Σήμερα ξύπνησα και ανοίγοντας το παράθυρό μου είδα έξω…τίποτα.
Ομίχλη και το τζάμι μου.
Ομίχλη στο τζάμι μου.
Οδηγούσα για τη δουλειά και ήταν λες και γέμισε ο κόσμος σύννεφα.
Λες και οδηγούσα πάνω στα σύννεφα… και ήθελα τόσο πολύ να μη με πάνε εκεί που πρέπει.
Ξέρω, πάντα πάμε εκεί που πρέπει.
Τουλάχιστον να είναι ωραία η διαδρομή.
Γιατί αυτό μένει στο τέλος της μέρας.
Κρύο και μια όμορφη ομίχλη.
Όταν τελειώνουν όσα πρέπει να γίνουν.
Μη μου πεις πως κάνεις αυτό που δε πρέπει.
Μη πεις καν πως θα το έκανες αν…
Αφού κανείς δεν έχει τόσο μεγάλο θέλω.
Ένα θέλω αρκετό για να καλύψει το τέλος της διαδρομής να μη το βρίσκω μέσα στην ομίχλη.
Να το αισθάνομαι πάνω απ΄το κρύο και απ΄το δικό μου θέλω που είδε την ομίχλη και κρύφτηκε.
Θα βάλω μουσική …
Τουλάχιστον να είναι ωραία η διαδρομή.