Ρε σεις..
είναι μερικές φορές που μεγαλώνουμε από μόνοι μας τόσο πολύ μια κατάσταση, την κάνουμε τεράστια στα δικά μας μάτια και μετά πέφτει η σκιά της πάνω μας και μας τρομάζει..
Κάπως έτσι την πάτησα και εγώ. Αποφάσισα να κάνω ένα βηματάκι παραπέρα στη μικροσκοπική ζωή μου και βρέθηκα να πνίγομαι σε ένα τεράστιο ωκεανό που βασιλεύει σε ένα τόοσο δα κουταλάκι..
Άλλαξα δουλειά, άλλαξα πόλη, άλλαξα τους ανθρώπους που έλεγα καλημέρα κάθε πρωί, αυτούς που πέρναγα μαζί τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου...
Είχα μάθει μια διαδρομή, είχα μάθει να κοιτάζω απ΄το παράθυρό μου και να βλέπω κόσμο, να γυρίζω σπίτι και να μυρίζει γιασεμί και λεμονιά..
Ήξερα το δρόμο που οδηγούσε στην πόρτα της φίλης που θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα άκουγε ότι κιαν είχα να της πω..
Ήξερα τον τρόπο για να ανοίξω την πόρτα του παλιού μας σπιτιού όταν την έπιανε το "γλυκό της"..
Ξαφνικά βρέθηκα να μιλάω για μια άλλη ζωή, να καλημερίζω αυτούς που καλά καλά δεν ξέρω, να πίνω καφέ σε πλατείες που δεν είναι "εγώ" και να γυρίζω σπίτι στο αυτοκίνητο "κάποιου".
Πανικοβλήθηκα λοιπόν παίδες..
Με βρήκα να ψάχνω εικόνες να τις κολλήσω μεταξύ τους για να νοιώσω ξανά "σπίτι".
Σκίστηκα στα τηλέφωνα με τη φίλη που σας είπα για να μάθω να μη μου λείπει..
Πέρασα απογεύματα στο μπαλκόνι να περιμένω να έρθει η μυρωδιά της λεμονιάς και του γιασεμιού..
Περπάτησα μέσα σε δρόμους που δεν ξέρω, μήπως βρω ένα κομμάτι γειτονιάς να αισθανθώ όσα λείπουν..
Έχασα στιγμές από ανθρώπους..έχασα ανθρώπους και δεν μπορώ να τους βρω πια.
Μου πήρε δυο χρόνια σχεδόν και τίποτα..
Το μαύρο τέρας που φτιάχτηκε από εμένα είναι ακόμα πάνω απ'το κεφάλι μου και με κοιτάει. Το είδα και σήμερα το πρωί φεύγοντας ..
Ένα πράγμα κατάφερα μόνο και σήμερα το είπα και στο τέρας μου..δε φοβάμαι πια, δεν πνίγομαι.
Μου λείπει κάθε στιγμή που χάνω με την οικογένειά μου τώρα που παλεύει περισσότερο, μου λείπει κάθε χαμόγελο από αυτούς που αγαπάω και δεν έχω, όλες οι λέξεις του κόσμου δε μου φτάνουν αν δεν είναι από αυτούς..Όμως δε σκύβω πια..
Όσο ήμουν στον κουταλάκι μου και αγωνιούσα ότι δεν θα τα καταφέρω..ο καιρός πέρασε και σχεδόν τα κατάφερα.
Δυο χρόνια ..και στρίβω τη γωνία και αρχίζω το δρόμο της επιστροφής.
Έκανα το βηματάκι μου και θα γυρίσω διαφορετική, πιο δυνατή ελπίζω..
Μου κόστισαν οι αποφάσεις μου αλλά τις πήρα ΕΓΩ και δεν μετανιώνω.
Όλα όσα πέρασα με έκαναν να αισθανθώ πως μεγάλωσα ρε ..καταλαβαίνετε?
Λες και ξαφνικά έμαθα να στέκομαι στα πόδια μου. Πόνεσε στην αρχή γιατί έπρεπε να με στηρίξω μόνη μου και ποτέ κανείς δε μου το έμαθε αυτό αλλά μετά από μερικές τούμπες, καναδυό πληγές και πολλές γρατσουνιές σηκώθηκα..
Περπατάω λοιπόν μόνη μου πιά..και ας είναι πίσω μου το τέρας..
κι ας φοβάμαι μήπως δεν είναι αρκετά όσα κάνω, μήπως αποτύχω..
Προσπαθώ τουλάχιστον παίδες και θα είμαι περήφανη όταν γυρίσω και κάτσουμε όλοι μαζί..να σας πω την ιστορία για τη μέρα που έδιωξα το τέρας μου!
ΥΓ....Για τους..(ξέρετε εσείς!)
