9.12.08

..Just lost control

Λάσκαρε η βίδα..
Λάσκαρε μαλάκα μου και έπεσε στο πάτωμα χθες βράδυ και την άκουσα.
Ο θόρυβος μου’κοψε την ανάσα.
Δεν είμαι μόνη μου.
Όλος ο κόσμος ψάχνει βίδες που λασκάρανε, όλος ο κόσμος έχει κομμένη την ανάσα….
Κάθε ένας με τους λόγους του, κάθε ένας με το πρόβλημά του.
Υπομονή και επιμονή και σιωπή και σκάσαμε!
Ξεπεράσαμε όρια ανεπιστρεπτί.
Και είναι άλλα τα όρια του καθενός, κι είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάει ο διπλανός σου.
Είναι άλλος ο τρόπος που ξεσπάω εγώ.
Κρατάω τη βίδα μου στο χέρι και παλεύω ακόμα να τη παραχώσω κάπου να μη φαίνεται.
Να μη τη βλέπω..
Εσύ τι λές?
Να αρχίσω να τη βιδώνω στο τραπέζι?
Να τη κρύψω πίσω απ΄το κάδρο μου να στέκεται σε δύο βίδες?
Τώρα που εγώ δε μπορώ ούτε να μιλήσω ας στέκεται τουλάχιστον αυτό…
Ας αφήσω μια χούφτα χρώματα να στέκονται στον τοίχο μου γιατί εγώ κομμάτια χωρίς βίδες έγινα.
Ασυνάρτητη σκέψη και λόγος χωρίς ουσία είμαι..
Παράπονα και φωνές χωρίς αντίκρισμα.
Έτσι είμαι.

Ανοίξτε μου να φύγω..είμαι.

Πάρε με αγκαλιά γιατί φοβάμαι..είμαι.

Ποιος πούστης μου έκρυψε την πόρτα?

Ποιός την έκανε να μοιάζει με τους τοίχους μου?

Ο κόσμος καίγεται ..ναι!

Ο κόσμος μου καίγεται..ναι!

Κι εγώ προσπαθώ να βρω τη δική μου πόρτα να βγω απ΄τη δική μου φωτιά που τώρα βρήκε να ξεσπάσει.

Και θέλω..

Πειράζει?

Και φοβάμαι..

Πειράζει που φοβάμαι τη φωτιά μου?
Χάνομαι νομίζω και δε γαμιέται…
Με ρουφάει κάθε μέρα που περνάει περισσότερο και πόσο από εμένα έχει μείνει?
Τριάντα δύο φορές περπάτησα από ένα ολόκληρο χρόνο και νομίζω πως κύκλους έκανα…
Κύκλους στο γαμημένο μου σχοινί.
Αλλά με πνίγει πια μαλάκα μου.
Όπως πνίγει και εσένα και όλους.
Το θέμα είναι ποιος αντέχει και πόσο.
Να την καρφώσω στον τοίχο?
Να την καταπιώ τη γαμημένη.
Να τη βιδώσω στη γλώσσα μου να σταματήσω να μιλάω?
Δε θα βολεύει καλύτερα έτσι?
Κάποιον θα βολέψει έτσι.
Όχι εμένα.
Θα την αφήσω στο τασάκι μου μέχρι να τις μαζέψω όλες και όταν διαλυθώ δε θα έχει πια σημασία τι τις έκανα τις πουτάνες τις βίδες.
Δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.
Μπορώ για απόψε να είμαι η σημασία σου και να είσαι εσύ η αγκαλιά μου?
Μπορώ ?
Και το πρωί μου θα διαλυθώ στο υπόσχομαι..
Και δε θα έχει σημασία τίποτα τότε.