Τώρα ..λέξη περίεργη, όπως όλες όσες ψάχνουμε για να χωρέσουν μια ανάσα και δε γίνεται..
Στο τώρα που σε έχασα επιπλέω απλά ..δεν ξέχασα.
Δύο βήματα πίσω..
Χθες..στην παιδική μου ηλικία, τότε που ήταν φυσικό να κρύβομαι.
Στο χθες που μεταμφιέστηκε για πάντα με τη στολή του "πνίγομαι".
Δύο βήματα πίσω..
Παρελθόν..χαμένο κάπου στην ψυχή μου.
Στο παρελθόν που κρύφτηκε το κορίτσι που έλεγαν "χαρούμενη ζωή μου"
Δύο βήματα πίσω..
Πίσω..στο απέραντο υγρό που ντύθηκε η αρχή μου.
Στο πίσω που δεν είχε ακόμα μάτια, στόμα και φωνή απ΄τη φωνή μου.
Δύο βήματα πίσω..
Στην απόφαση που πήρε ο κόσμος να με δει, στη στιγμή που βγήκα με μια πρώτη ανάσα, σε εκείνη που θα με πήρε ευτυχισμένη αγκαλιά... σε αυτόν που τότε ήταν ζωή και όχι σκιά.
Τόσα βήματα πίσω για να βρω πως ξεκίνησε το κορμί και η ψυχή μου, για να δω το παιδί στο χαμόγελο, να ζήσω την αγκαλιά, την αρχή μου..
Τόσα βήματα για μια στιγμή που θα ανασύρω από τη λήθη ..
Θα σηκωθώ στις μύτες να την κοιτάξω κρυφά..
για να πεισθώ
πως έστω αυτή επέζησε..
για να πιαστώ
να πω πως είχε αρχή πριν να σκιστεί..
αυτό το παραμύθι..
