Κοιτάζω
μέσα μου.. και θυμάμαι
μέσα σου..και ξέρω.
Σκέφτομαι την αρχή και χαμογελάω,
κρατιέμαι απ'το σήμερα και αδιαφορώ,
θα έρθει ένα αύριο και ούτε καν με νοιάζει..
Σε ένα τζάμι θαμπό απ΄την ανάσα της βροχής
ένα απόγευμα που ο ουρανός το ξέχασε.
Κοιτάζω όσα περνάνε μέσα απ΄το γυαλί του παραθύρου μου και ονειρεύομαι
με μάτια ανοιχτά.
Και ακούω τη μουσική της σιωπής και δε χρειάζεται ακόμα να κλείσω τα μάτια.
Στο πάτωμα του μυαλού μου σκόρπισαν όλα τα φύλλα του βιβλίου και δε θα αφήσω την ψυχή μου να σκύψει να τα βάλει σε σειρά. Θα χρειαστεί να γυρίσω και δε θέλω ακόμα..
Χαθήκαμε πίσω απο δέντρα που εμείς φυτέψαμε, ο κάθε ένας για τον εαυτό του.
Αφήσαμε την ώρα και περνούσε και οι αποφάσεις σέρνονταν ενώ εμείς αδιαφορούσαμε.
Η σκιά από το γυάλινο σούρουπο ήρθε φορώντας την αλήθεια και εμείς κοιτάμε..αλλά δε βλέπουμε πιστή μου παρέα..
Όλοι φύγανε για ένα προορισμό, εμείς μείναμε πίσω μουδιασμένοι..
Μου ζήτησες να διαλέξουμε πορεία, να μπούμε σε δωμάτια και εμείς όπως και οι άλλοι.
Να τα ντύσουμε και να τα ονομάσουμε "σκοπό" , να τα γεμίσουμε για να νιώσουμε ολόκληροι όπως οι άλλοι. Μεγαλώσαμε πια πρέπει να γίνουμε "άλλοι"..
Είμαι καλά εδώ που στέκομαι, είμαι καλά χωρίς δωμάτιο..
Θα πάμε να βρούμε τους άλλους και θα γελάσουμε μαζί και πάλι..θα δείς.
Βγες απ΄το πρέπει λίγο και αν θες ακόμα..φύγε για το δικό σου προορισμό.
Για ΄μένα θα'σαι πάντα ίδια και εγώ θα είμαι ίδιος για να με βρείς..
Οι τελευταίες νότες της σιγής με αφήνουν να αναρωτιέμαι γιατί περπατάμε σε μονοπάτια που χάραξαν χίλιοι άλλοι?
Άραγε το παιδί βαθιά μέσα σου και μέσα μου μας άφησε? Μήπως εμείς το λησμονήσαμε σφαλίζοντας όλες μας τις αισθήσεις?
Τώρα που η νύχτα μπήκε στο δωμάτιο, τώρα που σταμάτησε ως και η σιωπή για να ακούσει..
Δε βλέπω τίποτα στο τζάμι και η ψυχή μου ξάπλωσε πάνω στις σκόρπιες σελίδες.
Δε θα κλείσω τα μάτια όμως ..θα ψάξω να βρω το μονοπάτι που δεν πήραμε να περπατήσω.
Φεύγω εγώ και αν είναι θα σε βρω εκεί ....
