Ξέρεις πως είναι καμιά φορά που ξεκινάς να πας για τσιγάρα και στη διαδρομή αποφασίζεις να περπατήσεις λίγο να σκεφτείς. Κλοτσάς πετραδάκια και παίζεις με τις πλάκες στο πεζοδρόμιο, ψάχνεις το πιο λαμπερό αστέρι σε όσο ουρανό μπορείς να δείς και ανασαίνεις το κρύο βγάζοντας ζεστασιά με πυκνό άσπρο χρώμα..
Ένα τέτοιο βράδυ πέρασα και εγώ, ξεκίνησα για κάτι που χρειαζόμουν, στην πορεία άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να μιλήσω με τον ουρανό. Πέρασε η ώρα και ξεχάστηκα και εκείνος με περίμενε και ανησύχησε.. Εγώ χάθηκα παίζοντας και γελώντας και δεν τον σκέφτηκα ούτε στιγμή.
Όταν πια είπαμε τα πάντα με τα σύννεφα, άδειασα ότι είχα στα αστέρια και τακτοποίησα μπροστά μπροστά στην ψυχή μου το χαμόγελο ..χαιρέτησα τον ουρανό μέχρι την επόμενη μας βόλτα και πήρα το δρόμο του γυρισμού.
Εκείνος με έψαχνε παντού, φώναξε και δεν τον άκουσα ποτέ, έκλαψε και όταν κουράστηκε να προσπαθεί, ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε στη μεριά του κρεβατιού που έχει το άρωμά μου..
Μπήκα και όταν τον είδα θύμωσα..
Τα έβαλα με το παιδί μέσα μου που έχασε το δρόμο για λίγο παραπάνω, με τον εγωισμό μου που έψαχνε τρόπους να διώξει όσα βάραιναν μα δε θυμήθηκε πως κάπου ο εαυτός του περιμένει...
Τον πήρα αγκαλιά και πάλι όπως πριν φύγω και με συγχώρεσε χωρίς μια λέξη...
Του ψιθύρισα πως άλλη φορά όπου κι αν είμαι...με όποιον έχω ανάγκη να βρεθώ ..δε θα τον ξεχάσω ποτέ...γιατί είναι ότι έχω ..εγώ και ο εαυτός μου.
