Μπορεί η σιωπή να προστατεύσει?
Μπορεί να δώσει χρόνο, ευκαιρίες, να λύσει αιώνια ερωτηματικά και να σου επιστρέψει όσα χάθηκαν όταν μιλούσες δυνατά?
Το να σε φιμώνει κάποιος γιατί νομίζει ότι έτσι θα γίνεις σωστός,
είναι ίδιο με το να φιμώνεις εσύ τον εαυτό σου για να μη κάνεις λάθος?
Είναι αστεία ή ίσως τραγικά ειρωνική η πορεία που παίρνουν κάποια πράγματα στη ζωή.
Ξεκινούν μακρινά, ξένα και στην πορεία σε συναντούν και τα κάνεις δικά σου ..έτσι άβουλα, ασυναίσθητα.
Και τότε το κόκκινο μαντήλι με το οποίο έπαιζες τυφλόμυγα μικρός γλιστρά και μπαίνει μπροστά στο στόμα..και έχεις επιλογή να το σκίσεις ή να το συνηθίσεις..
Αλλά έχεις δεθεί με αυτό το κομμάτι πανί..έχει αναμνήσεις..έχει τη μυρωδιά της ζωής σου ως τώρα και τελικά το συνηθίζεις και δε μιλάς πια..
Αρκείσαι να κοιτάς εκείνους που μοιάζετε..
και όπως χθες έτσι και απόψε στον ύπνο σου με χείλια που τρέμουν.. θα παλεύεις για να λύσεις ένα κόκκινο μαντήλι...
και θα είναι αργά..
