Κομμάτια ζωής

Ζεστός καφές και στάλες βροχής στο καπάκι του.
Κόκκινη μύτη και ανακατεμένα μαύρα μαλλιά.
Σκάλες που γλιστράνε και χέρια που προσπαθούν να ζεσταθούν.
Μυρίζει απόγευμα και μόλις ξεκίνησε το πρωινό.
Νιώθει γέρος και ας είναι στην αρχή του.
Φαρδύ μαύρο παλτό και ένα ξεχασμένο κασκόλ.
Βήματα γρήγορα και μυαλό παγωμένο.
Εισιτήριο χτυπημένο, κάτι ξεχασμένα ψιλά σε μια τσέπη.
Άδεια θέση στο παράθυρο και δίπλα της κάποιος άλλος.
Άδεια θέση στο παράθυρο και δίπλα της κανείς.
Αυτός.

Μουσική και μπερδεμένες εικόνες.
Ψίθυροι σε φωνές και κραυγές σε ντροπαλά βλέμματα.
Σκόνη σε μια φωτογραφία και ξεραμένο μελάνι σε ένα κρυμμένο χαρτί.
Δείκτες που τρέχουν και στιγμές σταματημένες.
Κάποτε είχε λέξεις που προκαλούσαν πόνο.
Τώρα έχει δάκρυα μέσα του και δε μπορεί να τα κάνει λέξεις.
Πόρτες ανοιχτές και ασανσέρ γεμάτα.
Τριμμένο παντελόνι και λερωμένα παπούτσια.
Χειμώνας μέσα και έξω …ποιος ξέρει.
Δέρμα απαλό και ένας εαυτός γεμάτος αγκάθια.
Κόκκινο «πάντοτε» σε ένα μαύρο «ποτέ».

Κλειδιά και τσιγάρα.
Τηλεόραση και κενό.
Γλυκός χρόνος, στοιχειωμένος χρόνος.
Τσαλακωμένα σεντόνια και γυμνή ανάσα.
Ξαναζεσταμένο φαγητό και νηστικά θέλω.
Καθρέφτες χαμόγελου και χαρτομάντηλα γεμάτα πρόσωπα σβηστά.
Ανάσα, αλλού λίγη και αλλού περισσότερη από το "πολύ" που θα αντέξει.

Ζωή σε κομμάτια..

Κομμάτια ζωής.
Άδεια θέση στο παράθυρο και δίπλα ..κανείς.
Εγώ..

Εσύ?..