Γυρίζω ....
Ανασαίνω βαθιά...άλλη μια φορά.
Χτυπάει το τηλέφωνο...
Ένα τέρας βγαίνει από μέσα και με δαγκώνει ξανά και ξανά. Πονάει ...πάλι!
Μιλάει το τέρας, ουρλιάζει και εγώ ακούω σιωπηλή..άλλη μια φορά.
Πως γίνεται ρε φίλε να ζεις στιγμές μέσα σε λάθη και να μη παίρνεις μυρωδιά?
Πως γίνεται να πέφτεις τόσο έξω?
Πως έχασες ρε? Που σε ξέχασες?
Είμαι μαλάκας...μου λέει ο εαυτός μου και μια φωνή γελάει στο πίσω μέρος του μυαλού!
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ
ΧΑΧΑΧΧΑΧΧΑΧΑ
Το τέρας σφυρίζει τώρα, τα βουνά γύρω μου με προσπερνάνε σε ένα χρόνο που σταμάτησε εδώ και ακούει μόνο τη φωνή του μυαλού που γελάει ακόμα.
Το πρόσωπό μου μάλλον πάγωσε γιατί δεν το νιώθω, δε με νιώθω μαλάκα........
Κλείνω το τηλέφωνο και στο κεφάλι μου ο εαυτός μου ψάχνει γωνία να κρυφτεί..πάλι!
Τα μάτια μου δάκρυσαν γιατί στάζουν τα μάγουλά μου...αλλά σου είπα ..δε νιώθω μη σκας.
Πόσα χρόνια ρε ...πόσα πέρασαν παρέα με μια απόφαση?
Πόσα πράγματα ξέφυγαν?
Σε πόσα προσποιήθηκα και δεν το κατάλαβα ποτέ?
Τι διάλο, πότε πάγωσα για πρώτη φορά ρε ?
Ξέρεις να μου πεις εσύ? Εγώ θα σε ακούσω.
Ακούω ρε, είμαι καλή στο να ακούω...αλλά είπαμε...δε νιώθω μη γαμήσω.
Το έχασα κάπου αυτό και εσύ δε ξέρεις να μου πεις που...
Οι ήχοι έσβησαν, ακόμα και η ανάσα μου δεν υπάρχει. Ένα παιδί στο πίσω κάθισμα κλωτσάει την καρέκλα μου και θέλω τόσο πολύ να το χτυπήσω. Να το πνίξω θέλω ρε...
Το τέρας θέλω να πνίξω..τον εαυτό μου που δεν ένιωσε..Όλα θέλω να τα πνίξω.
Το μαλάκα μέσα μου να πνίξω...
Πόσο σίγουρος είσαι για σένα ρε?
Εγώ καθόλου. Ναι...32 χρόνια μου πήρε για να μη με ξέρω.
Να μη με μάθω ποτέ...
Πολλά? Λίγα..
Σκατά σου λέω και εσύ με ακούς.
Ακούς?
Παραμιλάω και δεν ακούγομαι, το ξέρω..αυτό το γνωρίζω καλά.
Το παραμιλητό μου.
Το είχα πάντα ρε...γεννήθηκε πριν από μένα και δεν ξέρω πως να το σκοτώσω το γαμημένο.
Ξέρεις εσύ?
Παραμιλάς και εσύ ε?
Τότε χέστα ρε...άστα να πάνε...
Να πάνε στα γαμίδια ρε..Φύγε από εδώ ..τρέχα...
Τρέχα...
