Βλέπεις χρώματα?
Είναι δικαίωμά σου άνθρωπε.
Απόψε τους ήχους τους έκρυψα..πονάνε.
Μαύρη η αλήθεια και εγώ την άδειασα.
Περπατούσα και σκόνταψα, πατούσα τον εαυτό μου.
Τον μάζεψα και γύρισα σε εμένα γιατί έφυγα για ένα δρόμο που δεν είδα ότι ήταν κλειστός.
Οι λέξεις δεν υπάρχουν για να ζωγραφίζεις. Δε σου το'παν? Μόνο εγώ το ξέρω?
Όταν ο ήχος είναι στεγνός ..λυπάμαι.
Λυπάμαι γιατί με άφησα και τώρα που με ψάχνω οι φωνές γελάνε.
Ρε ο κόμπος μεγάλωσε και εγώ νόμιζα ότι τον έλυνα..
Πρόλαβα να κρατήσω μόνο δυο σταγόνες μου για να με θυμάμαι.
Φτιάξε με ξανά, θα δεις δεν θα μπορέσεις.
Νόμισες ότι με έμαθες αλλά δεν ξέρω που με ξέχασα.
Με είδες μισή και δε θέλω πια να με νιώσεις ολόκληρη.
Ψέματα θα πεις, άφησέ τους να ρωτήσουν.
Εγώ δεν ακούω πια.
Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Είδες τώρα τα χρώματα άνθρωπε?
Χαίρομαι για 'σένα, αλλά ελπίζω μόνο σε 'μένα.
ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ?
Πες το όπως θες..όμως θα σου πω και εγώ κάτι τελευταίο.
Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα άνθρωπε.
Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για πάντα.
Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες. Έπαιξες μόνο και έχασες.
Αυτά που ενώνουν αν τα φορέσεις ανάποδα χωρίζουν για πάντα και εσύ..
μόλις ντύθηκες λάθος.
Καλή συνέχεια...
