The game..

Κι είναι όλα ένα παιχνίδι…

Παρτίδες που κερδίζονται και χαμογελάς.
Άλλες που χάνονται και λυπάσαι.
Ώρες ατελείωτες που ξεχνάς το χρόνο και σε ξεχνάει και αυτός.
Τι πιο όμορφο απ΄το να αγκαλιάζεσαι πάνω σε πολύχρωμα πιόνια και μπλεγμένες γραμμές.
Να βρίσκεις χώρο για να κοιμηθείς μέσα στην πιο επικίνδυνη πίστα.
Να γδέρνεσαι σε δάση με αρχαία τέρατα, να καίγεσαι σε πυρκαγιές που δεν αφήνουν τίποτα πίσω.

Να ανταλλάζεις όλους σου τους πόντους με ένα φιλί και ένα χαμόγελο.

Να φτιάχνεις κόμπους με το μυαλό σου.

Να βλέπεις σημάδια πάνω σου από αόρατα σχοινιά.

Να κρύβεσαι.

Να λύνεσαι.

Να χάνεις μερικούς γύρους γιατί είσαι χτυπημένος.

Να χάνεις τον εαυτό σου για τον ίδιο λόγο.

Να βρίσκεσαι τελευταίος στην αρχή της διαδρομής… γυμνός.

Και με καρφιτσωμένες τις αναμνήσεις στα μαλλιά..
Να σηκώνεσαι για να παίξεις ξανά.

Αλλού..με άλλον.

Τι πιο όμορφο?

Χα..

Γιατί..

Μπορείς τουλάχιστον να ξεχνάς το χρόνο και να σε ξεχνάει κι αυτός.
Αφού είναι όλα ένα παιχνίδι…