Θα το αλλάξω το σκηνικό, ναι ρε σου λέω το βαρέθηκα.
Θα το τραβήξω και θα χαίρομαι για κάθε σκίσιμο που θα ακούγεται,θα μαζέψω τα κομμάτια απ΄το χιλιοφορεμένο πανί και θα τα ρίξω μες στη θάλασσα να λιώσουν τα χρώματά τους που με κρατούσαν μέσα τους τόσο καιρό.
Θα ανέβω στο ξύλο γύρω μου και θα ξεκαρφώσω τα καρφιά που το στηρίζουν χρόνια...
Ξέρω πως θα πονέσουν, ξέρω πως θα νιώσω περίεργα, ξέρω πως κάποια δεν θα βγαίνουν.Θα αντιστέκονται στη θέση τους πεισματικά και αφού ιδρώσω και ματώσω για να βγούν θα αφήσουν ένα κενό να χάσκει μέχρι μέσα μου βαθιά...
Δε με νοιάζει ρε, θα βρω τρόπο σου λέω να το κλείσω, εν ανάγκη θα με βοηθήσεις και εσύ ε? Θα με κρύψεις για λίγο..μέχρι να κλείσουν οι πληγές..τόσα χρόνια δε γίνεται να βγούν χωρίς πληγές.
Θα προσπαθήσω όμως..τόσο καιρό το σκέφτομαι..
Πως να'ναι ο αέρας κάτω απ΄τον άδειο ουρανό, τον καινούργιο ουρανό μου, τι χρώμα θα έχουν τα αστέρια του για΄μενα, τι ήχους θα ακούω τώρα που το πανί που έκρυβε τα πάντα.. θα χαθεί.

Θα το αλλάξω λοιπόν το σκηνικό, κι ύστερα θα έρθεις να κάτσουμε μαζί κάτω από μια μεγάλη αλήθεια, να την αναλύσουμε για ώρες και να πούμε όσα ποτέ δε βγήκαν..και όταν φύγεις, όταν μείνω μόνη μου με τον αληθινό μου εαυτό μαύρο, άδειο από κάθε χρώμα πια.. λέω να ψάξω για να βρω εκείνα τα κόκκινα γυαλιά και να τα κάνω δικά μου..

Ξέρεις αυτά τα "κόκκινα γυαλιά "που αν τα φοράς "όλα γύρω σου σινεμά σου μοιάζουν.. "