Έκατσα δίπλα σε μια πέτρα..να μιλήσω.
Ήθελα λίγο να σταθώ, να βρω το λόγο για να συνεχίσω τα βήματα που με περίμεναν.
Ψιθύρισα στο γκρίζο χρώμα της ότι είχα αφήσει μέσα μου κρυμμένο.
Και εκείνη έστεκε εκεί ακίνητη, αμίλητη σαν ένα αίσθημα χαμένο, σαν ένα φίλο που ποτέ δεν έκανες, σαν τις προφάσεις που ποτέ δεν έγιναν απόφαση.
Έμεινα θαρρώ για ώρα να ζηλεύω τη σκληράδα της, να πολεμάω τον κόμπο στο λαιμό μου, να αναρωτιέμαι πως γράφεται ότι δεν έχω..
Ζήτησα να θάψει μέσα της το φόβο μου, τις σκέψεις που δε με αφήνουν να αλλάξω, τα αρώματα που με τρομάζουν και τις φωνές που ακούω και δεν τις ξέρω.
Νύχτωσε και έπρεπε να φύγω..
Ήθελα να μιλήσω μόνο, να πιστέψω το αδύνατο.
Ήθελα να τα πω σε εσένα που δεν υπάρχεις, σε εσένα που θέλω να ακούς και να κρατάς το σκοτάδι μου μέσα..
εσένα..
μια πέτρα στο βάθος του μυαλού μου.
