..όλοι στην τρέλα και εγώ δεν έχω για νοίκι..
Παίδες θυμάστε λέγαμε για.. όλα τα μέρη που πήγατε και νιώσατε ότι κάπου τα έχετε ξαναδεί? Τους ανθρώπους που συναντήθηκαν τα βλέμματά σας και έμοιαζαν γνώριμα? Τα αρώματα που κάπου είχατε ξαναμυρίσει και τα λόγια που διαβάσατε και ήταν λες και κάποιος τα ξέθαψε απ΄το πίσω μέρος της σιωπής σας?
Λοιπόν κατάλαβα ότι όλοι εμείς που κάπως, κάτι θυμίζουμε ο ένας στον άλλο..έχουμε συναντηθεί ξανά..Σε εκείνη την ουρά περιμένοντας για το πολύχρωμο καπέλο με τα κουδουνάκια που δίνει χαμόγελα σε αυτούς που δεν τα βρίσκουν..ή στην άλλη σειρά που μοίραζαν τα παπούτσια που πρέπει να φοράς στους δύσκολους δρόμους..δεξί για υπομονή και αριστερό για επιμονή..
Σε κάποιο τέτοιο δωμάτιο εγώ ήμουν πίσω και εσύ μπροστά..και εσύ στη διπλανή σειρά. Μη προσπαθείτε να θυμηθείτε πρόσωπα, ποιος είπε ότι είχαμε κάτι τέτοιο? Μπορεί να ήμασταν μόνο ψυχές τότε.
Έτσι λέω εγώ..έτσι αποφάσισα..
Και θα συναντηθούμε ξανά και ξανά...
Κάποιος από εμάς θα δει ένα χαμόγελο, θα διαβάζει το ίδιο βιβλίο σε ένα άλλο μέρος, θα σκαλίζει μια λέξη με τον ίδιο τρόπο...για τον ίδιο λόγο. Κάποιος -αν είναι τυχερός-θα ανταλλάξει ένα ''γειά'', ένα ''καλημέρα'' κατεβαίνοντας από ένα τρόλεϊ, μπαίνοντας σε ένα καφέ, ταξιδεύοντας σ'ένα πλοίο..Θα συναντηθούμε ξανά και ξανά..
Το ξέρουμε τώρα και αυτό είναι αρκετό..
...Φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα και ο λόγος αυτός
μου ανήκει..
