Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη μέρα σου και αλλιώς σου βγαίνει η γαμημένη.
Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη ζωή σου και γαμιέται και αυτή στην πορεία.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς.
Έτσι απλά είναι όλα.
Μαύρα και άσπρα Ναριτάκο.
Μαύρα και άσπρα και τασάκια και δαχτυλιές και λίμνες και σκοτάδια και μέρες που περνάνε και απογεύματα που έρχονται και ξημερώματα με κρύο και σπηλιές με ηχώ και φωνές που δε σταματάνε να ουρλιάζουν.
Στις σπηλιές μέσα θαμμένες.
Και γαμιούνται όλα μαζί για ‘σένα.
Και γαμάνε και εσένα μαζί τους.
Λογοπαίγνια αγαπημένα.
Ζωή ωραία.
Αποφάσεις σίγουρες.
Ανάσες βαθιές και καινούργια βήματα που παλιώνουν μέχρι να στρίψεις την επόμενη γωνία. Λιώνουν στην άσφαλτο γιατί έτσι γίνεται πάντα.
Γιατί έτσι είναι.
Η μόνιμη απάντηση του πατέρα μου.
Η μόνη μη-απάντηση που έπαιρνα.
Ενάμισης χρόνος πίσω και μισούσα την απάντηση.
Τώρα θα μου έφτανε ..να την ακούσω.
Μου τη βάρεσε σήμερα τρελά.
Για χίλιους δύο λόγους. Για ένα μόνο …
Μου τη βάρεσε και εδώ μέσα.
Ναι.
Βαρέθηκα να πρέπει να στεγνώνω τις λέξεις μου για να μη στάζουν όταν τις ακούσετε και γλιστρήσετε στα νερά.
Βαρέθηκα να πρέπει να τις βάφω για να μη φαίνονται τα πρόσωπά τους, μη και τα ξέρετε και πάτε και τα βρείτε για να τα πιάσετε από κοντά. Να δείτε αν υπάρχουν.
Τι άλλο?
Βαρέθηκα να κρύβω το πολύ μου για να μη τρομάξω αυτούς που πλησιάζω.
Έχω ένα γαμημένο πολύ και αν δε βγεί, τι θα το κάνω?
Είναι πολύ για να το κρατήσω μέσα μου…
Να το βγάλω πρέπει, να το χορτάσει όποιος το πάρει και αν έρθει η ώρα και γίνει λίγο, τότε θα το αφήσω πίσω μου και θα κοιμηθώ.
Μόλις ξυπνήσω θα σηκωθώ και περπατώντας θα βρώ μια άλλη λέξη, από ένα άλλο στόμα που θα με κάνει να βρω το λόγο για να φτιάξω ένα καινούργιο πολύ και να το χαρίσω πάλι.
Να φύγω θέλω.
Η λέξη έχει γίνει τόσο μεγάλη που δε χωράει πουθενά. Ούτε στα μάτια μου δε χωράει πια. Μόνο το ωμέγα βλέπω. Μόνο το τέλος της και ξέχασα πότε έγραψα πρώτη φορά την αρχή της.
Ρώτα με που θέλω να πάω.
Ρώτα.
Θα σου πω αλλά φοβάμαι μήπως σου είναι πολύ.
Γιατί έτσι είναι.
Ε μπαμπά?
Έτσι είναι.
Έτσι απλά.
Θα σβήσω το φως να μη βλέπω το γαμημένο ωμέγα μου. Θα ονειρευτώ το μέρος που θέλω να πάω.
Θα πω πως δεν υπήρχε η σημερινή ημέρα ..πως δεν είναι δύσκολο να αρχίσω άλλη μια ίδια αύριο.
Γιατί δε θα είναι ίδια, θα είναι καλύτερη.
Και έτσι θα γελάσω δυνατά με την αυτοαναίρεσή μου, με την αυτοκαταστροφή μου.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς αλλά η αυριανή μέρα θα είναι καλύτερη.
Αύριο θα φύγω.
Και έτσι όπως θα κλαίω με τα δυνατά μου γέλια που στέκονται πάνω στα μάτια μου και τα θολώνουν..θα κοιμηθώ.
Μέχρι αύριο.
Έτσι απλά.
