Xα!

Έλα να γελάσουμε..
Έλα γιατί αλλιώς θα αρρωστήσω. Δε μπαίνει αέρας μέσα και δε ξέρω ποιος πήγε και σφήνωσε το παράθυρό μου…Δεν ανοίγει με τίποτα φίλε.
Έλα να φτιάξουμε άλλο..

Χθες βράδυ καθόμουν για ποτό, περνάει ένα αγοράκι από μπροστά και λέει στην παρέα του.. «Εγώ πάντως σας φήτησα!»
Δεν ξέρω ειλικρινά πως πρέπει να γραφτεί αυτή η λέξη αλλά έκανα φιλότιμη προσπάθεια …αλήθεια!!!
Ρώτησα τη διπλανή μου και με κοίταξε με απορία…
«Τους έφτυσε λέει…»
Παρακαλώ?
Πότε?
Πού?
Χάθηκα μέσα στο χρόνο μαλάκα μου, ταξίδεψα αλλού και έχασα τη σύνδεση με το τώρα..

Δε μου είπες, πως πάει με το παράθυρο? Βλέπεις να ανοίγει κάτι?

Κάτσε να σου ζωγραφίσω την κατάσταση..

Έλα κοντά και δες..

Ένα τεράστιο ρινγκ, με μαύρα λαστιχένια μαξιλαράκια και κατακόκκινες γωνίες.
Κάθε μέρα χτυπάει ένα καμπανάκι και ντάααααααααν…έξω!
Λες και είμαι σε ένα παράξενο αγώνα μποξ και μου σκάνε ένα μπάτσο και έξω απ΄το ρινγκ…και σύρσιμο και μέσα πάλι ..και ντάααααααν και φτύσε τα δόντια σου και σύρσου για μέσα ξανά..
Ουφ!

Δεν είμαι εγώ για τέτοια, μεγάλωσα..
Ίσως είμαι πολύ μικρή για τόση μοναξιά..
Δεν ξέρω ποιο απ’τα δύο παίζει.
Την παλεύω όμως, με ξυπνάω το πρωί, με πάω στη δουλειά μου, με βγάζω έξω, με χαρίζω και με ξαναπαίρνω πίσω..
Κι ύστερα τις νύχτες με κοιμίζω…με παραμύθια αληθινά.
Όλα όσα ξέρω είναι παραμύθια..
Αυτό μου έμαθε το καμπανάκι μου…να γυρίζω τις σελίδες και να αποχαιρετάω τους ήρωες σε κάθε ιστορία που τελειώνει.
Άντε να χαιρετήσω και αυτούς που με φήτησαν εδώ να ησυχάσω..
Αμήν και πότε..

Πλάκα πλάκα αν κάτσω να σκεφτώ θα βρω πολύ κόσμο που θα ήθελα να φτύσω, ψάξε και εσύ όλο και κάποιον θα΄χεις…
Αλλά λες δε γαμιέται, δεν ξοδεύομαι σε τέτοια, δε θα μου μείνω αρκετή για να με δώσω αύριο αλλού, να κάνω τα απαραίτητα παζάρια μου για να περάσει ο καιρός.
Το χρειάζομαι το σάλιο μου, χρειάζομαι το στόμα μου, το σώμα μου..
Για ΄μένα…

Για ένα..
Δώσε και πάρε και φέρε και χέσε…
Έτσι είναι, έτσι πρέπει..

Πού'σαι ..άστο ρε φίλε το γαμημένο το παράθυρο, αν ήθελε να ανοίξει θα το είχε κάνει προ πολλού, αν μπορούσαμε να φτιάξουμε άλλο τώρα θα αναπνέαμε και εγώ πνίγομαι λέμε..

Με πνίγει κάτι που γυρίζει στο μυαλό μου..

Κράτα αυτό που ξέρεις για σένα..
Κράτα το να μη το φτάσει ποτέ κανείς.

Έτσι μου λέει..

Κι όταν θα μείνεις μόνος σου με αυτό, τότε θυμήσου να φητήσεις τον εαυτό σου..
Χα!