Χρόνιαπολλάκαληχρονιάααααααααα

Χμμμμμ...μιας και τα Χριστούγεννα είναι πίσω απ'τη γωνία και 100 μέτρα απέναντι πληρώνει τον καφέ του και βγαίνει και ο 2008..είπα να σας αφήσω για λίγο με ένα εορταστικό και απροσάρμοστο-όπως πάντα-ποστ!
.....
Όταν ήμουν μικρή, περίμενα κάτω απ΄το δέντρο όοοολη νύχτα το χοντροκώλη κύριο με τα κόκκινα, να μου φέρει ένα γαμοδώρο και φυσικά ποτέεε δεν ήρθε.. ενώ εγώ ξυπνούσα πιασμένη με τα μαλλιά μπλεγμένα μες στη φάτνη και τα λαμπάκια να έχουν αφήσει σημάδι στο μάγουλο...
Κατάλαβα, αργότερα, οτι εκείνος ήθελε να έρθει αλλά οι ΜΑΛΑΚΕΣ-που ήταν ένα συμβούλιο απο κάτι κακούς κίτρινους ανθρώπους που δούλευαν σε ένα κακό εργοστάσιο με το όνομα "Αφεντιλίκι" - δεν τον άφηναν γιατί ο μπαμπάς μου λέει δεν θα είχε λεφτά να τους πληρώσει για το δώρο μου, το δώρο της αδερφής μου και το φαγητό του μήνα..Το ίδιο πάθαιναν και πολλά παιδιά στη γειτονιά μου και όλα είχαν τα ίδια σημάδια απ΄τα λαμπάκια στο μάγουλο και φυσικά δώρο μηδεεεεεέν.
Βέβαια ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί, για να μας φέρει ο κόκκινος κύριος τα δώρα, έπρεπε οι μπαμπάδες μας να πληρώσουν, αφού δούλευαν όοολη μέρα και θα έπρεπε με τόοοση δουλειά να παίρνουν χρήματα αρκετά ακόμα και για να φάει ο χοντροκώλης παππούς μαζί μας.
.....
Μεγαλώνοντας ξεχάστηκε ο κόκκινος κύριος, αποκτήσαμε τα δικά μας αφεντικά και τα δώρα άλλαξαν..μια καλή δουλειά, ένας δικός μου χώρος, μια αγκαλιά...
Το τελευταίο δέντρο στολίστηκε σε ένα νοσοκομείο και ευχήθηκα χρόνια πολλά σε κάποιον που γιόρταζε την τελευταία του πρωτοχρονιά..
Φέτος λοιπόν, θα ήθελα βαθιά μέσα μου να πιστέψω σε ένα χοντρό κύριο με κόκκινα..και να του ζητήσω να μου φέρει πίσω μια νύχτα με τα μαλλιά μου μπλεγμένα στη φάτνη και τα λαμπάκια να με κόβουν στο πρόσωπο..ένα πρωί που δε θα έλειπε κανείς από εδώ..

Ξέρω πως υπάρχουν παιδιά, μέσα σε κάποιους από εσάς, που ίσως να κάνουν την ίδια ευχή με εμένα, ακόμα κι αν ξέρουν πως δε θα ξυπνήσουν με τη φωνή που θέλουν στα αυτιά τους.
Δε πειράζει ..εμείς την κάναμε την ευχή μας, στείλαμε ένα γλυκό φιλί και τα χρόνια πολλά σε εκείνους που λείπουν..

Για όλους εμάς λοιπόν ρε παίδες, όλα τα κακά παιδιά ..εύχομαι υγεία και ένα τεράστιο χαμόγελο που να χωράει τα πάντα..και εμένα και εσένα και όλους μας, ένα χαμόγελο για να μη λείψει κανείς ξανά!!
Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όοολους.


Χαμογελάμε λέμεεεεε
Φιλιάααααααααα ;p

Αυτός

Ξέρεις πως είναι καμιά φορά που ξεκινάς να πας για τσιγάρα και στη διαδρομή αποφασίζεις να περπατήσεις λίγο να σκεφτείς. Κλοτσάς πετραδάκια και παίζεις με τις πλάκες στο πεζοδρόμιο, ψάχνεις το πιο λαμπερό αστέρι σε όσο ουρανό μπορείς να δείς και ανασαίνεις το κρύο βγάζοντας ζεστασιά με πυκνό άσπρο χρώμα..
Ένα τέτοιο βράδυ πέρασα και εγώ, ξεκίνησα για κάτι που χρειαζόμουν, στην πορεία άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να μιλήσω με τον ουρανό. Πέρασε η ώρα και ξεχάστηκα και εκείνος με περίμενε και ανησύχησε.. Εγώ χάθηκα παίζοντας και γελώντας και δεν τον σκέφτηκα ούτε στιγμή.
Όταν πια είπαμε τα πάντα με τα σύννεφα, άδειασα ότι είχα στα αστέρια και τακτοποίησα μπροστά μπροστά στην ψυχή μου το χαμόγελο ..χαιρέτησα τον ουρανό μέχρι την επόμενη μας βόλτα και πήρα το δρόμο του γυρισμού.
Εκείνος με έψαχνε παντού, φώναξε και δεν τον άκουσα ποτέ, έκλαψε και όταν κουράστηκε να προσπαθεί, ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε στη μεριά του κρεβατιού που έχει το άρωμά μου..
Μπήκα και όταν τον είδα θύμωσα..
Τα έβαλα με το παιδί μέσα μου που έχασε το δρόμο για λίγο παραπάνω, με τον εγωισμό μου που έψαχνε τρόπους να διώξει όσα βάραιναν μα δε θυμήθηκε πως κάπου ο εαυτός του περιμένει...
Τον πήρα αγκαλιά και πάλι όπως πριν φύγω και με συγχώρεσε χωρίς μια λέξη...
Του ψιθύρισα πως άλλη φορά όπου κι αν είμαι...με όποιον έχω ανάγκη να βρεθώ ..δε θα τον ξεχάσω ποτέ...γιατί είναι ότι έχω ..εγώ και ο εαυτός μου.

Καλώς ήρθααααα..

Το τριήμερο τέλειοοο, ξέσκασα με τα φιλαράκια, πήγα και από το Σταυρό του Νότου όπου πέρασα πάλι τέλεια παρακολουθώντας τα παιδιά και μιας και έφυγαν οι μέρες, μου έλειψε και ο αγαπούλης, γύρισααα.Μόλις ήρθα με περίμεναν στημένοι στη γωνία με τη δουλειά παραμάσχαλααα..


Έτσι ακριβώς είναι λέμεεεεεεε..
αλλά δε μασάμε, κολυμπάμε γιατί έρχονται γιορτές σε χιονισμένα μέρη ΠΑΛΙ με τα φιλαράκια..οπότε ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑΑΑΑ ΧΕΣΤΗΚΑΑΑΑ!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΠΑΙΔΕΕΕΕΣ!!!!

Γιου-χου!

Kαι επειδή εγώ θυμάμαι όλους τους φίλους(!)μου ..σας έρχομαι πετώωωντας!
Ματς παίδες!

Σήμερα...

"Καλό ξεκίνημα ρε για πρωινό έφαγα γκρίνια
με μπαγιάτικα προβλήματα και λίγο γκίνια
Πήρα μια ανάσα βαθιά να μαζέψω λίγο αέρα
όμως το ίδιο μου βρωμάει κι αυτή η μέρα
Πρωί-πρωί οι ίδιες φάτσες τα ίδια γαμώτο
για το ρημάδι της γραμμής που χάθηκε το πρώτο
Κι εκεί στο κρύο - πόσο γουστάρω
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω
Και θα με χάσετε όλοι και χάρισμά σας η πόλη
που περιμένει η παστρικιά κάποια γιορτή και σχόλη
για να γιορτάσετε παρέα όσο χρόνο περισσεύει
από μια πόρνη ελευθερία που ζητιανεύει
στιγμές κι αν θες πολλές πάψε να κλαις
Σήκω τριγύρω και δες
Έχουμε χάσει τα ίδια και μη ζητάς την αλήθεια
από ένα μάτσο αρχίδια που μας γίναν συνήθεια
Ψάξε μόνος σου την άκρη να βρεις
μυρίζει ωραία η ζωή τράβα και κοίτα μη χαθείς
Εγώ θα φύγω από δω κι αν έχει ψέμα κι εκεί πέρα
θα ζω για πάντα αυτή τη γαμημένη μέρα"

ΥΓ.θα μου πεις που το θυμήθηκες το τραγουδάκι..
Για σήμερα άσε με να λέω ότι θέλω, να μιλάω σ'οποιον θέλω..με ξενερώσανε, πρωινιάτικα, ρε φίλε όλοι και χάρισμά τους η πόλη..

Ότι μπινελίκι προαιρείσθε, σε όποιον σας φταίει, ακόμα και αν δε φταίει ..μπείτε και δώστε ελεύθερα..ΣΗΜΕΡΑ!

Τους είδα..

.. και ήρθα να στο πω..
Στην αρχή δεν κατάλαβα τι έγινε..άλλαξε χρώμα ο ουρανός σαν να άνοιξε μέσα του μια ρωγμή και άφηνε μια υποψία απ’το ξημέρωμα αρκετή για να σκίσει τη νύχτα στα δύο...
Τα σύννεφα ενώθηκαν σε ένα τεράστιο πέπλο πολύχρωμο, ονειρικό..
Κρύφτηκα πίσω από μια σκιά μαγεμένη..
Αν θέλεις με πιστεύεις..
Ήρθαν από τις δύο άκρες του ορίζοντα λες και αιωρούνταν καιρό σε χίλιες ζωές και τελικά βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή μπροστά μου.
Λες και ήξεραν το που, το πότε και το πώς αλλά το περίμεναν αιώνες..
Τι να σου πω..
Αγκαλιάστηκαν αέρινοι, σχεδόν διάφανοι σε μια απόλυτα άηχη νύχτα..
Ενώθηκαν σε ένα φιλί τόσο αληθινό που έκανε όλα τα χείλη που θυμάμαι να φαντάζουν ψεύτικα...
Κι ήταν εκεί εμπρός μου, στη μέση του ουρανού, δύο πλάσματα που όριζαν τον έρωτα, το πάθος, το όνειρο.. όλα όσα νομίζεις ότι ξέρεις και έχεις ζήσει.
Όλα τα έφτιαξαν ξανά, γλιστρώντας απαλά στο πουθενά που τα κρατούσε..
Έγραψαν με τα κορμιά τους σχήματα γεμάτα ένταση...
Κι ύστερα αργά ο ένας χάθηκε μέσα στον άλλο ..οι διάφανες υπάρξεις έγιναν ένα, έγιναν νύχτα και ουρανός..και έπαψα να τους βλέπω..
Έμεινα απλά κρυμμένη πίσω απ΄τη σκιά μου, έχοντας πάνω μου το χρώμα από εκείνο το φιλί που νιώθω ακόμα να με καίει..

Footsteps

Τώρα ..λέξη περίεργη, όπως όλες όσες ψάχνουμε για να χωρέσουν μια ανάσα και δε γίνεται..

Στο τώρα που σε έχασα επιπλέω απλά ..δεν ξέχασα.

Δύο βήματα πίσω..

Χθες..στην παιδική μου ηλικία, τότε που ήταν φυσικό να κρύβομαι.

Στο χθες που μεταμφιέστηκε για πάντα με τη στολή του "πνίγομαι".

Δύο βήματα πίσω..

Παρελθόν..χαμένο κάπου στην ψυχή μου.

Στο παρελθόν που κρύφτηκε το κορίτσι που έλεγαν "χαρούμενη ζωή μου"

Δύο βήματα πίσω..

Πίσω..στο απέραντο υγρό που ντύθηκε η αρχή μου.

Στο πίσω που δεν είχε ακόμα μάτια, στόμα και φωνή απ΄τη φωνή μου.

Δύο βήματα πίσω..

Στην απόφαση που πήρε ο κόσμος να με δει, στη στιγμή που βγήκα με μια πρώτη ανάσα, σε εκείνη που θα με πήρε ευτυχισμένη αγκαλιά... σε αυτόν που τότε ήταν ζωή και όχι σκιά.

Τόσα βήματα πίσω για να βρω πως ξεκίνησε το κορμί και η ψυχή μου, για να δω το παιδί στο χαμόγελο, να ζήσω την αγκαλιά, την αρχή μου..

Τόσα βήματα για μια στιγμή που θα ανασύρω από τη λήθη ..

Θα σηκωθώ στις μύτες να την κοιτάξω κρυφά..

για να πεισθώ

πως έστω αυτή επέζησε..

για να πιαστώ

να πω πως είχε αρχή πριν να σκιστεί..

αυτό το παραμύθι..

Think Different!

Think Different!
Αυτό θα κάνεις ..λέει.
Εντάξει λοιπόν, αν αυτό φτάνει για να πετάξω , να το κάνω. Να σκεφτώ "κόκκινα" όσο κι αν το σιχαίνομαι, όσο κι αν το περιφρονώ..Θα βάλω τα δυνατά μου και θα φτιάξω τις πιο ζωντανές σκέψεις ..για διακοπές Χριστουγεννιάτικες, για χίλια φωτάκια, για δώρα πολλά γύρω από ένα δέντρο και ευχές από αυτούς που θέλω να μου τις πουν..και δεν θα είναι εκεί. Θα το φουσκώσω το μπαλόνι μου να πάει πιο ψηλά από όσο με πήγαν όλα μου τα όνειρα. Να δω από εκεί όσα δε φτάνω, όσα σκούριασαν και ξεχάστηκαν. Εκεί λοιπόν, θα αφήσω όλα όσα δε μπορώ να πω, θα τα μοιράσω στα σύννεφα να ενωθούν μεταξύ τους ή να χαθούν για πάντα. Δε με νοιάζει τι θα γίνουν, μόνο να φύγουν από μενα, δε με νοιάζει και αν στα φέρει ο άνεμος ένα απόγευμα στα αυτιά σου..να φύγουν μόνο γιατί εμποδίζουν το στόμα μου να βγάλει τον αέρα..
Να το κάνεις λοιπόν..ξαναλέει.
Φουσκώνω, βάζω όλη μου τη δύναμη και ελπίζω εκείνος από εσάς που έχει την καρφίτσα..να μην έρθει να σκάσει το μπαλόνι μου ποτέ... γιατί είναι δύσκολο για ΄μένα να βρω κόκκινο και έχω μόνο ένα μπαλόνι..

Μονόλογος...

To σημερινό post..είναι εκτός ροής προγράμματος και αφιερωμένο στο μόνο άτομο που με κράζει 24/7..τον it is!!!!

Λεπόν, θα ακολουθήσει ακατάσχετος μονόλογος χωρίς καμία συνοχή και καμία απολύτως ουσίααααααααααα (για να μη ψάχνεστε το λέωωωω).Παμε???
ΜΠΟΥΟΥΟΥΟΥΜ!
Την εβδομάδα που πέρασε που λέτε ξέχασα το ονοματεπώνυμό μου..(σπάνιοοοο). Ρώτησα και μου είπαν ότι με λένε Πολύ..
Τι Πολύ λέω ρε παίδες?
Δουλειάααα ντε!
Α!...Ωραίο με λένε Πολύ Δουλειά και γιορτάζω πότε?
Τη μέρα του μαλάκα..ήτοι κάθε μέρα εκτός ΣΚ!
(Ναι, ναι..ξέρω κάποιοι γιορτάζετε και το ΣΚ,..Ε!ΤΙ ΘΕΤΕ ΝΑ ΣΥΝΩΣΤΙΣΤΟΥΜΕ? ΓΙΟΡΤΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ!ΠΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!)

Τι έλεγα? Ναι..εκεί που γιόρταζα λοιπόν το νέο μου όνομα εν μέσω τρελής χαρτούρας και σερπαντίνων με όλα τα χρωματιστά μπινελίκια της εβδομάδος..μπαίνει μια μύγα...!
Θα μου πεις ..μύγα χειμωνιάτικο..και θα σε προλάβω να σου πω ότι οι μύγες εδώ..είναι ειδικές..παντός καιρού. Είναι κάτι σαν τα Ο.Υ.Κ! Έρχονται να σου καταστρέψουν ότι νεύρο σου έχει απομείνει σε φάση "κορδόνι είμαι και θα σπάσω".
Μπαίνει που λες και βλέπει τους άλλους να "βαράνε μύγες"..τρομάζει και τι κάνει???
Όχι πες τι κάνει? Λιποθυμάει που? Μέσα στο νερό του μαλάκα..δηλαδή -αν με παρακολουθείς ακόμα-..ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΜΟΥ!!!!!!!
Το προσπερνώ γιατί δε με παίρνει να αρχίσω να ουρλιάζω ΑΥΤΗ τη στιγμή και πάω να το πλύνω.
Ένεκα που με το σφουγγάρι των πιάτων πλένουν και τον πάγκο, τα διάφορα ντουλάπια και τα παπούτσια τους ενίοτε..το έπλυνα με το χέρι και μετά έβαλα το νεράκι μου και ξαναγύρισα με χαρά (!!!!) στην εργασία μου ΟΕ ΟΕ ΟΕ!
Πίνω που λες μια γουλίτσα και φτύνω βατράχια πράσινα, σαν το FAIRY ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΕΕΣ! ΑΥΤΟ!
Χμμμ μάλλον μου έπεσε πολύ -σκέφτομαι - και αποφασίζω να το αντιπαρέλθω και αυτό ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΑΑΣ!
Συνεχίζω που λες τη μαλακοδουλειά μου και εκείνη τη στιγμή βρίσκει ο αγαπητός διπλανός μου να πετάξει το ελατηριάκι- με το οποίο έπαιζε -μέσα..μέσα λέω και παρακολούθησέ με..ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ ΜΟΥ!!!
Και ρωτάω εσένα- που πλέον με ξέρεις- με νερό που έχει γεύση βιλανόβα, καφέ με αξεσουάρ ελατηριάκι να επιπλέει, ένα πάκο χαρτούρα να μου κρύβει την πρόσοψη και ονοματεπώνυμο Π.Δ. TI OΨΙΟΝ ΕΧΩ ???
ΤΑ ΜΠΗΓΩ ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ Ή ΤΑ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ????
Ε???

Μονόλογος τέλος..
Πληροφοριακά δεν τα έμπηξα, βγήκα και έκανα τσιγάρο ενώ ο αγαπητός συναδελφούλης μου έφερε άλλο καφέ!!!

"Dee do de de, dee do de de
I don't have no time for no monkey business.."
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΠΑΙΔΕΕΕΕΣ!

Παραμιλάει..

-Χαζέ..
Πόσες φορές σου είπα να μη μιλάς σε ξένους?
Ηλίθιε..
Δεν είπα να μην τους εμπιστεύεσαι?

-Το έχασα..ψάχνω απ΄το πρωί , μες στα παλιά μου βιβλία δεν ήταν, στις κάρτες που φυλάω στο ντουλαπάκι της κουζίνας..ούτε εκεί.
Πήγα και στο υπόγειο, στα τετράδια που έγραφα κάποτε..ούτε ..
Στο μικρό μαύρο σημειωματάριο που πάντα κουβαλάω μαζί..πουθενά!

-Μη φοβάσαι, το κράτησε ..δε χάθηκε..απλά δε σήμαινε κάτι.
Ένα λάθος έκανε και αυτό είναι όλο..Τώρα κατάλαβε και έμαθες και εσύ.
Για μια στιγμή όμως ήταν όμορφα, ήταν ξεχωριστά, ζεστά και ήσυχα.
Αυτό δεν ήθελες?
Αυτό σου έδωσε μικρέ ..τη στιγμή σου.

-Έκατσα στο πάτωμα να σκεφτώ, έψαξα στο μυαλό μου κάθε γωνιά που δεν είχα ψάξει..Πάτησα το μικρό σκοτεινό κουμπάκι μου και εκείνη η φωνή τα επανέλαβε όλα, λέξη προς λέξη..ΟΛΑ!

-Καλά να πάθεις, να μάθεις να κρατάς πισινή..στο είπα!

-Πές πως έγραψες στο χιόνι..και κράτα την όμορφη υφή, το άσπρο χρώμα.

-Το άσπρο χρώμα..
Η τσάντα μου κοιμόταν στην καρέκλα απέναντί μου.
Μέσα της , στο τσεπάκι αριστερά..ένα παλιό εισιτήριο λεωφορείου και πάνω στο βρωμισμένο άσπρο του..αυτό που έψαχνα.
" Η αξία του δεν μετριέται από τη διάρκεια που είχε αλλά από την ένταση με την οποία το έζησες !"

Και εγώ το έζησα..

No more rabbits in my hat..

Βλέπεις χρώματα?

Είναι δικαίωμά σου άνθρωπε.

Απόψε τους ήχους τους έκρυψα..πονάνε.
Μαύρη η αλήθεια και εγώ την άδειασα.
Περπατούσα και σκόνταψα, πατούσα τον εαυτό μου.
Τον μάζεψα και γύρισα σε εμένα γιατί έφυγα για ένα δρόμο που δεν είδα ότι ήταν κλειστός.
Οι λέξεις δεν υπάρχουν για να ζωγραφίζεις. Δε σου το'παν? Μόνο εγώ το ξέρω?
Όταν ο ήχος είναι στεγνός ..λυπάμαι.
Λυπάμαι γιατί με άφησα και τώρα που με ψάχνω οι φωνές γελάνε.
Ρε ο κόμπος μεγάλωσε και εγώ νόμιζα ότι τον έλυνα..
Πρόλαβα να κρατήσω μόνο δυο σταγόνες μου για να με θυμάμαι.
Φτιάξε με ξανά, θα δεις δεν θα μπορέσεις.
Νόμισες ότι με έμαθες αλλά δεν ξέρω που με ξέχασα.
Με είδες μισή και δε θέλω πια να με νιώσεις ολόκληρη.
Ψέματα θα πεις, άφησέ τους να ρωτήσουν.
Εγώ δεν ακούω πια.
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Είδες τώρα τα χρώματα άνθρωπε?
Χαίρομαι για 'σένα, αλλά ελπίζω μόνο σε 'μένα.
ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ?
Πες το όπως θες..όμως θα σου πω και εγώ κάτι τελευταίο.
Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα άνθρωπε.
Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για πάντα.
Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες. Έπαιξες μόνο και έχασες.
Αυτά που ενώνουν αν τα φορέσεις ανάποδα χωρίζουν για πάντα και εσύ..
μόλις ντύθηκες λάθος.
Καλή συνέχεια...

Θα στο πω αλλά μη το πεις πουθενά..

Μια παρέα..τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλιώτικα μάτια, φωνές, ψυχές..
Μυστικά..σκληρά, επίπονα, απαγορευμένα, ένοχα..
Μοιρασιές στα κρυφά...με δυσκολία, με χείλια που τρέμουν και μάτια που δακρύζουν, με πονηρά χαμόγελα και μάγουλα κατακόκκινα.
Θα σου πώ αλλά μη το πείς σε κανένα..
Μια υπόσχεση που τηρείται σιωπηρά..και το ξέρεις, όπως το ξέρω και εγώ... κανείς μας δεν θα πεί λέξη πουθενά.
Ξέρω μια μόνο σελίδα σου, έσκισα μία δική μου και την έδωσα σε αυτόν που κάθεται εκεί στη γωνία..κάποτε έδωσα και μια ακόμα πιο βαριά να τη φυλάει εκείνη δίπλα του, και σε ανύποπτο χρόνο έκρυψα μια στα χέρια εκείνου που είναι εδώ μπροστά μου..
Έχω μέσα μου κομμάτια όλων μας μα δε τα ξαναδιαβάζω ούτε σε εμένα, όπως και εσύ, όπως όλοι ..δε θα πούμε τίποτα σε κανέναν..
Γιατί σε αγαπάω και με αγαπάς, γιατί είσαι ο φίλος που δε θα χάσω ποτέ, γιατί ο κρίκος κανενός μας δεν θα σπάσει.
Τίποτα που είναι φτιαγμένο από δάκρυ, πόνο, χαμόγελο και αγνή ψυχή δε σπάει ποτέ.

Αυτό κρατάω μέσα φίλε μου, αυτό θα έχεις και εσύ για πάντα...

ΥΓ.Για την παρέα που έκατσε ως αργά στο τζάκι και τον ψηλέα που είναι πάντα εκεί.

///ρ/////Ι\\\\\γ//////Ε\\\\\ς\\\ Anti-happy end...

Με επιλέξατε για να δείτε για άλλη μια φορά τη μαύρη πλευρά του τέλους μιας ιστορίας, συγκεκριμένα της ιστορίας της καρυάτιδας...
Βουτήξτε λοιπόν παίδες και..κολυμ-ΠΑΜΕ!
...................................................
Γλιστρούσαν και οι δύο τους σιωπηρά, κοιτώντας μόνο μπροστά. Δυο φίλες τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες, να κυνηγάνε τα δυο άκρα της ζωής, του ονείρου και της σκέψης, σε κλωστές άσπρες και μαύρες...
Στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της εισόδου η λευκή ρίγα ξεχύθηκε ευτυχισμένη και χάθηκε στους αφρούς του σιντριβανιού της μεγάλης πλατείας. Μια τελευταία ευχή ακούστηκε καθώς έσβηνε.."καλή σου τύχη...".
Η μαύρη ρίγα στη σκιά της βαριάς πόρτας ένιωσε για πρώτη φορά κάτι πολύ περίεργο..ένιωσε στεγνή, άδεια..ότι εμείς θα ονομάζαμε "μοναξιά".
Σύρθηκε να κρυφτεί πίσω από ένα πίνακα με κάτι γελοίους πολύχρωμους κύκλους περιμένοντας τη νύχτα που θα της εξασφάλιζε την ελευθερία. Από εκεί που ήταν άκουγε ακόμα το κλάμα της βροχής..ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει, να της πει ότι δεν πρέπει να λυπάται όταν όλα χάνονται, πρέπει να μαζεύει το όμορφο χρώμα που έχει στο δάκρυ της και να αλλάζει κάδρο. Να φεύγει από ένα τέλος για μια νέα αρχή..
Βυθισμένη όπως ήταν στις σκέψεις της δεν κατάλαβε πως είχε ήδη νυχτώσει..Γλίστρησε στο πάτωμα και από μια χαραμάδα της πόρτας βγήκε επιτέλους έξω. Τότε ξεκίνησαν όλα..
Μέσα στο προστατευτικό πέπλο που μοίραζε το σκοτάδι έγινε για λίγο τα πάντα. Η σκιά ενός ερωτευμένου ζευγαριού, ο ήχος από το θρόισμα των φύλλων που παραμιλούσαν, η βαριά μοναξιά στην ανάσα ενός ξένου που έκανε το τελευταίο του τσιγάρο σε μια γέφυρα..
Ζαλίστηκε και ήθελε να σταματήσει για λίγο να ξεκουραστεί..Τότε τον είδε.. Καθόταν στα σκαλιά ενός σπιτιού κρατώντας ένα ανοιχτό σημειωματάριο. Ανέβηκε στο πέτο από το παλτό του και κοίταξε τις σελίδες που ανακάτευε ο αέρας.Άδειες..το χέρι του έτρεμε αναποφάσιστο δίπλα σε μία μόνο λέξη.."Φοβάμαι"...
Ένιωσε μέσα της πως αυτή ήταν η στιγμή να φτιάξει το δικό της πίνακα, έστω με ένα απλό μαύρο...θα γινόταν η σκηνοθέτιδα της θλίψης στα χέρια αυτού του άγνωστου μελαχρινού άνδρα, για μια φορά, για πάντα..
Τινάχτηκε από το πέτο του στο μανίκι και μπήκε στο στυλό του. Το μελάνι εθιστικά μαύρο άρχισε να ξερνάει γράμματα το ένα μετά το άλλο, ασταμάτητα, σε ένα τρελό χορό αισθήσεων..σε μια ερωτική ελεγεία.
ΝΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ..
Η μαύρη ρίγα ένιωσε το αδύνατο. Ερωτεύτηκε για πρώτη φορά.
Σκόρπισε στις λευκές σελίδες τους χτύπους της καρδιάς αυτού του άνδρα, ντυμένους με τα δικά της δάκρυα. Αφέθηκε γυμνή στην άκρη του ονείρου της λουσμένη σε αυτό ως την κορύφωσή του.
Τότε πήρε μια τελευταία ανάσα απο το βλέμμα του "παράξενου ξενιστή" της και σταμάτησε να κυλάει ευτυχισμένη.. πεθαίνοντας στα τελευταία του αποσιωπητικά....

(το αντίστοιχο happy-end είναι εδώ από τη Lee ..ε ποιόν άλλο!)

Stand up comedy near you!!!!

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γράψω κάτι για το ΣΚ που πήγα στην Αθήνα.
Δε θα γράψω για το πόσο γαμώ πέρασα με τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ μου.
Θα γράψω όμως για δυο γαμάτα παιδιά που είχα την ευκαιρία να δω στο Σταυρό του Νότου.
Τα παιδιά λοιπόν είναι από την ομάδα ΕΧ-ΑΝΙΜΟ που ανεβάζει τη γνωστή παράσταση..κι αν δεν τη γνωρίζετε..έλεος ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ..!
Που είχα μείνει? Α ναι!
Μέσα στις παπαριές που δείχνει η γαμοτηλεόραση, τα σκουπιδάκια που ρουφάμε στα διασκεδαστήρια του ...πωπού και όλα τα υπέροχα με τα οποία χάνουμε χρόνο και φαιά ουσία..υπάρχει και το διάλειμμα που προσφέρουν τα παιδιά αυτά.
Είμαι γενικότερα σκύλα (γνωστόοοο), δε χρωστάω και δε μου χρωστάει κανείς αλλά παίδες δε μπορώ να βλέπω ήλιο και να τραγουδάω φεγγαράκι μου λαμπρό...
Ταλέντο κιλάαααα, ψυχή τεράστια και κέφι τρελό!
Όποιος χρειάζεται κάτι παραπάνω για να ξεκουνηθεί να πάει να τους δει, ας μου στείλει mail..μπορώ να γίνω πολύ πιο επεξηγηματική! ΔΕ χωρεί αμφιβολίας περί τούτου!

Συγχαρητήρια ρεεεεεεεεεεε!Θα σας ξανάρθω!

Ένα απόγευμα που ο χρόνος τρελάθηκε..

Περπατούσε..
Είχε σχολάσει εδώ και ώρες απο τη δουλειά και απλά περπατούσε..ήθελε να κρυφτεί για λίγο απ΄το χρόνο, απ΄τη ζωή.
Ο ουρανός ήταν βαρύς, γκρίζος ..η βροχή θα ερχόταν σε λίγο και θα ήταν δυνατή.
Χαμογέλασε, θυμήθηκε ένα πολύ παλιό τραγούδι.."Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου.."
Πέρασε δίπλα από ένα πάρκο και κοιτάζοντας τις άκρες του χώρου βρήκε μια τσιμεντένια προεξοχή κάτω από ένα δέντρο και έκατσε για ένα τσιγάρο. Έστριψε αργά, το ίδιο αργά άναψε και τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά. Ο καπνός μπήκε στα μάτια και δάκρυσε. Τα έτριψε λίγο και μόλις τα ξανάνοιξε..
Ένας παράξενος ξένος είχε καθίσει ακριβώς δίπλα, ξαφνικά..Πήρε το τσιγάρο της και άρχισε να φτιάχνει σχήματα με τον καπνό..
Τον κοίταξε στα μάτια και ένιωσε να μουδιάζει κάτι βαθιά μέσα στο σώμα, δεν μπόρεσε να στρέψει το βλέμμα αλλού, δεν ήθελε..

Ξεκίνησε πρώτος με μια βαθιά φωνή λες και δεν την είχε χαρίσει στα αυτιά κανενός ώς τώρα.."Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που ‘ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
...πουθενά να μη τη πεις..." ψιθύρισε τη συνέχεια απο το τραγούδι ..
"Εσύ είσαι .." της είπε.

Εξακολούθησε να τον κοιτάζει και αν κατάφερνε να κουνήσει τα χείλη της θα απαντούσε "Ναι..απλά εγώ".

Εκείνος συνέχισε "Ήθελα να σε δω για να σου πω οτι είμαι εδώ..απλά εδώ".Το τσιγάρο έκαιγε αργά στο χέρι του και το άφησε να πέσει.

Άρχισε να βρέχει και κοίταξαν και οι δύο τον ουρανό..ύστερα κοιτάχτηκαν για μια τελευταία φορά και έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ήξεραν πια και οι δύο.
...............
Εγώ,
απλά εδώ..έμεινα να τους παρακολουθώ.

"Γιατί" το απόγευμα εκείνο "ο χρόνος τρελάθηκε..ο παράξενος ξένος χάθηκε.."

Λέω τώρα εγώ..

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι..που έστριψα λάθος ?

Don't mind me..

Έκατσα δίπλα σε μια πέτρα..να μιλήσω.
Ήθελα λίγο να σταθώ, να βρω το λόγο για να συνεχίσω τα βήματα που με περίμεναν.

Ψιθύρισα στο γκρίζο χρώμα της ότι είχα αφήσει μέσα μου κρυμμένο.
Και εκείνη έστεκε εκεί ακίνητη, αμίλητη σαν ένα αίσθημα χαμένο, σαν ένα φίλο που ποτέ δεν έκανες, σαν τις προφάσεις που ποτέ δεν έγιναν απόφαση.

Έμεινα θαρρώ για ώρα να ζηλεύω τη σκληράδα της, να πολεμάω τον κόμπο στο λαιμό μου, να αναρωτιέμαι πως γράφεται ότι δεν έχω..
Ζήτησα να θάψει μέσα της το φόβο μου, τις σκέψεις που δε με αφήνουν να αλλάξω, τα αρώματα που με τρομάζουν και τις φωνές που ακούω και δεν τις ξέρω.

Νύχτωσε και έπρεπε να φύγω..
Ήθελα να μιλήσω μόνο, να πιστέψω το αδύνατο.
Ήθελα να τα πω σε εσένα που δεν υπάρχεις, σε εσένα που θέλω να ακούς και να κρατάς το σκοτάδι μου μέσα..
εσένα..
μια πέτρα στο βάθος του μυαλού μου.

ΤΡΑΠΕΖΙ 13...

Ένα ΣΚ γαμάτο με καφεδάκια, μπυρίτσες και μάσες σε γαμάτη ταβερνούλα...
Άτομα θα μου λέιψετε..
I'll see you when I'll see you
MAAAAAΤΣ!

Πάρτο αλλιώς λέμεεεεεεεεεεεεεε!

Έλα πάμε πάλι..
Χαλάστηκα, φούσκωσα, την πάλεψα και ΟΡΘΙΑ ΞΑΝΑ!
Μελέτη θέλει το πράγμα και προσπάθεια..Το βιβλίο το'χω..
Που θα πάει θα τους βρω αυτούς που λέγονται "άνθρωποι" και μετά θα τους..

Άντε με περιμένει τρελό ΣΚ με τρελή παρέα..και δε λέει να χαλιόμαστε τέτοιες ώρες!


ΚΑΛΟ ΣΚ ΠΑΙΔΕΣ!

ΥΓ.Χέστε τους όλους!

Για τη Μ.

Δε θέλω να σε ακούω έτσι ..είναι δύσκολα όλα το ξέρω..
Δεν έχω απαντήσεις στις ερωτήσεις σου.
Δεν ξέρω που είναι το φως να στο δείξω, δεν ξέρω που πέφτει η γαμημένη έξοδος για να βγείς,ούτε καν μπορώ να σου υποσχεθώ οτι υπάρχει..
Με έκανες ανίκανη να σου σταθώ, σε έκαναν ανίκανη να με φτιάξεις σωστή.
Λέξεις...που δεν μπορούν να βγάλουν τίποτα απο μέσα, μοιράζουν μαλακισμένες εντυπώσεις αλλά δε σε βοηθάνε και το ξέρω.

Όλα όσα έχεις κοιτάξει από τότε που θυμάσαι σε πόνεσαν, όλα όσα μου δώσατε και εμένα.. πόνεσαν το ίδιο.
Φεύγοντας οι βαλίτσες μου ήταν πολλές αλλά εκείνα που έπρεπε να έχω έλειπαν..Δεν ήξερα τι είναι αγάπη, δεν είχα υπομονή και πίστη. Είδα να πατιούνται απο μικρή και αποφάσισα να τα σβήσω, σκέφτηκα πως θα τα καταφέρω χωρίς αυτά, θα φτιάξω άλλα μόνη μου..

Ξέρεις όμως δε φτιάχνονται, δε βρίσκονται, απλά δεν τα'χω και προχωράω μαθαίνοντας να κρύβω τα κενά. Ξέρεις εσύ καλύτερα από εμένα ..και αυτό με κάνει ένα πολύ καλό ψεύτη ε?
Ναι με κάνει έναν άθλιο άνθρωπο..

Θα σε πάρω πάλι τηλέφωνο όμως γιατί θα μου λείπεις και δε θέλω να κλαίς γιατί σε εμένα τον άθλιο άνθρωπο, σε εμένα τον πολύ καλό ψεύτη ..υπάρχει κάτι που νιώθει, μπορεί να μην αγαπάει , αλλά σε νιώθει..

ΥΓ.Το πιο πιθανό είναι οτι δε θα το διαβάσεις ποτέ αλλά είναι για 'σένα

Φωνές

"Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει."
-Φωνές Κ.Π.Καβάφης
...............................................

Μια σκέψη μέσα σε μια άλλη,
μια λέξη μέσα σε μια άλλη

Ένα βλέμμα πίσω απ΄το δικό μου,
ένα μυαλό μες στο μυαλό μου.

Και κάπου κάτι είναι δικό μου...

Enjoy!

Έλαβα το παρακάτω mail και σας αφήνω να απολαύσετε την ιστορία

ΥΓ.Καρυάτιδα, Lee... αν δε δείξουμε τη δέουσα προσοχή έτσι θα τελειώσει η ιστορία μας -την οποία σαν να έχουμε ξεχάσει λιγουλάκι ε?...;))))

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΙΔΕΣ :


Θυμάστε το βιβλίο "Οι άντρες είναι απο τον Αρη, οι γυναίκες απο την Αφροδίτη"; Να ενα πρώτης τάξης παράδειγμα, προσφορά ενός άγγλου καθηγητή σε ενα αμερικανικό πανεπιστήμιο.
"Σήμερα θα πειραματιστούμε με μια νέα μορφή διήγησης, τις παράλληλες ιστορίες. Η διαδικασία είναι απλή. Καθένας θα κάνει ζευγάρι με κάποιον άλλο, και ο ενας απο τους δυο θα γράψει την πρώτη παράγραφο μιας σύντομης ιστορίας. Ο άλλος θα διαβάσει την πρώτη παράγραφο και μετά θα προσθέσει μια δεύτερη παράγραφο. Ο πρώτος θα διαβάσει την παράγραφο που πρόσθεσε ο δεύτερος και θα προσθέσει μια τρίτη και έτσι θα γραφτεί η ιστορία.
Θυμηθείτε να ξαναδιαβάζετε τι έχει γραφεί κάθε φορά, έτσι ώστε η ιστορία να έχει νόημα. Δεν πρέπει να μιλάτε μεταξύ σας για οποιοδήποτε λόγο, οτι θέλετε να πείτε πρέπει να το δίνετε μέσα απο την ιστορία. Η ιστορία τελειώνει όταν και οι δυο συμφωνήσουν οτι βγήκε ενα συμπέρασμα."
Αυτή η ιστορία παραδόθηκε απο δυο άγγλους μαθητές μου: Ρεβέκα και Γκάρυ. (τα επίθετα κόπηκαν για να προστατευθούν οι ...αθώοι ;-)
----------------------------------------------
Η Ιστορία:
(πρώτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
... Στην αρχή, η Λάουρα δεν μπορούσε να αποφασίσει τι είδους τσάι ήθελε να πιεί. Το χαμομήλι, που συνήθιζε να αποτελεί την πρώτη της επιλογή για παρόμοια τεμπέλικα βράδια μένοντας στο σπίτι, τώρα της θύμιζε πολύ τον Κάρλ, που κάποτε είχε πει, σε παλιότερες, ευτυχισμένες εποχές, οτι του άρεσε πολύ το χαμομήλι. Και ήθελε με κάθε τρόπο τώρα να κρατήσει τις σκέψεις της μακριά απο τον Κάρλ. Η κτητικότητα του της ήταν αποπνικτική, και όταν τον σκεφτόταν, το άσθμα της άρχιζε να αγριεύει. Έτσι, το χαμομήλι ήταν εκτός συζήτησης.
------------------------
(δεύτερη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
Στο μεταξύ, ο Πρώτος Σμηνίας Κάρλ Χάρις, αρχηγός της επιτιθέμενης μοίρας που εδώ και λίγη ώρα είχε τεθεί σε τροχιά γύρω απο τον Skylon 4, είχε πιο σημαντικά πράματα να σκεφτεί απο τις νευρώσεις μιας ελαφρόμυαλης ασθματικής χαζογκόμενας ονόματι Λάουρα, με την οποία είχε περάσει μια ...βρώμικη νύχτα, περίπου πριν ενα χρόνο. " Π.Σ. Κάρλ Χάρις στον γεωδαιτικό σταθμό 17, πορεία 1-1-9, ταχύτητα συγκλίνουσα σε δίνη 1", μουρμούρισε στο μικρόφωνο της συσκευής κρυπτογραφημένων διαγαλαξιακών επικοινωνιών. "Πορεία πολικών συντεταγμένων επετεύχθη, κανένα σημάδι δραστηριότητας για την ώρ--". Αλλά πριν προλάβει καν να κλείσει το κανάλι επικοινωνίας, μια μπλέ δέσμη σωματιδίων έλαμψε απο το πουθενά, σκίζοντας τη θωράκιση του αστρόπλοιου στον τομέα αποθήκευσης. Το τράνταγμα απο το χτύπημα τον πέταξε απο τη θέση του, στην άλλη μεριά του πιλοτηρίου.
-------------------------
(τρίτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
Χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε σχεδόν ακαριαία, αλλά όχι πριν προλάβει να νιώσει ενα τελευταίο οδυνηρό συναίσθημα για την κτηνώδη συμπεριφορά του απέναντι στον ευαίσθητο ψυχισμό της μόνης κοπέλας που ποτέ είχε αισθήματα γι' αυτόν. Σύντομα κατόπιν, η Γή σταμάτησε τις άσκοπες εχθροπραξίες της απέναντι στους φιλήσυχους αγρότες του Skylon 4. "Το Κονγκρέσσο Περνάει Νόμο για την Μόνιμη Απαγόρευση του Πολέμου και των Διαστημικών Ταξειδιών", διάβασε η Λάουρα στην πρωινή της εφημερίδα. Τα νεα, την τάραξαν αλλά και ταυτόχρονα την έκαναν να βαρεθεί. Κοίταξε αφηρημένα απο το παράθυρο, ξαναθυμώμενη τα νιάτα της, τότε που οι μέρες περνούσαν χωρίς άγχη και σκοτούρες, χωρίς εφημερίδες, χωρίς τηλεόραση να την αποσπά απο εκείνο το αθώο αίσθημα του θαυμασμού προς όλα τα όμορφα πράματα γύρω της. "Γιατί πρέπει κανείς να χάσει όλη του την αθωότητα για να γίνει Γυναίκα;", αναρωτήθηκε...
----------------------------------------
(τέταρτη παράγραφος, ΓΚΑΡΥ)
Ούτε που ήξερε οτι της έμεναν μόλις 10 δευτερόλεπτα ακόμα ζωής. Χιλιάδες μίλια πάνω απο την πόλη της, το πολεμικό αστρόπλοιο των Αντριανών εκτόξευε τον πρώτο πύραυλο σχάσης λιθίου... Οι κουτεντέδες ειρηνόφιλοι λαπάδες που είχαν καταθέσει και ψηφίσει στο Κονγκρέσσο την "Μονομερή Συμφωνία Διαστρικού Αφοπλισμού", είχαν αφήσει τη Γή απροστάτευτη απο τις εχθρικές εξωγήινες αυτοκρατορίες που ήταν αποφασισμένες να καταστρέψουν την ανθρώπινη φυλή. Μέσα σε δυο ώρες αφότου η Συμφωνία είχε ψηφιστεί, τα διαστημόπλοια των Αντριανών ήταν ήδη σε πορεία, κατευθυνόμενα προς τη Γή, κουβαλώντας αρκετή ισχύ πυρός για να εξατμίσουν όλο τον πλανήτη. Με κανένα να μπορεί να τους αντιμετωπίσει, είχαν βάλει σε λειτουργία το διαβολικό τους σχέδιο. Ο πύραυλος σχάσης λιθίου διαπέρασε την ατμόσφαιρα χωρίς να συναντήσει κανένα εμπόδιο. Ο Πρόεδρος, μέσα στο απόρρητο υποβρύχιο αρχηγείο του, στον πάτο του κόλπου του Μεξικού, ένιωσε την απίστευτη έκρηξη, η οποία εξάτμισε την άμοιρη, ανόητη Λάουρα καθώς και άλλα 85 εκατομμύρια αμερικανών. Ο Πρόεδρος χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων. "Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό! Θα ασκήσω βέτο στην Συμφωνία Αφοπλισμού! Ας δείξουμε σ'αυτούς τους ανόητους εξωγήινους με ποιούς τα βάλανε. ΕΠΙΘΕΣΗ!!!"
---------------------------------------
(πέμπτη παράγραφος, ΡΕΒΕΚΑ)
Αυτό είναι εξωφρενικό. Αρνούμαι να συνεχίσω αυτή την απόλυτη κοροϊδία της λογοτεχνίας. Ο συν-γραφέας μου, είναι ενας βίαιος, ανώριμος, σωβινιστής, ημι-αγράμματος έφηβος.
---------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Ναι; Εσύ είσαι μια εγωκεντρική, κουραστική και νευρωτική, της οποίας οι προσπάθειες να γράψει, είναι το φιλολογικό ισοδύναμο του Βάλιουμ. "Αχχχ... Μήπως να έπινα χαμομήλι;... Η μήπως να πιώ κάποιο άλλο είδος ΓΑΜΗΜΕΝΟΥ ΤΣΑΓΙΟΥ;;; Αχχχ... Είμαι μήπως μια ελαφρόμυαλη χαζογκόμενα που διαβάζει πολλά ρομάντζα;..."
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Μαλάκα.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Βλαμμένη.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Αρχίδι.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Σκρόφα.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Αντε γαμήσου.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Βρε φάε σκατά.
----------------------------------------
(ΡΕΒΕΚΑ)
Γαμήσου παλιό-νεάντερταλ.
----------------------------------------
(ΓΚΑΡΥ)
Τράβα να πιείς κανα τσάι, ούφο.
**************************************************
(Καθηγητής)
Α+. Πολύ μου άρεσε.

Κάτω ρε..

'Η κάτι κάνω λάθος ή μόνο εγώ βλέπω αυτό που κάνω ως σωστό..
Πάντως βλέπω πόδια να περπατάνε δίπλα στο κεφάλι μου και δεν έχω με ποιον να μιλήσω..
Γιατί μόνο λίγοι έχουμε μάθει να σηκώνουμε όλο το βάρος μας στα χέρια?
Γιατί μόνο αυτοί οι λίγοι έχουν άλλο χρώμα?
Θα περάσω εκεί απέναντι να τους κοιτάω όλους "ανάποδα"..απ΄τη δική μου την "καλή".
Όχι τίποτε άλλο απλά βαρέθηκα να μιλάνε με τα πόδια μου και να προσπαθώ να τους εξηγήσω πως αυτό που απαντάει είμαι εγώ εδώ κάτω.
Κάτω που δεν έμαθαν να κοιτάνε ποτέ !

Δυο χρόνια ..περίπου

Ρε σεις..
είναι μερικές φορές που μεγαλώνουμε από μόνοι μας τόσο πολύ μια κατάσταση, την κάνουμε τεράστια στα δικά μας μάτια και μετά πέφτει η σκιά της πάνω μας και μας τρομάζει..

Κάπως έτσι την πάτησα και εγώ. Αποφάσισα να κάνω ένα βηματάκι παραπέρα στη μικροσκοπική ζωή μου και βρέθηκα να πνίγομαι σε ένα τεράστιο ωκεανό που βασιλεύει σε ένα τόοσο δα κουταλάκι..

Άλλαξα δουλειά, άλλαξα πόλη, άλλαξα τους ανθρώπους που έλεγα καλημέρα κάθε πρωί, αυτούς που πέρναγα μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου...

Είχα μάθει μια διαδρομή, είχα μάθει να κοιτάζω απ΄το παράθυρό μου και να βλέπω κόσμο, να γυρίζω σπίτι και να μυρίζει γιασεμί και λεμονιά..

Ήξερα το δρόμο που οδηγούσε στην πόρτα της φίλης που θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα άκουγε ότι κιαν είχα να της πω..
Ήξερα τον τρόπο για να ανοίξω την πόρτα του παλιού μας σπιτιού όταν την έπιανε το "γλυκό της"..

Ξαφνικά βρέθηκα να μιλάω για μια άλλη ζωή, να καλημερίζω αυτούς που καλά καλά δεν ξέρω, να πίνω καφέ σε πλατείες που δεν είναι "εγώ" και να γυρίζω σπίτι στο αυτοκίνητο "κάποιου".

Πανικοβλήθηκα λοιπόν παίδες..
Με βρήκα να ψάχνω εικόνες να τις κολλήσω μεταξύ τους για να νοιώσω ξανά "σπίτι".
Σκίστηκα στα τηλέφωνα με τη φίλη που σας είπα για να μάθω να μη μου λείπει..
Πέρασα απογεύματα στο μπαλκόνι να περιμένω να έρθει η μυρωδιά της λεμονιάς και του γιασεμιού..
Περπάτησα μέσα σε δρόμους που δεν ξέρω, μήπως βρω ένα κομμάτι γειτονιάς να αισθανθώ όσα λείπουν..

Έχασα στιγμές από ανθρώπους..έχασα ανθρώπους και δεν μπορώ να τους βρω πια.

Μου πήρε δυο χρόνια σχεδόν και τίποτα..
Το μαύρο τέρας που φτιάχτηκε από εμένα είναι ακόμα πάνω απ'το κεφάλι μου και με κοιτάει. Το είδα και σήμερα το πρωί φεύγοντας ..

Ένα πράγμα κατάφερα μόνο και σήμερα το είπα και στο τέρας μου..δε φοβάμαι πια, δεν πνίγομαι.
Μου λείπει κάθε στιγμή που χάνω με την οικογένειά μου τώρα που παλεύει περισσότερο, μου λείπει κάθε χαμόγελο από αυτούς που αγαπάω και δεν έχω, όλες οι λέξεις του κόσμου δε μου φτάνουν αν δεν είναι από αυτούς..Όμως δε σκύβω πια..

Όσο ήμουν στον κουταλάκι μου και αγωνιούσα ότι δεν θα τα καταφέρω..ο καιρός πέρασε και σχεδόν τα κατάφερα.
Δυο χρόνια ..και στρίβω τη γωνία και αρχίζω το δρόμο της επιστροφής.

Έκανα το βηματάκι μου και θα γυρίσω διαφορετική, πιο δυνατή ελπίζω..
Μου κόστισαν οι αποφάσεις μου αλλά τις πήρα ΕΓΩ και δεν μετανιώνω.
Όλα όσα πέρασα με έκαναν να αισθανθώ πως μεγάλωσα ρε ..καταλαβαίνετε?
Λες και ξαφνικά έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Πόνεσε στην αρχή γιατί έπρεπε να με στηρίξω μόνη μου και ποτέ κανείς δε μου το έμαθε αυτό αλλά μετά από μερικές τούμπες, καναδυό πληγές και πολλές γρατσουνιές σηκώθηκα..

Περπατάω λοιπόν μόνη μου πιά..και ας είναι πίσω μου το τέρας..
κι ας φοβάμαι μήπως δεν είναι αρκετά όσα κάνω, μήπως αποτύχω..
Προσπαθώ τουλάχιστον παίδες και θα είμαι περήφανη όταν γυρίσω και κάτσουμε όλοι μαζί..να σας πω την ιστορία για τη μέρα που έδιωξα το τέρας μου!

ΥΓ....Για τους..(ξέρετε εσείς!)

Στη σιωπή..

Μπορεί η σιωπή να προστατεύσει?
Μπορεί να δώσει χρόνο, ευκαιρίες, να λύσει αιώνια ερωτηματικά και να σου επιστρέψει όσα χάθηκαν όταν μιλούσες δυνατά?

Το να σε φιμώνει κάποιος γιατί νομίζει ότι έτσι θα γίνεις σωστός,
είναι ίδιο με το να φιμώνεις εσύ τον εαυτό σου για να μη κάνεις λάθος?

Είναι αστεία ή ίσως τραγικά ειρωνική η πορεία που παίρνουν κάποια πράγματα στη ζωή.
Ξεκινούν μακρινά, ξένα και στην πορεία σε συναντούν και τα κάνεις δικά σου ..έτσι άβουλα, ασυναίσθητα.

Και τότε το κόκκινο μαντήλι με το οποίο έπαιζες τυφλόμυγα μικρός γλιστρά και μπαίνει μπροστά στο στόμα..και έχεις επιλογή να το σκίσεις ή να το συνηθίσεις..

Αλλά έχεις δεθεί με αυτό το κομμάτι πανί..έχει αναμνήσεις..έχει τη μυρωδιά της ζωής σου ως τώρα και τελικά το συνηθίζεις και δε μιλάς πια..

Αρκείσαι να κοιτάς εκείνους που μοιάζετε..

και όπως χθες έτσι και απόψε στον ύπνο σου με χείλια που τρέμουν.. θα παλεύεις για να λύσεις ένα κόκκινο μαντήλι...

και θα είναι αργά..

En negrita..

Θα σε φτιάξω αγνό και διάφανο
Θα με φτιάξεις λεπτό και ασθενικό

θα τραβήξω γραμμές μαύρες για τα μαλλιά σου
θα κάνεις τα μάτια μου να μοιάζουν δυο σκιές

θα σου δώσω ένα χαμόγελο αθώο σαν αυτά που ονειρεύομαι
θα μου χαράξεις την εικόνα της γαλήνης στο πρόσωπο

θα νυχτώσει και δε θα σταματήσουμε
μέχρι να γεμίσουμε το κενό με γραμμές...

μέχρι να ζωγραφίσουμε ο ένας τον άλλο
ο ένας στον άλλο..

Mirar..

Κοιτάζω
μέσα μου.. και θυμάμαι
μέσα σου..και ξέρω.

Σκέφτομαι την αρχή και χαμογελάω,
κρατιέμαι απ'το σήμερα και αδιαφορώ,
θα έρθει ένα αύριο και ούτε καν με νοιάζει..

Σε ένα τζάμι θαμπό απ΄την ανάσα της βροχής
ένα απόγευμα που ο ουρανός το ξέχασε.
Κοιτάζω όσα περνάνε μέσα απ΄το γυαλί του παραθύρου μου και ονειρεύομαι
με μάτια ανοιχτά.

Και ακούω τη μουσική της σιωπής και δε χρειάζεται ακόμα να κλείσω τα μάτια.
Στο πάτωμα του μυαλού μου σκόρπισαν όλα τα φύλλα του βιβλίου και δε θα αφήσω την ψυχή μου να σκύψει να τα βάλει σε σειρά. Θα χρειαστεί να γυρίσω και δε θέλω ακόμα..

Χαθήκαμε πίσω απο δέντρα που εμείς φυτέψαμε, ο κάθε ένας για τον εαυτό του.
Αφήσαμε την ώρα και περνούσε και οι αποφάσεις σέρνονταν ενώ εμείς αδιαφορούσαμε.
Η σκιά από το γυάλινο σούρουπο ήρθε φορώντας την αλήθεια και εμείς κοιτάμε..αλλά δε βλέπουμε πιστή μου παρέα..

Όλοι φύγανε για ένα προορισμό, εμείς μείναμε πίσω μουδιασμένοι..
Μου ζήτησες να διαλέξουμε πορεία, να μπούμε σε δωμάτια και εμείς όπως και οι άλλοι.
Να τα ντύσουμε και να τα ονομάσουμε "σκοπό" , να τα γεμίσουμε για να νιώσουμε ολόκληροι όπως οι άλλοι. Μεγαλώσαμε πια πρέπει να γίνουμε "άλλοι"..

Είμαι καλά εδώ που στέκομαι, είμαι καλά χωρίς δωμάτιο..
Θα πάμε να βρούμε τους άλλους και θα γελάσουμε μαζί και πάλι..θα δείς.
Βγες απ΄το πρέπει λίγο και αν θες ακόμα..φύγε για το δικό σου προορισμό.
Για ΄μένα θα'σαι πάντα ίδια και εγώ θα είμαι ίδιος για να με βρείς..

Οι τελευταίες νότες της σιγής με αφήνουν να αναρωτιέμαι γιατί περπατάμε σε μονοπάτια που χάραξαν χίλιοι άλλοι?
Άραγε το παιδί βαθιά μέσα σου και μέσα μου μας άφησε? Μήπως εμείς το λησμονήσαμε σφαλίζοντας όλες μας τις αισθήσεις?

Τώρα που η νύχτα μπήκε στο δωμάτιο, τώρα που σταμάτησε ως και η σιωπή για να ακούσει..
Δε βλέπω τίποτα στο τζάμι και η ψυχή μου ξάπλωσε πάνω στις σκόρπιες σελίδες.
Δε θα κλείσω τα μάτια όμως ..θα ψάξω να βρω το μονοπάτι που δεν πήραμε να περπατήσω.
Φεύγω εγώ και αν είναι θα σε βρω εκεί ....

1/2..

Άπόψε θα φτιάξω μια ιστορία και τις σκέψεις θα τις αφήσω μισές,
θα βάζω μόνο το φως και εσύ θα ζωγραφίζεις σκιές.
Θα σε κάνω να γελάσεις και πάλι,
θα βγάλω το πιο γλυκό χρώμα του ονείρου και θα το απλώσω μπροστά σου
για να γλιστράς.
Δε θα φωνάξω καμία λέξη, θα αφήσω τις γραμμές μου κενές
να γράψεις όσα γυρίζουν και δεν σταματήσαν ποτέ.
Θα έχει αρχή η ιστορία για εμένα, το τέλος θα το δείς μόνο εσύ..
θα την πάρεις μαζί σου για πάντα και θα τη σκίσεις όταν δε θα είναι αρκετή.

Σχεδιάζω.. να φύγεις απόψε και θέλω να φτιάξουμε μαζί
έστω και μια ιστορία μισή..

Στριπ-tease?

Χμμμμμμμμ..είπα αφού έχει περάσει καιρός που κάνουμε παρέα να ξεφλουδιστώ λίγο έτσι για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα..και για να ανέβω λίγο και εγώ..

Τσιγαράκι, καφεδάκι και τα πετάμε...πάμε?

ΑΚΟΥ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ..

Λεπτή, μελαχρινή, όχι και κατσίμαυρη..κατα τα άλλα είμαι αυτή που θα περάσει δίπλα και δε θα καταλάβεις μία.
Θα με βρεις στη γαλαρία του λεωφορείου, στο παράθυρο στο τρένο, το διάδρομο στο θέατρο και τις γωνίες στα καφέ..(σαν τις κατσαρίδες!!).Ποτέ δε θα είμαι στο κέντρο δωματίων, σε μέρη "in" και με πολύ κόσμο..(εκτός αν είναι συναυλία ρε παιδί μου!)
Μου αρέσει η ηρεμία και είμαι καλά όταν είμαι ανάμεσα σε "δικούς μου" ανθρώπους, μου αρέσει ο χαβαλές και οι βραδιές με φίλους, πολύ γέλιο και πολύ αλκοόλ!
Είμαι τύπος ρομαντζαρέ μέχρι αηδίας-πιστεύω βλέπεις στη σερεντιπιτίαση και το κατακούτελο αξιντάν- και έχω κλάψει 300 φορές στο Ghost!

Θα με δεις να περπατάω χαμογελώντας.. κουκουλωμένη με το αγαπημένο μου κασκόλ και ακούγοντας μουσική τα χειμωνιάτικα πρωινά και θα γκρινιάζω ασύστολα το καλοκαίρι για τη ζέστη.
Αποφεύγω τον ήλιο και προτιμώ να βγαίνω απογευματάκι ή νύχτα (πάλι σαν τις κατσαρίδες...το περίμενε κανείς ε??)
Δε θα φορέσω ποτέ κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο γιατί απλά τα σιχαίνομαι..τραβάνε προσοχή και ποιος τη θέλει-όχι εγώ. Έχω όμως ένα κάρο μαύρα, άσπρα, γκρι και ΜΩΒ! (έλα..ούτε αυτό το περίμενε κανείς!)Δε με χαλάει να είμαι "αόρατη" και όταν θέλω να με καταλάβει κάποιος ..θα με καταλάβει ΔΕ ΠΑΙΖΕΙ!

Μιλάω πολύ (ρωτήστε τον it is..) αν το βουλώσω σημαίνει ότι είμαι σκατά, ότι σιχαίνομαι αυτούς που είναι στην παρέα ή ότι βρέθηκε κάποιος που μου αρέσει τόσο πολύ το πως μιλάει που δεν γίνεται να κουνηθώ (σπάνιοοοο βλέπε A. και it is..ή ακόμα καλύτερα και οι δύο μαζί σε ένα δωμάτιο..ΑΠΟΛΑΥΣΗ!!!)

Έχω κλειστοφοβία και όταν είμαι σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο, ακόμα και στο λεωφορείο (που ευτυχώς εδώ το έχω γλιτώσει..) σκέφτομαι πάντα κάτι που μου αρέσει και κάθομαι εννοείται σε παράθυρο -αν υπάρχει-αλλιώς κλείνω τα μάτια και απλά κάνω πως είμαι αλλού..(Μη γελάς παιδί μου δε περπατάω με κλειστά τα μάτια..πφφφφφφφφφ!)

Όταν δεν είμαι καλά (σπάνια δηλαδή..)μπορώ να μαυρίσω την ψυχή και του πιο χαρούμενου ανθρώπου με αυτά που γράφω χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι θα αυτοκτονήσω ή ότι είμαι έτοιμη για το Δαφνί..ΕΛΕΟΣ! Το να θέλει κανείς να βουτήξει λίγο ως τον πάτο για να ευχαριστηθεί καλύτερα την άνοδο όταν έρθει η ώρα της δε σημαίνει πως είναι άρρωστος και δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα κάποιος συγκεκριμένος λόγος τον οποίο πρέπει ντε και καλά να ξεπεράσει για να προχωρήσει. Προσωπικά παίδες όοοτι μα όοοτι και να μου πει κάποιος όταν είμαι σκατά δεν πρόκειται να μου κουνήσει φύλλο...Το έχω ξαναπεί, ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που η ώρα εκείνη είναι "χωρίς λόγια", αντίδοτο η αγκαλιά ΜΟΝΟ (ναι παιδί μου για εμένα λέμε τώρα ..δεν αγκαλιάζουμε αβέρτα όποιον να΄ναι!).Θα αδράξω την ευκαιρία λοιπόν εδώ για να πω ότι εδώ μέσα γράφω ότι γουστάρω -όπως και κάθε ένας από εσάς στο δικό του τσαρδάκι-οπότε σας παρακαλώ μη μου ξαναπαραπονεθείτε για τη μαυρίλα, τα μπινελίκια, τα νεύρα ή τον πανικό που σας δημιουργώ...Όποιος θέλει μπαίνει παίδες και όποιος θέλει ΔΕΝ μπαίνει..ΝΑΙ? ΝΑΙ!(λίγο επιθετικό ακούστηκε αυτό αλλά μη μασάτε ..πέρασε ένας ανώνυμος και με φόρτωσε οπότε διαλυθείτε ησύχως δε θα πέσει ξύλο σήμερα..!)

Τι έλεγα ? Μη μου πεις ότι βγήκα εκτός πάλι...Α ΝΑΙ..ΣΥΝΕΧΙΖΩ!

Τσαντίζομαι πολύ εύκολα και τσακώνομαι έντονα όταν θεωρώ ότι με θίγει κάτι ή κάποιος(εεε τι θες να ορκιστώ για να με πιστέψεις?...). Δεν ανέχομαι την αδικία και την κακομεταχείριση, δεν αντέχω να βλέπω τσακωμούς ή βία, ακόμα και μαλακισμένες μητέρες που χαστουκίζουν παιδιά με εξοργίζουν και εξαφανίζομαι για να με συγκρατήσω..

Έχω μεγάλη αδυναμία σε συγκεκριμένα άτομα και δεν μπορώ να μην τα βλέπω ή να μην τα ακούω συχνά..(αρχηγέ περιμένω ε???)

Εξωτερικά δεν ασχολούμαι πολύ..εσωτερικά είμαι οκ ευτυχώς! Συνηθίζω να αναβάλω δύσκολες αποφάσεις για αργότερα και αν δεν έχω εξετάσει μέχρι μαλακίας μια κατάσταση δεν καταλήγω ποτέ στο τι θα κάνω! Είμαι πάντα ειλικρινής με τους φίλους μου ακόμα και αν δεν αρέσει αυτό που θα ακουστεί...επιλέγω όμως και ανάλογους φίλους(πως αλλιώς?...)

Όταν κάποιος με πιέζει, με τσαντίζει, με φέρνει σε δύσκολη θέση και δεν μπορώ να τα χώσω αναλόγως μπορεί να βάλω τα κλάματα...Ω ΝΑΙ! Μπορεί να φάω τα μούτρα μου και να μην κλάψω ή να πονέσω πολύ και να το καταπιώ αλλά όταν τα νεύρα μου ξεπεράσουν τα όρια- που δεν είναι και τα πλέον ελαστικά...εεεε τα μπήγω λέμε!

Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Αν κάποιος μου την κάνει και με τσούξει ρε παιδί μου, το κρατάω και είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί και να ξαναγίνει μέσα μου όπως ήταν.(Τελικά το να θυμάσαι τα πάντα ίσως δεν είναι και πολύ βολικό!)

Παλιά ήμουν απόλυτη σε πολλά, τώρα πια μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει ποτέ ή πάντα, υπάρχει το περίμενε να δούμε τι θα βρέξει άυριο..δεν ξέρει κανείς πότε θα χαιρετήσει οπότε τι σκατά καλό κάνουν τα σχέδια, το τρέξιμο για να σιγουρέψεις καταστάσεις και να αποκτήσεις εξασφαλίσεις?? Πφφφφφ...

Εν κατακλείδι.. τα επίθετα βολικός, ήσυχος, ευγενικός, ήρεμος(ναι ξέρω..υπάρχουν και άλλα πολλά..)απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για ΄μένα!

ΦΤΑΝΕΙ? ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΤΕ Ε?
Ε ΤΟΤΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΑΩ ΝΑ ΠΛΑΚΩΘΩ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ!!

ΠΑΙΔΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΓΔΥΘΕΙΤΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ..
ΜΑΑΤΣ!

Inside..

"My mind is the only key that can set me free.."
H.Houdini

Ρωτάς πολλά..

Τι λες θα πλησιάσεις?
Ίδιος στους ίδιους δε βαρέθηκες?
Στεγνός και ασφαλής μέχρι το τέλος της διαδρομής?
Αποστειρωμένες ανάσες και όνειρα απο εκείνα που επιτρέπονται?

Τι λες ρε θα έρθεις κοντά?
Θες να γίνεις μαύρος, θες να υπάρξεις αλλιώς?
Για μια στιγμή μπορείς να γίνεις σκόνη όπως και εγώ ?
Μπορείς να διαλυθείς?
Δεν είμαι εγώ ο τέλειος, ο όμορφος, δεν είμαι εγώ ο ασφαλής.
θες μόνο να κοιτάξεις?
Στο λέω αν είναι έτσι μη περιμένεις να με δείς.

Η αλήθεια είναι κόκκινη και τυφλώνει.
Μη φέρεις τα μάτια σου ρε έλα γυμνός.
Εμένα θα με βρείς εκεί να περιμένω να υποκλιθώ σε
μια στιγμή, αν μπορεί να υπάρξει αυτή.

Τι λες ..φοβάμαι? Εσύ φοβάσαι.. να καείς?

Έτσι..

Lo! it is a gala night
Within the lonesome latter years!
An angel throng, bewinged, bedight
In veils, and drowned in tears,
Sit in a theatre, to see
A play of hopes and fears,
While the orchestra breathes fitfully
The music of the spheres.

Mimes, in the form of God on high,
Mutter and mumble low,
And hither and thither fly --
Mere puppets they, who come and go
At bidding of vast formless things
That shift the scenery to and fro,
Flapping from out their Condor wings
Invisible Wo!


That motley drama! --oh, be sure
It shall not be forgot!
With its Phantom chased forever more,
By a crowd that seize it not,
Through a circle that ever returneth in
To the self-same spot,
And much of Madness and more of Sin
And Horror the soul of the plot.


But see, amid the mimic rout,
A crawling shape intrude!
A blood-red thing that writhes from out
The scenic solitude!
It writhes! --it writhes! --with mortal pangs
The mimes become its food,
And the seraphs sob at vermin fangs
In human gore imbued.


Out --out are the lights --out all!
And over each quivering form,
The curtain, a funeral pall,
Comes down with the rush of a storm,
And the angels, all pallid and wan,
Uprising, unveiling, affirm
That the play is the tragedy, "Man,"
And its hero the Conqueror Worm.

The Conqueror Worm
by Edgar Allan Poe

Τικ τακ..τικ τακ..
Ήταν περασμένες τρείς και εκείνος καθόταν στον καναπέ μες στο σκοτάδι, προσπάθησε να κοιμηθεί αλλά ο γαμημένος ύπνος δεν ερχόταν απόψε..Κάπου περνούσε καλά και δεν αποφάσιζε να ξεβολευτεί και να του χτυπήσει την πόρτα.
Να χτυπήσει την πόρτα..μόνο σε αυτόν θα άνοιγε απόψε, ίσως και σε άλλον ένα μόνο..οι πιθανότητες να τον επισκεφτεί αυτός όμως απόψε ήταν τόσες όσες να βρεί το θάρρος να πηδήξει απ΄το μπαλκόνι του.
Μαλακίες, όλα απόψε ήταν μαλακισμένα..
Το κεφάλι του ήταν σκυμμένο προς το πάτωμα, αξύριστος εδώ και μέρες γιατί δεν μπορούσε να αντικρύσει τον καθρέφτη, νηστικός γιατί για το μόνο που πεινούσε ήταν ..παρέα..μια φωνή.Για αυτή τη φωνή περίμενε απόψε, ήλπιζε να τη φέρει ο ύπνος και δεν ερχόταν..
Τικ τακ..τικ τακ..
Στα χέρια του κρατούσε ένα κουτάκι σπίρτα και το κοιτούσε λες και κρατούσε τη μεγαλύτερη αλήθεια κρυμμένη εκεί μέσα και λυπόταν να την αφήσει να βγει, φοβόταν να της ανοίξει..
Θυμήθηκε για λίγο σκόρπιες λέξεις που είχε ακούσει κάπου, κάποτε, από κάποιον ..να δεις ποιος ήταν..δεν μπορούσε να ανασύρει την εικόνα του από κάπου, λές και δεν την είχε ποτέ..'Οπως και να'χει οι λέξεις αυτές του έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη του που ήταν σκασμένα , ματωμένα..δεν είχε πιεί νερό..γιατί ρε πούστη δεν διψούσε για νερό..
Τικ τακ..τικ τακ..
Άκουσε φασαρία έξω και μαζεύτηκε στη μια γωνία του καναπέ, αγκάλιασε τα πόδια του και έκρυψε ανάμεσά τους το κεφάλι..Έτσι μαζευόταν για να μη πονέσει, από μικρός..ακόμα και στους εφιάλτες του..ακόμα και τότε το σώμα του λύγιζε μόνο του σε εκείνη τη θέση που είχε μάθει απο παλιά, σε μια υποσεινήδητη προσπάθεια να προστατευθεί μόνο του..
Τικ τακ..τικ τακ..
Γαμημένος χρόνος, γαμημένη σιωπή, γαμημένες σκέψεις..
Ο ουρανός έξω ακίνητος, σαν πετρωμένος σε ένα παλιό χθές, γαλήνιος ..ειρωνικά γαλήνιος..
Άνοιξε αργά το κουτάκι..δυο σπασμένα σπιρτα και ένα χαρτάκι τυλιγμένο και φθαρμένο απ΄τον καιρό.
Τικ τακ..τικ τακ..
Σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο..έκατσε κάτω δίπλα στο κρύο τζάμι και γυρνώντας προς το φως της νύχτας άνοιξε το χαρτάκι ..Μια ζωγραφιά χαμένη κι αυτή στο χρόνο, ασπρόμαυρη, θαμπή απόψε..χαμογέλασε ξανά και τράβηξε το χαρτάκι μακριά απ'την αγκαλιά του να μη βραχεί..Σκούπισε τα μάτια του και κοίταξε το μόνο πράγμα που είχε το θάρρος να ζει σ'αυτό το άδειο.. απόψε..
Τικ τακ..τικ τακ..
Ο παλιός μετρονόμος του συνέχισε να δίνει φωνή στα λεπτά, ήχο στο τίποτα και ένα γλυκό ψιθύρισμα λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, τόσο γλυκό όσο η φωνή που περίμενε, όσο ο ύπνος που ήρθε αργοπορημένος απόψε..

Να περιμένω?...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι κάθε βράδυ σχεδόν, προσπαθείς να μου πείς κάτι..
Με κοιτάς και φεύγεις..
Θά'θελα να μπορώ να σε κρατήσω λίγο ακόμα,μέχρι να μου πείς..Τι έχω κάνει λάθος? Τι δεν κάνω σωστά?
Θά'θελα να μάθω πως είσαι, αν έχει θάλασσες εκεί που πήγες για να κολυμπάς, αν έχει ήλιο που σου αρέσει τόσο πολύ..Βρήκες άραγε κανέναν για να λες τα αστεία σου και να τον κάνεις να γελάει? Έχεις παρέα εκεί που πήγες?
Έχεις θυμώσει που δεν έρχομαι συχνά να σε δώ? Το οτι σε σκέφτομαι συνέχεια το αισθάνεσαι?
Έχω τόσα πολλά να σου πω..έχω κι άλλα τόσα που θέλω να σε ρωτήσω. Ξέρεις δεν είμαι καλή στο να βρίσκω απαντήσεις εγώ, ξέρεις πως πρέπει να σε ρωτήσω..

Ξέρω και εγώ όμως πως και να σε πάρω τηλέφωνο δε θα σε αφήσουν να το σηκώσεις για να μου απαντήσεις και εγώ θα μείνω με το ακουστικό να ανυσηχώ για ΄σενα..να μην ξέρω αν είσαι καλά..
Πότε πέρασε ο καιρός μπαμπά, γιατί τον άφησες να περάσει?
Ποιός αποφασίζει για όλα μπαμπά?
Εγώ που θέλω τώρα να σου μιλήσω τι να κάνω?
Εμένα που μου λείπεις πολύ ποιός είναι αυτός που δε με αφήνει να στο πω?..
.............

Πάω να κοιμηθώ μπαμπά και αν έρθεις απόψε..μείνε λίγο παραπάνω ..μέχρι να μου πείς..
Θα περιμένω..

Eκδρομούλα..

Την Κυριακή πήγα στη Λίμνη Πλαστήρα..
Ξεσκίστηκα για άλλη μια φορά στις φωτό..





















Γνώρισα δύο τρομερά τυπάκια τα οποία όμως αποδείχθηκαν υπερβολικά ομιλητικά και μετά το πέρας της κουβέντας μας ...άφησαν αμέτρητα αυτόγραφα στην δεξιά πόρτα του αυτοκινήτου..ΕΕΕΕ το χέσιμο το γλίτωσα αν και με προειδοποίησε το έτερον ήμισυ οτι θα γρατσουνίσουν το τουτούνι..Χμμμ τα επιχειρήματά μου μετά περιορίστηκαν στο ότι όταν πουλήσουμε το αμαξούλι μπορεί η δεξιά πλευρά να είναι στη σκιά...και μετά το βούλωσα κατά το υπόλοιπο ταξίδι ...(Διπλωματίααααα...έσκασα η άμοιρη αλλά καλά να πάθω..!)

















Βρήκα και το πιο υπέροχο δέντρο που έχω δει στη ζωή μου..έχω την εντύπωση οτι θα μπορούσε αυτό το δέντρο να πεί μια ολόκληρη ιστορία και να μην τελειώνει ποτέ..


Χόρτασα πράσινο και ρυάκια και χρώματα και σύννεφα και όοοολα..Τρελαίνομαι για το χειμώνα παίδες και ευτυχώς ήρθε την κατάλληλη ώρα..

ΥΓ.Αύριο έχει Καλαμπάκα-Μετέωρα..επαγγελματικό ταξιδάκι...εεεεε καλό???
Τσάμπα ξενιτεύτηκα νομίζετε? Κάτι καλό θα βγάλω.

Φιλιάαααααααααααα

Θα το αλλάξω το σκηνικό, ναι ρε σου λέω το βαρέθηκα.
Θα το τραβήξω και θα χαίρομαι για κάθε σκίσιμο που θα ακούγεται,θα μαζέψω τα κομμάτια απ΄το χιλιοφορεμένο πανί και θα τα ρίξω μες στη θάλασσα να λιώσουν τα χρώματά τους που με κρατούσαν μέσα τους τόσο καιρό.
Θα ανέβω στο ξύλο γύρω μου και θα ξεκαρφώσω τα καρφιά που το στηρίζουν χρόνια...
Ξέρω πως θα πονέσουν, ξέρω πως θα νιώσω περίεργα, ξέρω πως κάποια δεν θα βγαίνουν.Θα αντιστέκονται στη θέση τους πεισματικά και αφού ιδρώσω και ματώσω για να βγούν θα αφήσουν ένα κενό να χάσκει μέχρι μέσα μου βαθιά...
Δε με νοιάζει ρε, θα βρω τρόπο σου λέω να το κλείσω, εν ανάγκη θα με βοηθήσεις και εσύ ε? Θα με κρύψεις για λίγο..μέχρι να κλείσουν οι πληγές..τόσα χρόνια δε γίνεται να βγούν χωρίς πληγές.
Θα προσπαθήσω όμως..τόσο καιρό το σκέφτομαι..
Πως να'ναι ο αέρας κάτω απ΄τον άδειο ουρανό, τον καινούργιο ουρανό μου, τι χρώμα θα έχουν τα αστέρια του για΄μενα, τι ήχους θα ακούω τώρα που το πανί που έκρυβε τα πάντα.. θα χαθεί.

Θα το αλλάξω λοιπόν το σκηνικό, κι ύστερα θα έρθεις να κάτσουμε μαζί κάτω από μια μεγάλη αλήθεια, να την αναλύσουμε για ώρες και να πούμε όσα ποτέ δε βγήκαν..και όταν φύγεις, όταν μείνω μόνη μου με τον αληθινό μου εαυτό μαύρο, άδειο από κάθε χρώμα πια.. λέω να ψάξω για να βρω εκείνα τα κόκκινα γυαλιά και να τα κάνω δικά μου..

Ξέρεις αυτά τα "κόκκινα γυαλιά "που αν τα φοράς "όλα γύρω σου σινεμά σου μοιάζουν.. "

θα κρυφτώ στον κόσμο πίσω απ΄τον κόσμο σας,να σας κοιτάζω χωρίς να με βλέπετε.
Και θα είμαι πάντα σε εκείνο το παράθυρο που θα σπρώχνεις και δε θα ανοίγει, στις ψιχάλες που θα προλαβαίνουν να σε βρέξουν στο πρόσωπο, στον αέρα που θα σε κάνει να θες να ντυθείς για να μη σε αγγίξει...
Θα υπάρχω εκεί που δε θα υπάρχετε και θα έρχομαι χωρίς να είμαι εδώ..

Και θα είμαι ευτυχισμένος, ήρεμος και τόσο όμορφος -καλά κρυμμένος στο σκοτάδι μου- ΕΓΩ!

Θα νιώσεις μόνος σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους,
θα σου μιλάνε και εσύ δεν θα ακούς φωνή,
θα φύγουν όλοι και όταν κανείς δεν θα υπάρχει.. θα σου ψιθυρίσει η σιωπή.

Θα δεις φώς στο πιο πυκνό σκοτάδι,
θα σου λείψει κάτι που ποτέ δεν ήταν εκεί,
θα περπατήσεις μέσα σου χωρίς να έχεις σώμα,
θα χαμογελάς τις ώρες που πονάς πολύ.

Θα κρυφτείς απο εκείνο που σε ξέρει καλά,
θα γυρίσεις εκεί που είχες φύγει,
θα μαζέψεις όλα όσα δεν υπάρχουν και θα ζωγραφίσεις το τέλος που δεν είχε αρχή..
ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΙΩΠΗΡΗ ΣΟΥ ΚΡΑΥΓΗ..

%^$%#@@@&***@$&&!!!!

Κρύωσα..και αν είμαι μια φορά γκρινιάρα υπό Κ.Σ. , ε τώρα είμαι ..πως να το εξηγήσω περιληπτικά..χμμμ..''χέσε θέατρο και κατούρα παράσταση..'' ναι ναι αυτό!

To κεφάλι μου πονάει και τα μάτια μου καίνε..
Η μύτη έχει γίνει πιο κόκκινη και απο τον κώλο της μαιμούς και το μαλλί οκτώ μποφόρ, τρίτη θέση κατάστρωμα απο το σήκω, φύσα μύτη, ξάπλα, στριφογύρνα και πάλι τα ίδια όοολη νύχτα.
Θέλω να ρίξω όλα τα μπινελίκια που ξέρω απ΄το νηπιαγωγείο ως σήμερα αλλά έχε χάρη που όλες οι λέξεις μου έχουν πλέον μπ και ντ..και το να λές για παράδειγμα ''γαμπώ τη μπαλακία μπου'' εεεε... όπως και να το κάνεις δεν έχει την αίγλη της κανονικής έκφρασης.
Άσε που η φωνή ακούγεται σαν ραδιοφωνικός σταθμός με παράσιτα..μη σου πω μόνο τα παράσιτα ακούγονται...και ξέρεις τι παθαίνω όταν δε μπορώ να μιλήσω ε? ΤΙ ΟΟΟΧΙ? ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ ΛΕΜΕΕΕ!
Bάλε το ότι πρέπει να μη καπνίσω για 10 ημέρες...ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ ΛΕΜΕ ΤΟ ΚΑΠΗΗΗΗΗ...

Περιφέρομαι που λές με τις τσέπες τίγκα στο μυξομάντιλο...
ΕΓΩ μια αιθέρια ύπαρξη στον 3ο όροφο του κτιρίου...


ΟΥΦ!!!!!!!

Space dye vest - Dream Theater

Αυτός ο όμορφος άλλος..

Άναψες το φως..στα χέρια σου χιόνι πηχτό, το άπλωσες στο πρόσωπο ώσπου έγινες άλλος. Εκείνος ο όμορφος άλλος. Με μαύρη μπογιά οριοθέτησες τις σκιές σου να μη σε προδώσουν απόψε, κόκκινο σαν αυτά που σε έπνιγαν, για να γεμίσεις την πόρτα .Την πόρτα που άνοιγε για να βγουν μόνο όσα "έπρεπε" και τίποτα παραπάνω.
Κοίταξες τη φάτσα σου στον καθρέφτη..εντάξει, τώρα θα σε γνωρίσουν όλοι, τώρα θα σε δεχθούν.
Ξαφνικά οι σκιές άρχισαν να χύνονται και η μπογιά σου να μαυρίζει το χιόνι, η κόκκινη γραμμή συσπάστηκε ...

Μη τρομάζεις, έπρεπε και εσύ να δακρύσεις.

Κοίτα όμως..έχεις στα χέρια σου όλα όσα χρειάζεσαι για να κρυφτείς ξανά..και από τη βρύση τρέχει καθαρό νερό αν θέλεις να ξεφύγεις.

Πες μου απόψε τι θα κάνεις?
Θα βαφτείς μιας και αυτό ξέρεις καλύτερα να κάνεις ή θα βγεις έξω βρεγμένος?

Άκου..

Σσσσστ ..μη φωνάζεις έλα πιο κοντά και θα σου πω..

''Ότι εσύ ονομάζεις γρίφους, είναι αλήθειες και φαίνονται γρίφοι επειδή εσύ δεν είσαι αληθινός.Στην πραγματικότητα ο μόνος γρίφος είναι ο εαυτός σου''
George Mcdonald-"Λίλιθ"

Συγκάτοικοι είμαστε..

..όλοι στην τρέλα και εγώ δεν έχω για νοίκι..

Παίδες θυμάστε λέγαμε για.. όλα τα μέρη που πήγατε και νιώσατε ότι κάπου τα έχετε ξαναδεί? Τους ανθρώπους που συναντήθηκαν τα βλέμματά σας και έμοιαζαν γνώριμα? Τα αρώματα που κάπου είχατε ξαναμυρίσει και τα λόγια που διαβάσατε και ήταν λες και κάποιος τα ξέθαψε απ΄το πίσω μέρος της σιωπής σας?

Λοιπόν κατάλαβα ότι όλοι εμείς που κάπως, κάτι θυμίζουμε ο ένας στον άλλο..έχουμε συναντηθεί ξανά..Σε εκείνη την ουρά περιμένοντας για το πολύχρωμο καπέλο με τα κουδουνάκια που δίνει χαμόγελα σε αυτούς που δεν τα βρίσκουν..ή στην άλλη σειρά που μοίραζαν τα παπούτσια που πρέπει να φοράς στους δύσκολους δρόμους..δεξί για υπομονή και αριστερό για επιμονή..

Σε κάποιο τέτοιο δωμάτιο εγώ ήμουν πίσω και εσύ μπροστά..και εσύ στη διπλανή σειρά. Μη προσπαθείτε να θυμηθείτε πρόσωπα, ποιος είπε ότι είχαμε κάτι τέτοιο? Μπορεί να ήμασταν μόνο ψυχές τότε.

Έτσι λέω εγώ..έτσι αποφάσισα..

Και θα συναντηθούμε ξανά και ξανά...
Κάποιος από εμάς θα δει ένα χαμόγελο, θα διαβάζει το ίδιο βιβλίο σε ένα άλλο μέρος, θα σκαλίζει μια λέξη με τον ίδιο τρόπο...για τον ίδιο λόγο. Κάποιος -αν είναι τυχερός-θα ανταλλάξει ένα ''γειά'', ένα ''καλημέρα'' κατεβαίνοντας από ένα τρόλεϊ, μπαίνοντας σε ένα καφέ, ταξιδεύοντας σ'ένα πλοίο..Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά..
Το ξέρουμε τώρα και αυτό είναι αρκετό..

...Φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα και ο λόγος αυτός
μου ανήκει..

Φωτο ιστορίες...

Ξεκινήσαμε απο Αθήνα χαλαροί..

Το νησί..



Το κάστρο..




Στην αγαπημένη μας παραλία..




πλατσούρισμα..




αμμο-φατσούλες..



ενίοτε την έπεφτα και για τούφες..





ο τελευταίος καφές απ΄το μπαλκόνι


και το φεγγάρι που μας χαιρέτησε..