Άναψες το φως..στα χέρια σου χιόνι πηχτό, το άπλωσες στο πρόσωπο ώσπου έγινες άλλος. Εκείνος ο όμορφος άλλος. Με μαύρη μπογιά οριοθέτησες τις σκιές σου να μη σε προδώσουν απόψε, κόκκινο σαν αυτά που σε έπνιγαν, για να γεμίσεις την πόρτα .Την πόρτα που άνοιγε για να βγουν μόνο όσα "έπρεπε" και τίποτα παραπάνω.
Κοίταξες τη φάτσα σου στον καθρέφτη..εντάξει, τώρα θα σε γνωρίσουν όλοι, τώρα θα σε δεχθούν.
Ξαφνικά οι σκιές άρχισαν να χύνονται και η μπογιά σου να μαυρίζει το χιόνι, η κόκκινη γραμμή συσπάστηκε ...
Μη τρομάζεις, έπρεπε και εσύ να δακρύσεις.
Κοίτα όμως..έχεις στα χέρια σου όλα όσα χρειάζεσαι για να κρυφτείς ξανά..και από τη βρύση τρέχει καθαρό νερό αν θέλεις να ξεφύγεις.
Πες μου απόψε τι θα κάνεις?
Θα βαφτείς μιας και αυτό ξέρεις καλύτερα να κάνεις ή θα βγεις έξω βρεγμένος?
