Στόλισα απόψε.
Συνήθεια, εγωισμός, απαιτήσεις, θυμός, αδυναμίες, φόβοι..
Πολύχρωμα λαμπιόνια πάνω σε ξερά κλαδιά στο βάζο που έχω στο σαλόνι μου.
Έβαλα την πρίζα και ο χρόνος άρχισε να κυλάει στα καλώδια.
Πήραν ν’αναβοσβήνουν όλα σαν τρελά κι ύστερα με απόφαση του χρόνου που ξαναγυρνούσε πάνω τους, έσβησαν ένα ένα.
Σε λίγα λεπτά βρέθηκα σε ένα δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο απ΄τον εγωισμό μου και τα θέλω μου και πέρναγε η ώρα..
Κοίταξα τη σκιά μου στο πάτωμα και ήθελα να της μιλήσω.
Μα δεν έβγαλα άχνα..από εγωισμό.
Κι έμεινε μόνο ένα άσπρο φως να γυαλίζει στα μάτια μου.
Ο χρόνος άφησε μόνο τα θέλω μου αναμμένα..εκεί στα ξερόκλαδα στην άκρη του σαλονιού μου.
Παλεύοντας το άσπρο φως μου ψιθύρισε τα πάντα..
Κατάλαβα γιατί διάλεξα αυτά τα φώτα, κατάλαβα γιατί στολίζω μόνη μου..
Και ένα μου θέλω φώτισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο..
Κι ο χρόνος τέλειωσε και έμεινα στο σκοτάδι.