Χθές καθώς έκανα μπάνιο μου ήρθε στο μυαλό μια ταινία που είχα δει κάποτε.Δυο λέξεις μου ήρθαν βασικά.......
Απιθανότητα.
Κανονικότητα.
Χα!
Δύο άκρα και εμείς όλοι ταξιδεύουμε ανάμεσα.
Φάλαινες πέφτουν απ΄τον ουρανό, λεμονοστύφτες φορτίζουν το μυαλό σου για 10 λεπτά, 42 είναι η απάντηση στην απόλυτη ερώτηση.......
Μαλακία ε?
42????
Έπρεπε να είναι αυτό.
Πόσο βαρετά θα ήταν αν υπήρχε μόνο κανονικότητα?
Πόσο δύσκολα αν υπήρχε μόνο απιθανότητα?
Τι σε κάνει να σκέφτεσαι το ζεστό νερό?
Μήπως να άλλαζα αφρόλουτρο?
Δε ξέρω.
42, η απάντηση.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θέλω τα ίδια πράγματα.
Μεγάλωσα κι ακόμα δεν τα έχω κατακτήσει, δεν τα έχω αποκτήσει, δε μου τα χάρισε κανείς.
Να με ξυπνήσει ο 42 μου με ένα ζεστό καφέ.
Να με κοιμίσει με μια αγκαλιά.
Να είναι εκεί.
Να ζωγραφίζω ασπρόμαυρα σκίτσα και να γελάνε όσοι τα διαβάζουν. Να γεμίζω τη μέρα τους. Να τη φτιάχνω. Να φτιάχνω τη δική μου.
Να καταφέρω όταν δε νιώθω καλά να γυρίζω το μυαλό μου ανάποδα και το μολύβι μου αντί να γράφει στραβωμένες λέξεις και αυτοκτονικά σενάρια, να κάνει σχήματα.......
Να ελευθερώνεται τις νύχτες και να με αφήνει να ταξιδεύω σε γραμμές, να μη βάζει ούτε μια τελεία.
Να βρω το γαμημένο ξύλινο κουτάκι που ψάχνω.
Αυτό που μου περιέγραψε κάποτε ο μπαμπάς μου.
Που ανοίγεις το καπάκι του και παίζει μουσική.
Βλέπει κανείς Grey’s anatomy?
Η μουσική στο τέλος και στην αρχή του είναι από ένα τέτοιο κουτάκι. Έτσι λέω..
Το βλέπω γιατί θέλω να ακούω αυτή τη μουσική.
Χα!
Μαλακίες?
42….
Έτσι.
Το κουρδίζεις το κουτάκι, μετά ανοίγεις το καπάκι και ζωγραφίζεις.
Ύστερα ξαπλώνεις στην αγκαλιά που κοιμάται στο κρεβάτι σου και μέχρι να τελειώσει η μουσική του..μέχρι να ξεκουρδιστεί… έχεις αποκοιμηθεί.
As simple as that.
Να το 42 μου ρε.
Να το.
Κανονικότατο.
Απιθανότατο?
Ξεκόλλα…ΡΕ.
