Ένα βήμα μπροστά..
Κάτσε να σε δώ.
Μα βέβαια...
Μου μοιάζεις..είσαι εγώ!
Να'μαι..
Εγώ που τρέχω συνέχεια για ένα λόγο που δεν είναι τόσο σημαντικός,που παράπεσε σε κάποια σκέψη, που μπορεί να μην υπάρχει καν.
Γιατί έτσι έμαθα...να τρέχω!
Για να μη με προλάβω και νιώσω τι έχω γίνει πια.
Εγώ που μιλάω ασταμάτητα και φτάνω σε σημείο να μη καταλαβαίνω τα ίδια μου τα λόγια. Να μη βρίσκω αστείο τίποτα από όσα κάνουν τους άλλους να ξεχνάνε τη μιζέρια τους και να χάνονται στο σύννεφο της ηρεμίας που ψεκάζουν γύρω τους οι ατελείωτες ιστορίες που βγαίνουν απ΄το στόμα μου.
Απ΄το στόμα του πιο μίζερου ρε!
Εγώ που όταν έπρεπε να γνωρίσω τη χαρά μου, μικρό παιδί ήμουν, περίμενα εκείνους που θα με έπαιρναν απ΄το χέρι και θα μου έδειχναν το δρόμο να τη βρω..μα με ξέχασαν, με άφησαν να περιπλανιέμαι μες στο μυαλό μου.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρείς τον εαυτό σου μέσα σου όταν είσαι απλά ένα μικρό παιδί?
Ξέρεις ..έτσι είδωλό μου?
Ξέρεις πως εκείνο το χαμόγελο είναι μια ουλή από άκρη σ'άκρη, μια πληγή που χρωμάτισα.
Ναι, το βλέπω ότι ξέρεις.
Και τώρα πια όση χαρά κι αν έρθει δε μου κάνει..γιατί δεν τη βρήκα όταν έπρεπε, δεν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω με αυτή μέσα μου.
Τώρα δεν τη πιστεύω πια.
Ίσως με χάσω πάλι και μετά τι...Ποιος θα με πάρει απ΄το χέρι?
Δεν έμεινε κανένας να το κάνει πια.
Δεν υπήρχε κανένας όταν έπρεπε..
Εγώ που δεν πιστεύω σε πεταλούδες γιατί δεν τις είδα ποτέ…
Αράχνες είδα...πολλές, τοίχους ολόκληρους κάλυψαν με τους ιστούς τους και με κράτησαν ζωντανή σε ένα ασπρόμαυρο δωμάτιο.
Την ώρα που έξω πέρναγαν λουλούδια χρωματιστά, αρώματα…ίσως και πεταλούδες.
Δεν τις είδα ποτέ όμως ρε..ούτε μία ..
Και εγώ είχα χώρο, για πολλές..είχα ανοιχτό κάθε παράθυρο…ειλικρινά.
Μα μόνο οι αράχνες μου με κράτησαν στα λογικά μου, εργατικές, σκληρές και υπομονετικές..ένωναν τα κομμάτια του μυαλού μου ξανά και ξανά.
Έτρεχαν και σάλιωναν και κόλλαγαν κάθε τι που έσπαγε μέσα μου.
Η ασφάλειά μου για όλες τις νύχτες και τις μέρες..
Η παρέα μου.
Εγώ που ψάχνω, αναλύω, εξηγώ, λύνω και ξαναλύνω ακόμα και εκείνα που είναι μόνα τους μια λύση...
Γιατί έτσι χρειάστηκε και συνεχίζω..
Που δε σταματάω να με ακούω ούτε τις νύχτες, που σιχάθηκα τη φωνή μου και έχω δοκιμάσει χίλιους τρόπους, χίλιες άλλες φωνές για να τη κρύψω..
Που βάζω στόχους πιο ψηλούς από εμένα και τεντώνομαι όσο με παίρνει να τους φτάσω.
Που ξέρω ότι όσοι και με όποιο τρόπο κι αν με γαμήσουν στη διαδρομή..τους στόχους θα τους φτάσω και όταν το κάνω θα βάλω άλλους πιο ψηλούς..για να έχω λόγο να υπάρχω. Για να μη σταματήσω και κοιτάξω πίσω, να μη προλάβω να δω τον εαυτό μου γυμνό, την αλήθεια μου να μη κοιτάξω στα μάτια.
Εγώ που τρέφομαι απ΄τη μαυρίλα μου και ύστερα τη ξαναγεννάω φτύνοντάς τη πάνω σε εμένα ξανά, όταν δε με βλέπει κανείς.
Μόνο έτσι συνεχίζω.
Αναμασώντας τον εαυτό μου,τους στόχους, τις σκέψεις, τα λόγια ...τις αράχνες μου.
Μόνη μου.
Κι όσο ανοιχτά κι αν κρατάω τα χέρια μου..κανείς δε θα χωρέσει.
Γιατί είναι αργά να γνωρίσω ξανά τον εαυτό μου, να τον γδύσω στα μάτια κάποιου άλλου, ενώ δεν τον άντεξα ποτέ εγώ.
Είναι αργά να πιστέψω σε πεταλούδες και χρώματα.
Θα συνεχίσω να τρέχω, να φιλάω, να δίνομαι, να αγκαλιάζω..
Θα σκοντάφτω και θα με σηκώνω ξανά.
Θα είμαι πάντα όρθια στο κέντρο όλων, λέγοντας ιστορίες που τρέχουν από μέσα μου και θα γελάω με όλη μου τη δύναμη για να πιστέψω πως είμαι εκεί.
Πως με έχω..
Και εσύ τα ξέρεις όλα αυτά..
Πόσο μοιάζουμε ..
Ένα βήμα πίσω..
Μα βέβαια..δε μοιάζουμε, δεν είσαι εγώ..
Ένα είδωλο είσαι σε ένα τζάμι.
Γυαλί είσαι και θέλω να σε πάρω αγκαλιά μα θα γίνεις κομμάτια..
Θα φύγω για να μη κοπώ.
Γιατί με βλέπω μέσα σου και φοβάμαι..
Γιατί έτσι είμαι εγώ.
Έμαθα να με φοβάμαι...
