Φασαρία…ξέχασα την τηλεόραση ανοιχτή χθες.Ξέχασα το ξυπνητήρι και άργησα στη δουλειά.
Ξέχασα…
Το τηλέφωνο, το μεγάλο κρεβάτι μου, το τραπέζι με το άδειο ποτήρι, το τασάκι μου που γέμισε, τα γράμματα που έκανα λέξεις, τις λέξεις που έσπασαν σε γράμματα και δεν έχουν φωνή, το σκισμένο χαρτί στο πορτοφόλι μου, το κρύο στο σπίτι και την αποστειρωμένη του ύπαρξη, το τεντωμένο σεντόνι μου και την ανυπαρξία που κοιμάται πάνω του, τη μυρωδιά του ξύλου απ΄το κομοδίνο που δε με άφηνε χθες να σκεφτώ, το στομάχι μου που καίει, το μυαλό μου που ξερνάει πάλι, τις τελείες που μπαίνουν και τα κόμματα που θα’θελα...όλα.
Λίγο κόκκινο κρασί παραπάνω και τα ξέχασα όλα.
Λίγο παραπάνω και τα έχασα όλα.
Γιατί?
Γιατί αυτό ήθελα.
Να φύγει το βάρος.
Να βαρύνουν τα βλέφαρα.
Να χάσω και να αρχίσω απ΄την αρχή.
