωρημένο- δώρο………………………………………………
………………………………………………………………………………………
Ακολουθεί ακριβής περιγραφή δώρου:
Κουτάκι πλαστικό σε σχήμα καρδιάς, μπορντώ με χρυσό.
Και ξαναλέω…ΠΛΑΣΤΙΚΟ-ΚΑΡΔΙΑΣ-ΜΕ ΧΡΥΣΟ!!!!
Ο ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΙΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΛΕΜΕ!
Αυτή - χαμόγελο αμηχανίας…
Αυτός- χαμόγελο επιτυχίας…
Αυτή ανοίγει μουδιασμένη το «θα’θελε νατανε μουσικό κουτί» και πετάγεται μια μπαλαρίνα επίσης μπορντώ και χρυσή καρφωμένη σε ένα ελατήριο…
ΜΑ ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ!!!
...Και αρχίζει να γυρίζει γύρω γύρω σκοντάφτοντας σε ένα αόρατο ΓΚΑΠ κάθε δυο γύρους και να ακούγεται…
ΓΚΛΟΟΟΝ ΓΚΛΙΙΙΝ ΓΚΡΡΡΡΡΡΝΚΡΑΤΣ ΓΚΑΠ ΓΚΛΟΟΝ ΓΚΛΙΝ ΓΚΡΡΡΡΧΡΤΣΓΚΡΑΝ ΓΚΛΟΝ ΓΚΑΠ...
(Κάτι ανάμεσα στη μουσική απ΄το Love story και το ηλεκτρικό μπουζόκλειδο του συνεργείου του Μήτσου στη γωνία…)
ΤΟ ΔΙΕΛΥΣΕ Ο ΓΕΛΟΙΟΣ, Ο ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ , Ο ΞΟΦΛΗΜΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΓΚΟΜΕΝΟ...
Ο ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΙΑΣ ΡΕ ΦΙΛΕ!
Εδώ σου λέει πέφτανε μπορντώ κομματάκια από παντού κι άμα κουνούσες το κουτί έκανε τσίκι τσίκι…
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΡΕ...ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ!
ΤΣ ΤΣ ΤΣ ΤΣ....
...........................
Δε νομίζω πως χρειάζεται να διηγηθώ με λεπτομέρειες το άδοξο τέλος της σχέσεως των δύο νέων που κράτησε 30 δευτερόλεπτα ακόμα, όσο πήρε η πόρτα να κλείσει σβήνοντας το χαμόγελο της-ανεξήγητης πλέον-επιτυχίας του.. αποτυχημένου!
Το σκορ ΠΟΡΤΑ-ΓΚΟΜΕΝΟΣ έληξε 1-0 με νικήτρια την πόρτα στο γήπεδό της χωρίς καμία βοήθεια απ΄το διαιτητή...
ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΕΒΑΛΕ Ο ΜΑΛΑΚΟΠΙΤΟΥΡΑΣ!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ ΣΥΓΧΥΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΔΕ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ...

Και μετά μου μιλάτε για σχέσεις και κουραφέξαλα…ΟΥΣΤ ΡΕ!
ΟΥΣΤ!
Στο επόμενο τεύχος που εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί …
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΕΞ ΜΕ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟ!
Λυσσάξατε?
Λυσσάξτε...ΟΛΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ!
Τσίου παίδες!
Μαααααααααααααααααααατς

Πόσο?

Χθές καθώς έκανα μπάνιο μου ήρθε στο μυαλό μια ταινία που είχα δει κάποτε.
Δυο λέξεις μου ήρθαν βασικά.......
Απιθανότητα.
Κανονικότητα.
Χα!
Δύο άκρα και εμείς όλοι ταξιδεύουμε ανάμεσα.
Φάλαινες πέφτουν απ΄τον ουρανό, λεμονοστύφτες φορτίζουν το μυαλό σου για 10 λεπτά, 42 είναι η απάντηση στην απόλυτη ερώτηση.......
Μαλακία ε?
42????
Έπρεπε να είναι αυτό.
Πόσο βαρετά θα ήταν αν υπήρχε μόνο κανονικότητα?
Πόσο δύσκολα αν υπήρχε μόνο απιθανότητα?
Τι σε κάνει να σκέφτεσαι το ζεστό νερό?
Μήπως να άλλαζα αφρόλουτρο?
Δε ξέρω.
42, η απάντηση.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θέλω τα ίδια πράγματα.
Μεγάλωσα κι ακόμα δεν τα έχω κατακτήσει, δεν τα έχω αποκτήσει, δε μου τα χάρισε κανείς.
Να με ξυπνήσει ο 42 μου με ένα ζεστό καφέ.
Να με κοιμίσει με μια αγκαλιά.
Να είναι εκεί.
Να ζωγραφίζω ασπρόμαυρα σκίτσα και να γελάνε όσοι τα διαβάζουν. Να γεμίζω τη μέρα τους. Να τη φτιάχνω. Να φτιάχνω τη δική μου.
Να καταφέρω όταν δε νιώθω καλά να γυρίζω το μυαλό μου ανάποδα και το μολύβι μου αντί να γράφει στραβωμένες λέξεις και αυτοκτονικά σενάρια, να κάνει σχήματα.......
Να ελευθερώνεται τις νύχτες και να με αφήνει να ταξιδεύω σε γραμμές, να μη βάζει ούτε μια τελεία.
Να βρω το γαμημένο ξύλινο κουτάκι που ψάχνω.
Αυτό που μου περιέγραψε κάποτε ο μπαμπάς μου.
Που ανοίγεις το καπάκι του και παίζει μουσική.
Βλέπει κανείς Grey’s anatomy?
Η μουσική στο τέλος και στην αρχή του είναι από ένα τέτοιο κουτάκι. Έτσι λέω..
Το βλέπω γιατί θέλω να ακούω αυτή τη μουσική.
Χα!
Μαλακίες?
42….
Έτσι.
Το κουρδίζεις το κουτάκι, μετά ανοίγεις το καπάκι και ζωγραφίζεις.
Ύστερα ξαπλώνεις στην αγκαλιά που κοιμάται στο κρεβάτι σου και μέχρι να τελειώσει η μουσική του..μέχρι να ξεκουρδιστεί… έχεις αποκοιμηθεί.

As simple as that.

Να το 42 μου ρε.
Να το.
Κανονικότατο.
Απιθανότατο?
Ξεκόλλα…ΡΕ.

The game..

Κι είναι όλα ένα παιχνίδι…

Παρτίδες που κερδίζονται και χαμογελάς.
Άλλες που χάνονται και λυπάσαι.
Ώρες ατελείωτες που ξεχνάς το χρόνο και σε ξεχνάει και αυτός.
Τι πιο όμορφο απ΄το να αγκαλιάζεσαι πάνω σε πολύχρωμα πιόνια και μπλεγμένες γραμμές.
Να βρίσκεις χώρο για να κοιμηθείς μέσα στην πιο επικίνδυνη πίστα.
Να γδέρνεσαι σε δάση με αρχαία τέρατα, να καίγεσαι σε πυρκαγιές που δεν αφήνουν τίποτα πίσω.

Να ανταλλάζεις όλους σου τους πόντους με ένα φιλί και ένα χαμόγελο.

Να φτιάχνεις κόμπους με το μυαλό σου.

Να βλέπεις σημάδια πάνω σου από αόρατα σχοινιά.

Να κρύβεσαι.

Να λύνεσαι.

Να χάνεις μερικούς γύρους γιατί είσαι χτυπημένος.

Να χάνεις τον εαυτό σου για τον ίδιο λόγο.

Να βρίσκεσαι τελευταίος στην αρχή της διαδρομής… γυμνός.

Και με καρφιτσωμένες τις αναμνήσεις στα μαλλιά..
Να σηκώνεσαι για να παίξεις ξανά.

Αλλού..με άλλον.

Τι πιο όμορφο?

Χα..

Γιατί..

Μπορείς τουλάχιστον να ξεχνάς το χρόνο και να σε ξεχνάει κι αυτός.
Αφού είναι όλα ένα παιχνίδι…

Σσσσστ..!
Θα περάσει.
Μα κάνω πως σωπαίνω.
Κάνω πως περνάει.
Ας είναι.

0+0

Θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό που φαίνεται..

Θα μπορούσε να είναι .
Εγώ βλέπω μια εξίσωση που καταλήγει στο πιο απίθανο αποτέλεσμα.
Πόσες είναι οι πιθανότητες για ένα τέτοιο αποτέλεσμα?

Πόσες για αυτήν την απεικόνιση του μέσα σου?
Θα μου έφτανε μία.

Η επιστήμη, λέει, δε δέχεται το 0% ούτε το 100%..
Η ζωή άραγε τα δέχεται?
Γιατί εκεί υπάρχουν άκρα..
Υπάρχει και η μέση αλλά ποτέ δε μου ταίριαζε.

Γι'αυτό που λες..
Εγώ βλέπω το σχήμα του απείρου.
Μόνο αυτό βλέπω.
Έτσι απλά.

Χμμμ…
Γλυκό με πολύ γάλα..
Ευχαριστώ.
Δε μίλησα.
Όχι σε εσένα.
Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος.
Γι’αυτό κρατιέμαι.
Μήπως από αυτό κρατιέμαι?
Πάρε την καρέκλα δεν τη χρειάζομαι.
Μου φτάνει η δική μου κι αν κουραστώ να κάθομαι θα σταθώ και αν κουραστώ να στέκομαι θα τρέξω…αλλά θα γυρίσω για τον καφέ.
Ίσως πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα.
Ίσως πιο αργά από όσο αντέχω καμιά φορά.
Μη μου πάρεις το τασάκι.
Καπνίζω, δε βλέπεις?
Μόνο το τσιγάρο και ο καφές μου έμειναν.
Α ναι σωστά και το τραπεζάκι.
Που να σταθεί μόνος του ένας καφές και ένα τασάκι?
Νερό?
Όχι καταπίνω με τον καφέ μια χαρά.
Γάμησέ το το νερό.
Τελευταία φορά που το θυμάμαι ήταν βράδυ και το ζητούσα γιατί δίψασα.
Δε θέλω να το ζητήσω από εσένα.
Δε με έκανες να διψάσω εσύ.
Να σε πληρώσω μόνο να μη στέκεσαι πάνω απ΄το κεφάλι μου.
Μιλάει το μυαλό μου και δεν του αρέσει να το ακούνε, ούτε να κάνουν πως το ακούνε.
Καλύτερα να μη μιλάμε.
Μιλάω μόνη μου και ακόμα κι αυτό προσπαθώ να το κόψω.
Με κάνει να θέλω νερό.
Με κάνει να διψάω για νύχτα.
Ελευθερία έχω.
Να κάνω ότι θέλω και δε θέλω.
Να ακούσω θέλω και δεν έχει κανείς να πει τίποτα.
Κι όσοι λένε είναι τα λόγια τους γεμάτα τίποτα.
Τι μαλακία αυτό το τίποτα.
Σε στραγγίζει την ώρα που έχεις στίψει τον εαυτό σου για να γεμίσεις ένα ποτήρι κάποιου που δε θέλεις να διψάσει όπως εσύ.
Μα τι σου λέω..
Εδώ θα ήμασταν νομίζεις αν με άκουγες?
Εδώ θα ήμασταν αν όντως σου μιλούσα?
Θα φόραγες ποδιά και θα μοίραζες αποδείξεις στα τραπέζια?
Θα ήθελα να μου πάρεις την καρέκλα?
Κοίτα να δείς...τελείωσε ο καφές.
Μιλάω τόση ώρα και δεν κατάλαβα πως έφτασα στον πάτο.
Αυτόν τον πάτο ποτέ δεν τον καταλαβαίνεις όταν έρχεται η ώρα να σε βρει.
Δε σου το λέει.
Νομίζω ήρθε η ώρα για μια μπύρα.
Ευχαριστώ.

Καλημέρα ρε...

Σήμερα φοβάμαι ένα τηλέφωνο.
Ηλίθιο πράγμα να ξυπνάς φοβισμένος.
Ηλίθιο πράγμα να ξυπνάς άδειος.
Έμαθα όμως.
Ξυπνάω.
Όπως και να’χει.
Σήμερα θα’θελα να ανοίξω την πόρτα μου και να’ ναι η δική σου απέναντι.
Να χτυπήσω και να ακούσω μια φωνή που πριν λίγο κοιμόταν.
Που εγώ την ξύπνησα.
Να σε σηκώσω και να πάμε βόλτα.
Να΄ναι Κυριακή.
Μια άδεια μέρα.
Κάτω απ΄το σπίτι μου να΄ναι η Πλάκα.
Κοίτα μένω πάνω απ΄το καφέ.
Ξέχασα και το κινητό μου πάνω και δε γαμιέται θα το αφήσω εκεί.
Σε λάθος σπίτι είναι έτσι κι αλλιώς.
Σε λάθος μέρα.
Πως γίνεται να μου μιλήσει κάποιος μια μέρα που εγώ απλά δε τη ζω.
Δε της ανήκω.
Πόσες ημέρες έχει μια εβδομάδα?
Χίλιες μου φαίνονται.
Πόσες ημέρες είναι μια Κυριακή?
Καμία μοιάζει τώρα.
Κάποιος με δάγκωσε στα χείλια και ματώσανε.
Μπορεί εγώ σε μια προσπάθεια να κρατηθώ.
Να μη μιλάω στον ύπνο μου.
Να μη φιλάω σκιές.
Να χαμογελάω.
Ξεχώρισα ένα όνειρο στη φάση που ξυπνούσα.
Μια αγκαλιά ήταν.
Κάποιον προσπάθησα να πάρω αγκαλιά.
Ελπίζω μόνο να μη τον λέρωσα.
Να μη τον τρόμαξα με το χαμόγελό μου.

Τι μαλακίες λέω?
Μίλησα?
Δε νομίζω.
Μου μίλησε κανείς?
Σίγουρα όχι.
Δευτέρα λοιπόν, πάω για δουλειά.
Καλημέρα ρε…

ΣσσσΤοίχος...

Κάτι τέτοιες στιγμές εύχεσαι το μυαλό σου να ήταν ένα μάλλινο κασκόλ.
Πολύχρωμο..
Μαύρο..
Ότι γαμημένο χρώμα και σχέδιο θες…αρκεί να ήταν μάλλινο κασκόλ.
Να μπορείς να το ξηλώσεις και να το πλέξεις από την αρχή.
Κι εκεί που η πλέξη γίνεται ανάποδη να πλέκεις εσύ απ΄την καλή.
Καλή και ξανά καλή και ξανά καλή να μη γαμήσω.

Να κρατάς το νήμα για να μη χαθεί και να μιλάς με κάθε θηλειά του μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα. . .
Αλλά να το κρατάς εσύ το νήμα, μόνο ΕΣΥ.

Στην Καρυάτιδα, τη Lee και τον εαυτό μου.
Ξηλώστε

Just a story...

Της πρότεινε να τη πάει σπίτι.
Είχε πιει πολύ και τα πάντα γύριζαν.
Δέχτηκε.
Στη διαδρομή προσπάθησε να παίξει με το μυαλό της.
Εκείνη το άφηνε να στάζει λίγο λίγο έξω απ΄το ανοιχτό παράθυρο μα δεν του έδινε να πιει γουλιά.
Χαμογελούσε μόνο πειραχτικά σαν απάντηση στα όσα της ψιθύριζε κάτω απ΄τη μουσική.
Φτάνοντας στο σπίτι έκανε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.
Της έπιασε το χέρι απότομα.
Την τρόμαξε η ξαφνική επαφή.
«Θα γδυθείς για εμένα απόψε?», της είπε κοιτώντας τη βαθιά μέσα στα μάτια.
Έφυγε τρέχοντας και η πόρτα του αυτοκινήτου έμεινε ανοιχτή σαν τη πρόταση που ποτέ δεν κατάφεραν να τελειώσουν μεταξύ τους.
Μπήκε στο διαμέρισμά της.
Δεν άναψε το φως.
Το πρόσωπό της για κάποιο λόγο έκαιγε.
Άνοιξε το ζεστό νερό στο μπάνιο και το άφησε να τρέχει, έριξε το αγαπημένο της άρωμα μέσα και χάθηκε για λίγο στο διάφανο που άλλαζε σε άσπρο και ανεβαίνοντας κάλυπτε τους αστραγάλους και τις γάμπες της.
Καυτό.
Όταν έφτασε στα γόνατά της βυθίστηκε μέσα του και έκλεισε τα μάτια.
Ξάπλωσε μέσα στον σιωπηλό υγρό της κόσμο και για λίγο έσβησαν τα πάντα.
Έπαψαν να γυρίζουν και να την τρομάζουν.
Έβγαλε το πρόσωπο στην επιφάνεια του νερού παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Τα μαλλιά της κινούνταν γύρω απ΄τα μάγουλα σαν μικρά κλαδιά ενός δέντρου που αναζητούσε καιρό τη βροχή.
Χάιδεψε με τα δάχτυλά της το βρεγμένο δέρμα.
Τα χείλη, το λαιμό, το στήθος, την κοιλιά της.
Ταξίδεψε σε κρεβάτια ξενοδοχείων, σε παραλίες με ξανθή άμμο, σε ερημικά πάρκα και μπαλκόνια με κεριά, σε κορμιά άλλων.

Εικόνες.

Χωρίς ερωτήσεις.
Οι πιο όμορφες σκέψεις τις δεν είχαν λόγια, μόνο ανάσες είχαν.
Αγγίγματα και ανάσες.
Τα χέρια της κατέβηκαν στους γλουτούς και γλίστρησαν ανάμεσα στους μηρούς της.
Δάγκωσε τα χείλη της και το νερό για λίγο πήρε ζωή σε μια απότομη δίνη που ρούφηξε τα πάντα εκεί λίγο πιο κάτω απ΄την κοιλιά της.
Στιγμές αργότερα η επιφάνεια πήρε να ηρεμεί και εκείνη έγειρε το κεφάλι στο πλάι μέσα σε ένα αναστεναγμό.

Άνοιξε τα μάτια..
Η απάντηση ήρθε ξαφνικά στο μυαλό της.
«Αν γινόσουν διάφανο καυτό νερό για’μένα , τότε ναι..
θα γδυνόμουν μέσα σου κάθε βράδυ.»

ΥΓ. Luthienaki δεν είχα κέφια για παραμύθι αλλά ελπίζω να ξεπέρασα τον αδερφό στην παραμύθα..

Ξ-έχασα..

Φασαρία…ξέχασα την τηλεόραση ανοιχτή χθες.
Ξέχασα το ξυπνητήρι και άργησα στη δουλειά.
Ξέχασα…
Το τηλέφωνο, το μεγάλο κρεβάτι μου, το τραπέζι με το άδειο ποτήρι, το τασάκι μου που γέμισε, τα γράμματα που έκανα λέξεις, τις λέξεις που έσπασαν σε γράμματα και δεν έχουν φωνή, το σκισμένο χαρτί στο πορτοφόλι μου, το κρύο στο σπίτι και την αποστειρωμένη του ύπαρξη, το τεντωμένο σεντόνι μου και την ανυπαρξία που κοιμάται πάνω του, τη μυρωδιά του ξύλου απ΄το κομοδίνο που δε με άφηνε χθες να σκεφτώ, το στομάχι μου που καίει, το μυαλό μου που ξερνάει πάλι, τις τελείες που μπαίνουν και τα κόμματα που θα’θελα...όλα.
Λίγο κόκκινο κρασί παραπάνω και τα ξέχασα όλα.
Λίγο παραπάνω και τα έχασα όλα.
Γιατί?
Γιατί αυτό ήθελα.
Να φύγει το βάρος.
Να βαρύνουν τα βλέφαρα.
Να χάσω και να αρχίσω απ΄την αρχή.

Picture from the ..future? (wtf!!!)

Διακρίνετε καμία ομοιότητα???
Πάντως ο χρόνος υπήρξε πολύ καλός μαζί μου. Είμαι ακόμα μία θεά!!!!

ΥΓ.Μη σπρώχνεστε ονειρεμένοι άντρες...
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ο σωστός, απλά κόλλησε στη γραφειοκρατία...(!!@##@!)
;pPppPppPPPpp
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ

Ιστορίες της θείας Τσαντίλως Νο 2..(ΟΛΕ!)

Καλημέρα αγαπητά μου παιδιά..
Καιρό έχω να σας δώ και το ξέρω πως σας έλειψα.
Ξέρω επίσης πως δε θα τολμήσετε να πείτε το αντίθετο γιατί θα κάνω τα γνωστά μου μαγικά και θα γεμίσει ο τόπος βατράχια και σκατά.
Και καλά, όσους από εσάς τους κάνω βατράχια θα ελπίζουν μήπως τους φιλήσει κανένας γκαβός και ξαναγίνουν άνθρωποι, οι υπόλοιποι που θα γίνουν σκατά όμως σε τι θα ελπίζουν? Σε ένα μπουρμπουλιστικό θάνατο με το πιο γλυκό καζανάκι?
Σε μια ερωτική συνύπαρξη με 300.000 μύγες?
Χμμμ..τώρα που καταλήξαμε στο ότι σας έλειψα λοιπόν να προχωρήσουμε στην ιστορία.
Ναι, σήμερα έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία.
.....................................
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι που βρέθηκε σε μια- «αφιλόξενη» θα το θέσω-πόλη. Εκεί που λέτε έσφιξε τα δόντια και άρχισε να δουλεύει και να συνυπάρχει γενικότερα με πολλούς –«μαλάκες» θα το θέσω-ανθρώπους.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι μια απλή ημέρα στη δουλειά της. Η κεντρική ιδέα στην οποία θέλω να βασίσετε την προσοχή σας είναι η συμπεριφορά των ανωτέρω ανθρώπων σε σχέση με τις συνθήκες υγιεινής. Το’ χουμε? Πάμε.
Πρωί.
Νεύρα το κορίτσι μας, όπως πάντα.
(Κατασκευαστικό λάθος της είπε ο γιατρός...γεννήθηκε νευριασμένη, τι τα θες!)
Παρκάρει, ανεβαίνει, ξεκλειδώνει το γραφείο και παίρνει τα τζάτζαλά της να πάει για καφέ στην κουζίνα.
Βάζει 4 κουταλιές ζάχαρη και μία καφέ στην κούπα της.
Ρίχνει λίγο νεράκι και αρχίζει να χτυπάει το καφεδάκι.
Ταυτοχρόνως βάζει νερό στο βραστήρα και περιμένει να ζεσταθεί.
ΝΑΙ ΡΕ 4 ΚΟΥΤΑΛΙΕΣ ΖΑΧΑΡΗ? ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?..... ΒΑΤΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΚΑΤΑ? ΤΟ ΛΥΣΑΜΕ ?
Λοιπόν…
Ζεσταίνεται αισίως το νεράκι και καθώς αρχίζει να γεμίζει την κούπα ακούει ένα πλοοοοοοοοοοόπ μέσα στον αφρό!!!!
Σκέφτεται…"δεν είδα κάτι, ιδέα μου θα ήταν..ναι αλλά άκουσα κάτι και ακούω πολύ καλά…"
Μ’αυτά και μ’αυτά αναποδογυρίζει την κούπα στο νεροχύτη ξεκινώντας χαλαρά τα πρώτα μπινελίκια μέσα απ΄τα δόντια της.
Μπααααααααααααααααάμ! Στο νεροχύτη..ΤΙ?
ΤΙ?
ΈΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΧΥΛΙ!!!!!!!!!!!!
Με παρακολουθείτε ρε?
Ένα ολόκληρο κοχύλι στη μέση του νεροχύτη. Το ξεπλένει, το κοιτάει…λαμποκοπούσε το κοχύλι...
1300 σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό της διανθισμένες με τρελά νεύρα και υπέροχες καινούργιες λέξεις!
"Να ήθελε κάποιος να το καθαρίσει ?
Να ήθελε κάποιος να έχει παρέα ο βραστήρας?
Να σκέφτηκε κάποιος μαλάκας ότι έτσι θα καθαρίσει Ο βραστήρας?
Οόοοχι ρε φίλε αποκλείεται…
ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ!"
Παρατάει τις εικασίες και βράζει νερό στο μπρίκι για να πιει επιτέλους αυτό το γαμημένο καφέ…χωρίς να κολλήσει 85 αρρώστιες.
Ανάβει τσιγάρο και στέκεται απορημένη πάνω απ΄το κοχύλι.
Έρχεται συνάδελφος κουνιστή και λυγιστή με 20 κιλά κολόνια και 12 τόνους μάσκαρα και μεικ απ.
"Που πας ρε Καραμήτρο σαν το τζόκερ πρωινιάτικο?
Και η μπουρδελοκολόνια δεν έχει οδηγίες χρήσης, ένα δοσομετρητή, κάτι?
Μέχρι η Βέφα προσέχει τις ποσότητες που βάζει στις συνταγές για να μην είναι το φαί για πέταμα…", και χαμένη στις σιωπηλές συναδελφικές τις σκέψεις ακούει:
-Καλημέρα Α...
-Καλημέρα Μ….(Μη σου γαμήσω!)
Ρε ξέρεις τι βρήκα μέσα στο βραστήρα?(Πλησιάζει η συνάδελφος να φτιάξει τσάι…ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!)Βρήκα ένα κοχύλι ρε, είναι δυνατόν?
-Α…ναι μωρέ είναι για να φύγουν τα άλατα από το βραστήρα. Είπε κάποιος χθές πως κάπου το άκουσε και το κάνανε.
-Παρακαλώ? Τι λέτε ρε? Και που σκατά ήταν το κοχύλι πριν το βάλετε εκεί?
Και αν δε το έβλεπα..που δεν το είδα..αν δεν το άκουγα? Θα μου καθόταν στο λαιμό αφού έσπαγα 12 δόντια και κατάπινα τα υπόλοιπα σε σφραγίσματα? Θα πήγαινα 3ο σύννεφο αριστερά από κοχύλι? Και δηλαδή ΑΝ κάποιος είχε ακούσει ότι πρέπει να βάλει την κάλτσα του μέσα για να φύγουν τα άλατα, θα στραγγίζαμε την κάλτσα κάθε πρωί για να πιούμε καφέ?
Το ξύδι ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?
ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ?
Εντομεταξύ η συνάδελφος σηκώνει τους ώμους αδιάφορα λες και έχει διακτινιστεί στη χώρα της πλήρους ψυχραιμίας που δε μπάζει λογική από πουθενά... και λέει.
-Εγώ θα πιώ!
Φτιάχνει το τσάι και ακολούθως παίρνει το σφουγγαράκι των πιάτων και απομακρύνεται από το νεροχύτη... Πηγαίνει ακριβώς κάτω απ΄το φως της κουζίνας και ..αρχίζει να καθαρίζει τα παπούτσια της που ψιλοείχαν σκονιστεί είναι η αλήθεια!!!
ΜΕ ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΚΙ ΤΩΝ ΠΙΑΤΩΝ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ…ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ…ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΦΑΣΑΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΔΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΧΥΛΙ????????????????????
ΗΜΑΡΤΟΝ ΦΙΛΕ.. (Η αλήθεια είναι πως είχε ακούσει μια τέτοια τρομακτική ιστορία αλλά δεν την είχε ζήσει με τα μάτια της ποτέ!)
Η κοπέλα της ιστορίας μας εκείνη ακριβώς τη στιγμή αισθάνθηκε τη λογική της να λιποθυμάει, τη γλώσσα της να καίει και τις φλέβες στο μέτωπό της να χορεύουν το χορό της κοιλιάς.
ΤΟΥΡΟΥΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥΥΥΥΥ ΤΑΜ ΤΑΜ ΤΟΥΡΟΥ ΤΑΜ ΤΟΥΡΟΥ ΤΑΜ!!!
Κοίταξε την κούπα της, που χθές το μεσημέρι είχε πλύνει με ΑΥΤΟ το σφουγγαράκι, σκούπισε το δάκρυ που κύλησε απ΄τα μάτια της σκεπτόμενη το τι μπορεί να έχει καταπιεί ήδη…και προχώρησε προς το γραφείο της.
Έπρεπε άλλωστε να πάρει τηλέφωνο την αδερφή της, απ’ότι θυμόταν είχε εφημερία σήμερα.
Νοσοκόμα η αδερφή της. Και το άσπρο όπως και να το κάνεις σε φωτίζει. Ειδικά αν έχεις μαύρα μαλλιά…
Βέβαια..
Να πάρει τηλέφωνο την αδερφή της.
......................................
Τελικά είχε εφημερία το τρελοκομείο και όντως αν τη δείτε τη φωτίζει το άσπρο. Πίνει και τον καφέ της ήσυχη το πρωί κοιτάζοντας έξω απ΄το παράθυρο.
Είναι και στην πόλη της τώρα…
Και έζησε αυτή τρελά και εμείς την παλεύουμε ακόμα ..ε παίδες?
Αυτά για σήμερα…
Φιλιά σταυρωτά και υπομονή.
Όλα βρίσκουν το δρόμο τους σε αυτή τη ζωή.
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο …
ΧΑΧΑΧΧΧΑΧΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΤΣ!!!!!!!!

Unwind music...

Γεννήθηκε πάνω στο μαύρο.
Γυαλιστερή επιφάνεια με ραβδώσεις που άλλαζαν συνέχεια.
Κάθε πρωί που ξυπνούσε έτρεχε στο τέλος του κόσμου της, έβρισκε με τα δάχτυλά της τη σωστή θέση και τον ξανάρχιζε απ΄την αρχή.
Κάθε φορά έτρεχε ως το τέλος και ξετύλιγε ...τον εαυτό της.
Τα μάτια δε της χρειάστηκαν ποτέ, έβλεπε με τα δάχτυλα και ανάσαινε με ήχους.
Γεννήθηκε σε ένα παλιό πικάπ και κάθε μέρα τραβούσε τη βελόνα και έπαιζε τη ζωή της ξανά απ΄την αρχή.

Έπαιζε με τη ζωή στα δάχτυλά της.

Κι όμως είμαι σίγουρη πως αν άνοιγε τα μάτια της θα δάγκωνε τα δάχτυλά της.
Θα γέμιζε κόκκινο ο κόσμος της ως το τέλος του και η βελόνα δε θα έβρισκε ποτέ αρχή για να συρθεί.
Θα σταματούσε.
Και τότε θα ήταν η ζωή αληθινή, όταν η μουσική φτιαχνόταν από πόδια γυμνά ..

Πάνω σε ένα αλλιώτικο μαύρο.

Απλά..

Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη μέρα σου και αλλιώς σου βγαίνει η γαμημένη.
Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη ζωή σου και γαμιέται και αυτή στην πορεία.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς.
Έτσι απλά είναι όλα.
Μαύρα και άσπρα Ναριτάκο.
Μαύρα και άσπρα και τασάκια και δαχτυλιές και λίμνες και σκοτάδια και μέρες που περνάνε και απογεύματα που έρχονται και ξημερώματα με κρύο και σπηλιές με ηχώ και φωνές που δε σταματάνε να ουρλιάζουν.
Στις σπηλιές μέσα θαμμένες.
Και γαμιούνται όλα μαζί για ‘σένα.
Και γαμάνε και εσένα μαζί τους.
Λογοπαίγνια αγαπημένα.
Ζωή ωραία.
Αποφάσεις σίγουρες.
Ανάσες βαθιές και καινούργια βήματα που παλιώνουν μέχρι να στρίψεις την επόμενη γωνία. Λιώνουν στην άσφαλτο γιατί έτσι γίνεται πάντα.
Γιατί έτσι είναι.
Η μόνιμη απάντηση του πατέρα μου.
Η μόνη μη-απάντηση που έπαιρνα.
Ενάμισης χρόνος πίσω και μισούσα την απάντηση.
Τώρα θα μου έφτανε ..να την ακούσω.
Μου τη βάρεσε σήμερα τρελά.
Για χίλιους δύο λόγους. Για ένα μόνο …
Μου τη βάρεσε και εδώ μέσα.
Ναι.
Βαρέθηκα να πρέπει να στεγνώνω τις λέξεις μου για να μη στάζουν όταν τις ακούσετε και γλιστρήσετε στα νερά.
Βαρέθηκα να πρέπει να τις βάφω για να μη φαίνονται τα πρόσωπά τους, μη και τα ξέρετε και πάτε και τα βρείτε για να τα πιάσετε από κοντά. Να δείτε αν υπάρχουν.
Τι άλλο?
Βαρέθηκα να κρύβω το πολύ μου για να μη τρομάξω αυτούς που πλησιάζω.
Έχω ένα γαμημένο πολύ και αν δε βγεί, τι θα το κάνω?
Είναι πολύ για να το κρατήσω μέσα μου…
Να το βγάλω πρέπει, να το χορτάσει όποιος το πάρει και αν έρθει η ώρα και γίνει λίγο, τότε θα το αφήσω πίσω μου και θα κοιμηθώ.
Μόλις ξυπνήσω θα σηκωθώ και περπατώντας θα βρώ μια άλλη λέξη, από ένα άλλο στόμα που θα με κάνει να βρω το λόγο για να φτιάξω ένα καινούργιο πολύ και να το χαρίσω πάλι.
Να φύγω θέλω.
Η λέξη έχει γίνει τόσο μεγάλη που δε χωράει πουθενά. Ούτε στα μάτια μου δε χωράει πια. Μόνο το ωμέγα βλέπω. Μόνο το τέλος της και ξέχασα πότε έγραψα πρώτη φορά την αρχή της.
Ρώτα με που θέλω να πάω.
Ρώτα.
Θα σου πω αλλά φοβάμαι μήπως σου είναι πολύ.
Γιατί έτσι είναι.
Ε μπαμπά?
Έτσι είναι.
Έτσι απλά.
Θα σβήσω το φως να μη βλέπω το γαμημένο ωμέγα μου. Θα ονειρευτώ το μέρος που θέλω να πάω.
Θα πω πως δεν υπήρχε η σημερινή ημέρα ..πως δεν είναι δύσκολο να αρχίσω άλλη μια ίδια αύριο.
Γιατί δε θα είναι ίδια, θα είναι καλύτερη.
Και έτσι θα γελάσω δυνατά με την αυτοαναίρεσή μου, με την αυτοκαταστροφή μου.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς αλλά η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη.
Αύριο θα φύγω.
Και έτσι όπως θα κλαίω με τα δυνατά μου γέλια που στέκονται πάνω στα μάτια μου και τα θολώνουν..θα κοιμηθώ.
Μέχρι αύριο.
Έτσι απλά.

What's it like to be inside...

Μετά από αίτημα του κοινού για μιζέρια και σθεναρή αντίσταση του ..δική μου ρε παιδί μου..θα σας πω μια ιστορία για ένα ποτάμι. Το ποτάμι μου!
Βασικά είναι το ποστ που έγραφα σε εκείνο το χαρτάκι ενώ είχα παραγγείλει μια ζεστή σοκολάτα (αν δε με παρακολουθήσατε στο προηγούμενο επεισόδιο δε θα τα εξηγήσω τώρα όλα γιατί θα μου καταστραφεί το mood!..)

Μισό είναι όνειρο που με ξύπνησε ένα βράδυ, το άλλο μισό είναι σκέψη που ακόμα παλεύει να γίνει απόφαση. Θέλει δουλειά βέβαια αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς πάντα …Εγώ είπα να ξεκινήσω από το γαμημένο όνειρο και να φτάσω σε μια ονειρεμένη απόφαση!
(Πούστη μου τα λέω τέλεια σήμερα)
…και επειδή πολλά είπαμε, πάμε …

................................
Ποτάμι βαθύ με νερό θυμωμένο.
Ποτάμι που φούσκωσε από κάποια βροχή που ξέρασε ο ουρανός..δε ξέρω να σου πω σε ποιο χθες.
Εσύ στη μέση να πολεμάς να κρατηθείς στην επιφάνεια.
Να παλεύεις για μιαν ανάσα…
Ποιος σε έβαλε εκεί?
Γιατί μόνο εσένα?
Γιατί είναι τόσο βίαιο το δικό σου ποτάμι?
Προσπαθείς με όλη σου τη δύναμη.
Νιώθεις πως ήσουν αρκετά κουρασμένος από την ώρα που μπήκες, τώρα απλά η κούραση ξεπέρασε τα όρια σου, ξεπέρασε και εσένα.
Πως μάλλον μαλακία έγινε και είναι δύσκολο τώρα να αλλάξει.
Λάθος απόφαση.
Ποιανού απόφαση?
Και τελικά ξοδεύεσαι, απελπίζεσαι και μουδιάζεις από πανικό.
Θα πνιγείς, δε θα τα καταφέρεις.
Κουράζεσαι…αφήνεσαι…βουλιάζεις…
Κι όμως…
Άκου τι γίνεται μετά…
Δε πνίγεσαι ρε, διαλύεσαι σε μικρές φυσαλίδες.
Ναι…
Σε χίλιες διάφανες ευκαιρίες που περίμενε το ποτάμι σου για να ηρεμήσει το νερό του.
Γίνεσαι και εσύ νερό και ταξιδεύεις για παντού, για πάντα.
Γιατί εσύ σε έβαλες μες στο νερό.
Εσύ διάλεξες να’ναι τόσο δύσκολο να το κολυμπήσεις.
Εσύ έβαλες στόχο να κρατηθείς στην επιφάνεια, να αναπνέεις.
Κι όλα άλλαξαν πότε?
Όταν εσύ "σταμάτησες" το χρόνο του μυαλού σου.
Όταν έπαψες να αποφασίζεις.
Γιατί?
Γιατί το ποτάμι σε χρειάζεται μέσα του όσο και εσύ αυτό.
Για να ταξιδέψεις.
Για να ηρεμήσει.
Γιατί…
Καμιά φορά ρε φτάνει να αφεθείς για να τα καταφέρεις.

ΥΓ.Αν σας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψετε για μένα ή γενικότερα...save it!
"Angels Lie To Keep Control
If you still care, don't ever let me know.."
;p

In my rear view mirror..

Εξετάσεις, χαβαλές, καφές και τοστ.
Κωλοβάρεμα τρελό...
(..και κάτι παραπάνω..;p)
Κτελ, Τρένο, Μετρό, ζεστή σοκολάτα, ένα χαρτί και στυλό. Το επόμενό μου post.
Φιλιά και χαμόγελα.
Πολλές φωνές και ευχάριστη φασαρία.
Διαφορετικές κουβέντες σε μικρά πηγαδάκια.
Κουβέντες που σε ξεκουράζουν.
Η δική μου στο πλάι δεξιά με ένα ήρεμο πρόσωπο.
Ένα φουλάρι δικό μου, δικό σου.
Ο σκύλος μου, φαί ζεστό και αγκαλιά.
Το κρεβάτι μου και αυτό το ήρεμο φως που μπαίνει απ΄τη πιο όμορφη κουρτίνα όταν ξημερώνει.
Μια ανάμνηση που νόμιζα πως δε θα βρω ποτέ ξανά..κι όμως.
Καφές στην αδερφή μου και γέλιο.
Πολύ..
Τηλέφωνο.
Ποτό.
Μια πολύ όμορφη συζήτηση, κι ας ένιωσα να με στριμώχνουν σε μια γωνία.
Δική μου η γωνία και ωραίο πράγμα να σε στριμώχνουν για να καταλάβεις.
Ζέστη.
Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν.
Χαχα...
Ηρεμία.
Δική μου κι αυτή και την κρατάω ακόμα..
Ο Σπάιντερμαν ΜΟΥ λέμε!
Μετρό, Λεωφορείο, Κτελ και κτίρια που φεύγουν πίσω μου.
Ο ατελείωτος κάμπος ξανά..
Στο μυαλό μου..γέλιο, ποτό, ηρεμία και ζέστη.
Πολύ..

Μούδιασε το δέρμα μου από όλα και μου αρέσει...
Καλημέρα λοιπόν και πάλι...

ΥΓ1. Βρίσκομαι σε "ασυναρτησία mode" αλλά δε με χαλάει καθόοοολου!
Στο επόμενο post θα σας σκίσω στη μιζέρια, δε μπορεί..κάπου την έχω αλλά δεν είδε ότι γύρισα.
Στο επόμενο..
Υπόσχεση..
Not...(!)

YΓ2.Πέστε οτι γαμεί το τραγουδάκι...Γιατί?
Γιατί το λέω εγώ ρε!
Γαμεί! ΟΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Είναι μια από εκείνες τις μέρες...

"-Γάτα μου αγαπημένη, γιατί είσαι μουτρωμένη?
-Δε μ'αρέσει η ουρά μου, ούτε το νιαούρισμά μου. Μοιάζω με χοντροπατάτα..Αχ!Γιατί να είμαι γάτα?
............
-Άμπρα Κατάμπρα και λάδι και ξύδι, πλοίαρχος γίνε και φύγε ταξίδι..
-Φοβάμαι τον ωκεανό κάνε με κάτι στεριανό!
...........
-Άμπρα Κατάμπρα και σκόρδα πλεξούδα, γίνε ή μέλισσα ή πεταλούδα!
-Το πρόβλημά μου δεν το έλυσα, καθόλου δε μ'αρέσει να είμαι μέλισσα. Πετάω στον αέρα και ζαλίζομαι, μυρίζω τα λουλούδια και φταρνίζομαι.
-Άμπρα Κατάμπρα τότε και δυο αυγά μελάτα...Γίνε ξανά η όμορφή μου γάτα!
-Ζήτω ξανάγινα γάτα..
-Γάτα μου αγαπημένη είσαι ευχαριστημένη?
-Πάρα πολύ!Το αλατι δωσ΄μου και άσε με να είμαι ο εαυτός μου!"
.....

ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΡΕ????ΜΗ ΦΕΥΓΕΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
Καλά μπήκατε παίδες!Εγώ είμαι ρε αλήθεια!!!!
Μισό και θα εξηγήσω..
Η διπλανή μου στην πολυκατοικία-που ο θεός δεν τη λυπήθηκε να της φέρει στο διπλανό διαμέρισμα τον Εντουαρντ Νόρτον ή έστω ένα δίμετρο παίδαρο και της έφερε την αναποδιά με πόδια-δουλεύει σε παιδικό σταθμό.
Επειδή λοιπόν με ακούει να γκρινιάζω ασταμάτητα για τα πάντα και ΠΑΝΤΑ...μου έφερε το παραπάνω παραμύθι να διαβάσω.
Ο άνθρωπος έχει το ανικανοποίητο εκ φύσεως και στη δική μου φύση συγκεκριμένα..αυτό το ανικανοποίητο είναι γραμμένο με τεράστια γράμματα σε μια ταμπέλα από νέον που αναβοσβήνει 24 ώρες το 24ωρο!!!
Μχμμμμ...
Με πιάσατε λοιπόν - όπως λέει και ο τίτλος- σε "μια από εκείνες τις μέρες.."
Ποιές??? Οοοοοοχι της περιόδου ρε..αυτές είναι συγκεκριμένες και τακτικές...εγώ μιλάω για τις άλλες τις πιο σπάνιες.....τις μέρες που ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!!
Μου φτάνω σήμερα και με γουστάρω κιόλας...
Αν ήρθατε με εκείνο το βαριεστημένο βλέμμα που λέει από μακριά "ας την ακούσω την κλάψα και σήμερα...ΧΑΣΑΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ ΧΑ!
Σήμερα δεν έχει..
Μάλιστα αν κρατήσει πάνω από τρείς μέρες το έργο θα κάνω και επέτειο.
Γιατί αν είναι να περιμένω χρόνο για να κάνω την επέτειο χέστε με...είπαμε είμαι καλά δεν είπαμε οτι το΄χασα τελείως!
Αnyway...
Καμιά φορά είναι ωραίο να είσαι γάτα (όχι ακριβώς δηλαδή γιατί εγώ θα προτιμούσα το παραμύθι να είχε σκύλο αλλά τι να κάνεις, αυτό έχουμε.. αυτό σας γράφουμε!!!)
Τι έλεγα και με διακόψατε πάλι?
Α!Ναι...οτι είναι καλό που και που να ηρεμείς έστω και για λίγο, να μη σκέφτεσαι και να περπατάς με το κεφάλι ψηλά...
Να εκτιμάς μικρά γαμημένα πράγματα που δεν είχες και δε ξέρεις πότε -και αν- θα τα έχεις ξανά!
Ένα χαμόγελο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μια φωνή που παραμιλούσε χαμένη μάλλον σε κάποιο όνειρο και μια ζεστή νύχτα..
Τι άλλο?
Τίποτα..
Εγώ εδώ και τίποτα άλλο για σήμερα..
Το χαμόγελό μου, όλο δικό μου και όλο αληθινό...μετά από καιρό.
Και ξέρετε ρε παίδες πόσο αξίζει αυτό για μένα?
Είναι "σπάνιο να χαμογελάνε μάτια που έχουν μάθει να πονάνε"..
Έτσι είναι.
Έτσι..
Και θα το κρατήσω όσο μπορώ..

ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...ΑΡΧΙΣΑ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ ΠΑΛΙ???
ΤΙ ΣΚΑΤΑ???
ΔΕΥΤΕΡΑ ΦΥΣΙΣ...ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ?
!!!!!!!!!!!!!
;PpPPpPPpPP

ΥΓ.Ελπίζω να αργήσω να σας γυρίσω τα άντερα πάλι..αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα...
Μία με έχετε...
Φιλιάαααααααααααααααα

Εδώ..

«Πάλι εδώ αυτή?
Και πάλι με αυτή τη βρομερή τσάντα…»

Η αλήθεια είναι ότι βρομούσε η τσάντα της, παλιό σάπιο αίμα..σαν μια πληγή που κακοφόρμισε μα δεν έκλεισε ποτέ. Το μύριζε και η ίδια όσο την κρατούσε μα περίμενε πως κάποτε θα στράγγιζε ότι έχει μέσα , κάποτε θα έβρισκε το κουράγιο να την ανοίξει για να πετάξει ό,τι παλιό. Να είναι έτοιμη για να χωρέσει ό,τι νέο…
Απλά δεν είχε γίνει αυτό ακόμα…ναι όχι ακόμα.

Άργησε το λεωφορείο…

Κάθε φορά που την έγδερνε η ζωή της έδινε και ένα εισιτήριο, είχε τόσα πολλά...
Αρκετά για να μη θυμάται αριθμό, να μη θέλει να θυμάται.
Έμπαινε σε λεωφορεία.
Κάθε φορά σε άλλο.
Πότε για πολύ, πότε για πολύ λίγο.
Θυμάται κάποια τόσο γεμάτα που δεν μπορούσε να ανασάνει, που παρακαλούσε να μην είχε ανέβει ποτέ.
Άλλα άδεια, σχεδόν έρημα. Τόσο κενά που την έκαναν να βαριέται και να θέλει να κλείσει τα μάτια απλά για να πάψει o χρόνος να υπάρχει.
Θυμάται και άλλα που είχαν μόνο μια θέση και όταν ανέβαινε και πήγαινε να καθίσει ο ελεγκτής της έλεγε πως η θέση είναι κρατημένη, για κάποιον άλλο που θα ανέβει από αλλού. Σε αυτά κατέβαινε αμέσως…χωρίς να δει ποτέ ποιος τελικά θα έπαιρνε τη θέση…
Πολλά ταξίδια, πολλές εικόνες απ΄το παράθυρο.
Κάποια είχαν μόνο νύχτα και άλλα μόνο τούνελ και σπηλιές, σκιές ενός ήλιου που ποτέ δεν είδε.

Το τελευταίο ....
Το πιο μεγάλο της ταξίδι.
Όμορφο ήταν ...
Μόνο που προς το τέλος της διαδρομής κάποιος πήγε να της κλέψει την τσάντα.
Πήρε ένα μαχαίρι και την έσκισε ακριβώς στο κέντρο...ακόμα φαίνεται η κλωστή με την οποία έραψε την τρύπα. Αν κοιτάξεις καλά φαίνεται..

Δε θέλει να σκέφτεται το τελευταίο..

.............
Κάθε φορά που κατέβαινε και περίμενε σε ένα σταθμό θύμιζε στον εαυτό της πως κάπου υπάρχει το σωστό λεωφορείο, αυτό που θα την πάει στο πιο όμορφο μέρος.
Δεν είχε το θάρρος να φανταστεί αυτό το μέρος…
Βλέπεις έπρεπε πρώτα να βρεί κάποιον να αδειάσουν τη βρόμικη βαλίτσα, ύστερα θα μπορούσε να κοιτάξει απ΄το παράθυρο με το μυαλό και την καρδιά εκεί.
Στο ταξίδι..
Άργησε το λεωφορείο και κάνει κρύο..
Βάρυνε και η γαμημένη η βαλίτσα.
Να μπορούσε να την πετάξει κάπου…
Μπορεί αυτή να ήταν ο λόγος που ποτέ κανένας δεν τη κράτησε μέσα μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Μα δε μπορούσε να την πετάξει…είχε μέσα τα πάντα.
Δεν ήταν όλα σάπια μέσα…αλλά…
Ο αέρας της πάγωνε το πρόσωπο.
Θα περιμένει λίγο ακόμα, λίγο ακόμα…
Θα μπεί μέσα, θα καθίσει στο παράθυρο και θα σκίσει όλα τα γαμημένα εισιτήρια.
Θα κλείσει τα μάτια και θα ονειρευτεί…
Αυτό θα είναι το τελευταίο λεωφορείο, το τελευταίο ταξίδι κι όταν κατέβει η βαλίτσα θα είναι ελαφριά όπως όταν την πρωτοκράτησε.

Είδωλό μου…

Ένα βήμα μπροστά..
Κάτσε να σε δώ.
Μα βέβαια...
Μου μοιάζεις..είσαι εγώ!
Να'μαι..
Εγώ που τρέχω συνέχεια για ένα λόγο που δεν είναι τόσο σημαντικός,που παράπεσε σε κάποια σκέψη, που μπορεί να μην υπάρχει καν.
Γιατί έτσι έμαθα...να τρέχω!
Για να μη με προλάβω και νιώσω τι έχω γίνει πια.
Εγώ που μιλάω ασταμάτητα και φτάνω σε σημείο να μη καταλαβαίνω τα ίδια μου τα λόγια. Να μη βρίσκω αστείο τίποτα από όσα κάνουν τους άλλους να ξεχνάνε τη μιζέρια τους και να χάνονται στο σύννεφο της ηρεμίας που ψεκάζουν γύρω τους οι ατελείωτες ιστορίες που βγαίνουν απ΄το στόμα μου.
Απ΄το στόμα του πιο μίζερου ρε!
Εγώ που όταν έπρεπε να γνωρίσω τη χαρά μου, μικρό παιδί ήμουν, περίμενα εκείνους που θα με έπαιρναν απ΄το χέρι και θα μου έδειχναν το δρόμο να τη βρω..μα με ξέχασαν, με άφησαν να περιπλανιέμαι μες στο μυαλό μου.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρείς τον εαυτό σου μέσα σου όταν είσαι απλά ένα μικρό παιδί?
Ξέρεις ..έτσι είδωλό μου?
Ξέρεις πως εκείνο το χαμόγελο είναι μια ουλή από άκρη σ'άκρη, μια πληγή που χρωμάτισα.
Ναι, το βλέπω ότι ξέρεις.
Και τώρα πια όση χαρά κι αν έρθει δε μου κάνει..γιατί δεν τη βρήκα όταν έπρεπε, δεν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω με αυτή μέσα μου.
Τώρα δεν τη πιστεύω πια.
Ίσως με χάσω πάλι και μετά τι...Ποιος θα με πάρει απ΄το χέρι?
Δεν έμεινε κανένας να το κάνει πια.
Δεν υπήρχε κανένας όταν έπρεπε..
Εγώ που δεν πιστεύω σε πεταλούδες γιατί δεν τις είδα ποτέ…
Αράχνες είδα...πολλές, τοίχους ολόκληρους κάλυψαν με τους ιστούς τους και με κράτησαν ζωντανή σε ένα ασπρόμαυρο δωμάτιο.
Την ώρα που έξω πέρναγαν λουλούδια χρωματιστά, αρώματα…ίσως και πεταλούδες.
Δεν τις είδα ποτέ όμως ρε..ούτε μία ..
Και εγώ είχα χώρο, για πολλές..είχα ανοιχτό κάθε παράθυρο…ειλικρινά.
Μα μόνο οι αράχνες μου με κράτησαν στα λογικά μου, εργατικές, σκληρές και υπομονετικές..ένωναν τα κομμάτια του μυαλού μου ξανά και ξανά.
Έτρεχαν και σάλιωναν και κόλλαγαν κάθε τι που έσπαγε μέσα μου.
Η ασφάλειά μου για όλες τις νύχτες και τις μέρες..
Η παρέα μου.
Εγώ που ψάχνω, αναλύω, εξηγώ, λύνω και ξαναλύνω ακόμα και εκείνα που είναι μόνα τους μια λύση...
Γιατί έτσι χρειάστηκε και συνεχίζω..
Που δε σταματάω να με ακούω ούτε τις νύχτες, που σιχάθηκα τη φωνή μου και έχω δοκιμάσει χίλιους τρόπους, χίλιες άλλες φωνές για να τη κρύψω..
Που βάζω στόχους πιο ψηλούς από εμένα και τεντώνομαι όσο με παίρνει να τους φτάσω.
Που ξέρω ότι όσοι και με όποιο τρόπο κι αν με γαμήσουν στη διαδρομή..τους στόχους θα τους φτάσω και όταν το κάνω θα βάλω άλλους πιο ψηλούς..για να έχω λόγο να υπάρχω. Για να μη σταματήσω και κοιτάξω πίσω, να μη προλάβω να δω τον εαυτό μου γυμνό, την αλήθεια μου να μη κοιτάξω στα μάτια.
Εγώ που τρέφομαι απ΄τη μαυρίλα μου και ύστερα τη ξαναγεννάω φτύνοντάς τη πάνω σε εμένα ξανά, όταν δε με βλέπει κανείς.
Μόνο έτσι συνεχίζω.
Αναμασώντας τον εαυτό μου,τους στόχους, τις σκέψεις, τα λόγια ...τις αράχνες μου.
Μόνη μου.
Κι όσο ανοιχτά κι αν κρατάω τα χέρια μου..κανείς δε θα χωρέσει.
Γιατί είναι αργά να γνωρίσω ξανά τον εαυτό μου, να τον γδύσω στα μάτια κάποιου άλλου, ενώ δεν τον άντεξα ποτέ εγώ.
Είναι αργά να πιστέψω σε πεταλούδες και χρώματα.
Θα συνεχίσω να τρέχω, να φιλάω, να δίνομαι, να αγκαλιάζω..
Θα σκοντάφτω και θα με σηκώνω ξανά.
Θα είμαι πάντα όρθια στο κέντρο όλων, λέγοντας ιστορίες που τρέχουν από μέσα μου και θα γελάω με όλη μου τη δύναμη για να πιστέψω πως είμαι εκεί.
Πως με έχω..
Και εσύ τα ξέρεις όλα αυτά..
Πόσο μοιάζουμε ..


Ένα βήμα πίσω..
Μα βέβαια..δε μοιάζουμε, δεν είσαι εγώ..
Ένα είδωλο είσαι σε ένα τζάμι.
Γυαλί είσαι και θέλω να σε πάρω αγκαλιά μα θα γίνεις κομμάτια..
Θα φύγω για να μη κοπώ.
Γιατί με βλέπω μέσα σου και φοβάμαι..
Γιατί έτσι είμαι εγώ.
Έμαθα να με φοβάμαι...