Art is long and time is fleeting and our hearts though stout and brave, Still, like muffled drums, are beating, Funeral marches to the grave.. "The flowers of evil"-C.Baudelaire
13.10.08
What's it like to be inside...
Μετά από αίτημα του κοινού για μιζέρια και σθεναρή αντίσταση του ..δική μου ρε παιδί μου..θα σας πω μια ιστορία για ένα ποτάμι. Το ποτάμι μου!
Βασικά είναι το ποστ που έγραφα σε εκείνο το χαρτάκι ενώ είχα παραγγείλει μια ζεστή σοκολάτα (αν δε με παρακολουθήσατε στο προηγούμενο επεισόδιο δε θα τα εξηγήσω τώρα όλα γιατί θα μου καταστραφεί το mood!..)
Μισό είναι όνειρο που με ξύπνησε ένα βράδυ, το άλλο μισό είναι σκέψη που ακόμα παλεύει να γίνει απόφαση. Θέλει δουλειά βέβαια αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς πάντα …Εγώ είπα να ξεκινήσω από το γαμημένο όνειρο και να φτάσω σε μια ονειρεμένη απόφαση!
(Πούστη μου τα λέω τέλεια σήμερα)
…και επειδή πολλά είπαμε, πάμε …
................................
Ποτάμι βαθύ με νερό θυμωμένο.
Ποτάμι που φούσκωσε από κάποια βροχή που ξέρασε ο ουρανός..δε ξέρω να σου πω σε ποιο χθες.
Εσύ στη μέση να πολεμάς να κρατηθείς στην επιφάνεια.
Να παλεύεις για μιαν ανάσα…
Ποιος σε έβαλε εκεί?
Γιατί μόνο εσένα?
Γιατί είναι τόσο βίαιο το δικό σου ποτάμι?
Προσπαθείς με όλη σου τη δύναμη.
Νιώθεις πως ήσουν αρκετά κουρασμένος από την ώρα που μπήκες, τώρα απλά η κούραση ξεπέρασε τα όρια σου, ξεπέρασε και εσένα.
Πως μάλλον μαλακία έγινε και είναι δύσκολο τώρα να αλλάξει.
Λάθος απόφαση.
Ποιανού απόφαση?
Και τελικά ξοδεύεσαι, απελπίζεσαι και μουδιάζεις από πανικό.
Θα πνιγείς, δε θα τα καταφέρεις.
Κουράζεσαι…αφήνεσαι…βουλιάζεις…
Κι όμως…
Άκου τι γίνεται μετά…
Δε πνίγεσαι ρε, διαλύεσαι σε μικρές φυσαλίδες.
Ναι…
Σε χίλιες διάφανες ευκαιρίες που περίμενε το ποτάμι σου για να ηρεμήσει το νερό του.
Γίνεσαι και εσύ νερό και ταξιδεύεις για παντού, για πάντα.
Γιατί εσύ σε έβαλες μες στο νερό.
Εσύ διάλεξες να’ναι τόσο δύσκολο να το κολυμπήσεις.
Εσύ έβαλες στόχο να κρατηθείς στην επιφάνεια, να αναπνέεις.
Κι όλα άλλαξαν πότε?
Όταν εσύ "σταμάτησες" το χρόνο του μυαλού σου.
Όταν έπαψες να αποφασίζεις.
Γιατί?
Γιατί το ποτάμι σε χρειάζεται μέσα του όσο και εσύ αυτό.
Για να ταξιδέψεις.
Για να ηρεμήσει.
Γιατί…
Καμιά φορά ρε φτάνει να αφεθείς για να τα καταφέρεις.
ΥΓ.Αν σας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψετε για μένα ή γενικότερα...save it!
"Angels Lie To Keep Control
If you still care, don't ever let me know.."
;p