Παραμιλάει..

-Χαζέ..
Πόσες φορές σου είπα να μη μιλάς σε ξένους?
Ηλίθιε..
Δεν είπα να μην τους εμπιστεύεσαι?

-Το έχασα..ψάχνω απ΄το πρωί , μες στα παλιά μου βιβλία δεν ήταν, στις κάρτες που φυλάω στο ντουλαπάκι της κουζίνας..ούτε εκεί.
Πήγα και στο υπόγειο, στα τετράδια που έγραφα κάποτε..ούτε ..
Στο μικρό μαύρο σημειωματάριο που πάντα κουβαλάω μαζί..πουθενά!

-Μη φοβάσαι, το κράτησε ..δε χάθηκε..απλά δε σήμαινε κάτι.
Ένα λάθος έκανε και αυτό είναι όλο..Τώρα κατάλαβε και έμαθες και εσύ.
Για μια στιγμή όμως ήταν όμορφα, ήταν ξεχωριστά, ζεστά και ήσυχα.
Αυτό δεν ήθελες?
Αυτό σου έδωσε μικρέ ..τη στιγμή σου.

-Έκατσα στο πάτωμα να σκεφτώ, έψαξα στο μυαλό μου κάθε γωνιά που δεν είχα ψάξει..Πάτησα το μικρό σκοτεινό κουμπάκι μου και εκείνη η φωνή τα επανέλαβε όλα, λέξη προς λέξη..ΟΛΑ!

-Καλά να πάθεις, να μάθεις να κρατάς πισινή..στο είπα!

-Πές πως έγραψες στο χιόνι..και κράτα την όμορφη υφή, το άσπρο χρώμα.

-Το άσπρο χρώμα..
Η τσάντα μου κοιμόταν στην καρέκλα απέναντί μου.
Μέσα της , στο τσεπάκι αριστερά..ένα παλιό εισιτήριο λεωφορείου και πάνω στο βρωμισμένο άσπρο του..αυτό που έψαχνα.
" Η αξία του δεν μετριέται από τη διάρκεια που είχε αλλά από την ένταση με την οποία το έζησες !"

Και εγώ το έζησα..